Νέα γενιά κιθαριστών.

[panorios]

Παρακολουθώ τι γίνεται εκεί έξω και σχεδόν κάθε μέρα μένω άναυδος με το ταλέντο που υπάρχει.

Σε όλα τα μουσικά όργανα, αλλά ας μην το απλώσουμε, ας μιλήσουμε για κιθαρίστες, για νέους κιθαρίστες.

Ichika Nito

Tim Henson

Plini Roessler-Holgate

Jakub Zytecki

Mike Dawes

Matteo Mancuso

.......

Αλλά οι 2 πρώτοι με έχουν ενθουσιάσει, δεν ξέρω ποιός είναι καλύτερος και δεν μιλάω τεχνικά, υπάρχουν πολλοί τεχνικοί κιθαρίστες, μιλάω για νέο πράγμα, νεο ήχο, διαφορετική προσέγγιση.

Την πρώτη φορά που άκουσα το G.O.A.T. των Polyphia ήταν όπως η πρώτη φορά που άκουσα στα 13 van halen, ναι, τόσο πολύ.

Εάν μου ζήταγε κάποιος να ψηφίσω τον πιό επηρεαστικό νέο κιθαρίστα θα φώναζα Tim Henson.



Αλλά κανένας δεν με ρώτησε και σίγουρα έχει μικρή σημασία η γνώμη μου γι΄αυτό πείτε εσείς.

Ποιός λείπει κατά τη γνώμη σας απο την λίστα;

Ποιός θα επηρεάσει περισσότερο τη νέα γενιά;

 

[Yameth]

Πολύ ενδιαφέρων ήχος. Ολη η μπάντα.

Μου φάνηκε σαν να παίζουν διαφορετικά κουρδισμένη κιθάρα.

 

[Alex Raptakis]

Μόλις είδα τον τίτλο σκέφτηκα 4 ονόματα, Tim Henson, Ichika Nito, Jason Richardson και Tosin Abasi. Οι 2 πρώτοι είναι αυτό που αρκετοί αποκαλούν "instagramικοί" κιθαρίστες, αν και εγώ διαφωνώ με τον όρο. Τους λένε έτσι γιατί ήδη έχουν αρχίσει και επιρρεάζουν φουλ τη νέα γενιά, γιατί πλέον όλοι στα social media παίζουν μικρά κλιπς σε τέτοιο στυλ.

Και οι 2 τελευταίοι είναι καθαροί Prog Metal, και έχουν πάει το είδος σε άλλο επίπεδο.

Εγώ άκουσα πριν κανα χρόνο το O.D από Polyphia και είχα πάθει την πλακάρα μου. Μετά άκουσα και το G.O.A.T, Goose, Crush και άλλα. Δεν είχα λόγια.

 

[Rebel_Of_South]

Προσθέτω με τη σειρά μου κάποια ονόματα νέων κιθαριστών ( για μένα κάτω των 40 είναι νέοι )

Mateus Asato

Jared James Nichols

Nick Johnston

Christone Ingram

Πάντως στους Polyphia παίζει κι άλλος κιθαρίστας , ο Scott LePage

Γενικά όμως αυτά τα prog στυλ δεν μου έχουν κάνει κλικ ακόμα . Ούτε ο Plini αλλά σαφώς λίγο πιο ενδιαφέρον μουσικός για τα γούστα μου 

 

[BillTrantos]

Για μένα σίγουρα ο Plini, θεωρώ ότι πήγε μπροστά την κιθαριστική μουσική σε μία κατεύθυνση που δεν είχαμε δει ακόμα, τουλάχιστον σε metal σκηνές.





Ακούω πολλούς απ'όσους έχουν ήδη αναφερθεί, όπως ο Nick Johnston που επίσης πήγε αλλού την όλη φάση με τα instrumental, o Mateus Asato που έχει πάρα πολύ ωραίο feel (αν και ακόμα δεν έχει βγάλει κάποια ολοκληρωμένη δουλειά) και ο Mancuso, ο οποίος πραγματικά έχει απόλυτο έλεγχο πάνω στο όργανο και με σχετικά ανορθόδοξο τρόπο.

Γενικά η νέα γενιά έχει σπουδαίους καλλιτέχνες, αρκεί να θέλει κανείς να τους ακούσει.

 

[Nestoras]

Γενικά η νέα γενιά έχει σπουδαίους καλλιτέχνες, αρκεί να θέλει κανείς να τους ακούσει.

Άμα κάνουν καλή μουσική, θέλουμε.

Αν είναι να κάνουν επίδειξη περφεξιονισμού, ... θέλουμε να τους δούμε στο πρόγραμμα του Medrano.

 

[BillTrantos]

Άμα κάνουν καλή μουσική, θέλουμε.

Αν είναι να κάνουν επίδειξη περφεξιονισμού, ... θέλουμε να τους δούμε στο πρόγραμμα του Medrano.

Περί ορέξεως είναι αυτά. 

 

[sultan of string]

3 ώρες πριν, BillTrantos είπε

Για μένα σίγουρα ο Plini, θεωρώ ότι πήγε μπροστά την κιθαριστική μουσική σε μία κατεύθυνση που δεν είχαμε δει ακόμα, τουλάχιστον σε metal σκηνές.

Τον Plini τον παρακολουθώ τουλάχιστον 3-4 χρόνια και είναι πιστός στο παλιό καλό prog.

Οι άλλοι δυό που έβαλες φαίνονται πολύ αξιόλογοι.

Το είδος της μουσικής των Polyphia δεν μου αρέσει και δεν το ακούω τώρα ούτε στο μέλλον.

Φυσικά περιττό να πω ότι ο Macuso τους έχει όλους άνετα. Εχοντας ακούσει τον Matteo πλέον δύσκολα ακούω κάτι νέο.

Αν και αυτός ώρες ώρες καίει το μυαλό μου και προτιμώ να ακούω Brent Mason ή Tommy Emmanuel.

 

[matawan]

Νομίζω ότι ο εξωγήινος Julian Lage είναι μια σπουδαία περίπτωση νέου κιθαρίστα και μουσικού. 

https://youtu.be/g-WNfhojGRg

 

[Guest]

Οι polyphia είναι όντως κατι νέο και πολύ ενδιαφέρον. Οι υπόλοιποι (κατι πλίνιδες, αμπάσηδες, ασάτο κλπ) δε μου λένε τίποτα μα τίποτα όμως. Εφτάχορδες, οκτάχορδες, στο τέλος θα παίζουν με άρπα. Θα πείτε ok boomer το ξέρω, αλλά αντικειμενικά αυτά που κάτι oldschool τύποι βλέπε Gary και Vinnie Moore, Malmsteen, Friedman, Doug Aldrich, Timmons και λοιποι γράφουν με το πρώτο κυριολεκτική take (τις παλιές εποχές που τα στούντιο ήταν ακριβά και έπρεπε πραγματικά να είσαι παιχταράς για να ολοκληρώσεις το δίσκο μέσα σε μια-δυο μέρες) οι νεότεροι θέλουν 800 overdubs στα protools για να τα κάνουν.

Και ολα αυτά χωρίς καν να μιλήσουμε για την ουσία και το βάθος της μουσικής και χωρίς να αναφέρουμε ιερά τέρατα τύπου Gilmour, Blackmore κλπ. Μόνο ο Johnston και η Basilio κανουν ωραίες μουσικες από τους νεότερους.

 

[Alter]

Αυτο παντως με τα βιντεο με τις ανεβασμενες ταχυτητες που κανουν αρκετοι απο αυτους δειχνοντας πραγματα που δεν μπορουν να παιξουν... για μενα χ, προτιμω να ακουω κανονικους μουσικους.

 

[fusiongtr]

1. Οι υπόλοιποι (κατι πλίνιδες, αμπάσηδες, ασάτο κλπ) δε μου λένε τίποτα μα τίποτα όμως.

2. αντικειμενικά αυτά που κάτι oldschool τύποι βλέπε Gary και Vinnie Moore, Malmsteen, Friedman, Doug Aldrich, Timmons και λοιποι γράφουν με το πρώτο κυριολεκτική take (τις παλιές εποχές που τα στούντιο ήταν ακριβά και έπρεπε πραγματικά να είσαι παιχταράς για να ολοκληρώσεις το δίσκο μέσα σε μια-δυο μέρες) οι νεότεροι θέλουν 800 overdubs στα protools για να τα κάνουν.

3. Μόνο ο Johnston και η Basilio κανουν ωραίες μουσικες από τους νεότερους.

1. Σύμφωνοι, θέμα γούστου

2. Λάθος κάνεις εδώ.

Αν δεις κάποια clinics του Αμπάση, και μιλάω για live, ζωντανά με κόσμο, και δεις αυτά που δείχνει και μετά παίζει, είναι εξωγήινα.

Και στα ρυθμικά τους (μόνος του παίζει), και στην τεχνική, και στην εγκεφαλικότητα, είναι να τρελαίνεσαι.

Το να μην σε αγγίζει αυτό, είναι απόλυτα αποδεκτό (ούτε εγώ τρελαίνομαι), αλλά το να λες κάτι τέτοιο, και να υποστηρίζεις ότι είναι και αντικειμενικό .... ε όχι, είναι λάθος.

3. Μιλάς για το προσωπικό σου γούστο προφανώς. Γιατί αν ακούσεις τον Alex Machacek, τον Tim Miller, κλπ, .....

Μπορεί φυσικά (το πιθανότερο) να μην σου αρέσουν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν κάνουν καλές μουσικές.

 

[sultan of string]

1. Σύμφωνοι, θέμα γούστου

 

[Superfunk]

Προσπάθησα πραγματικά να ΑΝΤΕΞΩ έστω και 30 δευτερόλεπτα ακρόασης της ΜΟΥΣΙΚΉΣ αυτών των υπερπαιχταραδων.

Σόρρυ γκαιΖ ήταν πραγματικα αδύνατο .

Βασικά δεν άκουσα  καν αυτό που ,εγώ υποκειμενικά, θεωρώ "μουσική".

Από την άλλη ιφιτφλοατσγιορμποΑτ ...

 

[Guest]

Το πρόβλημα είναι πως η νέα γενιά κιθαριστών χωρίζεται σε δύο είδη: σε αυτούς που προσπαθούν να κάνουν ντε και καλά innovation μέσω της τεχνικής και σε αυτούς που προσπαθούν να γράψουν καλή μουσική.

Και η καλή μουσική δεν είναι πια και κάτι τόσο υποκειμενικό, αρκεί ας πούμε να μη σε πιάνει πονοκέφαλος. Βέβαια πρέπει να μπορείς να την ακούσεις με "αντικειμενικό" αυτί χωρίς να ψαρώνεις από την τεχνική ή από το ότι δεν καταλαβαίνεις την αρμονία.

Ο johnston και η basilio γράφουν ωραίες μουσικές ενδιαφέρουσες αρμονικά αλλά και ταυτόχρονα ευχάριστες στο μέσο ανθρώπινο αυτί. Κοινώς δεν θέλεις να αυτοκτονήσεις μετά την ακρόαση.

Από την άλλη o abasi και οι λοιποί με τις άρπες τους στις περισσότερες των περιπτώσεων ούτε κανουν κάτι εξωφρενικά καινούργιο (και slap στην κιθάρα έχουμε ξαναδεί, και εφτάχορδές και οχτώ χορδές έχουμε ξαναδεί, και fusion έχουμε ξαναδεί και μόνα μέτρα έχουμε ξαναδεί), ούτε μουσική της προκοπής γρςφουν υπό την έννοια ότι τα κομμάτια τους δεν θα τα ακούει κανείς σε τρία χρόνια.

Και όντως προφανώς είναι και θέμα γούστου. Για μένα ας πούμε ηλεκτρική κιθάρα σημαίνει μπλουζ στο παίξιμο. Δεν μπορώ να ακούσω κιθαρίστα που δεν κάνει σηκώματα και που έστω και λιγάκι δεν δείχνει να κατέχει τα μπλουζ. Ακόμη και ο πετρούτσι και ο malmsteen και ο βίνι Μουρ χρησιμοποιούσαν blues φρασεολογιο. Δυστυχώς αυτό έχει εκλείψει από πολλούς "μοντέρνους" κιθαρίστες. Ακούμε άπειρους στο YouTube που παίζουν tapping με 18 δαχτυλα αλλά έχουν τραγική έλλειψη στα fundamentals.

 

[Spyros Delta]

Προσπάθησα πραγματικά να ΑΝΤΕΞΩ έστω και 30 δευτερόλεπτα ακρόασης της ΜΟΥΣΙΚΉΣ αυτών των υπερπαιχταραδων.

Σόρρυ γκαιΖ ήταν πραγματικα αδύνατο .

Βασικά δεν άκουσα  καν αυτό που ,εγώ υποκειμενικά, θεωρώ "μουσική".

Από την άλλη ιφιτφλοατσγιορμποΑτ ...

Κλεβω

 

[fusionakis]

Θα αναφέρω κάποια ονόματα που μπορεί να θεωρούνται περισσότερο "παλιοί"...

Αυτός εδώ πάει το πράγμα πολύ μπροστά μια δεκαετία τώρα, σε ό,τι έχει να κάνει με τους μουσικούς απογόνους της solo ακουστικής fingerstyle προσέγγισης του Michael Hedges (και ο Mike Dawes σιγά σιγά ακολουθεί, με τον Andy McKee να είναι επίσης μια παρουσία άξια αναφοράς).





Υ.Γ.: Ο Julian Lage αναφέρθηκε ήδη, που είναι η πεμπτουσία της μουσικότητας, και φέρνει κάτι από Ted Greene η φάση του, όπως και ο Matteo Mancuso, που είναι το νέο αυτοσχεδιαστικό σημείο αναφοράς, και μένει να δούμε αν έχει να δώσει και κάτι μουσικά, πέρα από το να μας παίρνει τα μυαλά με τους "παππάδες" του.