Λίγο δεν έτυχε, λίγο διάφορα προβλήματα υγείας, υποχρεώσεις κλπ δεν μου δόθηκε η ευκαιρία,
με αφορμή το ποστ του Εκτορα για τον Adams, αντε λεω ας παει το παλιάμπελο...
οπότε ολίγον ξανασταμένο review....
Κάπου εκεί στον Δεκέμβρη ανακοινώθηκε η τελευταία (?) περιοδεία των Eagles με τον τίτλο Long Goodbye...
Υπο κανονικές συνθήκες δεν θα έδινα δεκάρα, καθότι οι συγκεκριμένοι πέρασαν από δίπλα μου πριν 50 χρόνια και ΟΚ άφησαν ένα ...σημάδι, αλλά αργότερα λόγω διαφόρων καμωμάτων τους έφαγαν ένα ψιλοάκυρο. Τελευταία ευκαιρία τους έδωσα με το Hell Freezes Over όταν είχα μια σχετική ενασχόληση με home cinema και ψώνιζα συναυλίες σε dvd. Δεν με κέρδισαν και τότε 100%, αλλά λίγο ο μπαγάσας ο Walsh λίγο η άρτια παραγωγή μου έκαναν το κλικ.
Ετσι λοιπόν 20 χρόνια μετά και με ήδη τρεις αποχωρήσαντες από τον μάταιο τούτο κόσμο...ήμουν έτοιμος να προσπεράσω.
Αλλά από κάτω η αφίσα έγραφε τις δυο μαγικές λέξεις...
Με τον Donald σίγουρα γερασμένο και τον Walter ήδη αποχωρήσαντα επίσης....σίγουρα δεν θα είμασταν στο 1978 ούτε κάν στο 2003, αλλά....ο πειρασμός ήταν μεγάλος.
Ετσι σχεδόν με συνοπτικές διαδικασίες έγινε το add to cart.
Περνούσαν οι μέρες με την ευχάριστη φαγούρα της αναμονής στο στομάχι.
Μέχρι κάπου μέσα στο Μάρτη, ήρθαν τα κακά μαντάτα που όλοι απεύχονται σε τέτοιες περιπτώσεις
Οι Steely Dan ακύρωσαν το υπόλοιπο της τουρνέ για προσωπικούς λόγους.
Οι φήμες δίνανε και παίρνανε, αλλά τελικά μόλις πριν λίγες μέρες επιβεβαιώθηκε η απώλεια της Libby Titus, συζύγου του Donald Fagen.
Οι σκέψεις ήταν διάφορες, ακόμα και της ακύρωσης των εισητηρίων (κάτι που δεν ίσχυε για κατοίκους εκτός της χώρας της συναυλίας) ή έστω του ταξιδιού.
Όμως πολύ λίγες μέρες μετά ανακοινώθηκε ο αντικαταστάτης που ήταν οι Doobie Brothers. Αγαπημένοι από τότε μέχρι σήμερα ήταν αρκετοί για να κρατήσουν ζωντανό το ενδιαφέρον.
Στο μεγάλο λοιπόν ποδοσφαιρικό στάδιο της Vitesse, με κινούμενη οροφή και όλα τα σχετικά, που δεν θα δούμε εδώ τουλάχιστον για 50 χρόνια ακόμα,
οι Doobies βγήκανε πρώτοι στις 19.00 τζαστ, σύμφωνα με το πρόγραμμα.
Oι Johnston/Simmons σε μεγάλη φόρμα, σχεδόν αγέραστοι, ιδίως ο Johnston ακόμα φωνάρα χωρίς την παραμικρή απώλεια, κιθαρίστες μεγάλου βεληνεκούς και μαζί τους επίσης ο John McFee μορφή στη φωνή, κιθάρα βιολί. Φυσικά δεν παραλείπουμε τον τεράστιο ασπρομάλλη πια Micahel McDonald που τους έδωσε νέα πνοή και επιτυχίες στα τέλη των 70ς. Μια μπάντα που σήκωσε το γήπεδο και έφτιαξε το κέφι μέχρι τις 20.30 όπου σύμφωνα με το πρόγραμμα υπήρχε διάλειμμα.
Ο ήχος εξαιρετικός όσο γίνεται για αρένα, μεγάλα video wall, παρουσίες και παίξιμο by the book.
Το όλο setlist κάλυπτε όλες τις μεγάλες επιτυχίες, δεν χρειάζεται να αναφερθούν, και ήταν όμορφα παρουσιασμένο με εικόνες στο video από τα παλιά χρόνια και με αντίστοιχες αφιερώσεις στους προηγούμενους φευγάτους και μή John Hartman, Michael Hossack, Tiran Porter, Keith Knudsen, Skunk Baxter.
Στις 21.00 τζαστ και πάλι ανέβηκαν οι άλλοι γέροντες στη σκηνή ξεκινώντας a capella με το Seven Bridges Road.
Παρά την αρχική μου ομολογημένη αρνητική προδιάθεση μου σηκώθηκε η τρίχα από την τελειότητα. Βάλε μαζί το video wall που έγινε διπλάσιο και βάλε και τον ήδη άριστο ήχο που ανέβηκε κανα δυο κλικ, δεν ξέρω από πού και πως....
Όταν ήρθαν οι πρώτες νότες του take it easy...κατάλαβα ότι τα λεφτά πιάσανε τόπο. Αδύνατον να διανοηθεί κανείς τετοιο ήχο σε αρένα.
Κομμάτι στο κομμάτι στο καλοστημένο setlist και την όλη 1000% επαγγελματική παρουσία του γκρουπ δεν κατάλαβα πως πέρασαν οι δυο ώρες.
Στη σκηνή έβλεπα τα μεγαθήρια Joe Walsh, Timothy B. Schmidt, Vince Gill, Don Henley. Απόντες βέβαια οι μεγάλοι μακαρίτες Glen Frey, Bernie Leadon, Randy Meisner και ο εκδιωχθείς Don Felder. Δίπλα τους ένας στρατός από studio cats που ...έφτιαχναν ήχο ...studio. Ενας ακόμα drummer, ένας μαέστρος οργανίστας, ακόμα ένας οργανίστας, ο υιός Deacon Frey και ο απίστευτος τρίτος κιθαρίστας (λες και δεν φτάνανε ο Walsh με τον Gill) Steuart Smith.
Όσο και να προσπαθήσω να υποβαθμίσω την απίστευτη παρουσία του γκρουπ, δεν θα τα καταφέρω, αλλά μπορώ από την άλλη να πω τα καλύτερα για τον παλιόγερο Joe Walsh και τον αστέρα της country Vince Gill. Ο τελευταίος με διπλό ρόλο στα φωνητικά και τις κιθάρες είχε μια τίμια και αξιοπρεπή συμμετοχή κόντρα σε όσους έλεγαν ότι δεν είχε θέση εκεί μέσα. Τα σόλο του δίπλα στον Walsh και Smith ήταν απλώς το κάτι άλλο.
Τελευταίο αφήνω τον Joe Walsh.
Ό,τι και να πω ...λίγο. Πολύ λίγο.
Από την αρχή σχεδόν πήρε όλο το Live πάνω του κυριολεκτικά.
παίζοντας δικά του από τους προσωπικούς του δίσκους, από την περίοδο των Eagles αλλά και από την περίοδο των James Gang.
Τα life's been good, Funk #49, Life in the fast lane, Rocky Mountain way ήταν οι κορυφαίες στιγμές της βραδιάς μαζί φυσικά με το encore Hotel...
απιαστος...
Αξιοσημείωτη επίσης η αναφορά φόρος τιμής στον τραγουδοποιό τους Jimmy Buffet που έφυγε λίγους μήνες πριν με δυο κομμάτια.
Περιττό να πω ότι βαρέθηκα να μετράω κιθάρες, καθώς οι δυο μεγάλοι αλλάζανε σχεδόν σε κάθε κομμάτι.
Στις 23.00 τζαστ είχε τελειώσει και το Hotel μας είπαν καληνύχτα, άναψαν τα φώτα, σε ένα τέταρτο είχε αδειάσει το γήπεδο και τα λεωφορεία έρχονταν το ένα μετά το άλλο (με προπληρωμένα εισητήρια) και στις 23.45 είμασταν στο ξενοδοχείο.
Τα δε μέτρα ασφαλείας...απο άλλο πλανήτη. Είχαν όλοι σαφείς οδηγίες με mail, πως και τι να έχουμε, τι ώρα να πάμε, τι ώρα να φύγουμε. Ψάξιμο ...σχεδόν αεροδρομίου.
Και μια αρένα γεμάτη μπούμερς και βάλε να κουνάνε κεφάλια ...καθιστοί.
Αν έβλεπες κάποιον κάτω από 40...εγγυημενα ήταν συνοδός κάποιου 70άρη...
Παρά τις σαφεις οδηγίες περι κινητών πριν απο κάθε σετ, τα βίντεο δίναν και παίρνανε. Δεν με ενόχλησαν ιδιαίτερα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να θυμάσαι τα γεγονότα σαν αυτό και αν δεν πάρεις εσύ, θα πάρουν χίλιοι άλλοι.
Όσο για την γνωστή τακτική των Eagles/Henley περί δημοσίευσης κλπ, έκανα το "σφάλμα" /δοκιμή και ανέβασα στο διαδίκτυο κανα δυο μόνο του Walsh και σε μια βδομάδα έφαγα strike. Βέβαια το διαδίκτυο είναι ακόμα γεμάτο από άλλα που ανεβαίνουν από bot, δεν ξέρω τι, αλλά....υγεία.
Παραθέτω μερικές εικόνες...
Η τουρνέ είναι κατα δηλωσιν τελευταία, τώρα είναι οι τελευταίες στην αμερική, αλλά ηδη από την καλησπέρα ο Henley πονηρά μας τραγούδησε stones... this could be the last time, maybe the last time, I don't know....
με αφορμή το ποστ του Εκτορα για τον Adams, αντε λεω ας παει το παλιάμπελο...
οπότε ολίγον ξανασταμένο review....
Κάπου εκεί στον Δεκέμβρη ανακοινώθηκε η τελευταία (?) περιοδεία των Eagles με τον τίτλο Long Goodbye...
Υπο κανονικές συνθήκες δεν θα έδινα δεκάρα, καθότι οι συγκεκριμένοι πέρασαν από δίπλα μου πριν 50 χρόνια και ΟΚ άφησαν ένα ...σημάδι, αλλά αργότερα λόγω διαφόρων καμωμάτων τους έφαγαν ένα ψιλοάκυρο. Τελευταία ευκαιρία τους έδωσα με το Hell Freezes Over όταν είχα μια σχετική ενασχόληση με home cinema και ψώνιζα συναυλίες σε dvd. Δεν με κέρδισαν και τότε 100%, αλλά λίγο ο μπαγάσας ο Walsh λίγο η άρτια παραγωγή μου έκαναν το κλικ.
Ετσι λοιπόν 20 χρόνια μετά και με ήδη τρεις αποχωρήσαντες από τον μάταιο τούτο κόσμο...ήμουν έτοιμος να προσπεράσω.
Αλλά από κάτω η αφίσα έγραφε τις δυο μαγικές λέξεις...
Με τον Donald σίγουρα γερασμένο και τον Walter ήδη αποχωρήσαντα επίσης....σίγουρα δεν θα είμασταν στο 1978 ούτε κάν στο 2003, αλλά....ο πειρασμός ήταν μεγάλος.
Ετσι σχεδόν με συνοπτικές διαδικασίες έγινε το add to cart.
Περνούσαν οι μέρες με την ευχάριστη φαγούρα της αναμονής στο στομάχι.
Μέχρι κάπου μέσα στο Μάρτη, ήρθαν τα κακά μαντάτα που όλοι απεύχονται σε τέτοιες περιπτώσεις
Οι Steely Dan ακύρωσαν το υπόλοιπο της τουρνέ για προσωπικούς λόγους.
Οι φήμες δίνανε και παίρνανε, αλλά τελικά μόλις πριν λίγες μέρες επιβεβαιώθηκε η απώλεια της Libby Titus, συζύγου του Donald Fagen.
Οι σκέψεις ήταν διάφορες, ακόμα και της ακύρωσης των εισητηρίων (κάτι που δεν ίσχυε για κατοίκους εκτός της χώρας της συναυλίας) ή έστω του ταξιδιού.
Όμως πολύ λίγες μέρες μετά ανακοινώθηκε ο αντικαταστάτης που ήταν οι Doobie Brothers. Αγαπημένοι από τότε μέχρι σήμερα ήταν αρκετοί για να κρατήσουν ζωντανό το ενδιαφέρον.
Στο μεγάλο λοιπόν ποδοσφαιρικό στάδιο της Vitesse, με κινούμενη οροφή και όλα τα σχετικά, που δεν θα δούμε εδώ τουλάχιστον για 50 χρόνια ακόμα,
οι Doobies βγήκανε πρώτοι στις 19.00 τζαστ, σύμφωνα με το πρόγραμμα.
Oι Johnston/Simmons σε μεγάλη φόρμα, σχεδόν αγέραστοι, ιδίως ο Johnston ακόμα φωνάρα χωρίς την παραμικρή απώλεια, κιθαρίστες μεγάλου βεληνεκούς και μαζί τους επίσης ο John McFee μορφή στη φωνή, κιθάρα βιολί. Φυσικά δεν παραλείπουμε τον τεράστιο ασπρομάλλη πια Micahel McDonald που τους έδωσε νέα πνοή και επιτυχίες στα τέλη των 70ς. Μια μπάντα που σήκωσε το γήπεδο και έφτιαξε το κέφι μέχρι τις 20.30 όπου σύμφωνα με το πρόγραμμα υπήρχε διάλειμμα.
Ο ήχος εξαιρετικός όσο γίνεται για αρένα, μεγάλα video wall, παρουσίες και παίξιμο by the book.
Το όλο setlist κάλυπτε όλες τις μεγάλες επιτυχίες, δεν χρειάζεται να αναφερθούν, και ήταν όμορφα παρουσιασμένο με εικόνες στο video από τα παλιά χρόνια και με αντίστοιχες αφιερώσεις στους προηγούμενους φευγάτους και μή John Hartman, Michael Hossack, Tiran Porter, Keith Knudsen, Skunk Baxter.
Στις 21.00 τζαστ και πάλι ανέβηκαν οι άλλοι γέροντες στη σκηνή ξεκινώντας a capella με το Seven Bridges Road.
Παρά την αρχική μου ομολογημένη αρνητική προδιάθεση μου σηκώθηκε η τρίχα από την τελειότητα. Βάλε μαζί το video wall που έγινε διπλάσιο και βάλε και τον ήδη άριστο ήχο που ανέβηκε κανα δυο κλικ, δεν ξέρω από πού και πως....
Όταν ήρθαν οι πρώτες νότες του take it easy...κατάλαβα ότι τα λεφτά πιάσανε τόπο. Αδύνατον να διανοηθεί κανείς τετοιο ήχο σε αρένα.
Κομμάτι στο κομμάτι στο καλοστημένο setlist και την όλη 1000% επαγγελματική παρουσία του γκρουπ δεν κατάλαβα πως πέρασαν οι δυο ώρες.
Στη σκηνή έβλεπα τα μεγαθήρια Joe Walsh, Timothy B. Schmidt, Vince Gill, Don Henley. Απόντες βέβαια οι μεγάλοι μακαρίτες Glen Frey, Bernie Leadon, Randy Meisner και ο εκδιωχθείς Don Felder. Δίπλα τους ένας στρατός από studio cats που ...έφτιαχναν ήχο ...studio. Ενας ακόμα drummer, ένας μαέστρος οργανίστας, ακόμα ένας οργανίστας, ο υιός Deacon Frey και ο απίστευτος τρίτος κιθαρίστας (λες και δεν φτάνανε ο Walsh με τον Gill) Steuart Smith.
Όσο και να προσπαθήσω να υποβαθμίσω την απίστευτη παρουσία του γκρουπ, δεν θα τα καταφέρω, αλλά μπορώ από την άλλη να πω τα καλύτερα για τον παλιόγερο Joe Walsh και τον αστέρα της country Vince Gill. Ο τελευταίος με διπλό ρόλο στα φωνητικά και τις κιθάρες είχε μια τίμια και αξιοπρεπή συμμετοχή κόντρα σε όσους έλεγαν ότι δεν είχε θέση εκεί μέσα. Τα σόλο του δίπλα στον Walsh και Smith ήταν απλώς το κάτι άλλο.
Τελευταίο αφήνω τον Joe Walsh.
Ό,τι και να πω ...λίγο. Πολύ λίγο.
Από την αρχή σχεδόν πήρε όλο το Live πάνω του κυριολεκτικά.
παίζοντας δικά του από τους προσωπικούς του δίσκους, από την περίοδο των Eagles αλλά και από την περίοδο των James Gang.
Τα life's been good, Funk #49, Life in the fast lane, Rocky Mountain way ήταν οι κορυφαίες στιγμές της βραδιάς μαζί φυσικά με το encore Hotel...
απιαστος...
Αξιοσημείωτη επίσης η αναφορά φόρος τιμής στον τραγουδοποιό τους Jimmy Buffet που έφυγε λίγους μήνες πριν με δυο κομμάτια.
Περιττό να πω ότι βαρέθηκα να μετράω κιθάρες, καθώς οι δυο μεγάλοι αλλάζανε σχεδόν σε κάθε κομμάτι.
Στις 23.00 τζαστ είχε τελειώσει και το Hotel μας είπαν καληνύχτα, άναψαν τα φώτα, σε ένα τέταρτο είχε αδειάσει το γήπεδο και τα λεωφορεία έρχονταν το ένα μετά το άλλο (με προπληρωμένα εισητήρια) και στις 23.45 είμασταν στο ξενοδοχείο.
Τα δε μέτρα ασφαλείας...απο άλλο πλανήτη. Είχαν όλοι σαφείς οδηγίες με mail, πως και τι να έχουμε, τι ώρα να πάμε, τι ώρα να φύγουμε. Ψάξιμο ...σχεδόν αεροδρομίου.
Και μια αρένα γεμάτη μπούμερς και βάλε να κουνάνε κεφάλια ...καθιστοί.
Αν έβλεπες κάποιον κάτω από 40...εγγυημενα ήταν συνοδός κάποιου 70άρη...
Παρά τις σαφεις οδηγίες περι κινητών πριν απο κάθε σετ, τα βίντεο δίναν και παίρνανε. Δεν με ενόχλησαν ιδιαίτερα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να θυμάσαι τα γεγονότα σαν αυτό και αν δεν πάρεις εσύ, θα πάρουν χίλιοι άλλοι.
Όσο για την γνωστή τακτική των Eagles/Henley περί δημοσίευσης κλπ, έκανα το "σφάλμα" /δοκιμή και ανέβασα στο διαδίκτυο κανα δυο μόνο του Walsh και σε μια βδομάδα έφαγα strike. Βέβαια το διαδίκτυο είναι ακόμα γεμάτο από άλλα που ανεβαίνουν από bot, δεν ξέρω τι, αλλά....υγεία.
Παραθέτω μερικές εικόνες...
Η τουρνέ είναι κατα δηλωσιν τελευταία, τώρα είναι οι τελευταίες στην αμερική, αλλά ηδη από την καλησπέρα ο Henley πονηρά μας τραγούδησε stones... this could be the last time, maybe the last time, I don't know....
