Δεν μπορώ, παρά να συμφωνήσω με τους προλαλλήσαντες...
Τα κομμάτια έχουν μια αίσθηση άρπα-κόλας,ή βάζω ότι έχει περισέψει στα ντουλάπια της κουζίνας, ή άντε να τελειώνουμε να πάμε τουρνέ να βγούνε φράγκα.
Συνθετικά, δεν έχουν το ψάξιμο που συναντούσες στις τρεις πρώτες δουλειές (ιδίως στο τομέα μπάσσο-τύμπανα).
Όταν περίμενα το SFTD, σκεφτώμουνα το τί θα έπρεπε να έχει ώστε να φτάσει (ή και να περάσει) το επίπεδο του R.... και αυτό ήταν ο Grohl.
Τώρα τί συμβαίνει;;;
Στα τελευταία 2 άλμπουμ, ο μπάρμπα Homme την έχει δει 'τα-κάνω-όλα-κα ι-συμφαίρω', σουτάρει τον Oliveri (μέγα λάθος), αντιστοίχως εξαφανίζεται ο Lanegan (φωνάρα) και παίζει με μουσικούς που αν και τεχνικά καλοί, δείχνουν να μην έχουν τη βαρύτητα να επειρεάσουν και τόσο το τελικό αποτέλεσμα.
-¶μα μπορείς, πές στον δίμετρο ξανθό ότι δεν σου αρέσει το ριφφ του...-
(O Castillo βέβαια είναι ακόμα εκεί αλλά δείχνει εντελώς εκτός φάσης.)
Αν μάλιστα δεν ήταν η PJ Harvey, το τελευταίο Desert Session θα είχε παρόμοια τύχη.
Οι παλιοί 'αλητάμπουρες' (που έμειναν έτσι
έγιναν αναγνωρισμένες και χορτασμένες περσόνες των media - μέχρι τραγουδάκια σε παιχνίδια έχουν βάλει.
(Οι στίχοι του Designer πάντως, έχουν μια αρκετά μεγάλη κυνική δόση αυτοσαρκασμού)
Πέρα απο τη γκρίνια, ο δίσκος μια χαρά είναι (QOTSA όμως δεν είναι) και θα τον ακούω σίγουρα όλο το καλοκαίρι (ιδίως με το καύσωνα πάει υπέροχα!).