o κόσμος πάντα ήθελε κάποιον να του πει τι να ακούσει. Κάποτε υπήρχαν ραδιόφωνα και dj. Σήμερα υπάρχουν κανάλια στο διαδίκτυο. Όπως υπάρχουν εκατομύρια μουσικοί που παράγουν και "διαθέτουν" μουσική υπάρχουν χιλιάδες κανάλια που δυστυχώς δεν έχουν μεγάλη εμβέλεια. (δεν μιλάω για πληρωμένους κολοσσούς. Και οι μικροί που μας φαίνονται δηλ μικροί πληρωμένοι είναι αλλά τα μεγέθη είναι άλλα). Επίσης σε όλα αυτά τα μέσα η μουσική διατίθεται off line. Αυτό σημαίνει ότι ο ακροατής δεν είναι υποχρεωμένος να την ακούσει ώς το τέλος για να ακούσει το επόμενο κ.ο.κ. Μπορεί να ακούσει 15 δλ και πάει αλλού. Συνεπώς ζούμε όλη την κατάρα του διαδίκτυου μαζί με τα καλά του.
Ποιά είναι η κατάρα?
α. το loudness, δηλ όποιος είναι πιό δυνατός πατάει τον άλλον
β. η πρώτη εντύπωση, δηλ το αρχικό (ή και το τελευταίο που προμοτάρει το επόμενο) capture του κάθε βίντεο, με την γκριμάτσα
γ. ο παραπλανητικός ή κλικαδόρικος τίτλος που 9 στις 10 φορές δεν λέει τίποτα από αυτό που διαφημίζει
δ. η δυνατότητα να τα ακούσεις όλα (και ουσιαστικά τίποτα καθώς μπορείς να το σταματήσεις για να πας παρακάτω - πχ σε ένα βίντεο που σε προδιαθέτει από την αρχή ότι στο τέλος υπάρχει έκπληξη ή δώρο ή αναγγελία μπορείς να το προχωρήσεις και να μη δεις ό,τι προηγείται)
ε. η ποσότητα (παλιά έπαιρνες μια γεύση στο ράδιο και μετά πλήρωνες για να το αποκτήσεις. Σήμερα όλα είναι "δωρεάν"
στ. η ποιότητα του streaming. Παλιά είχες μια μέτρια ποιότητα στα ΑΜ, και πολύ καλύτερα στα FM και ηχογραφούσες το πολύ σε μια κασέτα μαζί με τα λόγια του εκφωνητή. Αρα έπρεπε να πληρώσεις για να αγοράσεις ένα βινύλιο. Από τη στιγμή που όλα έγιναν ψηφιακά και κοπιάρονται, παρά τους αλγορίθμους κλειδώματος σήμερα με ένα κατεβαστήρι έχεις ό,τι θες και με τα mp3 δεν είσαι πολύ μακρυά από το 16/44
ζ. Η real time επαφή και επικοινωνία με τον παραγωγό παρουσιαστή. Σε μιά ζωντανή εκπομπή ραδιοφώνου (πάλι γι αυτό μιλάμε) μπορούσες να τηλεφωνήσεις πχ και να διαμορφώσεις και συ το πρόγραμμα και να το ζήσεις. Σήμερα μπορεί να βάλεις ένα σχόλιο και να σου απαντηθεί μετά από 2 μέρες ή 2 χρόνια ή ακόμα και σε Live podcasts όπου τρέχουν τα σχόλια στην οθόνη, πάλι υπάρχει ένας ωκεανός από σχόλια που περνάνε μπροστά σου σαν τραίνο.
Γενικά αυτή η υπερ-προσφορά, δηλαδή στα "δίνω" όλα είναι το πιό δύσκολο για τον ακροατή αλλά και για τον παραγωγό.
Εχοντας σήμερα στη δυνατότητά μου όλη τη μουσική του κόσμου και πληρώνοντας συνδρομές στο spotify και στο tidal τελικά σπάνια ακούω από αυτά (μόνο ψάχνω αν χρειαστεί κάτι άγνωστο) και προτιμώ να ακούσω τι θα μου προτείνει ένας φίλος, ένας φίλος από το νοιζ, ή κάποιος που ξέρω ότι η γνώμη μου μετράει. Ψάχνοντας επίσης κάποιους που με ακολουθούν στο soundcloud (θεωρώντας ότι υπάρχει κάτι κοινό) βρίσκω ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά.....θα το ακούσω μια φορά και....τέλος.
Ασχολήθηκα με την υπόθεση ("ασχολήθηκα") για κάποια χρόνια, με δοκιμαστικά βίντεο, με youtube, soundcloud, facebook, και είδα τι ζόρι είναι. Βασικά περισσότερο για να αποκρυπτογραφήσω τα μυστικά τους. Όχι για να κερδίσω "ακροαματικότητα". Από το 1975 που άρχισα να παίζω μουσική για άλλους κυρίως έπαιζα πρώτα για μένα. Ετσι είχα κοινό μετρημένο. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα και δεν με ενδιαφέρει.
Συνεπώς όταν κυκλοφορήσω στις πλατφόρμες (ή θα χρηματοδοτήσω μόνος μου την έκδοση κάποιων cd ή και...βινυλίων) θα γίνει μόνο για λόγους legacy, δηλαδή να καταγραφούν κάπου σε συμβατική μορφή και όχι άυλα σε ένα σύννεφο για τις επόμενες γενιές, όσο και να ακούγεται αυτό ρομαντικό και ουτοπικό.
Γι αυτό το λόγο δεν με απασχολεί καθόλου το σε τί μορφή θα κυκλοφορήσω, όταν, και εάν, αυτό γίνει.
