Καλούτσικα τα λέει αλλά δεν περίμενα ποτέ από τον Dave να με αναφέρει (όχι ονομαστικά αλλά ....) σε άρθρο του. ;D
Το πρόβλημα πάντως, τουλάχιστον στην ημεδαπή, δεν νομίζω ότι βρίσκεται στα ερασιτεχνικά σχήματα όσο στους ερασιτέχνες ιδιοκτήτες αυτών που χαρακτηριστικά ονοματίζονται ως "λαϊβάδικα".
Αυτών των μαγαζιών με τον χείριστο αερισμό, τον αστείο/τσίπικο μουσικό εξοπλισμό, την περισευούμενη γωνία που ονόμασαν πάλκο, την ανύπαρκτη ηχομόνωση, τον μαθητευόμενο μάγο της κονσόλας (που σίγουρα είναι καλύτερος από τον "έτσι-φίλε-είναι-ο-σωστός-ήχος-απλά-εσύ-παίζεις-λάθος" ιδιοκτήτη-ηχολήπτη-φιλόσοφο-επιφανή μουσικολόγο ) που χρεώνει είσοδο + χρυσάφι την μπύρα/κολύριο για να σε δουν οι φίλοι σου (αφού δικό του κόσμο με την ηλίθια συμπεριφορά του δεν απέκτησε ποτέ) και αφού σε αφήνει να ξεκινήσεις το gig την Τρίτη βράδυ στις 11:30 (για να πιούν λίγο παραπάνω οι φίλοι -πουντοι τέτοια ώρα; - και να κάνουμε τζίρο αφού έτσι κάνουν και στα σκυλάδικα και τα κονομάνε χονδρώς) βέβαια στο τέλος "παιδιά σορρυ δεν βγήκε η βραδιά, λίγα άτομα και μου χρωστάτε 4 μπύρες", καθότι, ως γνωστόν, στο καταστατικό της εταιρείας του σε είχε ορίσει συμμέτοχο στη χασούρα αλλά όχι στα κέρδη.
Οι εξαιρέσεις στην Αθήνα λίγες και γνωστές στους περισσότερους από εμάς.
Βέβαια από την άλλη και οι συμπεριφορές του στυλ "είμαστε πρώτοι μούρη στο acid jazz Καβούρι και θέλουμε 500 Ευρά το τριμελές για δυο ώρες συντροφιά βαρεμάρας μέχρι θανάτου συν ότι πιούμε οι νεροφίδες" ή "σπούδασα 8 χρόνια μουσική και δεν μπορώ να παίρνω τόσα" (δηλαδή ο άνεργος ναυπηγός ή χημικός μηχανικός την έπαιζε στο Πολυτεχνείο) δεν τα κατάλαβα ποτέ αλλά υποθέτω για να τα πλήρωνε κάποιος, κάποιος τα αγόραζε.
Όπως είπε ο hwept έχω την ευτυχία να μην εξαρτάται η οικονομική μου επιβίωση/ευμάρεια από το χόμπυ μου οπότε έχω την πολυτέλεια και να προσαρμόζομαι στις εκάστοτε ανάγκες/καταστάσεις είτε να λέω "σύρε και ....." αλλά σαφώς δεν μου αρέσει να περνιέμαι για κότσος και δεν παύω να μην εκνευρίζομαι με όλη αυτή τη καφρίλα που τα χει κάνει άστα να πάνε και την ίδια στιγμή να αναλώνει το 80% του ξύπνιου χρόνου της (και κοιμούνται πολύ ρε σεις παιδιά) γκρινιάζοντας πόσο σκατά είναι τα πράγματα.
Όσο για τους (πραγματικά) επαγγελματίες μουσικούς φίλε Περικλή, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε από εμένα γιατί δεν (θα έπρεπε τουλαχιστον να) προσφέρουμε το ίδιο πράγμα.
Πάω να δικαιολογήσω την έλευσή μου στη δουλειά και θα επανέλθω (εφόσον χρειαστεί). 8)