Περι μπαντών το... μοχαμπέτι!

[stavros_d80]

Αν δεν είναι να κάνεις κάποια live ποιός ο λόγος ύπαρξης μπάντας δεν το καταλαβαίνω?

(πέρα από τη δισκογραφία και το session σε studio για recording αυτά τα σημείωσα ποιο πάνω στο ποστ)

τότε μαζευτείτε 5-6 πάρτε και μπύρες και πάτε τζαμάρετε γιατί πρέπει να δημιουργήσετε μπάντα?

 

[Earendil]

Αν δεν είναι να κάνεις κάποια live ποιός ο λόγος ύπαρξης μπάντας δεν το καταλαβαίνω?

(πέρα από τη δισκογραφία και το session σε studio για recording αυτά τα σημείωσα ποιο πάνω στο ποστ)

τότε μαζευτείτε 5-6 πάρτε και μπύρες και πάτε τζαμάρετε γιατί πρέπει να δημιουργήσετε μπάντα?

Γιατί παίζουμε τα έτοιμα και προχωράμε τα ημιτελή παραμένοντας δημιουργικοί, γιατί μια full - length κυκλοφορία είναι σταθερά ένας μεσοπρόθεσμος στόχος, γιατί φεύγει ατμός από τις σωληνώσεις...

...και γιατί μετά από το studio πηγαίνουμε και για μπύρες (μαζί με 250 κιλά πατατάκια). 

Ελπίζω αυτά να εξηγούν και το point of view επί προσωπικού, αλλά και ότι αυτά τα αέναα "τζαμαρίσματα" δεν είναι μέρος της φιλοσοφίας όλων.

 

[AuditoryDriving]

Πολύ ωραίο ερώτημα και νομίζω πως καίει πολλούς από εμάς διακαώς.

Δεν έχω παίξει σε πολλές μπάντες, αλλά ήμουν τυχερός και σε όσες έπαιξα ήμασταν πάνω απ'ολα φίλοι. Ακόμη και στην τελευταία στην Γερμανία που... δεν παίζαμε τιποτα ουσιαστικά, πέρασα όμορφα.

Το σπίτι είναι μια λύση, μπορείς πάντα να συνεργαστείς με άλλους έστω και offline. Συγκρίνεται με την αίσθηση μιας καλής πρόβας / τζαμαρίσματος; Με τίποτα. Μπορεί να πάει μακριά; Δύσκολο. Ίσως για μερικούς όμως που έχουν ξεκάθαρο όραμα να τους είναι δύσκολο να βρουν άτομα να συνεργαστούν ή να το πιστέψουν εξίσου.

Πάντως, θυμάμαι χαρακτηριστικά πως κάποια στιγμή πριν χρόνια, και αφού ειχα αναλώσει κάποιο χρόνο στο να γράψω κάποια δικά μου κομμάτια, σε μια κρίση νοσταλγίας έψαξα να βρω παλιές ηχογραφημένες πρόβες με παλιότερη μου μπάντα. Έπεσα λοιπον σε μια πρόβα όπου δουλεύαμε ένα δικό μας κομμάτι. Μέσα σε μισή ώρα είχαν πέσει κανα δυο ιδέες απ τον καθένα και το κομμάτι το χαμε πάιξει με 3-4 διαφορετικούς τρόπους. Με τρόπους που, ακόμη και αν παιδευόμουν επι χρόνια, δεν θα μπορούσα να φανταστώ. Ήταν μια στιγμή μιας δυσάρεστης συνειδητοποίησης των περιορισμών του να δουλεύεις μόνος σου. Αλλά και της μαγείας του να παίζεις με άλλους γιατί η μουσική είναι εκ φύσεως κοινωνική δραστηριότητα και γεννιέται επι τόπου μέσα από τις αλληλεπιδράσης και τον αυθορμητισμό.

Οπότε, αν ήταν να δώσω μια απάντηση με μία πρόταση, θα έλεγα πως η μπάντα δεν συγκρίνεται με τίποτα, αρκεί να είναι και παρέα (όπως περιέγραψε και ο earendil)

 

[Terry RoscoeBeck5]

Γιατί το live, ειδικά το κάπως συστηματικό live, αποτελεί ένδειξη σοβαρότητας της μπάντας;

Γιατί το live συχνότερα από μία κάθε δεκαπέντε μας πηγαίνει στο συμπέρασμα ότι υπάρχει απώτερος σκοπός;

Κρατάω αυτό που είπε το αγόρι μας. Και συνεχίζω... Προσωπικά, έχω παίξει σε γήπεδα, stages, μπαράκια, «τρύπες», καταγώγια, πανηγύρια, στην Ελλάδα, στο εξωτερικό...

Κάποιες φορές ο απώτερος σκοπός ήταν η αμοιβή, άλλες φορές η προσωπική ευχαρίστηση. Άλλοτε ο συνδυασμός τους.

Η «σοβαρότητα» της «μπάντας» ήταν το παίξιμο, ο «επαγγελματισμός» και αυτά που πολύ σωστά επισήμανε ο Ray.

Στο σήμερα τώρα: Παρότι μεγαλώσαμε και βαρύναμε (συν τις πολλές υποχρεώσεις) συνεχίζουμε να έχουμε μια μπάντα.

Και σε γενικές γραμμές το κάνουμε με κέφι. Οι λόγοι για αυτό ποικίλουν:

1 Είναι ένα χόμπι. Αντί να πάμε για ψάρεμα, παίζουμε μουσική και είναι μια καλή άσκηση και για το μυαλό. Σε κρατά σε εγρήγορση.

2 Παίζουμε μουσικές που γουστάρουμε. Όχι άλλο «η βάρκα μας η κουρελού, η χιλιομπαλωμένη»... αλλά πράγματα που τα απολαμβάνουμε.

3 Το θέμα εξελίχθηκε σε παρέα. Πρόβα ισούται με σουβλάκια, μπύρες, κρασιά κλπ, μετά την ολοκλήρωση της. Κάποιες φορές προσπερνάμε την πρόβα και πάμε κατευθείαν στο... κυρίως πιάτο! Δεν είναι εξαναγκασμός, είναι χόμπι (βλέπε 1).

4 Κάνουμε κέφι να παίζουμε μεταξύ μας- πολύ βασικό. Το έχουμε ξαναπεί σε ανάλογα θέματα: Αν δεν ματσάρουν τα επίπεδα των μουσικών σε μια μπάντα, εκεί τελειώνει το θέμα.

5 Παρότι χόμπι και αρκετή χαλαρότητα, υπάρχει ο «επαγγελματισμός» και η υπευθυνότητα για αυτό που κάνουμε.

Περιγράφω μια κατάσταση του τώρα. Στο παρελθόν έχουν υπάρξει άλλες καταστάσεις. Κάποια στοιχεία της είναι διαχρονικά απαραίτητα συστατικά για μια μπάντα. Κάποια όχι*...

Οι επιδιώξεις, οι αντιλήψεις, οι στόχοι μιας μπάντας διαφέρουν από χρονικό σημείο σε χρονικό σημείο (και συλλογικά και ατομικά).   

Οπότε το θέμα μπάντα έχει πολλές και διαφορετικές αναγνώσεις. Και σε τελική ανάλυση, αν κρατάνε τα κότσια σου, γουστάρεις, αντέχει η μέση σου κουβάλημα και πολλά άλλα που αναφέραμε, go for it.

Αν πάλι δεν... δεν. Δεν πάθαμε και τίποτα.

*Σουβλάκια, μπύρες, κρασιά, κοκορέτσια και όλα τα συναφή.

 

[lgbesios]

Στο σήμερα τώρα: Παρότι μεγαλώσαμε και βαρύναμε (συν τις πολλές υποχρεώσεις) συνεχίζουμε να έχουμε μια μπάντα.

Και σε γενικές γραμμές το κάνουμε με κέφι. Οι λόγοι για αυτό ποικίλουν:

1 Είναι ένα χόμπι. Αντί να πάμε για ψάρεμα, παίζουμε μουσική και είναι μια καλή άσκηση και για το μυαλό. Σε κρατά σε εγρήγορση.

2 Παίζουμε μουσικές που γουστάρουμε. Όχι άλλο «η βάρκα μας η κουρελού, η χιλιομπαλωμένη»... αλλά πράγματα που τα απολαμβάνουμε.

3 Το θέμα εξελίχθηκε σε παρέα. Πρόβα ισούται με σουβλάκια, μπύρες, κρασιά κλπ, μετά την ολοκλήρωση της. Κάποιες φορές προσπερνάμε την πρόβα και πάμε κατευθείαν στο... κυρίως πιάτο! Δεν είναι εξαναγκασμός, είναι χόμπι (βλέπε 1).

4 Κάνουμε κέφι να παίζουμε μεταξύ μας- πολύ βασικό. Το έχουμε ξαναπεί σε ανάλογα θέματα: Αν δεν ματσάρουν τα επίπεδα των μουσικών σε μια μπάντα, εκεί τελειώνει το θέμα.

5 Παρότι χόμπι και αρκετή χαλαρότητα, υπάρχει ο «επαγγελματισμός» και η υπευθυνότητα για αυτό που κάνουμε.

Περιγράφω μια κατάσταση του τώρα. Στο παρελθόν έχουν υπάρξει άλλες καταστάσεις. Κάποια στοιχεία της είναι διαχρονικά απαραίτητα συστατικά για μια μπάντα. Κάποια όχι*...

Οι επιδιώξεις, οι αντιλήψεις, οι στόχοι μιας μπάντας διαφέρουν από χρονικό σημείο σε χρονικό σημείο (και συλλογικά και ατομικά).    

Οπότε το θέμα μπάντα έχει πολλές και διαφορετικές αναγνώσεις. Και σε τελική ανάλυση, αν κρατάνε τα κότσια σου, γουστάρεις, αντέχει η μέση σου κουβάλημα και πολλά άλλα που αναφέραμε, go for it.

Αν πάλι δεν... δεν. Δεν πάθαμε και τίποτα.

*Σουβλάκια, μπύρες, κρασιά, κοκορέτσια και όλα τα συναφή.

Έτσι  ακριβώς , καλή  ''συνταγή'',  και στην περίπτωση  της μπάντας  που  συμμετέχω  έχει αποδώσει  καρπούς , πολλά  gigs, γνωριμίες ,συνεργασίες  αλλά και δισκογραφία.

Ωραίο θέμα και ενδιαφέρουσες απόψεις.

 

[audiokostas]

Αλλά μου έχει λείψει η μπάντα ΦΙΛΩΝ που είχα στα 20 μου ξέρω γω. Που, παρά τους καβγάδες και τα "πλακώματα", ήμασταν φιλαράκια και βγάζαμε συνεννόηση και γούσταρα και περνούσα όμορφα. Και μάλιστα έβγαζα και φράγκα ακόμα (να τα λέμε κι αυτά, δεν είχε "στεγνώσει" το θέμα μουσική ακόμα).

Ναι όντως.

Αλλά μάλλον περισσότερο μου έχουν λείψει τα 18.

Τότε που η μπάντα αποτελούταν από 3-4 άτρωτους, αχώριστους, αλώβητους, αντίληψης "ποιά Amstel μωρέ;" μουσικούς που παίζαν γαμάτη μουσική και ήταν οι καλυτερότεροι και θα αλλάζαν τον κόσμο αλλά κατά το βραδάκι ρε συ γιατί έφτιαξε η μάνα σουτζουκάκια και πάω να φάω και θα  ρίξω κανα ύπνο και μετά θα κάτσω να ακούσω τον γέρο να μου τα σπάει για ένα πεντακοσάρι χαρτζηλίκι για να τα πιούμε μπύρες το βράδυ που θα μιλήσουμε για το ύφος της μπάντας και να σας πω για κανα δυο καινούρια κομμάτια που γραψα και γ@μαν και σπέρνουν.

Τα πράματα είναι απλά για μένα.

α) Στρατηγικές και β) προτεραιότητες.

Α) Ξηγιέσαι εξ' αρχής τι ζητάς από το γκρουπ που φτιάχνετε ή το γκρουπ που πας ή από τον μουσικό που έρχεται στο γκρουπ. Ορθά σταράτα και ξάστερα. Καριέρα; Χαβαλέ, Original, Covers; βιοποριστικά; Πολλά ή "λίγα και καλά" live;

Οι καλοί λογαριασμοί..... Πέραν τούτου....

β) Αποφασίζεις εσύ (εκτός κι αν είσαι δεμένος με συμβόλαια οπότε διαβάζεις λάθος thread) αν είναι nay or yey...

Αν σου τη σπάει ο καράφλας μπασίστας (πχ λέμε καθότι οι μπασίστες είναι τα καλύτερα παιδιά) που πήρε το μικρόφωνο και το παίζει μπόσης κάνοντας του κεφαλιού του, του τη λες για να πάρει ανάσες και να τη δει αλλιώς. Αν δεν, τότε εσύ αποφασίζεις και ζυγίζεις αν είναι τόσο σπαστικός που δεν τη παλεύεις με τίποτα μαζί του και χάρηκα που τα παμε it's been a pleasure but it's not any more, ή λες εντάξει κουβαλάει τη μούρλα του και μου τη ψιλοσπάει αλλά αντέχεται και η μπάντα γ@μεί, καλά πάμε και γουστάρω τα άλλα τα παιδιά.

Τα υπόλοιπα είναι για να κανουμε ψιλοbitching over beer/coffee πόσο λάθος είναι οι άλλοι ενώ εμείς κλπ κλπ.

Εγώ θα το πω, παλιάς κοπής, παλιάς σχολής και παρωχημένο το μοντέλο μου αλλά θα το πω. Ρε παιδιά, η σεσιονιλίδικη ευκολία των πολλαπλών μπαντών που έχουν οι νεαρές ηλικίες μου είναι κάτι ξένο και μου ψιλοξυνίζει. Το καταλαβαίνω, το ερμηνεύω, το ασπάζομαι, το αποδέχομαι αλλά ψέματα δεν θα πω, στον δικό μου κόσμο με ψιλοχαλάει και ορθώς σκοτούρα σας και πάμε παρακάτω.

 

[Terry RoscoeBeck5]

Εγώ θα το πω, παλιάς κοπής, παλιάς σχολής και παρωχημένο το μοντέλο μου αλλά θα το πω. Ρε παιδιά, η σεσιονιλίδικη ευκολία των πολλαπλών μπαντών που έχουν οι νεαρές ηλικίες μου είναι κάτι ξένο και μου ψιλοξυνίζει. Το καταλαβαίνω, το ερμηνεύω, το ασπάζομαι, το αποδέχομαι αλλά ψέματα δεν θα πω, στον δικό μου κόσμο με ψιλοχαλάει και ορθώς σκοτούρα σας και πάμε παρακάτω.

+1000

Είναι τρομερό. Εξαίρεση πλέον είναι να παίζεις με μια μπάντα (άντε δύο το πολύ). Από τρεις- τέσσερις και πάνω είναι ο κανόνας  :

Τότε, ήταν η ΜΠΑΝΤΑ μας και τέλος. Να έφευγες δε, και να πήγαινες στους... άλλους; Μιλάμε κοβόντουσαν καλημέρες, χαλούσαν φιλίες, ξεσπούσε πόλεμος...

Τώρα, o tempora o mores  ;D

 

[stamkosk]

Εμένα αυτό που δε σταματά να με εκπλήσσει είναι η νοοτροπία "ε, εντάξει μωρέ, έτσι απλά χωρίς καμία προσπάθεια, θα πάω εκεί θα τζαμάρω θα κάνω το χαβαλέ μου και όλα καλά". Τριάντα χρόνια σε groups αδυνατώ να το χωνέψω...

 

[audiokostas]

Εμένα αυτό που δε σταματά να με εκπλήσσει είναι η νοοτροπία "ε, εντάξει μωρέ, έτσι απλά χωρίς καμία προσπάθεια, θα πάω εκεί θα τζαμάρω θα κάνω το χαβαλέ μου και όλα καλά". Τριάντα χρόνια σε groups αδυνατώ να το χωνέψω...

Pepto bismol.

Βοηθάει.

Τότε, ήταν η ΜΠΑΝΤΑ μας και τέλος. Να έφευγες δε, και να πήγαινες στους... άλλους; Μιλάμε κοβόντουσαν καλημέρες, χαλούσαν φιλίες, ξεσπούσε πόλεμος...

Έτσι ντε, πέστα...

 

[stavros911]

Επειδή όλα τα έχετε πει, να πω κι εγώ για τον καραγκιόζη που θα παίξει live η μπάντα του με τη δικιά σου κι ενώ έχει από κάτω 40-50 ανθρώπους, δηλαδή είμαστε και οι 2 χωρίς στον ήλιο μοίρα, εκείνος για κάποιο λόγο τη βλέπει. Δεν μιλάει ή αν σου κάνει τη χάρη και σου μιλήσει θα είναι με στυλ "πες αυτό που θες και τζάσε", αν κάνεις το λάθος και ρωτήσεις τη γνώμη του για ένα πετάλι ή τον ενισχυτή ή το πως ακούγεσαι θα αντιδράσει λες και του ζήτησες να σκάψει. Δεν φταίει αυτός όμως, το rock τον έκανε έτσι ζόρικο και η πολλή γνώση του οργάνου του. Στον καιάδα.

 

[pericles]

Πολυ πικρα βλεπω απο αρκετους ;;;3-4 εχουν μονο καλες σχεσεις και αναμνησεις!!!

 

[Terry RoscoeBeck5]

Έτσι ντε, πέστα...

Δεκαετία '80. Με το τότε σχολικό γκρουπάκι- το πρώτο μου γκρουπ. Μέταλ και τα μυαλά στα κάγκελα.

Μας την κοπανάει ο τραγουδιστής, να πάει να παίξει με ένα άλλο γκρουπ, που ήταν «καλοί». Παράλληλα, αυτοί θα έπαιζαν στο λύκειο μας, σε μια εκδήλωση στην αυλή και εμείς μείναμε αμανάτι αφού ξεμείναμε από... βάρδο.

Ο ένας κιθαρίστας το είχε πάρει... μανιάτικο. Το καντήλι έπεφτε βροχή: Τον δείξε, τον πήξε, τον αλλιώς και τον αλλιώτικα.  ;D

Και πάμε να δούμε το live- άλλωστε στο σχολείο μας γινόταν...

Και πως τα φέρνει έτσι ο βενζεβούλης και ο τραγουδιστής παρεξηγιέται με κάτι τύπους. Κάτι τους είπε... κάτι του είπαν... δεν το θυμάμαι καλά.

Αυτό που θυμάμαι όμως, είναι το γιουρούσι που έκαναν οι τύποι στην σκηνή. Και στρώνουν τον πρώην τραγουδιστή μας στο κυνήγι.

Ο κιθαρίστας είχε πεταχτεί επάνω και φώναζε: Φάτε τον, σταυρώστε τον, κρεμάστε τον κλπ  ;D ;D ;D

Τον τράβαγα κάτω: Σκάσε ρε θα εκτεθούμε  ;D Δεν καταλάβαινε τίποτα  ;D

Κάπως έτσι ήταν τότε οι αποχωρήσεις από τα γκρουπ  ;D ;D ;D 8)

 

[Jazzjoker]

Κώστα και Τέρυ, από τα λεγόμενά σας πάντως, εξάγεται το συμπέρασμα ότι τα πράγματα έχουν γίνει πολύ πιο πολιτισμένα πια.  ;D

 

[audiokostas]

Κώστα και Τέρυ, από τα λεγόμενά σας πάντως, εξάγεται το συμπέρασμα ότι τα πράγματα έχουν γίνει πολύ πιο πολιτισμένα πια.  ;D

Πες το κι έτσι ρε Σπυράκο αλλά εκείνο το συναίσθημα που χεις όταν λες περιχαρής "παιδιά έκλεισα live για 30 Φλεβάρη στο 100 Club" και βλέπεις να ανοίγουν τα κινητά και αρχίζουν ομαδικά τις μουρμουρες στυλ "έχω 29 με Mortal Foil Αθήνα και στις 31 με Σαλακατεβάκη επαρχία και κάτσε να δω..... θέλεις να σε πάρω αύριο να σου πω σίγουρα;" ΔΕΝ είναι ανεκτίμητο...... ούτε καν πολιτισμένο....

 

[Jazzjoker]

Πες το κι έτσι ρε Σπυράκο αλλά εκείνο το συναίσθημα που χεις όταν λες περιχαρής "παιδιά έκλεισα live για 30 Φλεβάρη στο 100 Club" και βλέπεις να ανοίγουν τα κινητά και αρχίζουν ομαδικά τις μουρμουρες στυλ "έχω 29 με Mortal Foil Αθήνα και στις 31 με Σαλακατεβάκη επαρχία και κάτσε να δω..... θέλεις να σε πάρω αύριο να σου πω σίγουρα;" ΔΕΝ είναι ανεκτίμητο...... ούτε καν πολιτισμένο....

Κώστα αντιλαμβάνομαι την νοσταλγία του μια μπάντα/μια παρέα. Την πρόλαβα κι εγώ τη φάση. Απλά θεωρώ ότι έτσι όπως είναι τα πράγματα τώρα, η μουσική λειτουργεί καλύτερα γιατί οι ερασιτέχνες της πιάτσας είναι πολύ πιο έμπειροι πια. Η παρέα έχασε πόντους βέβαια.

 

[Nikolas]

Ποτέ μου δεν υπήρξα σε μπάντα για πάνω από πολύ λίγο καιρό...

Με τον κωλητό μου, στο Λύκειο (Γιάννενα) παίζαμε μαζί πολύ, αλλά ποτέ δε κάναμε κάτι άλλο (μαγαζί, συναυλία, να βρούμε και άλλους, κλπ), αν και το ψιλοθέλαμε και οι δύο. Ή μάλλον αυτός πιο πολύ.

Γιατί εμένα μου φαινόταν ότι δεν ήξερε "αρκετά" καλή μουσική.

Μετά σε ωδεία κλπ, καμμία ιδέα από μπάντες.

Μετά στην Αθήνα, μπαίνω σε μπάντα, κανονικά με ντράμερ, κλπ, και βαριέμαι... Βαριέμαι ρε παιδί μου ΠΟΛΥ! Μετά από 5-6 πρόβες, ευγενικά ο band leader με ρωτάει αν γουστάρω, γιατί του φαίνεται ότι έχει μία porsche σε 1η ταχύτητα όλη την ώρα, όπου επιτέλους του λέω ότι βαριέμαι, θέλω να σπουδάσω σοβαρά, κλπ...

Πάει κι αυτό.

Και τελικά, μετά από ΟΛΕΣ τις σπουδές, φτάνω στη Νάνσυ. Επιτέλους ξέρει μουσική (δε χάνετε ότι και να κάνω στο πιάνο) και είμαστε δύο (σιγά την μπάντα), οπότε κανονίζεται εύκολα το πράγμα. Κι εκεί έχω μείνει (αν και έχω αλλάξει χώρα πλέον).

____________________________

Δεν είμαι για μπάντες. Γιατί είμαι τεράστιο ψώνιο τελικά και βγαίνει προς τα έξω. :-/ Όταν διαπραγματεύομαι το καινούριο μου κοντσέρτο για πιάνο (!!! σοβαρά !!!) η μπάντα μου πέφτει λίγη (είπαμε ψώνιο).

Δεν είναι ότι είναι πιο πολύ, πιο δύσκολο, πιο γαμάτο, ή κάτι τέτοιο. Είναι ότι δε θέλω... να το κάνω. Έχω γράψει ατελείωτες ώρες μουσικής (σοβαρά) και δε μπορώ να καταλάβω πως θα μπορούσε να γίνει κάτι μαζί με κάποιον άλλο.

Κάποτε πιάσαμε να κάνουμε εταιρία με τον φίλο μου τον Thomas Regin. για μουσική για παιχνίδια Η/Υ. Ένα παιχνίδι δοκιμάσαμε και πήραμε τα παπάρια μας. Από τότε η εταιρία έχει μείνει στο όνομα και ο καθένας κάνει τα δικά του.

www.northbysound.com

____________________________

Χάνω πολλά, το ξέρω, και δεν είναι τυχαίο που όποτε μπορω(ούσα) ερχόμουν να ακούσω τον Κώστα, κλπ... Τη γουστάρω τη φάση, αλλά επιδερμικά. Μη τυχών μου πει κάποιος να παίξουμε κάτι... θα χαλαστώ σε 3 λεπτά.

Εδώ σε συνεργασία με τον Σπύρο (Χαρμάνη) του έκανα τα τρία δύο για να του δώσω αυτό που ήθελε τελικά! ;D

Μιλάμε είμαι συσκοίλιος! Σοβαρά τώρα.

 

[audiokostas]

Η παρέα έχασε πόντους βέβαια.

Δεν είναι μόνο θέμα παρέας.

Είναι δικό μου κόλλημα.

Συνήθως "δίνομαι" και πορώνομαι με αυτό που κάνω και ως αποτέλεσμα και με αυτούς που το κάνω.

Καλώς, κακώς, έϊντ νομπάντις μπίσνες but me and myself και ως εκ τούτου λόγο δε δίνω.

Μετά την πρόβα (άσε τα live), τις περισσότερες φορές είμαι "στεγνός".

Δεν μπορώ να σκεφτώ πως να το κάνω αυτό και για άλλη μπάντα (πολλώ δε μάλλον για "άλλες").

Μιλάω μόνο για μένα, με τον τρόπο που αντιδρώ και για τον τρόπο που σκέφτομαι.

.

.

Νικόλα, και το ντουέτο, μίνιμαλ γκρουπ είναι

 

[Nikolas]

Νικόλα, και το ντουέτο, μίνιμαλ γκρουπ είναι

μπάντα: παρτούζαντουέτο: Κανονικό σεξ

Εγώ (99%): αυνανιστής