Εγώ πάλι ρε παιδιά, ήμανε σε μια τρυφερή ηλικία ;D ;D ;D, την εποχή που άκουγα Maiden, AC/DC, Sabbath, Purple, Motorhead, κλπ, και έψαχνα μετά μανίας όποια εκπομπή έδειχνε μουσικά videos στην τηλεόραση.
Σε κάποια από αυτές τις εκπομπές (δεν θυμάμαι ποιά, αλλά ήταν βραδινή), κάποια μέρα, μετά από κάποια videos από Rock και Pop μπάντες, λέει ο τύπος "το επόμενο από ένα μεγάλο κιθαρίστα της Jazz, τον Joe pass".
Βλέπω ένα παππού, καράφλα με μουστάκι, και σκέφτομαι "καλά, μουσική για κυρίες θα παίζει".
Κι εκεί που περίμενα το γλυκανάλατο, βλέπω .... το απίστευτο! Καρφώθηκα στην τηλεόραση και δεν ξεκόλλαγα, ούτε βλέφαρο δεν πετάριζε.
Μου έπεσε κάτω το σαγώνι, και σκέφτηκα "ή παίζει στην τύχη ότι του 'ρθει, ή πρέπει να καταλάβω τι στο καλό παίζει" (για το "πώς" βέβαια δεν είχα αμφιβολία, "ασύλληπτα").
Έπρεπε λοιπόν να ικανοποιήσω την περιέργειά μου σχετικά με το αν παίζει στην τύχη, ή τι στο διάολο παίζει.
Έψαξα, άκουσα, κατάλαβα ότι ξέρει τι του γίνεται ;D, αλλά τότε μόνο μέχρι εκεί μπορούσα να φτάσω.
Απέφευγα μάλιστα να τον ακούω, γιατί με έριχνε ψυχολογικά το ότι δεν καταλάβαινα την λογική πίσω από όλα αυτά που έπαιζε.
Αρκετά αργότερα συνέβαινε ακριβώς το ανάποδο.
Ρε μπαγάσα, είσαι θεός, κι αν δεν μάθω από σένα, από ποιόν σκατά θα μάθω?
Τον έψαξα πολύ, τον άκουσα πολύ, τον "διάβασα" (τα βιβλία του) πολύ, προσπάθησα να "παίξω σαν κι αυτόν" (με αυτό τον τρόπο εννοώ) πολύ.
Αλλά το σαγώνι μου ακόμα το ψάχνω, η ψυχή μου όμως είναι γεμάτη από τις όμορφες μελωδίες του, και ακόμα αποτελεί για μένα έναν από τους σημαντικότερους και μεγαλύτερους "δάσκαλους" (μουσικούς καθοδηγητές) που με μύησαν στο μουσικό αυτό ιδίωμα.
.
