vagelism είπε:
Αν και τα τυμπανα τους ακουγονται σουπερ...λογικο ειναι, οσο λιγοτερες τρυπες στο ξυλο τοσο καλυτερα το ξυλο αναπνεει και δονειται.
Ναι λογικό είναι, αλλά τελικά πόση πια περισσότερη αντήχηση χρειάζονται τα κελύφη των τυμπάνων του ντράμσετ; Το σετ στο βίντεο όντως ακούγεται εξαιρετικά, αλλά έχω την εντύπωση ότι το ίδιο καλά θα ακουγόταν και ένα οποιοδήποτε σύγχρονο καλο-κουρδισμένο, καλο-ηχογραφημένο high-end σετ, με συμβατικά βασάκια (Bέβαια αυτό το συμπέρασμα βγαίνει μόνο με βάση το συγκεκριμένο βίντεο. Αν είχα τη δυνατότητα να παίξω το σετ μπορεί να άκουγα τη διαφορά).
Ένα από τα, κατά γενική ομολογία, καλύτερα σετ που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ, η Recording Custom της Yamaha, είχε τεράστια βασάκια που κάλυπταν το κέλυφος σχεδόν σε όλο του το ύψος. Ομολογουμένως βέβαια, ο "μαζεμένος", στουντιακός ήχος της ανήκει σε μια άλλη εποχή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κακός. Οι μόδες έρχονται και παρέρχονται.
Η ιδέα πάντως ενός κελύφους χωρίς σιδηρικά δεν είναι καινούργια. Tο πιο κάτω ταμπούρο είναι της δεκαετίας του '30:
Υπάρχουν επίσης και τα Arbiter Autotunes, που πρωτοεμφανίστηκαν τη δεκαετία το '70,
Αν σας θυμίζουν τη σειρά Radial που είχε βγάλει η Peavey πριν από καμιά εικοσαετία (επίσης της ίδιας φιλοσοφίας), έχετε απόλυτο δίκιο:
Τελικά, πολύ λίγες ιδέες στην ντραμιστική βιομηχανία είναι πραγματικά καινούργιες, και υποψιάζομαι ότι η τελευταία πραγματικά ριζοσπαστική επινόηση ήταν τα πλαστικά δέρματα, άντε και τα RIMS... Πόσες φορές να ανακαλύψει κανείς τον τροχό;
Παρά τα παραπάνω, πολύ θα ήθελα να παίξω σε ένα Sleishman (δεν προβλέπεται όμως, για ευνόητους λόγους...), γιατί δεν αποκλείω καθόλου την πιθανότητα να καταπιώ τις αμφιβολίες μου.
Παρά τα παραπάνω δις, ο Don Sleishman είναι ένας εξαιρετικά επινοητικός άνθρωπος, που μεταξύ άλλων έφτιαξε το πρώτο λειτουργικό διπλό πετάλι πριν από καμιά σαρανταριά χρόνια
...του οποίου υπάρχει και σύγχρονη έκδοση:
Υ.Γ. Κοίτα όρεξη για γράψιμο που είχα πρωί-πρωί... ;D
(τώρα ψάχνομαι για το πρώτο μου stave)
