Αγγελίες
- Μηνύματα
- 1,813
- Πόντοι
- 533
- Ιδιότητα
- Κιθάρα
Αποφάσισα να γράψω κάποιες λεπτομέρειες γι αυτό το κομμάτι που έρχεται απο παλιότερα χρόνια. Πρώτα, το στυλ. Είναι ίσως το πιο ιδιότυπο funky που έχω σκαρώσει ποτέ, μια παράξενη μίξη από Blue Note αισθητική και Texas twang. Ο τίτλος έρχεται να μπλέξει ακόμα περισσότερο το ζήτημα αφού το kuma-goo ήταν μια κραυγή του Peter Wolf που λάτρευα ν ακούω όταν την εκστόμιζε στα λάιβ τωνJ.Geils Band, ποτέ μου δεν σιγουρεύτηκα πως σημαίνει κάτι αλλά ταίριαξε στο μυαλό μου. Τα όργανα. Ήθελα οπωσδήποτε ένα Hammond organ και αυτό το ανέλαβε ο Άκης Κατσουπάκης ξεπερνώντας τις προσδοκίες μου. Όπως μου συμβαίνει συνήθως, άκουγα όλο το κομμάτι στο μυαλό μου από πριν, οπότε η αισθητική και μια πρώτη χάραξη του τι γίνεται ήταν εύκολο να περιγραφεί απo μένα στους μουσικούς. Το τέμπο των τυμπάνων αν θυμάμαι καλά το είχα «δανειστεί» από κάποιο τραγούδι του Prince, με τον Αλέξη Αποστολάκη που παίζει τύμπανα ήμασταν χρόνια συνεργάτες και δεν άργησε να μπει στο νόημα αυτού που ζητούσα. Το ίδιο και με τον Σωτήρη Ζήση που έπαιξε μπάσο όπως πραγματικά ποθούσα, χωρίς υπερβολές που δεν ήθελα. Τέλος, οι κιθάρες. Το βασικό θέμα παίχτηκε με μια βαρύτονη, γνώριζα για το εξάχορδο μπάσο της Fender αλλά που να το βρεις τότε και πολύ περισσότερο πώς να το πληρώσεις. Εκείνη την εποχή όμως και οι βαρύτονες κιθάρες ήταν λίγο πολύ άγνωστες, όσοι λοιπόν είχαμε αρκετή περιέργεια, χρόνο και κάψα, τις φτιάχναμε μόνοι μας μεταποιώντας το nut ώστε να δέχεται παχιές χορδές (οι μι και λα στα χαμηλά αν δε λαθεύω ήταν από σετ χορδών μπάσου, ίσως και η ρε), ρύθμιση και κούρδισμα σε Σι και νάτος ο ήχος, όχι ακριβώς αλλά αποδεκτά κοντά. Στα σημεία των παύσεων που ηχεί η νότα από τη βαρύτονη χαμηλώνοντας το pitch, δεν είναι τρέμολο αλλά ξεκούρδισμα στο κλειδί με το χέρι. Νομίζω ήταν μια πολύ πειραγμένη Jazzmaster η κιθάρα που χρησιμοποιήθηκε ως βαρύτονη. Η βασική κιθάρα, ήταν μια original Guild Starfire single cut, κι αυτή με αλλαγμένο έναν μαγνήτη, πιστεύω πως ήταν μοντέλο του ’59 ή του ’61. Και εδώ κρύβεται μια πιπεράτη λεπτομέρεια. Εκείνα τα χρόνια πειραματιζόμουν πολύ, έψαχνα διαρκώς τρόπους να ανοίξω χαραμάδες και τρύπες να ξεχυθούν έμπνευση και γνώση να γευτώ. Διαπίστωσα πως για να παίξω πιο άνετα και εφευρετικά στο στυλ που ήθελα – και δεν το κατέχω παρά μόνον επιδερμικά, με βοηθούσε ένα συγκεκριμένο πιάσιμο στην ταστιέρα, αυτό απαιτούσε να τροποποιήσω το κούρδισμα στη Μι καντίνι, να ανέβει έναν τόνο και να γίνει Φα δίεση. Έτσι και έκανα και έτσι παίχτηκε και ηχογραφήθηκε το κομμάτι στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Αυτή η εκδοχή που παρουσιάζεται εδώ είναι ένα remaster που μου άρεσε αρκετά.
