Σας μεταφέρω απόσπασμα από άρθρο που βρήκα στη διεύθυνση http://anatolikos.com/peri-mousikis/tsaknis3012.htm
και στην http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=172561
Τα γεγονότα έχουν ως εξής: Ο Διονύσης Τσακνής παρουσιάζει στην εταιρεία Universal, με την οποία έχει υπογράψει συμβόλαιο συνεργασίας, τους στίχους των νέων του τραγουδιών, με το γενικό τίτλο Μια Ζωή Αλλού, τους οποίους υπογράφουν ο Μάνος Ελευθερίου, ο Οδυσσέας Ιωάννου, ο Σωκράτης Μάλαμας, η Λίνα Δημοπούλου και ο ίδιος. Ωστόσο, η εταιρεία δεν συμφωνεί μαζί τους, θεωρεί ότι…δεν εκφράζουν την εποχή μας! Και τους απορρίπτει τους στίχους. Ούτε καν τη μουσική.
Αν το θέμα δεν ήταν πολύ σοβαρό, θα μπορούσε να είναι νούμερο επιθεώρησης.
Ποιος ορίζει την εποχή μας και το τι την εκφράζει; Όχι ο Μάνος Ελευθερίου, ο Δ. Τσακνής, οι ποιητές και οι μουσικοί, οι καλλιτέχνες, αλλά οι υπάλληλοι γραφείου και οι ιδιοκτήτες, μέτοχοι και συμμέτοχοι των εμπορικών εταιρειών. Έτσι όπως γίνεται στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και ακόμη χειρότερα, ο κόσμος θέλει δελτία με βάση τις μετρήσεις της MRB, με πτώματα, με Βίσση, με Γαρμπή και τα λοιπά, γνωστά και χιλιοειπωμένα, πλην πάντα επίκαιρα, και όπως αποδεικνύεται, ευρίσκονται μιμητές. Συνεπώς, υποστηρίζουν τώρα και οι δισκογραφικές εταιρείες, εμείς πορευόμαστε με βάση τις επιθυμίες του κόσμου, ο οποίος είναι και ο αποκλειστικός φταίχτης.
Ο συνθέτης δεν ενέδωσε στις απαιτήσεις της εταιρείας. Και αποφάσισε να εκδώσει το CD με δική του παραγωγή, δηλαδή και με δικά του έξοδα. Καταγγέλλει τη σύμβαση του με τη Universal και εκδίδει το CD. Αλλά εδώ αρχίζει η άλλη περιπέτεια. Πρέπει να βρει εταιρεία να το διανείμει στα δισκοπωλεία, να κινηθεί στην αγορά, να βρει το δρόμο για το κοινό.
Και αρχίζουν τα νέα εμπόδια. Ποιος θα το κάνει αυτό όταν η εταιρεία που απέρριψε τους στίχους απειλεί με ασφαλιστικά μέτρα και με την επιρροή που διαθέτει στα μεγάλα δισκοπωλεία, τα οποία είναι κι αυτά στο παιχνίδι των πολυεθνικών του είδους; Αδιέξοδο; Ως ένα σημείο. Γιατί ο Δ. Τσακνής προέρχεται από έναν κόσμο μαθημένο να παλεύει και δηλώνει αποφασισμένος να σπάσει το ιδιόμορφο «εμπάργκο», ακόμα και να κάνει μόνος του τη διανομή. Και φυσικά να καταγγείλει την κατάσταση και ορίζει συνέντευξη Τύπου, να μιλήσει για όλα αυτά. Όταν όμως αυτό γίνεται γνωστό η εταιρεία Minos, προσφέρεται να αναλάβει τη διανομή και να λύσει το αδιέξοδο.
Θα δούμε στη συνέχεια τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Διότι πάντα υπάρχουν πολλοί τρόποι να τιθασεύσεις έναν αντάρτη ΄η να τον βάλεις στη γωνία. Στην προκείμενη περιπτώσει, αδιαφορώντας, ας πούμε, για τη διαφήμιση ΄η την ανανέωση του στοκ των CD στα δισκοπωλεία κλπ., κλπ.
Η ιστορία φυσικά δεν βρήκε ακόμη το αίσιο τέλος της.
Αλλά υπάρχει και μια ακόμη παράμετρος στην υπόθεση. Ο Δ. Τσακνή κάνει μόνος του όλη την παραγωγή και έχει την ευκαιρία να διαπιστώσει πως το κόστος παραγωγής ενός CD είναι πολύ μικρό και πάντως ελάχιστο μπροστά στην τιμή που πωλείται. Απαιτεί μεν από την εταιρεία διανομής να το πουλήσει στην ελάχιστη δυνατή, για την εταιρεία τιμή.
Τελικά καταφέρνει να διατίθεται το CD στην τιμή των 11.90 Ευρώ, όταν όλα τα CD, ακόμα και εκείνα που επανακυκλοφορούν και έχουν σχεδόν μηδενικό κόστος παραγωγής, πουλιούνται πάνω από 20 Ευρώ. Αυτό ασφαλώς αποτελεί μια πρόκληση προς όλους, καλλιτέχνες, αγοραστές, εταιρείες. Αποδεικνύει πως όσα λένε οι εταιρείες περί αδυναμίας να φθηνύνουν τα CD δεν είναι παρά φθηνές δικαιολογίες για ακριβά προϊόντα. Καθότι ένα CD δεν έχει κόστος πάνω από 5-6 Ευρώ, για μια ελάχιστη κυκλοφορία 3.000. Συνεπώς τα υπόλοιπα Ευρώ είναι τα κέρδη των μεσαζόντων, γεγονός που υποστηρίζουν πως η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική για να κουκουλώσουν τις δίκες τους μητροκτόνες ευθύνες.
Τα σχόλια δικά σας...
και στην http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=172561
Τα γεγονότα έχουν ως εξής: Ο Διονύσης Τσακνής παρουσιάζει στην εταιρεία Universal, με την οποία έχει υπογράψει συμβόλαιο συνεργασίας, τους στίχους των νέων του τραγουδιών, με το γενικό τίτλο Μια Ζωή Αλλού, τους οποίους υπογράφουν ο Μάνος Ελευθερίου, ο Οδυσσέας Ιωάννου, ο Σωκράτης Μάλαμας, η Λίνα Δημοπούλου και ο ίδιος. Ωστόσο, η εταιρεία δεν συμφωνεί μαζί τους, θεωρεί ότι…δεν εκφράζουν την εποχή μας! Και τους απορρίπτει τους στίχους. Ούτε καν τη μουσική.
Αν το θέμα δεν ήταν πολύ σοβαρό, θα μπορούσε να είναι νούμερο επιθεώρησης.
Ποιος ορίζει την εποχή μας και το τι την εκφράζει; Όχι ο Μάνος Ελευθερίου, ο Δ. Τσακνής, οι ποιητές και οι μουσικοί, οι καλλιτέχνες, αλλά οι υπάλληλοι γραφείου και οι ιδιοκτήτες, μέτοχοι και συμμέτοχοι των εμπορικών εταιρειών. Έτσι όπως γίνεται στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και ακόμη χειρότερα, ο κόσμος θέλει δελτία με βάση τις μετρήσεις της MRB, με πτώματα, με Βίσση, με Γαρμπή και τα λοιπά, γνωστά και χιλιοειπωμένα, πλην πάντα επίκαιρα, και όπως αποδεικνύεται, ευρίσκονται μιμητές. Συνεπώς, υποστηρίζουν τώρα και οι δισκογραφικές εταιρείες, εμείς πορευόμαστε με βάση τις επιθυμίες του κόσμου, ο οποίος είναι και ο αποκλειστικός φταίχτης.
Ο συνθέτης δεν ενέδωσε στις απαιτήσεις της εταιρείας. Και αποφάσισε να εκδώσει το CD με δική του παραγωγή, δηλαδή και με δικά του έξοδα. Καταγγέλλει τη σύμβαση του με τη Universal και εκδίδει το CD. Αλλά εδώ αρχίζει η άλλη περιπέτεια. Πρέπει να βρει εταιρεία να το διανείμει στα δισκοπωλεία, να κινηθεί στην αγορά, να βρει το δρόμο για το κοινό.
Και αρχίζουν τα νέα εμπόδια. Ποιος θα το κάνει αυτό όταν η εταιρεία που απέρριψε τους στίχους απειλεί με ασφαλιστικά μέτρα και με την επιρροή που διαθέτει στα μεγάλα δισκοπωλεία, τα οποία είναι κι αυτά στο παιχνίδι των πολυεθνικών του είδους; Αδιέξοδο; Ως ένα σημείο. Γιατί ο Δ. Τσακνής προέρχεται από έναν κόσμο μαθημένο να παλεύει και δηλώνει αποφασισμένος να σπάσει το ιδιόμορφο «εμπάργκο», ακόμα και να κάνει μόνος του τη διανομή. Και φυσικά να καταγγείλει την κατάσταση και ορίζει συνέντευξη Τύπου, να μιλήσει για όλα αυτά. Όταν όμως αυτό γίνεται γνωστό η εταιρεία Minos, προσφέρεται να αναλάβει τη διανομή και να λύσει το αδιέξοδο.
Θα δούμε στη συνέχεια τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Διότι πάντα υπάρχουν πολλοί τρόποι να τιθασεύσεις έναν αντάρτη ΄η να τον βάλεις στη γωνία. Στην προκείμενη περιπτώσει, αδιαφορώντας, ας πούμε, για τη διαφήμιση ΄η την ανανέωση του στοκ των CD στα δισκοπωλεία κλπ., κλπ.
Η ιστορία φυσικά δεν βρήκε ακόμη το αίσιο τέλος της.
Αλλά υπάρχει και μια ακόμη παράμετρος στην υπόθεση. Ο Δ. Τσακνή κάνει μόνος του όλη την παραγωγή και έχει την ευκαιρία να διαπιστώσει πως το κόστος παραγωγής ενός CD είναι πολύ μικρό και πάντως ελάχιστο μπροστά στην τιμή που πωλείται. Απαιτεί μεν από την εταιρεία διανομής να το πουλήσει στην ελάχιστη δυνατή, για την εταιρεία τιμή.
Τελικά καταφέρνει να διατίθεται το CD στην τιμή των 11.90 Ευρώ, όταν όλα τα CD, ακόμα και εκείνα που επανακυκλοφορούν και έχουν σχεδόν μηδενικό κόστος παραγωγής, πουλιούνται πάνω από 20 Ευρώ. Αυτό ασφαλώς αποτελεί μια πρόκληση προς όλους, καλλιτέχνες, αγοραστές, εταιρείες. Αποδεικνύει πως όσα λένε οι εταιρείες περί αδυναμίας να φθηνύνουν τα CD δεν είναι παρά φθηνές δικαιολογίες για ακριβά προϊόντα. Καθότι ένα CD δεν έχει κόστος πάνω από 5-6 Ευρώ, για μια ελάχιστη κυκλοφορία 3.000. Συνεπώς τα υπόλοιπα Ευρώ είναι τα κέρδη των μεσαζόντων, γεγονός που υποστηρίζουν πως η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική για να κουκουλώσουν τις δίκες τους μητροκτόνες ευθύνες.
Τα σχόλια δικά σας...
