Περί ..ιδιοφυΐας..

vagelism

vagelism

Musician/Educator
Μηνύματα
3,887
Πόντοι
2,098
Ένα θέμα που θα είχε ενδιαφέρον προς συζήτηση είναι ποιον/ ποιους θεωρεί ο καθένας μας..Genious..από όλο το φάσμα της μουσικής.

 Για ποιο λόγο όμως κατά την γνώμη μας, ανήκουν σε αυτή την κατηγορία?

Για μένα λίγοι μπορούν να μπουν σε αυτή την κατηγορία κ νομίζω ότι τους κατατάσσω εκεί για τον  αναχρονιστικό  μοναδικο τρόπο που αντιμετώπισαν ο καθενας τους την μουσικη.{απο την στιγμη που την επιασα εγω τουλαχιστον..σημ εχω γεννηθει το 1975}

 Νομιζω οτι η μουσικη επαν-εφευρεθηκε η εξελίχτηκε μεσα απο αυτους.

Μπαχ , Στραβινσκυ  Μπετοβεν και  Μπαρτοκ απο τους κλασσικούς..αν και δεν ειμαι ειδικος με την κλασσικη. Αυτοι οι 4ς ειναι στο μυαλο μου διαστημανθρωποι.

Βjork , Ζappa , Stevie Wonder , Quincy, Miles , Coltrane , Corea , James Brown  απο σύγχρονους συνθέτες. {Εδω ισως πρεπει να προσθεσω επισης τους  Prince, Lennon & Mccartney, Bowie , Muddy waters και C Berry.}

Ακης Πανου , Χατζηδακις , Καλδαρας  και Τσιτσανης απο Ελληνες συνθέτες.

 Κατατασω τον Γκατσο σαν Genious στους Ελληνες στιχουργους επισης.

 Aπο οργανοπαιχτες...χμ..ειναι παρα πολλοι.

Ηendrix σιγουρα ,  Mc Laughlin , Vai, Satriani , Louis Johhson κ Jamerson , Jaco - Parker φυσικα..και παρα πολλοι που ξεχναω...

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
Lennon & McCartney

Brian Wilson

Δεν πιάνω άλλα είδη. Δεν τα κατέχω αρκετά.

Ίσως μόνο Bach και τέλος.

 
Ατελείωτη η λίστα από κάθε εποχή νομίζω. 

Σιγουρα ο πολλοί με τον τρόπο τους αποδείχθηκαν τζινιουσιζ και συνέβαλαν σε πολλά λέηερς της μουσικής. 

Αν με ρωτούσες να σου πω όσο πιο γρήγορα μπορώ 5 από δαύτους θα ήταν Bach, thelonious monk, frank zappa, steven wilson. 

bach για τον τεράστιο όγκο έργων με τεράστια ποιότητα. 

thelonious monk γιατί απλά “έσπασε το φράγμα του ήχου” και οδήγησε το νερό σε νέο αυλάκι. 

zappa γιατί.....zappa. 

steven wilson γιατί το υλικό που περναει από τα χέρια του πάντα καταλήγει επίκαιρο, conceptual, ενδιαφέρον και φρέσκο. 

Παρ’ολα αυτά αν θα έπρεπε να κάτσω να σκεφτω με το πάσο μου όλοι θα ήταν συνθετες από τη κλασική/συμφωνική μουσική μιας και, ιστορικά η εποχή μας, σε σύγκριση με παλαιότερα, δεν έχει “κλείσει” ώστε να μπορούμε να οριοθετήσουμε και να συγκρίνουμε ευκολα. 

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
vagelism είπε:
νομίζω ότι τους κατατάσσω εκεί για το αναχρονιστικό του τρόπου που αντιμετώπισαν την μουσικη.{απο την στιγμη που την επιασα εγω τουλαχιστον..σημ εχω γεννηθει το 1975}
Click to expand...


Δεν σε πιάνω ...

 
Μερικά ονόματα ενδεικτικά (κατά την γνώμη μου)

Zappa, Miles, Zawinul, Mclaughlin, Jaco, Holdsworth, Django, Bach, debussy, Stravinsky, Jobim, Van Halen, Hendrix, Parker, Coltrane, Prokofiev, Mozart, Bowie, Morricone, Piazzola, Wes, Pass.

Μα είναι τόσοι πολλοί ...

 
Τους περισσότερους, τους έχετε αναφέρει.Σίγουρα θα προσέθετα,τους Paganini, Gould,Liszt,Chopin,Rachmaninov,Gillespie.

Αυτοί μου ήρθαν τώρα.

 
Για μένα υπάρχουν οι εξής διαβαθμίσεις σε ό,τι έχει να κάνει με μεγάλους καλλιτέχνες γενικότερα:

1) Ιδιοφυΐες = όλοι όσοι ξεχωρίζουν και έχουν αφήσει ή αφήνουν σπουδαίο έργο πίσω τους

2) Μεγαλοφυΐες = οι ιδιοφυΐες εκείνες που για πολλούς λόγους αποτελούν ήρωες για πολλές άλλες ιδιοφυΐες    

3) Forces of nature =  άνθρωποι που το χάρισμά τους ήταν τόσο κτηνώδες ή τόσο ολιστικό που πήραν τα πάντα στο διάβα τους

Θα φέρω ένα κιθαριστικό παράδειγμα...

Ο Mateus Asato είναι ίσως το πιο μαζικά γνωστό φαινόμενο της εποχής μας στο όργανο, και σίγουρα ο τρόπος με τον οποίο παίζει τον καθιστά μια πραγματική ιδιοφυΐα, ακόμα κι αν το έργο που έχει αφήσει δεν είναι μέχρι στιγμής μεγάλο σε όγκο. Προσωπικά μιλώντας, αρκούσαν 1-2 βίντεάκια του για να τον εντάξω στην κατηγορία "genius", και δεν το αποκλείω σε 20 χρόνια από τώρα π.χ. να θεωρείται κι αυτός μια μεγαλοφυΐα.

Ο Eric Johnson τώρα είναι μια πραγματική μεγαλοφυΐα... όχι μόνο για την τελειότητα και μοναδικότητα του παιξίματός του, και πώς αυτά συνοδεύουν την σπουδαία μουσική που έχει γράψει, αλλά και γιατί η κληρονομιά του αποτελεί σημείο αναφοράς, όντας προφανής και μεγάλη επιρροή - ή άπιαστο όνειρο - για πολλές ακόμα ιδιοφυΐες εκεί έξω.

Θα πει κανείς ότι κάτι παραπάνω από τον Eric Johnson δεν υπάρχει, παρά μόνο κάτι πιθανά αντίστοιχα καλό αλλά διαφορετικό (π.χ. ένας όχι τόσο πλήρης ή δυνατός εκτελεστικά μουσικός, αλλά πιο επιδραστικός και πρωτοπόρος σε μαζικό επίπεδο.. ένας "The Edge" για παράδειγμα). Ως ένα βαθμό αυτό ισχύει, ωστόσο υπάρχουν κι αυτά τα ελάχιστα τυπάκια που έπαιρναν τα πάντα σαν τσουνάμι στο πέρασμά τους, και ακόμα και ένας υπερμουσικός σαν τον Eric Johnson μοιάζει λίγος για να συγκριθεί μαζί τους. Η πιο καραμπινάτη τέτοια περίπτωση, που τυχαίνει να είναι και κιθαρίστας, είναι προφανώς ο Hendrix, που σαν μια δύναμη της φύσης άφησε ένα εντελώς διαφορετικό κόσμο πίσω του από αυτόν που βρήκε.

Με βάση αυτή τη λογική, μπορώ να αριθμήσω εκατοντάδες περιπτώσεις geniuses, δεκάδες μεγαλοφυΐες, και κάποιες ελάχιστες δυνάμεις της φύσης. Σίγουρα ο υποκειμενικός παράγοντας παίζει μεγάλο ρόλο για το αν κάποιος θα καταταχθεί στις ιδιοφυΐες ή και στις μεγαλοφυΐες, αλλά νομίζω ότι οι περιπτώσεις "forces of nature" είναι αρκετά πιο χτυπητές, λίγες τον αριθμό, και τελικά πιο εύκολα αποδεκτές από την πλειοψηφία (όχι ότι με νοιάζει προσωπικά, απλώς το αναφέρω).

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
fusiongtr είπε:
Μερικά ονόματα ενδεικτικά (κατά την γνώμη μου)

Zappa, Miles, Zawinul, Mclaughlin, Jaco, Holdsworth, Django, Bach, debussy, Stravinsky, Jobim, Van Halen, Hendrix, Parker, Coltrane, Prokofiev, Mozart, Bowie, Morricone, Piazzola, Wes, Pass.

Μα είναι τόσοι πολλοί ...
Click to expand...
Αν σκεφτουμε το συνολικο φασμα μουσικης / δημιουργων - εκτελεστων...νομιζω το ακριβως αντιθετο..

Οτι ειναι υπερβολικα λιγοι.

 
Προσθέτω και το παρακάτω σαν υστερόγραφο, μιας που τέτοιας υφής ζητήματα απασχολούν συχνά πυκνά το κεφάλι μου...

Προφανέστατα, παίζει μεγάλο ρόλο και η ιστορία (ορισμένα πράγματα που έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους στο χρόνο, είναι καθοριστικά για το πόσο σημαντικός είναι κάποιος μουσικός.)... και εξηγώ με άλλο ένα απλό παράδειγμα.

Έχει τύχει να έχω υπάρξει σε συναυλία όπου και τα 5 μέλη μιας μπάντας είναι από geniuses και πάνω (Chick Corea, John McLaughlin, Kenny Garrett, Christian McBride και Vinnie Colaiuta). Συγκρίνοντας άθελά μου εκείνη τη βραδιά ανθρώπους που είναι μοναδικά χαρισματικοί σε αυτό που κάνουν, θα περιέγραφα τη φάση κάπως έτσι...

- έπαιζε ένα σόλο ο McLaughlin, έλεγες "δες τον ανώμαλο γεροτράγο τι κάνει ακόμα"...

- γκρούβαραν ο McBride με τον Colaiuta, και έβγαιναν μορφασμοί στη μούρη σου για το πώς έδεναν...

- έκανε ο Corea μια εισαγωγή στο πιάνο, και έμενες μαλάκας, και με μια αίσθηση ευγνωμοσύνης που έζησες κάτι τέτοιο...

- και τέλος, ερχόταν η ώρα να αυτοσχεδιάσει ο Garrett, και σταματούσαν όλα... εκεί δεν μπορούσες να σκεφτείς καν, παρά μόνο αφηνόσουν σε ένα σπάνιο παιχτικό ταλέντο, που κατάφερνε και κορύφωνε τους αυτοσχεδιασμούς του φτάνοντας μέχρι το βάθος της ψυχής σου.

Επομένως, όποιος με ρώτησε για το πώς μου φάνηκε εκείνη η βραδιά, θα έλεγα χωρίς ίχνος δισταγμού ότι ο πιο χαρισματικός παίχτης-αυτοσχεδιαστής από όλη αυτή την dream team ήταν ο Garrett, και σε αντίστοιχο σημείο προσωπικής κατάνυξης με έφτασαν μόνο 1-2 εισαγωγές του Corea... Ωστόσο, αυτό το σπάνιο παικτικό χάρισμα του Garrett, δεν μπορεί με την καμία να τον φέρει πάνω από τα άλλα δύο τέρατα που βρίσκονταν στην σκηνή μαζί του εκείνο το βράδυ. Μπορεί να μιλάμε για μοναδικό μουσικό σε επίπεδο ζωντανής έκφρασης, και αυτό να τον κάνει καραμπινάτη ιδιοφυΐα, αλλά οι Corea και McLaughlin, πέρα από τα όσα έπαιξαν και συνεχίζουν να παίζουν, αποτελούν τουλάχιστον μεγαλοφυΐες βάσει των όσων έχουν αφήσει πίσω τους ιστορικά.

Και για να το ενώσω με τα προηγούμενα, για αυτό και για να πιάσει ο χαρισματικός κύριος Asato την κατηγορία του επίσης χαρισματικού κυρίου Eric Johnson, θέλει πολύ.

Αυτά. Ελπίζω να μην κούρασα. ?

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
Βασικά... όποιος μελετήσει την ιστορία της μουσικής (σπουδάσει ιστορία της μουσικής, ανοίξει μια μουσική εγκυκλοπαίδεια κ.ο.κ.) θα ανακαλύψει πράγματα που ούτε που τα φαντάζεται. Πόσο μάλλον αν αναζητήσει να ακούσει κιόλας! Μιλάμε για μια τέχνη με άπειρες αποχρώσεις, καλλιτεχνικά ρεύματα, σχολές, είδη.

Σε ένα τέτοιο thread, είναι περιττό κτγμ να κάνω name dropping - τα ονόματα είναι άπειρα και για είδη που δεν φαντάζεται κανείς. Π.χ. η ενορχηστρωτική δεινότητα (πέρα από τη συνθετική) του Mahler ορίζεται όντως στις ιδιότητες της ιδιοφυϊας, η εφεύρεση της ambient από τον Βrian Eno, για κάποιους αρκεί ίσως ένα έργο όπως π.χ. για τον John Cale ή μια εκφραστική επινόηση π.χ. για τον Scriabin, για άλλους σαν τους Philip Glass, Mike Oldfield, Django Reinhard, Charles Mingus, Peter Hammill, Μάνο Χατζιδάκι, Lennon/McCartney, Γιάννη Ξενάκη, Tom Waits, F. Schubert κ.λπ κ.λπ τι να πρωτοπει κανείς;
Ωραία τα είπαν αρκετοί προλαλήσαντες Θα πρόσθετα μόνο ως τροφή για σκέψη ότι στις μουσικές ιδιοφυϊες συγκαταλέγονται και πολλοί συνθέτες, εκτελεστές, κ.λπ., που δεν αντέχω να ακούσω μουσική τους.

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
Αυτός που έγραψε το πρώτο ριφ που παίζεις όταν ξεκινάς κιθάρα. 

Όπου κιθάρα βάλτε και άλλο όργανο

 
fusionakis είπε:
- και τέλος, ερχόταν η ώρα να αυτοσχεδιάσει ο Garrett, και σταματούσαν όλα... εκεί δεν μπορούσες να σκεφτείς καν, παρά μόνο αφηνόσουν σε ένα σπάνιο παιχτικό ταλέντο, που κατάφερνε και κορύφωνε τους αυτοσχεδιασμούς του φτάνοντας μέχρι το βάθος της ψυχής σου.
Click to expand...
Το σόλο του στο New Blues Old Bruise ήταν από τα κορυφαία πράγματα που έχω βιώσει σε live. (υποθέτω πως μιλάς για το βράδυ στο Παλλάς..)

 

Απαντήσεις

Trending...

Νέα θέματα

Back
Top