Blues - Ρεμπέτικα

[ez]

Ένα έξοχο κείμενο που αλίευσα πρόσφατα, ιδιαίτερα προσεγμένο και κατατοπιστικό, επιμελημένο απο το Πάνο Σαββόπουλο, δημοσιογράφο, ερευνητή και μουσικό.

Πολλές κι ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες/αναλύσεις, καθώς και η προσωπική θέση του υπογράφοντος για την σχέση των δύο μουσικών ειδών - αλλά και άλλων.

Διαβάστε το, αξίζει τον κόπο.

Παραθέτω και δύο δείγματα απο την τελευταία δισκογραφική δουλειά του, για να έχετε μιά πιό ακριβή αντίληψη περί του ανδρός.

http://www.24grammata.com/?p=43932

 

[npap]

άψογο το κείμενο ως επιστημονική "ιστορική θεώρηση" και πηγή συγκεντρωμένης χρησιμότατης πληροφορίας...το διάβασα μονορούφι και βρήκε αμέσως θέση στα bookmarks μου για να το ξαναδιαβάσω επιμελέστερα...

η μόνη μου υποκειμενική "ένσταση" βρίσκεται στην προσωπική του θέση και στην συναισθηματική (για μένα) "υπεραξία" που εισέπραξα πως δίνει στην πλευρά του ρεμπέτικου για να βγει η "εξίσωση"... πράγμα θεμιτό βέβαια εννοείται... για μουσική μιλάμε... απλά, παρότι σαν Ελλην "επαγγελματίας" μουσικός, έχω παίξει πολύ παραπάνω ρεμπέτικο από blues και τεχνικά το κατέχω στο πολλαπλάσιο, σαν ακροατής, αυτή την γαμημένη ανατριχίλα της νοσταλγικής blue note των απογόνων των σκλάβων δεν την βρήκα σε κανένα ρεμπέτικο δρόμο....

 

[Dinosp]

Έξοχο κείμενο, όντως.

Ευχαριστούμε ez.

Κάτι τύποι σαν το Σαββόπουλο, μου φτιάχνουν τη μέρα (που πάντα ξεκινάει δύσκολα, τώρα τελευταία, όπως έγραψες και συ σε άλλο νήμα). 

What a wonderful world this could be!!

 

[Alter]

για μενα η ουσιαστικοτερη διαφορα ειναι οτι τα blues και γενικα η μαυρη μουσικη, εκτος απο το λαικο της προσωπο, προηλθαν απο λατρευτικες και θρησκευτικες μουσικες, και γι αυτο πηγαινουν βαθυτερα απο μουσικες που δεν το εχουν αυτο. Αυτο το ''ιερο'' στοιχειο που το βλεπεις τοσο εντονα στο μαυρο αμερικανικο μπλουζ, δεν το βρισκω στα ρεμπετικα, οσο βαθος και να εχουν (που φυσικα εχουν, οπως ολες οι δημωδεις και παραδοσιακες μουσικες)

και μιλαω καθαρα για spirituality, για το τι μπορει να προκαλει μια μουσικη κατασταση στους ανθρωπους, και οχι για θρησκευτικα πιστευω κτλ..

πχ..




.. επισης... τωρα που το σκεφτομαι, αν επαιζα μπουζουκι αντι για κιθαρα μπορει να ειχα αλλη γνωμη...  ;D  (ειναι και θεμα γουστου δηλαδη..  8))

 

[crisk]

Όποιος έχει κέφι ας διαβάσει το παρακάτω topic με τις απαραίτητες "παρεκτροπές" που όλοι αγαπάμε.

http://www.noiz.gr/index.php?topic=181780.70

Προσωπικά πιστεύω ότι "blues - ρεμπέτικα, δρόμοι αποκλίνοντες" ούτε παράλληλοι ούτε όμως και αντίθετοι.Διαφωνώ με τον τίτλο του κειμένου του συμπαθέστατου κυρίου Σαββόπουλου όπως και με το περιεχόμενο.

 

[Earendil]

Πριν από πολλά χρόνια, μεταξύ 15 και 20, σε κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό είχε φιλοξενηθεί μια σειρά εκπομπών με τίτλο "Ρεμπέτικο και Blues: Δρόμοι παράλληλοι". Είναι σύμπτωση ο ίδιος τίτλος του κειμένου που παρατέθηκε; Έχει κάποιος πληροφορίες; Θυμάται κανείς άλλος τι εκπομπές;

απλά, παρότι σαν Ελλην "επαγγελματίας" μουσικός, έχω παίξει πολύ παραπάνω ρεμπέτικο από blues και τεχνικά το κατέχω στο πολλαπλάσιο, σαν ακροατής, αυτή την γαμημένη ανατριχίλα της νοσταλγικής blue note των απογόνων των σκλάβων δεν την βρήκα σε κανένα ρεμπέτικο δρόμο...

Εγώ απ' την άλλη την ανατριχίλα της χιτζάζ δε τη βρίσκω στα blues. 

Και δε μου λείπει η ιερότητα που αναφέρει σωστά ο Alter, απλά νομίζω ότι στη θέση της υπάρχει (περίσσια κιόλας) η απελπισία για το περιθώριο, που με το τρόπο της είναι κι αυτή ιερή. Ή έτσι νομίζω τουλάχιστον.

Τέλοσπάντων, δε τα γράφω αυτά γιατί διαφωνώ με κανέναν. Απλά έτσι, για να βγει ένας ρεμπέτης απ' τη ντουλάπα.  ;D

 

[Sakis_Gallo]

πολυ ωραιο το κειμενο

για μενα τα Blues περα απο πολυ αγαπημενη μουσικη ηταν (και ειναι ακομα) ενας δρομος μεσα απο το οποιο ανακαλυπτω τον εαυτο μου ως μουσικο αλλα και γενικα την μουσικη.

μια περιοδο ειχα πιαστει λιγο με τα ρεμπετικα (ειχα και ενα τριχορδο μπουζουκι) αλλα δεν εβγαλε πουθενα. απο τοτε ουτε να τα ακουσω δεν θελω.

προτιμω τα παλια βαρια λαικα

 

[Johnny.T]

πολυ ωραιο το κειμενο

για μενα τα Blues περα απο πολυ αγαπημενη μουσικη ηταν (και ειναι ακομα) ενας δρομος μεσα απο το οποιο ανακαλυπτω τον εαυτο μου ως μουσικο αλλα και γενικα την μουσικη.

μια περιοδο ειχα πιαστει λιγο με τα ρεμπετικα (ειχα και ενα τριχορδο μπουζουκι) αλλα δεν εβγαλε πουθενα. απο τοτε ουτε να τα ακουσω δεν θελω.

προτιμω τα παλια βαρια λαικα

Μεσα είσαι μόνο που αντί για μπουζούκι έχω τζουρά,και που και που το παλεύω κανα ταξιμάκι κανα έτσι,αλλά ούτε και γω τα έμαθα τα ρεμπέτικα και όντως και μένα μου αρέσουν τα παλιά βαριά καλά λαικά άσματα και όλα αυτά πολλαπλασιάζονται αν είναι γεμάτο το κεφάλι και έχει καλη παρεα και παίχτες να τα παίζουν.Αμα λαχεί ρίχνω και καμιά ζεμπεκιά ναουμ!!!

  Οσο για τα μπλουζ είναι τα μόνα που τζαμάρω με backing tracks κτλ έιτε κιθάρα είτε φυσαρμόνικα.Αυτά μου έμαθαν κιθάρα και φυσαρμόνικα,αλλά δεν νομίζω να έκανα ποτέ αμιγώς μπλουζομπάντα ,γιατί μαλόν υπάρχουν χιλιάδες παίχτες εκεί  έξω που τα παίζουν πολύ καλύτερα,αυτό βεβαια δεν ανερεί το γεγονός ότι αυτή η μουσική είναι η βάση και ένα ατελείωτο σχολείο έπανω στην μάθηση την έκφαση και τον αυτοσχεδιασμό σε 'ένα μουσικό όργανο.

 

[matawan]

απλα ηθελα ετσι να παραθεσω δυο κομματια αν μου επιτρεπετε αγαπητοι συμφορουμιτες:

 

[Alter]

και ενα ακομη

δειτε τι κανει μεχρι τελους... εχοντας δει τετοια live, απεχουν πολυ λιγοτερο απο τον hendrix η τον albert king αποτι φαινεται εκ πρωτης οψεως. Και κατα την διαρκεια τους, αν κοιταξεις στο κοινο, οι μισοι ειναι με δακρυα στα ματια..

 

[sfaku]

Παίρνοντας πάσα από την αναφορά στον Κατσαρό, να ένα απόσπασμα από μια συνέντευξή του όπου εντοπίζει σύνδεση εκκλησιαστικής μουσικής και ρεμπέτικου:

Παίζετε μόνο κιθάρα;

-«Ναι, αυτό είναι τ' όργανό μου».

Που μάθατε τους δρόμους και τους ρυθμούς του ρεμπέτικου;

-«Να ξέρεις πως το πραγματικό μου επώνυμο είναι Θεολογίτης. Η οικογένειά μου είναι πολύ θρήσκοι. Από μικρός πήγαινα στην εκκλησία και κρατούσα το «ίσο» στους ψάλτες. Τα εκκλησιαστικά τροπάρια είναι η βάση. Πάντα ρωτούσα τους ψάλτες. Το βαρύ ρεμπέτικο είναι μια ψαλμωδία. Ένας μανές, ένα μινόρε, ένα ματζόρε. Αυτά τα ξέρανε οι καλλιτέχνες που παίζανε βυζαντινή καλλιτέχνες. Οι καλύτεροι Έλληνες μουσικοί είχαν μεταναστεύσει εκεί, για το χρήμα. Το καλύτερο ούτι της Αμερικής ήταν ο Αχιλλέας Πούλος. Ήταν μικρασιάτης. Απ' αυτόν έμαθα πολλά».

Σημείωση: δεν υποννοώ καταγωγή του ρεμπέτικου από τη βυζαντινή μουσική αλλά για το πώς η εκκλησιαστική μουσική λειτούργησε για κάποιους σαν υπόστρωμα για να αφομοιώσουν το ρεμπέτικο.