Μια άποψη από έναν πληκτρά...
Όταν μιλάμε για ένα workstation (κακά τα ψέματα, με τέτοια παίζουν οι περισσότεροι πληκτράδες), το όργανο μπορεί να βγάλει τόσα διαφορετικά ηχοχρώματα που είναι ανούσιο να το συνδέσουμε σε έναν ενισχυτή που θα το "χρωματίζει" με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο.
Σε αυτή την περίπτωση, θέλουμε έναν καθαρό, flat τρόπο ενίσχυσης του σήματος ώστε να εγγυηθούμε ότι το όργανο θα ακουστεί όσο πιο σωστά γίνεται με βάση τα πολλά διαφορετικά πράγματα που θα παράγει. Ένας full range ενισχυτής ή το κλασσικό PA system είναι ό,τι πρέπει λοιπόν.
Ακόμα κι αν μιλήσουμε για πιο εξειδικευμένα πληκτροφόρα (π.χ. organs ή αναλογικά synths), δεν είναι σπάνιο να θέλουμε να κρατήσουμε αναλλοίωτο το χαρακτήρα του οργάνου και να βγάλουμε τον ήχο του όσο πιο καθαρό και απείραχτο γίνεται.
Τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα μόνο αν μας ενδιαφέρει κάτι πολύ συγκεκριμένο που θα μας δώσει μόνο ένας ενισχυτής. Εκεί παίζουμε με διάφορες παραμέτρους όπως το εκάστοτε όργανο και τις ιδιαιτερότητες που κουβαλάει, το τελικό ηχόχρωμα που μας απασχολεί να πετύχουμε και λοιπά.
Σαφέστατα είναι εκπληκτικός ο ήχος ενός Rhodes ηλεκτρικού πιάνου πάνω σε έναν Fender ενισχυτή ή ενός Hammond πάνω σε έναν ενισχυτή που αρχίζει να "σπάει" και να παραμορφώνει. Αυτούς τους ήχους πιθανότατα δεν θα μπορεί να τους πετύχει κανείς χωρίς να χρησιμοποιήσει αντίστοιχα μηχανήματα, όσο καλή και να είναι η modelling τεχνολογία των σύγχρονων οργάνων.
Ας μην ξεχνάμε βέβαια ότι τα περισσότερα σημερινά πλήκτρα έχουν ενσωματωμένα εφφέ. Οπότε μπορούμε να έχουμε έστω και σε έναν περιορισμένο βαθμό το ηχητικό αποτέλεσμα π.χ. ενός ηλεκτρικού πιάνου με ελαφρύ overdrive μέσω των εφφέ του ίδιου του οργάνου.
Και τέλος, αναφέρθηκε και από άλλους... ποιός να κάτσει να σπάσει τα νεύρα και τη μέση του με ενισχυτές;
