Για μενα ειναι το αντιθετο, με κανει και σκαω στα γελια, πολυ βαρυς ηχος αλλα τοσο ελαφρυ σε νοημα.
Λεει ο,τι ειναι "so easy", δηλαδη πηγαινει με αυτοματο. Αντιθετα, αμα δειτε live του Satriani, που για μενα οι ηχοι που βγαζει ειναι πολυ πιο παπαδατζιδικοι, παντα "δυσκολευεται" να παιξει σημεια, το ψαχνει πολυ για να βγαλει αυτο που ακουει στο κεφαλι του (οπως λεει και ο Gilbert).
Ο Fareri με εντυπωσιασε το πρωτο λεπτο που τον ακουσα, αλλα οταν αρχισα να τον ακουω σαν ακροατης και οχι σαν κιθαριστας με εντυπωσιασε το ποσο ανουσιο ηταν αυτο που ακουγα.