Δε ξέρω πόσο σαφής μπορώ να γίνω ως προς τι εννοώ, αλλά θα κάνω μια προσπάθεια να εξηγήσω τι με προβληματίζει όσα χρόνια παίζω ζωντανά και συνεργάζομαι με ηχολήπτες.
Ως μπασσίστας, πολλές φορές ανάλογα με τις απαιτήσεις κάθε κομματιού ή κάποιου συγκεκριμένου στυλ παιξίματος, την ώρα του live πειράζω (ελαφρώς) το on-board EQ του μπάσσου έτσι ώστε να διαμορφώσω τον ήχο έτσι όπως πρέπει. Αντίστοιχα, κάποιες αλλαγές κάνω και στην κεφαλή, αλλά ούτως ή άλλως στέλνω pre-eq σήμα, άρα αυτό έχει επίδραση κυρίως στο τι ακούγεται πάνω στη σκηνή, ιδίως αν το μαγαζί είναι μεγάλο (για προφανείς λόγους).
Κατά το soundcheck βέβαια ο ήχος που βγαίνει από την κονσόλα βασίζεται στα αρχικά settings που ως επί το πλείστον χρησιμοποιώ. Μέσες άκρες, πέραν από το χαρακτήρα του μπάσσου και της κεφαλής, η αντίληψη περί ήχου του ηχολήπτη επιδρά στο τελικό αποτέλεσμα.
Το θέμα που προκύπτει για μένα λοιπόν είναι διττό:
i) Αυτό που εγώ θεωρώ σωστή διαμόρφωση του ήχου ανά κομμάτι ή τεχνική που χρησιμοποιώ (πειράζοντας το EQ) δε ξέρω πως "περνάει κάτω", γιατί οι περισσότεροι ηχολήπτες παύουν να ασχολούνται απο ένα σημείο και μετά! Έτσι, δεν υπάρχει τρόπος να ξέρω εάν οι όποιες αλλαγές είναι υπέρ το δέον διακριτικές ή υπερβολικές, ούτε πιο είναι το τελικό αποτέλεσμα. Π.χ. ωραίος ο bridge j μαγνήτης για πιο "τρομπονέ" ήχο, αλλά δύσκολο να μη χαθεί καμιά φορά στη μίξη...
Άρα, μήπως είναι ολίγον τι μάταιο;
ii) Γιατί είναι τόσο έντονη η επιθυμία των ηχοληπτών να παίρνουν pre-eq σήμα και όχι post-eq? Άλλωστε, είναι ελάχιστες οι αποκλίσεις από το flat ήχο της κεφαλής στην περίπτωση μου- μόνο το παραμετρικό μου χρησιμεύει στην ουσία για να βγάλω κάποιες πρίμες συχνότητες...
Δεν ισχυρίζομαι ότι ξέρω καλύτερα την δουλειά των ηχοληπτών από ότι αυτοί- το ερώτημα μου είναι απλά αν τελικά είναι καλύτερο να μείνω στα αρχικά settings με τις ελάχιστες δυνατές αλλαγές, ή αν τελικά αξίζει η συνεχής διαφοροποίηση του ήχου μου...
Ως μπασσίστας, πολλές φορές ανάλογα με τις απαιτήσεις κάθε κομματιού ή κάποιου συγκεκριμένου στυλ παιξίματος, την ώρα του live πειράζω (ελαφρώς) το on-board EQ του μπάσσου έτσι ώστε να διαμορφώσω τον ήχο έτσι όπως πρέπει. Αντίστοιχα, κάποιες αλλαγές κάνω και στην κεφαλή, αλλά ούτως ή άλλως στέλνω pre-eq σήμα, άρα αυτό έχει επίδραση κυρίως στο τι ακούγεται πάνω στη σκηνή, ιδίως αν το μαγαζί είναι μεγάλο (για προφανείς λόγους).
Κατά το soundcheck βέβαια ο ήχος που βγαίνει από την κονσόλα βασίζεται στα αρχικά settings που ως επί το πλείστον χρησιμοποιώ. Μέσες άκρες, πέραν από το χαρακτήρα του μπάσσου και της κεφαλής, η αντίληψη περί ήχου του ηχολήπτη επιδρά στο τελικό αποτέλεσμα.
Το θέμα που προκύπτει για μένα λοιπόν είναι διττό:
i) Αυτό που εγώ θεωρώ σωστή διαμόρφωση του ήχου ανά κομμάτι ή τεχνική που χρησιμοποιώ (πειράζοντας το EQ) δε ξέρω πως "περνάει κάτω", γιατί οι περισσότεροι ηχολήπτες παύουν να ασχολούνται απο ένα σημείο και μετά! Έτσι, δεν υπάρχει τρόπος να ξέρω εάν οι όποιες αλλαγές είναι υπέρ το δέον διακριτικές ή υπερβολικές, ούτε πιο είναι το τελικό αποτέλεσμα. Π.χ. ωραίος ο bridge j μαγνήτης για πιο "τρομπονέ" ήχο, αλλά δύσκολο να μη χαθεί καμιά φορά στη μίξη...
Άρα, μήπως είναι ολίγον τι μάταιο;
ii) Γιατί είναι τόσο έντονη η επιθυμία των ηχοληπτών να παίρνουν pre-eq σήμα και όχι post-eq? Άλλωστε, είναι ελάχιστες οι αποκλίσεις από το flat ήχο της κεφαλής στην περίπτωση μου- μόνο το παραμετρικό μου χρησιμεύει στην ουσία για να βγάλω κάποιες πρίμες συχνότητες...
Δεν ισχυρίζομαι ότι ξέρω καλύτερα την δουλειά των ηχοληπτών από ότι αυτοί- το ερώτημα μου είναι απλά αν τελικά είναι καλύτερο να μείνω στα αρχικά settings με τις ελάχιστες δυνατές αλλαγές, ή αν τελικά αξίζει η συνεχής διαφοροποίηση του ήχου μου...
