pericles είπε:
@dimsonic Σαφως και υποβαθμιζεις την μετεπειτα δουλεια τους.Εκτος και αν για σενα (σεβαστο ) ολα τελειωσαν το 1973 .
Το κυριοτερο ομως ειναι οτι η συγκεκριμενη μπαντα επηρεασε πολλους μουσικους
και ολοι τους εβγαλαν το καπελο .Πιστευω οτι ειναι αδικο να υπαρχουν μουσικοφιλοι που να αμφισβητουν την προσφορα τους στην μετα το 1973 εποχη.
Κατα τα αλλα συμφωνω οσον αφορα τις πληροφοριες που εχουν οι νεωτεροι απο το ΝΕΤ,βικιπεδια κλπ τα οποια δεν ειναι παντα σωστα οπως και τιποτα στον τομεα της ενημερωσης γενικως και δεν μπορει να ειναι διοτι υπεισερχεται ο ανθρωπινος παραγοντας .
Οσον αφορα την αποψη σου σεβαστη αλλα οχι και αποδεκτη εν τοις ολοις
Περικλή μου (αν μου επιτρέπεις...εμένα με λένε Δημήτρη)
Πρόσεξε λίγο τι γράφω και τι γράφεις.
Πρώτον δεν υποβαθμίζω τον Emerson σαν μουσικό.
Δεύτερο δεν υποβαθμίζω την δουλειά τους μετά το 1973.
Βασικά το 1973 ήταν στο απώγειό τους. Αναφέρομαι στο Works που είναι του 1977. Αυτό που λέω είναι ότι άρχισε η κάμψη μετά το 1977. Και δεν μου άρεσαν πλέον. Μετά το 1977 οι ELP (που πιστεύω να κατάλαβες τι ήταν για μένα όταν στην τετάρτη και πέμπτη γυμνασίου αγόρασα όλους τους μέχρι τότε δίσκους τους) τελείωσαν για μένα.
Δεν ξανααγόρασα δίσκο, ό,τι και να βγάζανε. Αγόρασα ξανά δίσκους που ήδη είχα διότι οι ελληνικές εκδόσεις ήταν μάπα από εκτύπωση και εξώφυλλα.
Συνεπώς μιλάω για την χρυσή περίοδό τους από το 1970 έως το 1975 και έως το 1977. Διότι το 1976 δεν έβγαλαν κάτι.
Δεν θέλω κανείς να συμφωνήσει μαζί μου αν δεν το θέλει.
Αν έχεις κάποιο ενδιαφέρον κομμάτι μετά το Brain (σε προηγούμενο ποστ είχα γράψει για το fanfare από το works) που να μπορεί να ΣΤΑΘΕΙ δίπλα πχ στο Karn Evil 9 πές το μου, ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΕ το (γιατί ισχύει αυτό, ανάλυσε τη δομή του, τις ρυθμικές του αξίες, διαδοχή θεμάτων και συγχορδιών) να πάω να το ακούσω -αν δε το ξέρω ήδη και να τα ξαναπούμε ευχαρίστως.
Ακόμα και το fanfare που δέχτηκα ως σημαντικό, το δέχομαι διότι αναντίρητα είναι μεγάλης αξίας λόγω Copeland, η προσέγγιση του βασικού θέματος με το GX1 ήταν κοντά στην βασική ενορχήστρωση αν και ενδιαφέρουσα και το δεύτερο μέρος που προσέθεσε ο Keith ενδιαφέρον μεν, μονότονο δε. Παρ όλα αυτά κατάφερε για άλλη μια φορά να φέρει κοντά στο ευρύτατο (και άσχετο με την κλασική) κοινό συνθέτη όπως τον Copeland για δεύτερη φορά. Η άλλη ήταν με το Hoedown.
Για αυτό ήταν σημαντικός ο Emerson.
Γιατί άνθρωποι σαν εμένα δεν θα έψαχναν ποτέ στα 16 τους να δούν πως ήταν οι αρχικές εκτελέσεις των Mussorgsky, Copeland, Bartok, Ginastera, Bernstein)
Στη διάθεσή σου για συζήτηση όποτε θες.
