Συμφωνώ με τον Takis απόλυτα,και εγώ τους έχω δει και βαρέθηκα τη ζωή μου μετά το πρώτο 20λεπτο.Για μένα αυτό λέγεται λογική του σκυλάδικου.
Και εγώ έπαιζα με μια μπάντα (τους Κράμα) όπου είχαμε φτάσει στο σημείο να παίζουμε τα ίδια και τα ίδια και είμασταν κολημμένοι σε ένα συγκεκριμένο μουσικό πλαίσιο.Ευτηχώς τώρα παίζω σε μια μπάντα όπου όλοι είμαστε απελευθερωμένοι.Αν αυτό αρέσει ή όχι είναι δευτερεύων ζήτημα.
Τώρα θα μου πείτε, ότι ίσως έπαιζα μουσική που δεν μου άρεσε.Όχι,απλά δεν υπήρχε έμπνευση και διάθεση να προχωρήσουμε πιο πέρα το ίδιο το μουσικό στυλ που έιχαμε (κυρίως southern rock).Είμασταν επαναπαυμένοι στο ότι στα live ο κόσμος γούσταρε και έτσι παίζαμε τα ίδια και τα ίδια.Αυτό ίσως είναι μια καλή αφορμή από μόνο του ώστε να συνεχίζεις στο ίδιο μοτίβο αλλά εγώ πιστεύω ότι αν ο μουσικός έχει τη φλόγα της αναζήτησης,τότε θα ψάξει να βρει το κάτι παραπάνω,αλλιώς θα βολευτεί και θα ανακυκλώνεται,όπως κάνουν αρκετές μπάντες (διάφορα blues,jazz και funk σύνολα)
Δεν θάβω συγκεκριμένα στυλ μουσικής.Πρόσφατα είδα τους Funky Φίλτρα στο Χαλάνδρι και ενώ περίμενα να δω τα ίδια και τα ίδια πάλι,τα παιδιά με εξέπληξαν (όπως και όλο το κοινό) παίζοντας μεν funk αλλά με απρόβλεπτα και ΩΡΑΙΑ στοιχεία στη μουσική τους που δεν την έκαναν πολύπλοκη,αλλά γνώριμη και ταυτοχρονα ενδιαφέρουσα.