Αγγελίες
Μιά μέρα στη ζωή του dim....
Ιούνιος-Ιούλιος 73. Ήμουν τζαστ 16. Όπως τώρα (+50 ? )καλή ώρα...
Και άκουγα ράδιο τότε RAI μια εκπομπή που λέγονταν supersonic. Με σήμα το in a gada da vida. Ναι στα ιταλικά, στα ΑΜ, για να καταλάβετε τι πείνα μουσική υπήρχε τότε.
αλλά από το σημείο που ακούγεται καθαρά το θέμα με τις ανταποκρίσεις των δυο κιθαριστών και φυσικά ιδίως το πρώτο, όπου σολάρει τα "εύκολα" ο Carlos (μετά γίνεται της κακομοίρας).
Φυσικά δεν είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα, εγώ ήδη έχω διαβάσει "ανάμικτες" κριτικές στο ΝΜΕ (τον κράζανε τον Carlos διότι έφυγε από τα απλά Evil Ways, αλλά...εγω εκεί ! φαγούρα. Πότε θα βγεί.
Και να παρακαλάω να βγεί, διότι τότε αυτούς τους δίσκους τους λέγανε αντιεμπορικούς. Κυκλοφορούσαν άντε σε 200 αντίτυπα σε όλη την Ελλάδα.
Οπότε ήμουν στο κυνήγι, όταν κατέβαινα 3 φορές την εβδομάδα στον Στρατηγάκη στο κέντρο για Lower...
Ενα βράδυ....τσακ νάτος στη βιτρίνα του (ιστορικού δισκάδικου) Ράμογλου στην Τσιμισκή.
Φυσικά τότε στο γυμνάσιο είχαμε πρωί / απόγευμα. Οπότε μόλις έρχεται μια μέρα που είμαι απογευματινός, λεωφορείο και νάμαι. Το ημερολόγιο έγραφε 6/10/73.
Φυσικά υπήρχε ιεροτελεστία. Η Σούλα (η πωλήτρια - τα μαγαζιά τότε είχαν ένα δυό πωλητές που βοηθούσαν στο ψάξιμο και φυσικά και στην δειγματοληπτική ακρόαση) ήταν ο σωτήρας μου. Είχε πάρει μεταγραφή στον Ράμογλου, από το πολυκατάστημα του Πανίδη στη Βενιζέλου (κάτι σαν τον Κλαουδάτο ή τον Λαμπρόπουλο) με τμήμα δισκοπωλείου στον 6ο. Απο εκεί ψώνισα και Ρυθμολογία....Βλέπε αντίστοιχο νήμα ). ?
Οπότε είχα τα μέσα!
Μπαίνω καμαρωτός, ψάχνω χαλαρά στα μπροστινά ράφια, τσααακ, νάτο. Ευτυχώς...(δεν ήρθε κανένας άλλος να μου το πάρει!)
Κοιτάζω 5 κομμάτια σύνολο. ΟΚ λέω δεν θα μου γκρινιάξουν πολύ στην δειγματοληψία.
Κοιτάζω μουσικους, ΟΚ. Κοιτάζω συνθέτες....ώπα ποιοί είναι αυτοί....Τουλάχιστον κανα δυο McLaughlin
Να...ακούσω λίγο....?
Ξεκινάμε...A love supreme....Θεέ μου τι ορυμαγδός από κιθάρες....Αντε να το βάλεις αυτό να το ακούσεις στο σπίτι....Μόνο κατά μόνας.... Τεσπά...υποφερτό. Εχει κάτι σαν ριφ ας πούμε... Εm, A....τι στο καλό....
Μετά naima.....Κάποιοι παίζουν ακουστικές αλλά ....τι στο καλό παίζουν....Κανένα hook, ντιπ....
Μετα life devine.....άντε πάλι όλοι μαζί βαράνε.... Δεν πάμε καλά....150άρι στα σκουπίδια....
Ωραία λέω με "ευχαριστημένο" και περισπούδαστο ύφος... Να ακούσουμε λίγο και β πλευρά?
Εκεί έχει το Let us go into the house of the Lord. Βάζει απ την αρχή, πέφτω στην ατελείωτη εισαγωγή του Sanders...3-4 λεπτά. Όσο ένα φυσιολογικό κομμάτι. Ρε τι γίνεται? Πού είναι αυτά που ξέρω από τους Ιταλούς.....? Να βάλουμε λίγο πιό κάτω? Με στραβοκοιτάζει η Σούλα...
Ουφ ευτυχώς ....Εδώ είμαστε....Μεχρι να χαρώ λίγο, περνάει ο χρόνος δειγματοληψίας...Για να δούμε παρακάτω....
Meditation.....Απο τον τίτλο και μόνο καταλαβαίνει κανείς... Κρύος ιδρώτας. Πάει το 150άρι.... φτερά!
Τελειώνει το άκουσμα, και με στυγνή σκληρότητα ο δίσκος αποσύρεται από το Philips πλατώ....
Θα το πάρεις.....?
Ε...χμ....να ακούσω και κάτι άλλο?
Ετσι για τα προσχήματα βρίσκω τον πρώτο δίσκο μπροστά μου και ρίχνω ένα αυτί (δεν ρίχνω βέβαια, σκέφτομαι το 150άρι που θα πετάξει και την γκρίνια ενδεχομένως στο σπίτι που αγόρασα άλλον έναν μην ακουόμενο δίσκο, ως συνήθως.... (μην ξεχνάμε είμαι 16άρης....)
Τα πέντε λεπτά πέρασαν γρήγορα και εγώ ήμουν μάλλον περισσότερο αναποφάσιστος από πριν. Αλλά κάτι μέσα μου έλεγε, δεν γίνεται να βγει Carlos και να μην τον έχεις και μάλιστα με Mahavishnu. Καλός είναι. Εσύ ΔΕΝ ξέρεις.
Εξ άλλου όλοι οι κολλητοί στην τάξη ήξεραν ότι κατέβηκα για απαλλοτρίωση χαρτζηλικιού. Τι θα έλεγα?
Πάνε τα 150 και τρεχάλα για το λεωφορείο, να προλάβω να γυρίσω, να γράψω τα μαθήματα, ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ, να φάω και να πάω στο σχολείο.
Δυο η ώρα εγώ ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι αγόρασα, με τα ακουστικά στα αυτιά όταν άκουσα στο θυροτηλέφωνο τον συμμαθητή Γαβριήλ Ξανθόπουλο που ερχόταν καθημερινά να με πάρει για το σχολείο.
Μεγάλε, πήρα !
Δισκάρα! Τι να σου λέω....
Πέρασαν βδομάδες και μήνες για να γίνει ο δίσκος αυτός βίωμα και μουσικό κτήμα. Δεκαετίες για τους φίλους και συμμαθητές να το χωνέψουν.."ρε συ τι είναι αυτά που αγοράζεις μωρέ"
Για μένα ήταν άλλη μια μέρα στη ζωή μου, σάν όλες που είχαν να διηγηθούν ανάλογες καταστάσεις.
σ.σ. Τώρα βλέπω ότι η 6/10/73 ήταν Σάββατο. Πιθανότατα έδωσα στον εαυτό μου λόγω Carlos μεγαλύτερη άνεση στην αγοραστική εξόρμηση. Φυσικά οι άλλες λεπτομέρειες της καθημερινότητας εξακολουθούν να ισχύουν όπως ίσχυαν για όλες τις αγορές δίσκων των σχολικών μου χρόνων. Μετά, πολλά χάσανε την αγνότητα και την ομορφιά τους.
Ιούνιος-Ιούλιος 73. Ήμουν τζαστ 16. Όπως τώρα (+50 ? )καλή ώρα...
Και άκουγα ράδιο τότε RAI μια εκπομπή που λέγονταν supersonic. Με σήμα το in a gada da vida. Ναι στα ιταλικά, στα ΑΜ, για να καταλάβετε τι πείνα μουσική υπήρχε τότε.
αλλά από το σημείο που ακούγεται καθαρά το θέμα με τις ανταποκρίσεις των δυο κιθαριστών και φυσικά ιδίως το πρώτο, όπου σολάρει τα "εύκολα" ο Carlos (μετά γίνεται της κακομοίρας).
Φυσικά δεν είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα, εγώ ήδη έχω διαβάσει "ανάμικτες" κριτικές στο ΝΜΕ (τον κράζανε τον Carlos διότι έφυγε από τα απλά Evil Ways, αλλά...εγω εκεί ! φαγούρα. Πότε θα βγεί.
Και να παρακαλάω να βγεί, διότι τότε αυτούς τους δίσκους τους λέγανε αντιεμπορικούς. Κυκλοφορούσαν άντε σε 200 αντίτυπα σε όλη την Ελλάδα.
Οπότε ήμουν στο κυνήγι, όταν κατέβαινα 3 φορές την εβδομάδα στον Στρατηγάκη στο κέντρο για Lower...
Ενα βράδυ....τσακ νάτος στη βιτρίνα του (ιστορικού δισκάδικου) Ράμογλου στην Τσιμισκή.
Φυσικά τότε στο γυμνάσιο είχαμε πρωί / απόγευμα. Οπότε μόλις έρχεται μια μέρα που είμαι απογευματινός, λεωφορείο και νάμαι. Το ημερολόγιο έγραφε 6/10/73.
Φυσικά υπήρχε ιεροτελεστία. Η Σούλα (η πωλήτρια - τα μαγαζιά τότε είχαν ένα δυό πωλητές που βοηθούσαν στο ψάξιμο και φυσικά και στην δειγματοληπτική ακρόαση) ήταν ο σωτήρας μου. Είχε πάρει μεταγραφή στον Ράμογλου, από το πολυκατάστημα του Πανίδη στη Βενιζέλου (κάτι σαν τον Κλαουδάτο ή τον Λαμπρόπουλο) με τμήμα δισκοπωλείου στον 6ο. Απο εκεί ψώνισα και Ρυθμολογία....Βλέπε αντίστοιχο νήμα ). ?
Οπότε είχα τα μέσα!
Μπαίνω καμαρωτός, ψάχνω χαλαρά στα μπροστινά ράφια, τσααακ, νάτο. Ευτυχώς...(δεν ήρθε κανένας άλλος να μου το πάρει!)
Κοιτάζω 5 κομμάτια σύνολο. ΟΚ λέω δεν θα μου γκρινιάξουν πολύ στην δειγματοληψία.
Κοιτάζω μουσικους, ΟΚ. Κοιτάζω συνθέτες....ώπα ποιοί είναι αυτοί....Τουλάχιστον κανα δυο McLaughlin
Να...ακούσω λίγο....?
Ξεκινάμε...A love supreme....Θεέ μου τι ορυμαγδός από κιθάρες....Αντε να το βάλεις αυτό να το ακούσεις στο σπίτι....Μόνο κατά μόνας.... Τεσπά...υποφερτό. Εχει κάτι σαν ριφ ας πούμε... Εm, A....τι στο καλό....
Μετά naima.....Κάποιοι παίζουν ακουστικές αλλά ....τι στο καλό παίζουν....Κανένα hook, ντιπ....
Μετα life devine.....άντε πάλι όλοι μαζί βαράνε.... Δεν πάμε καλά....150άρι στα σκουπίδια....
Ωραία λέω με "ευχαριστημένο" και περισπούδαστο ύφος... Να ακούσουμε λίγο και β πλευρά?
Εκεί έχει το Let us go into the house of the Lord. Βάζει απ την αρχή, πέφτω στην ατελείωτη εισαγωγή του Sanders...3-4 λεπτά. Όσο ένα φυσιολογικό κομμάτι. Ρε τι γίνεται? Πού είναι αυτά που ξέρω από τους Ιταλούς.....? Να βάλουμε λίγο πιό κάτω? Με στραβοκοιτάζει η Σούλα...
Ουφ ευτυχώς ....Εδώ είμαστε....Μεχρι να χαρώ λίγο, περνάει ο χρόνος δειγματοληψίας...Για να δούμε παρακάτω....
Meditation.....Απο τον τίτλο και μόνο καταλαβαίνει κανείς... Κρύος ιδρώτας. Πάει το 150άρι.... φτερά!
Τελειώνει το άκουσμα, και με στυγνή σκληρότητα ο δίσκος αποσύρεται από το Philips πλατώ....
Θα το πάρεις.....?
Ε...χμ....να ακούσω και κάτι άλλο?
Ετσι για τα προσχήματα βρίσκω τον πρώτο δίσκο μπροστά μου και ρίχνω ένα αυτί (δεν ρίχνω βέβαια, σκέφτομαι το 150άρι που θα πετάξει και την γκρίνια ενδεχομένως στο σπίτι που αγόρασα άλλον έναν μην ακουόμενο δίσκο, ως συνήθως.... (μην ξεχνάμε είμαι 16άρης....)
Τα πέντε λεπτά πέρασαν γρήγορα και εγώ ήμουν μάλλον περισσότερο αναποφάσιστος από πριν. Αλλά κάτι μέσα μου έλεγε, δεν γίνεται να βγει Carlos και να μην τον έχεις και μάλιστα με Mahavishnu. Καλός είναι. Εσύ ΔΕΝ ξέρεις.
Εξ άλλου όλοι οι κολλητοί στην τάξη ήξεραν ότι κατέβηκα για απαλλοτρίωση χαρτζηλικιού. Τι θα έλεγα?
Πάνε τα 150 και τρεχάλα για το λεωφορείο, να προλάβω να γυρίσω, να γράψω τα μαθήματα, ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ, να φάω και να πάω στο σχολείο.
Δυο η ώρα εγώ ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι αγόρασα, με τα ακουστικά στα αυτιά όταν άκουσα στο θυροτηλέφωνο τον συμμαθητή Γαβριήλ Ξανθόπουλο που ερχόταν καθημερινά να με πάρει για το σχολείο.
Μεγάλε, πήρα !
Δισκάρα! Τι να σου λέω....
Πέρασαν βδομάδες και μήνες για να γίνει ο δίσκος αυτός βίωμα και μουσικό κτήμα. Δεκαετίες για τους φίλους και συμμαθητές να το χωνέψουν.."ρε συ τι είναι αυτά που αγοράζεις μωρέ"
Για μένα ήταν άλλη μια μέρα στη ζωή μου, σάν όλες που είχαν να διηγηθούν ανάλογες καταστάσεις.
σ.σ. Τώρα βλέπω ότι η 6/10/73 ήταν Σάββατο. Πιθανότατα έδωσα στον εαυτό μου λόγω Carlos μεγαλύτερη άνεση στην αγοραστική εξόρμηση. Φυσικά οι άλλες λεπτομέρειες της καθημερινότητας εξακολουθούν να ισχύουν όπως ίσχυαν για όλες τις αγορές δίσκων των σχολικών μου χρόνων. Μετά, πολλά χάσανε την αγνότητα και την ομορφιά τους.
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
