Ολοι πιστεύω,εφ όσων έχουμε κουρδίσει μουσικά όργανα,γνωρίζουμε τι είδαμε σε αυτό το Jam/συναυλία απόδοση φόρου τιμή,μια δύσκολη υπόθεση από θέμα διοργάνωσης και διαχείρισης αν δούμε τον αριθμό αλλά και το μέγεθος των ονομάτων όπου έλαβαν συμμετοχή,με γνώμονα την απόδοση φόρου τιμής σε μία από τις μεγαλύτερες,επιδραστικότερες και διαχρονικές μπάντες του New Wave of British Heavy Metal και αν αναλογιστεί κανείς οτί αρκετοί από αυτούς βρέθηκαν να παίζουν μαζί στη σκηνή για πρώτη φορά εκεί,είναι φυσικό να έχουν μιά πιό χαλαρή και διασκεδαστική προσέγγιση,από το να προσπαθούν να αποδείξουν τις τεχνικές τους δυνατότητες,κάτι το οποίο δέν θα έκαναν ποτέ αν εκπροσωπούσαν το προσωπικό τους Project.
Και καλά έκαναν,τα όποια λάθη,είτε μουσικά,είτε τεχνικά είναι λογικό να συμβούν,δέν ενδιαφέρουν κανένα πραγματικά και για όσους αμφισβητούν την αξία του συγκροτήματος οπού ήταν το επίκεντρο αυτού του γεγονότος με υποτιμητικά σχόλια,η παγκόσμια μουσική κοινότητα του σκληρού ήχου,οι καλεσμένοι καλλιτέχνες,οι παρευρισκόμενοι του Villa Park και η πόλη του Birmingham,υψώνει με σθένος την γροθιά του και τους δείχνει τον συμβολικό αριθμό,ένα.
Οχι με αυτό το δάχτυλο,το διπλανό.