- Μηνύματα
- 2,555
- Πόντοι
- 1,158
Με αφορμή μια συζήτηση που είχαμε χθές στην μπυροποσία με τον @Yameth , ξεκινώ τον παρόν θέμα γιατι φοβάμαι ότι είναι εν πολλοίς άγνωστο.
Η θρησκευτική μουσική έχει το κοινό της και φυσικά το σκοπό της που είναι πολύ συγκεκριμένος. Και αυτός είναι να επενδυθεί ηχητικά ο ευαγγελικός λόγος ώστε να γίνει ακόμη πιο εύληπτος και απομνημονεύσιμος.
Ιστορικά απο τότε που έχουμε καταγραφές είχαμε προοδευτική τεχνική άνθιση της θρησκευτικής μουσικής μέχρι που η πολυφωνία στη δύση έφτασε σε σημείο μεγάλης πολυπλοκότητας. Η λουθηρανική μεταρρύθμιση και ο προτεσταντισμός, σταμάτησαν αυτό το κύμα με τη δικαιολογία ότι η πολυφωνία και η πολυπλοκότητά της, αποπροσανατολίζουν τον ακροατή/πιστό απο την ουσία που είναι ο ευαγγελικός λόγος. Ο Τζιοβάννι Πιερλουιτζι ντα Παλεστρίνα κατάφερε να πείσει τους προτεστάντες ότι υπάρχει μεν μια υπερβολή αλλά μπορει να υπάρξει πολυφωνία που δεν αποπροσανατολιζει απο το λόγο και δεν συγχίζει τον ακροατή, διασόζωντας έτσι την πολυφωνία στη μουσική. Και πρόσφερε παράδειγμα μιας πιο απλής γραφής, με λιγότερες φωνές (3-8) και πιο απλές κινήσεις. Αυτό το στυλ γραφής μελέτησε πολύ και ο J.S.Bach.
Το γρηγοριανό μέλος είναι μονοφωνικό
Το Βυζαντινό μέλος που είναι και η παράδοση της Ελληνικής ορθόδοξης εκκλησίας είναι μελωδική κίνηση με ισοκράτη.
Ωστόσο υπάρχει ενα μικρό "γαλατικό χωριό" που αντιστέκεται.
Η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου Καρύτση (ή Καρύκη) στην ωμόνυμη πλατεία, είχε απο παλιά μια παράδοση. Διάφοροι διορισμένοι ψάλτες σε αυτήν ήταν συγχρόνως και καλοί γνώστες ευρωπαικής μουσικής. Απο αυτούς έγιναν κάποιες προσπάθειες στον 19ο και 20ο αιώνα, να υπάρξουν νέες συνθέσεις ευρωπαικού τύπου στην θεία λειτουργία. Έτσι έχουμε τρίφωνη λειτουργία απο τον Ιωάννη Σακελλαρίδη πάνω στη βυζαντινή μελωδία, αλλά και πρωτότυπες συνθέσεις ιδιαιτέρου μουσικού ενδιαφέροντος σε τετράφωνο απο τον Θεμιστοκλή Πολυκράτη.
Η ελληνική θρησκευτική άρχουσα τάξη, επιμένει σθενερά (ως και εριστικά) στο βυζαντινο μέλος, που ειναι και η επισημη γλώσσα της Ελληνικής εκκλησίας. Ωστόσο φαίνεται ότι άτυπα είχαν δείξει κάποια ανοχή στους συγκεκριμένους συνθέτες με την προυπόθεση ότι η λειτουργία θα γίνεται κανονικά με βυζαντινο μέλος. Έτσι στη συγκεκριμένη εκκλησία παραδοσιακά γίνονταν 2 λειτουργίες. Μία βυζαντινά και μία με πολυφωνία. Η παράδοση της εκκλησίας του Α.Γ.Καρύτση συνεχίζει ως σήμερα. Όχι με νέες μουσικές συνθέσεις, αλλά εκτελώντας το ρεπερτόριο των Ι.Σακελλαρίδη, Θ.Πολυκράτη, Μ.Παλάντιου, Α.Θεοφιλόπουλου, Δ.Παπαποστόλου κ.α.
Πέραν αυτού, η παράδοση στην πολυφωνική μουσική ορθόδοξη εκκλησία δεν είναι ελληνική υπόθεση φυσικά, καθώς σε όλα τα Βαλκάνια και τη Ρωσία υπάρχει και μάλιστα σε υψηλότατο επίπεδο.
Μερικά δείγματα γραφής:
Η θρησκευτική μουσική έχει το κοινό της και φυσικά το σκοπό της που είναι πολύ συγκεκριμένος. Και αυτός είναι να επενδυθεί ηχητικά ο ευαγγελικός λόγος ώστε να γίνει ακόμη πιο εύληπτος και απομνημονεύσιμος.
Ιστορικά απο τότε που έχουμε καταγραφές είχαμε προοδευτική τεχνική άνθιση της θρησκευτικής μουσικής μέχρι που η πολυφωνία στη δύση έφτασε σε σημείο μεγάλης πολυπλοκότητας. Η λουθηρανική μεταρρύθμιση και ο προτεσταντισμός, σταμάτησαν αυτό το κύμα με τη δικαιολογία ότι η πολυφωνία και η πολυπλοκότητά της, αποπροσανατολίζουν τον ακροατή/πιστό απο την ουσία που είναι ο ευαγγελικός λόγος. Ο Τζιοβάννι Πιερλουιτζι ντα Παλεστρίνα κατάφερε να πείσει τους προτεστάντες ότι υπάρχει μεν μια υπερβολή αλλά μπορει να υπάρξει πολυφωνία που δεν αποπροσανατολιζει απο το λόγο και δεν συγχίζει τον ακροατή, διασόζωντας έτσι την πολυφωνία στη μουσική. Και πρόσφερε παράδειγμα μιας πιο απλής γραφής, με λιγότερες φωνές (3-8) και πιο απλές κινήσεις. Αυτό το στυλ γραφής μελέτησε πολύ και ο J.S.Bach.
Το γρηγοριανό μέλος είναι μονοφωνικό
Το Βυζαντινό μέλος που είναι και η παράδοση της Ελληνικής ορθόδοξης εκκλησίας είναι μελωδική κίνηση με ισοκράτη.
Ωστόσο υπάρχει ενα μικρό "γαλατικό χωριό" που αντιστέκεται.
Η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου Καρύτση (ή Καρύκη) στην ωμόνυμη πλατεία, είχε απο παλιά μια παράδοση. Διάφοροι διορισμένοι ψάλτες σε αυτήν ήταν συγχρόνως και καλοί γνώστες ευρωπαικής μουσικής. Απο αυτούς έγιναν κάποιες προσπάθειες στον 19ο και 20ο αιώνα, να υπάρξουν νέες συνθέσεις ευρωπαικού τύπου στην θεία λειτουργία. Έτσι έχουμε τρίφωνη λειτουργία απο τον Ιωάννη Σακελλαρίδη πάνω στη βυζαντινή μελωδία, αλλά και πρωτότυπες συνθέσεις ιδιαιτέρου μουσικού ενδιαφέροντος σε τετράφωνο απο τον Θεμιστοκλή Πολυκράτη.
Η ελληνική θρησκευτική άρχουσα τάξη, επιμένει σθενερά (ως και εριστικά) στο βυζαντινο μέλος, που ειναι και η επισημη γλώσσα της Ελληνικής εκκλησίας. Ωστόσο φαίνεται ότι άτυπα είχαν δείξει κάποια ανοχή στους συγκεκριμένους συνθέτες με την προυπόθεση ότι η λειτουργία θα γίνεται κανονικά με βυζαντινο μέλος. Έτσι στη συγκεκριμένη εκκλησία παραδοσιακά γίνονταν 2 λειτουργίες. Μία βυζαντινά και μία με πολυφωνία. Η παράδοση της εκκλησίας του Α.Γ.Καρύτση συνεχίζει ως σήμερα. Όχι με νέες μουσικές συνθέσεις, αλλά εκτελώντας το ρεπερτόριο των Ι.Σακελλαρίδη, Θ.Πολυκράτη, Μ.Παλάντιου, Α.Θεοφιλόπουλου, Δ.Παπαποστόλου κ.α.
Πέραν αυτού, η παράδοση στην πολυφωνική μουσική ορθόδοξη εκκλησία δεν είναι ελληνική υπόθεση φυσικά, καθώς σε όλα τα Βαλκάνια και τη Ρωσία υπάρχει και μάλιστα σε υψηλότατο επίπεδο.
Μερικά δείγματα γραφής: