Nikolas

Ναι! Γκρίνια, γκρίνια, γκρινια. Μια ερώτηση: Έψαξα το google και ΔΕΝ έβγαλα αποτέλεσμα: ΠΟΙΟ είναι το τηλ που παίρνει κανείς για να καταδώσει (<-καλό εεε;) μαγαζία που δεν ακοουθούν τον νόμο, παρακαλώ; Γιατί ο Έλληνας είναι πολυ καθίκι ώρες ώρες! Και ρωτάς το γκαρσόνι, ενώ είσαι με τα παιδιά σου "γιατί καπνίζουν εδώ μέσα; Δεν υπάρχει νόμος;" Και σου απαντάει "Εγώ απλά δουλεύω εδώ". Βαρέθηκα, και δε με νοιάζει διόλου αν θα κλείσει το μαγαζί. (Ασε που είναι ένα θέμα για συζήτηση, κι ας ακούγομαι κάθετος. Γενικά δεν έχω πρόβλημα με το τσιγάρο, και στο σπίτι μου, σπίτι άκαπνων με παιδιά, αφήνω να καπνίσουν, αφού μου δείχνουν το σεβασμό τους, με το να με ρωτήσουν πρώτα! Στο κάτω κάτω μία φορα στους 6 μήνες γίνεται αυτή η δουλειά.)

:) Θα ομολογήσω ότι δε μπορώ να είμαι σίγουρος, ούτε υπάρχει κάποια μελέτη να βασιστεί κανείς (αλλίμονο... να υπάρχει πανεπιστήμιο που να παράγει "Lennon" ;D) Έχω μια εντύπωση ότι οι καλλιτέχνες που ξεπερνούν τους άλλους (με όποιο κριτήριο τέλος πάντων) έχουν την παραπάνω "διόραση" να δρουν σε διαφορετικούς τομείς. Beatles, Cobain, Lennon, Mercury, Morisson, Radiohead, κλπ (καθώς και Beethoven, Mozart, κλπ), έκαναν κάποιου είδους 'επανάσταση'. Στο παράδειγμα με τις σονάτες (5η σελίδα νομίζω) η διαφορά μεταξύ Beethoven και των υπολοίπων είναι τεράστια (προσωπική γνώμη πάντα). Ο Beethoven έκανε τη sonata αυτό που είναι και ξέρουμε σήμερα. Έγραψε 9 συμφωνίες, αλλά η κάθε μία είναι τεράστια, αριστουργηματική, κλπ. Δεν έγραψε 111 (ή πόσες τέλος πάντων έγραψε ο Haydn (που μερικές είναι επίσης ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ!). Δε μπορώ (πάντα προσωπικά) να διαχωρίσω το καθαρά μουσικό μέρος, από το στιχουργικό, το ενορχηστροτικό, κλπ. Τα παραπάνω ονόματα λειτούργησαν/ουν ως καταλύτες διαφορετικών εποχών/ιδεών. ΣΚέφτονται έξω απο τα κουτιά που θέτουν οι υπόλοιποι και οι εταιρίες, κλπ. Και αυτό είναι που κάνει τη διαφορά, νομίζω. Σαν ακροατής, γουστάρω τα απλά, γουστάρω πολλά πράγματα, αλλά μου σηκώνεται η τρίχα με κομμάτια των Radiohead ακριβώς για την πολιτική (κοινωνική;) χροιά που έχουν. Όπως επίσης μου αρέσει η ιδέα του David Ford στο Go To Hell που κάνει μια "στουντιακή" ηχογράφηση που μπορεί να εκτελέσει μετά ζωντανά, ΜΟΝΟΣ του! Μιά ηχογράφηση που είναι το ίδιο με το ζωντανό! Όχι κάτι που έχει περάσει μέρες και μέρες να δουλεύει προς την τελειότητα! octapus: Να επαναλάβω δύο πράγματα. 1. Ότι για να ΔΙΑΚΡΗΘΕΙ ένα κομμάτι θέλει αυτό το "1%" που ανέφερα. Το ίδιο και ένας άνθρωπος. Δε λάμπουν όλοι. Αλλά αυτοί που λάμπουν έχουν και αυτό το bonus! 2. Ανέφερα το παράδειγμα του Η/Υ. Δε συνθέτουν (καλά) οι Η/Υ γιατί δεν έχουν τον ανθρώπινο παράγωντα, την "έμπνευση" αν θες.

Γιατί; Σε ένα μουσικό φόρουμ δε θα περίμενε κανείς κάποια ανάλυση με πιο βαθος; :) Δε φαντάζεσαι πόσες φορές το έχω πει αυτό. Αλλά το "τι έγραψε" δε σημαίνει ότι ξαφνικά του ήρθε ουρανοκατέβατο, ή ότι το εμπνεύστηκε και ότι έμεινε έτσι. Πώς μπορείς να κρίνεις τον "σημαντικότερο" ρόλο σε ένα συνοθήλευμα υλικών; Μπορείς να πας σε μια οικοδομή και να πείς: "Να, ΑΥΤΗ η κολώνα είναι η πιο σημαντική!"; Γιατί ο κάτοικος μέσα θα σου πει ότι το πιο σημαντικο είναι το παράθυρο που βλέπει... πάρνηθα, ή η τουαλέτα που τον βολεύει. Και ο αρχιτέκτονας θα σου πει ότι το πιο σημαντικό είναι τα γυψόματα (λέμε τώρα... οκ... υπερβολή). Το θέμα δεν είναι πως ορίζεις την έμπνευση; Που ακριβώς ξεκινά και που τελειώνει η έμπνευση. Αυτό λέω για τη μουσική. Αν υπάρχει τότε ξεκινά και τελειώνει πολύ γρήγορα, και άντε να υπάρχουν και μικρές αναλαμπές εδώ κι εκεί. Να μειώσω το έργο μου λοιπόν, και τον (ανύπαρκτο φυσικά) μύθο μου. www.nikolas-sideris.com/stuff/cude.mp3 Γράφτηκε ΧΩΡΙΣ να ακουμπήσω τα χέρια μου στο πιάνο, χωρίς να μου έρθει η σούπερ (μουσική) ιδέα. Με γνώμονα ένα κατάλογο με όλα τα ακόρντα με 4 νότες σε δύο οκτάβες (και που τα χρησιμοποίησα όλα μέσα στο κομμάτι). Χωρίς να χρησιμοποιήσω κάποια γνωστή φόρμα. Απλά με μία ιδέα στο μυαλό (ΕΞΩ μουσική) που την μετέφρασα ως το εξείς: "Να έχει πολλά μικρά μέρη". Το πού μπαίνει τι, είναι πιο πολύ τυχαίο, και ίσως προϊόν εργασίας, παρά έμπνευσης και ακόμη και "εδώ καλά θα πήγαινε αυτό". Πήγε, το συνήθησα, τελείωσε... :-/ Τελευταίο παράδειγμα... http://www.youtube.com/watch?v=qUQT2uKJoTM webbern Symphony op. 21. Μία σειρά, ένας κανόνας (διπλός αντίστροφος, απο μπροστά προς τα πίσω, εννοώ). Αυτά. Τέλεια ενορχήστρωση, τέλεια σειρά (12 φθόγγοι, δωδεκαφθογγισμός), τέλεια εμπνευση; :-/ ______________ Απομυθοποιώ το καταλαβαίνω, και μπορεί η ενασχόλησή μου να με έχει κάνει και μαλάκα... λίγο. Αλλά προσπαθώ κι εγώ, να πολεμήσω αυτην την ιδέα ότι μπορεί κάτι να γίνει ΧΩΡΙΣ δουλειά. Ακούω γονείς, πεθερούς να μιλάνε για τα χαμένα ταλέντα, που δεν πάνε στο X Factor, και προσπαθώ να τους πω οτί ΔΕΝ είναι το ταλέντο που μετράει για να κάνεις κάτι. Είναι ΟΛΑ τα άλλα. Το ταλέντο θα σε κάνει να διακριθείς αλλά όχι και να κάνεις. Δεν απαξιώνω όμως με κανένα τρόπο! Μιλάω για μεγαθήρια, για ιερά τέρατα, για απίστευτα πράγματα... για... Απλά προσπαθώ να τα ερμηνεύσω παρά να τα αφήσω να στέκουν και να με κοιτάνε... Και, τέλος, να σημειώσω ότι η ανάλυση είναι το πλεόν σπουδαίο εργαλείο για σπουδαστές σύνθεσης... ;) τέλος πάντων... :) Σορρυ, παρασύρομαι

Βασικα πιστεύω (και πολλοί μαζί μου) ότι αν υπάρχει η έμπνευση (χωρίς να ξέρω αν υπάρχει σε κάθε έργο) αυτή υπάρχει στην αρχή κάθε έργου, στις ιδέες που μπαίνουν μέσα. Πχ. μια σονάτα έχει (συνήθως) 2 θέματα, 2 διαφορετικές ιδέες. Αυτές παίρνει ο συνθέτης και επεξεργάζεται για να φτάσει σε ένα μεγάλο έργο. Για να έχουμε και μία σύγκριση (ίσως να γίνει και πιο κατανοητό έτσι). Χρονικά, απο παλαιότερα σε νεότερα: http://www.youtube.com/watch?v=QXHUIpNCu2k& Scarlati Sonata in B minor (Arturo benedeti Michelangeli. αλλος ένας φανταστικός πιανίστας). Διάρκεια περί τα 2 λεπτά. Μπαίνει, βγαίνει, σκουπίζει, επαναλαμβάνει κατ'ανάγκη, και τελειώνει. Το έργο 1-2 σελίδες. Mozart Sonata K.332 (F major). Σχεδόν 5 λεπτά. Υπάρχει ανάπτυξη, ελλάσον απάντηση (απο Φα μειζ σε Ρε ελ.). κλπ. Πλήρες σχέδιο, αρκετές σελίδες (5?) Beethoven Sonata No. 17 (Tempest). 8 λεπτά. Όσο προχωράμε στο χρόνο, όλο και πιο μεγάλα γίνονται τα έργα. Η επανάληψη γίνεται πιο "έξυπνη" αφού αλλάζουν κάποια πράγματα (σε αντίθεση με το Scarlati που είναι 100% το ίδιο στην επανάληψη), και η ανάπτυξη είναι πλέον τεράστια! Κοντά στα 9 λεπτα! (Είναι μεγάλο και θέλει 3 βίντεο! ;D). Liszt Sonata in B. Τεράστιο έργο, 3 θέματα (όχι δύο, αν θυμάμαι καλά) και διάρκεια περι τα 20 λεπτά. Ειναι γενικώς παραδεκτό ότι η σύνθεση είναι αποτέλεσμα δουλειάς, επεξεργασίας, τεχνικής (ναι, αλλά όχι "άσκησης") και όχι "κάθομαι και μου βγήκε ένα έργο 20 λεπτά (ή ένα τραγούδι 5, ή ότι άλλο τέλος πάντων). Μύθοι για τον Mozart που τον θέλανε να φτύνει και να βγάζει συμφωνίες (και καλά σε 5 λεπτά) είναι μάλλον ακριβώς αυτό: μύθοι! Μετα μπύρας λοιπόν! ;)

Μιας και αναφέρθηκε ο Μπετόβεν και η Πέμπτη: Στα γραφικά και στην απαίσια ηλεκτρονική ηχογράφιση του youtube video, θα παρακολουθήσετε πόσες φορές χρησιμοποιεί το μοτιβάκι των 4ων νοτών. Πιθανόν να μην το έκανε με χαρτί και με μολύβι και να το σκέφτηκε αλλά να του βγήκε. Ίσως. Αλλά πιθανών και να το έκανε έτσι. Άλλωστε ήδη τότε είχε αρχίσει να κουφαίνετε και δεν πολυάκουγε για να τα βγάλει στο πιάνο. Μπορεί κανείς να απομονώσει το θέμα και να πει "να η έμπνευση του Μπετόβεν"? Δύσκολο μου φαίνεται, μετά από τέτοια χρήση του μοτίβου. (το μοτιβάκι μπορει να το διακρίνει κανείς στο βίντεο με τις γρήγορες, κοφτές νότες). τώρα, ειδικά για τον Μπετόβεν, μερικά ακόμη κομμάτια του: http://www.youtube.com/watch?v=uowUCwMiz54&feature=fvw (Moonlight, appassionata, Tempest κατα σειρά) Κάποια παραδείγματα απ'το κεφάλι μου στα γρήγορα! Η θεματική επιλογή και των τριών (ειδικά των 2 πρώτων) είναι 99% βασισμένη σε... ακόρντα, σε αρπέζ, και όχι σε κάποια εμπνευσμένη μελωδία. Ειδικά όταν κάποιος παίρνει ένα αρπεζ φα ελ. και σχεδόν τίποτα άλλο και χρησιμοποιεί ΑΥΤΟ για θέμα, δε μπορεί κανείς να πολυμιλήσει για μουσική έμπνευση, αλλά για έμπνευση άλλου τύπου (ιδέας; ιδεολογίας; φιλοσοφίας;) __________ Κάποιο άλλο κομμάτι τώρα. Ένα κομμάτι που έχει γίνει, σουξέ απο παλιά, ringtone, ξυπνητήρι, εμβατήριο, τραγούδι, κι εγώ δε ξέρω τι. Mozart Symphony No. 40, in G minor. Το μοτιβάκι που χρησιμοποιεί ο Mozart είναι το αρχικό (μιb-ρε-ρε) που συνολικά στα πρώτα 9 δευτερόλεπτα το χρησιμοποιεί 13 φορές και στα 21, 29 φορές (αν το μέτρησα καλά, άνευ παρτιτούρας). Δε λέω ότι δε μπορεί να έγινε "τυχαία", ή να το φαντάστικε στο μυαλό του, ή ότι δεν είχε μέρος η έμπνευση. ΑΛΛΑ μπορώ να υποστηρίξω με κάποια βάση ότι η απλότητα της μελωδίας, που έχει διαπεράσει τους αιώνες, δεν είναι το προϊόν της έμπνευσης αλλά της μοτιβικής επεξεργασίας, καθώς και της αρμονίας αφού πατάει πρακτικά μόνο σε σολ ελ. και ρε μειζ (I-V), σχέση τετάρτης, κλπ. _____________ Κάτι άλλο τώρα (η μελωδία αρχίζει περι τα 0:32) Το κομμάτι το συχαινόμουνα όταν πρωτοβγήκε πριν κάτι χρόνια. Σιγά σιγά έμαθα να το αποδέχομαι, και να μην φρικάρω. Αλλά κατάλαβα τουλάχιστον τι είναι αυτό που με χτυπάει τόσο πολύ: Η επανάληψη της ίδιας νότας συνέχεια, η απουσία οποιασδήποτε αρμονίας, και οι δύο τύποι στο βίντεο. Το 75% της μελωδίας ειναι η επανάληψη της ίδιας νότας (λα ή σολ#, γιατί το πιάνο μου θέλει κούρδισμα). Το κομμάτι είναι προϊόν έμπνευσης; Πιθανόν, γιατί είναι υπερβολικά απλό για να έχει κάποια δουλειά. Εμένα μου φαίνεται μάλλον ως αποτέλεσμα εμπειρίας (η μελωδία). Το υπόλοιπα με την ενορχήστρωση, κλπ, βράστα... __________ http://www.youtube.com/watch?v=fy6JltOxLfo Radiohead Pyramid Song Το κομμάτι έχει τον πιο "πόντιο" (προσέξτε τα "") ρυθμό σε 4/4 που θα μπορούσε να έχει ένα κομμάτι pop πρακτικά. Ο ρυθμός δεν είναι 4/4, αλλά 8/8 και είναι χωρισμένο στα 3+2+3/8 . Στα κάθε 3/8 παίζει 2 ακόρντα (1,5 αξία το καθένα) ενώ στο 2/8 παίζει 1 ακόρντο (και άρα είναι το πιο μεγάλο, οσων αφορά τη διάρκεια). Χαμπαρίαζει κανείς στο 2:14 που μπαίνουν τα ντράμς. Αυτό ΔΕΝ είναι προϊόν εμπνευσής (μουσικά), αλλα επεξεργασίας της αρχικής έμπνευσης. Οι Radiohead δε μας κάνουν τη χάρη να μας δώσουν ένα χάρτη του πως προέκυψε αυτό που ακούμε τώρα. Αλλά πάντως δεν αφήνουν τίποτα αδούλευτο. Radiohead Just Το κομμάτι ξεκινάει με μια σκάλα (μελωδικά στο 0:20). Αυτη η σκάλα είναι πηγή έμπνευσης, όπως στον Μπετόβεν τα αρπίσματα; Μάλλον όχι. Αλλα αυτή η σκάλα, ΔΕΝ είναι τυχαία. (απο http://en.wikipedia.org/wiki/Octatonic_scale οπού μπορεί, κανεις, να διαβάσει για αυτήν). Αλλα το θέμα με το Just δε σταματά εδώ. Αντίθετα υπάρχει ένα άλλο κομμάτι γραμμένο κατα τη διάρκεια του 2ου ΠΠ, απο ένα Γάλο: http://www.youtube.com/watch?v=OJ-GwxyJ2ZY Messiaen, Quartor pour la fin du temp (Κουαρτέτο για το τέλος του κόσμου, και ας αγνοήσετε το πόσο άσχημη είναι η τσελίστρια! ;D) Η χρήση της σκάλας (οκτατονικής) είναι απολύτως (90%?) η ίδια με αυτή των radiohead. Και εκεί που λές ότι ο Olivier (Messiaen) είχε έμπνευση όταν έγραφε αυτό το κομμάτι, μετά το αναλύεις (δε μπορώ να μοιραστώ παρτιτούρα, σόρρυ, still on copyrights) και καταλαβαίνεις ότι όλα, μα όλα, μα όλα, ακόμη και τα ακόρντα ξεκινάνε με την χρήση της οκτατονικής (και μένεις με ανοιχτό το στόμα...) _____________ Τέλος να μοιραστώ κάτι ακόμη απο Messiaen: Messiaen Vingt Regard sur L'enfant Jesus - Par Lui Tout a été Fait Παίζει παπάδες ο θεός ο Roger Muraro (για αυτό και τον αναφέρω! Έχω το DVD! ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ). Λοιπόν, τι κάνει εδώ ο Messiaen? Και τι δε κάνει... Χαμός που χωρίς παρτιτούρα, δε μπορείς να εξηγήσεις (άρα αν περιμένετε κάτι τέτοιο απο αυτό το ποστ... σόρρυ). Περι τα 02:00 όμως γυρνάει τα μπρος πίσω. Παίρνει το κομμάτι και του κάνει ένα retrograde και παίζει το μπρος πισω μέχρι την αρχή για να συνεχίσει. Και αυτό το παιχνίδι το συνεχίζει γενικά. Το κομμάτι το μισό είναι γραμμένο κανονικά και το άλλο μισό είναι πισογυρίσματα (κυριολεκτικά). Στο 04:06 τελειώνει αυτή η δουλειά για πρώτη φορα. Η έμπνευση εδώ υπάρχει στην ιδέα να το γυρίσει ανάποδα, αλλά όχι στη μουσική. --------------------- Αφού δεν είμαστε στο κεφάλι των συνθετών, δε μπορούμε να πούμε με σιγουριά (και το τονίζω αυτό, όπως και το γεγονός ότι όποιοι αριθμοί στο ποστ μου και στα παραπάνω (το 1% πχ), είναι καθαρά τυχαίοι και για να δώσουν μια μαθηματική αίσθηση στο τι λέω) το τί είχαν στο μυαλό τους και ΠΩΣ τα έγραψαν αυτά τα αριστουργήματα. Μπορούμε όμως να αναλύσουμε το αποτέλεσμα και να δούμε γιατι μας αρέσουν τόσο. Απλό η σύνθετο. Αν βάλουμε κάτω τις βασικές συνισταμένες του τι φτιάχνει ένα κομμάτι (τραγούδι) θα δούμε ότι υπάρχει μάλλον πεπερασμένος αριθμός πιθανοτήτων. Ειδικά αν μιλάμε για μια μελωδία, και όχι για ένα τεράστιο έργο (διάρκειας εννοώ). Αυτό σημαίνει είτε ότι οι συνδιασμοί είναι διαφορετικοί, είτε ότι πρακτικά η δουλειά που έχει πέσει είναι αυτό που κάνει το κομμάτι να ξεχωρίζει. Μου είναι πλέον δύσκολο να σκεφτώ τι απο αυτά που κάνω σα συνθέτης είναι εμπνευσμένα, και ποιά είναι τυχαία, ποιά αποτέλεσμα δουλειάς κλπ... :-/ Αν ήταν πιο εύκολο θα το είχα κάνει. τέλος πάντων κάποιες σκέψεις πάνω στο θέμα (περίπου). :)

Μα, όμως, ανέφερα το 1%. Μήπως το 1% είναι που κάνει τη διαφορά ανάμεσα στο "εμπνευσμένο" και στο μη? Το αριστουργήματα δε θα γραφούν σε 4 ώρες επειδή σε πήρε ο παραγωγός και σου είπε "τρέχα μ@λ@κ@" και εσύ κολυμπάς. Αλλά μπορει να προυπάρχει ο σπόρος απο άλλες μέρες και να δουλευτεί σε 4 ώρες... Γιατί όμως δεν μπορεί να συμμετέχει η έμπνευση. (Να βρω χρόνο το απόγευμα να κάνω μια ψιλοανάλυση μερικών έργων γιατί τώρα ψιλοτρέχω... σορρυ). Υπάρχουν λόγοι, ηθελημένοι ή όχι. Μπορεί να το ονομάσει έμπνευση κάποιος, αλλά παραμένει ότι υπάρχουν σαφέστατοι λόγοι γιατί κάτι μπορεί να αρέσει... Τώρα αν η έμπνευση ήταν 0% τότε θα γράφαν και οι Η/Υ μουσική. Δεν το κάνουν καλά (ακόμη) και άρα κάτι παίζει και η έμπνευση. απλά δε στηρίζω τίποτα πλέον πάνω της...

Συνηθίζω να συμβουλεύω τους μαθητές μου της σύνθεσης οτι άλλο η επιλογή, και άλλο η άγνοια (it's one thing to make a knowledgable choice and another to be forced to chose out of ignorance". Αυτό λοιπόν, το πράγμα το σπρώχνω ώστε να πάρουν μια ιδέα ότι μπορεί αυτά που κάνουν και γράφουν να φανερώνουν παραπάνω πράγματα απ'ότι νομίζουν οι ίδιοι/ες. Το ίδιο νομίζω συμβαίνει και με την "απλότητα" ενός κομματιού. Άλλο πράγμα η Τζοβαννα (sp?) και άλλο οι Πυξ Λαξ. Τα όρια που θέτουν οι ίδιοι οι καλιτέχνες, οι δημιουργοί και το συγκρότημα που τους πλαισιώνουν είναι αυτά που κάνουν τη διαφορά. Δεν πιστεύω στην έμπνευση. Ή μάλλον της αποδίδω το 1% της δημιουργίας! Το υπόλοιπο είναι εμπειρίες, δουλειά, δουλειά, δουλειά, ιδρώτας, γνωριμίες και τύχη. Ως κιθαριστές αντιλαμβάνεστε ότι άλλο να παίξεις μια ντο μειζ σε μία Bach, και άλλο σε μία custom made fender. Άλλο να βάλουμε το γιό μου (6 χρονών) να παίξει σε μία gibson και άλλο τον Marathon (να μην πω πως απ'τους χειρότερους θα ήμουν εγώ... :D). ΟΛΑ παίζουν ρόλα, και καταλήγουμε στο αποτέλεσμα που ακούμε στο βίντεο παραπάνω.

Δεν το έκανε άλλος, το κάνω εγώ, ντε! ;D Πολύ καλή μπάντα, πολύ καλός ήχος, πολύ καλή φωνή (ομολογώ ότι την πέρασα για μαύρη...). Τουλάχιστον στο γούστο μου όλα, κι ας ακούγονται λίγο "παλιά"... http://www.myspace.com/sugahgalore

Λοιπόν, και ο δικός μου σχολιασμός (μιας και βρήκα λίγο χρόνο να ακούσω πράγμα!) 1. Δε ξέρω τίποτις από κιθάρα, μπάσσο και ντράμς, άρα; Δε με χάλασαν (στο βίντεο) καθόλου, αν και κάτι με ξένισε στην κιθάρα λίγο. Στο myspace τα πράγματα ήταν σαφώς καλύτερα, αλλα παρέμεινε αυτός ο ήχος, και άρα είναι κάτι που χρησιμοποιούν! Άρα έχουν "δικό τους" ήχο (κάτι που τέλος πάντων, δεν είναι τυχαίο). 2. Η φωνή στην πρώτη ακρόαση δε μου ταίριαζε. Μετά απο myspace, μου φαίνεται πολύ εντάξει για το στυλ! Σα φωνή, αξίζει, έχει το βάθος, είναι σωστή, και η χροιά της λέει πολλά! Μπράβο στην κοπέλα που αφοσιώνεται έτσι πολύ! Μπράβο! 3. Το σόλο μου φάνηκε άδειο και στο βίντεο και σε youtube. Φαντάζομαι ότι ο σκοπός (ή η ανάγκη;) ήταν τα ηχογραφημένα να ακούγονται σαν ζωντανά, άρα δε βάζουμε μέσα overdubs? 4. Η παραγωγή ήταν που μου τα χάλασε λίγο (στα αυτία μου τέλος πάντων, και με ότι ξέρω απο τέτοιου είδους μουσική). Ζούμε στο 2009, και μου ακουγόταν πιο "παλιό" αυτό που άκουγα. Μάλιστα στο myspace τα παιδιά (καλώς) αναφέρουν ότι γεννήθηκαν σε λάθος εποχή κλπ. Εντάξει, λογικό, και κατανοητό, αλλά είναι δύσκολο κάποιος να μη φέρει στο μυαλό του και κάποιο θέμα προσαρμοστικότητας. (<-ελπίζω να μην είναι βαρύ αυτό που λέω... Ούτε μπορώ να κρίνω ανθρώπους, ούτε τίποτα. Απλά λέω ότι θα ήθελα πιο "καινούριο" άκουσμα προσωπικά). 5. Τέλος οι στίχοι ήταν μάλλον απ'τα αδύνατα σημεία τους. Συνήθως δε προσέχω, αλλά έτυχε να το προσέξω (το οποίο απο μόνο του μάλλον θετικό είναι). Απλά μου φάνηκαν λίγο "naive" ή λίγο "πάλι τα ίδια". Δε ξέρω... Τα παραπάνω, προφανώς είναι προσωπικές γνώμες, και δεν έχουν σκοπό να την πούνε σε κανέναν, έτσι; :) Πάντως τα τραγούδια μου κόλησαν για τα καλά. Αν η παραγωγή ήταν πιο σύγχρονη, θα ήμουν πολύ καλύτερα, αλλά και τώρα καλά είμαι... :)

Μισό λεπτό. Ο καθένας στην εποχή του. Δεν υπάρχει σύγκριση γιατί δε χρειάζεται να υπάρχει αλλα: Ligeti, Messiaen, Stravinsky, Schnittke, Prokofiev, Boulez, Cashian, Adés, Carter, Crumb κλπ... Ελπίζω να εννοείς ότι αυτός που επιζητά την σύγκριση είναι παπάρας, λόγω του οτι δε μπορεί να υπάρχει σύγκριση, και όχι λόγω αυταπόδικτης ανωτερότητας του Λούντβιγχ απέναντι σε "όλους", έτσι; Μπορεί κάποιος να μη συγκινείται, και να κρίνει παρόλ'αυτά. Ή όχι; Μπορεί να ΜΗΝ ανήκει σε ένα σύνολο και να κρίνει εξωτερικά. Άλλωστε μονάχα αν είμαστε έξω από ένα σύστημα μπορούμε να έχουμε πραγματικές μετρήσεις ανεξάρτητες των δυνάμεων που ασκούνται ΜΕΣΑ στο ίδιο σύστημα! ;) basderas: Μιας και ξέρω κάποια πράγματα για το τι γίνεται μέσα στη λυρική... Καλύτερα X Factor, δυστυχώς! Το κάθε έργο τέχνης αναφέρεται σε διαφορετικό κοινό. Το κάθε κοινό έχει άλλα κριτήρια, και το κάθε κοινό διαφορετικούς γνώμονες να δουλέψει και να επεξεργαστεί! Και το 10 φορές το ρεφρεν, υπάρχει για ένα λόγο. Δεν είναι τυχαίο.

Πάραγει ρε άσχετε! Παράγει! (<-αναμενόμενο, έτσι; :P) Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ έχω μία παρόμοια απορία, αλλά όταν ρώτησα φίλο στουντιάρχη (πρίν 10 χρόνια, περίπου) μου είπε ότι "ο παραγωγός είναι τα μάτια και τα αυτιά του γρούπ στο κοινό. Αυτός που συνδέει το όραμα του γκρούπ, με αυτό που θέλει ο κόσμος". ??? Προσωπικά μαστεράδες χρησιμοποιώ στη δουλειά μου, και οι πελάτες μου είναι μια χαρά ευχαριστημένοι! :D

Μιας και είμαι άσχετος και τόσα χρόνια έλειπα απο το Ελλάντα (και δεν άκουγα τίποτα απο Ελληνική μουσική μπεφώρ, εκτώς απο Υπόγεια σπαθιά και ΣιδηροΣαβοκωνσαντίνουκάτι) μήπως έχουμε κάποια λινκς να ακούσουμε κάποια πράγματα δικά του; Πέρα απο τραγούδια έχει κάνει και κάτι άλλο (έτσι για να ακούσουμε και την πολύπλευρη μερειά του ταλέντου του); Στο γυαλί εμένα μου φαίνεται ότι ξέρει ο άνθρωπος, και πανάθεμά με συμφωνώ αρκετά με αυτά που λέει (αλλά ΟΧΙ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ του! Οι τρόποι τους είναι απαίσιοι!) Τα παραπάνω 100% σοβαρά (μη με πάρει κανείς ότι σαρκάζω...)

χμμμμ... Το εκτελό, ρήμα δεν είναι; :P :P :P :P

Το ερώτημα δεν είναι ποιός είναι ο ροκστάρ, αλλά ΤΙ ΚΑΝΕΙ, και γιατί να θέλει κάποιος να γίνει ροκσταρ? Ποια είναι η ιδιότητα του ροκ σταρ που μας εκλύει; Τι δουλειά κάνει 8 ώρες την ημέρα ο Βασίλης, ο Διονύσης, ο Λαυρέντης και οι λοιποί; 1. Οι σταρ είναι άνθρωποι σαν εμάς. Σιγά δηλ... Και μάλλον κουρασμένοι, απηδιασμένοι και θήματα τελικα (βλέπε Britney, Michael, JJJ, κλπ. Δεν ψωφάνε τυχαία (και αν και δεν έχει πεθάνει ακόμη η πρώτη, σίγουρα "ωραία" ζωή δεν είχε. Προτειμώ 1000 φορές το ποδηλατάκι μου, και το Γέρακα!) 2. Οι στάρ είναι 0,00000000000001% του πληθησμού της γής. Εγώ θα έβαζα ένα πιο λογικό στόχο του στυλ "ροκ μουσικός" που είναι το 0,00001% της γής ή το "ευτυχισμένος" που είναι το 0,1% της γής. (Αριθμοί καθαρά τυχαίοι, αλλά βγάζουν νόημα). 3. Η απομυθοποίηση θα βοηθήσει γενικά έναν νέο να καταλαβεί τι γίνεται, τι θέλει, κλπ. Δε θέλει "γλύψημο", "γνωστούς", "πουστριλίκια" και ότι άλλο. Θέλει τεράστια δουλειά, αποφασιστικότητα, και ολίγη τύχη. ΘΑ φτάσουμε στην 20η σελίδα τελικά και ο Καλτσίδης πρέπει ακόμη να αποφασίσει τι θέλει να γίνει ακριβώς, πως θέλει να ζήσει τη ζωή του, χωρίς οποιανδήποτε ταμπέλα. Να δώσω και ένα προσωπικό παράδειγμα για να γίνω κατανοητός: α. Δε μπορώ να κάνω άλλη δουλειά απο τη μουσική. Μοναδική εναλακτική ο ΑΒ/ΙΚΕΑ, κλπ... β. Όνειρά μου περιλαμβάνουν: * ευτυχία (υπάρχει σε μεγάλες δόσεις... Είμαι και χαζοχαρούμενο. Μπύρα δώσε μου και είμαι θαύμα! ;D) * Να γράφω μουσική που να αρέσει και να μου αρέσει. Βρήκα τους κώδικές μου, βρήκα τους τρόπους, θυσίασα πολλά (4 χρόνια στο Λονδίνο με 2 παιδιά και γυναίκα... Χωρίς πεθερά, μαμά, αδερφό, κλπ. Παλουκάκι. Να μην αναφέρω τα χρήματα τελικά). Αλλά βρήκα τρόπους. * Να παίζω. Ξέρω το ρημάδη το πιάνο, και ψάχνω ευκαιρίες να είμαι και εκτελεστής. Τελικά θέλω τις ιδιότητες του συνθέτη, ενορχηστρωτή, engineer, στιχουργού (παναϊα μου), πιανίστα, marketeer, του καθηγητή (λατρεύω το να διδάσκω! Την καταβρίσκω (με τους κατάλληλους μαθητές...)) κοκ. Ένα από τα παραπάνω να λείπει και δε λειτουργώ. Δυσλειτουργώ! Γελάω όταν κάποιος με ρωτάει "τι δουλειά κάνεις", γιατί πάντα κομπιάζω. Ανάλογα με την περίσταση ξεκινάω "συνθέτης είμαι, αλλά διδάσκο πιάνο κι όλας, και ετοιμάζομαι να βγάλω ένα βιβλίο σχετικά με...". Το να γίνω "μουσικοσυνθέτης", ή να γίνω "ροκ στάρ" δε θα με κάλυπτε σαν όρος. Για αυτό τα λέω τα παραπάνω!

Force Majeur! Υπάρχει παντου και μερικοί ηλίθιοι αδυνατούν να το εξηγήσουν (αναφέρομαι στο βλαμένο που δούλευε στην εταιρία στο στόρυ το Εύρη). ΚΕΠΚΑ εεε; Από Δευτέρα τηλ, γιατί έχω 2 θεματάκια να αναφέρω... (Στο ένα πάω για μήνυση επι τι ευκαιρία).

Είχα την LynxONE και προχώρησα σε αγορά της LynxL22. Και οι δύο έχουν ΠΟΛΥ καλό ήχο, σε σχέση με ότι άλλο είχα ακούσει μέχρι τότε! Δεν χρωματίζουν ιδιαίτερα, και άρα μου κάνουν. (επίσης το customer support είναι φανταστικό και ο Paul είναι άνθρωπος που ξέρει πολλά και τον εμπιστεύεται κανείς "τυφλά"). Γενικά στο θέμα "κορυφαία" (για προενισχυτές) αναρωτιέται κανείς γιατί χρωματισμό μιλάμε... Εγώ που είμαι στα κλασσικά, έψαξα να βρω ότι πιο "διαφανές" υπήρχε στα χρήματα που μπορούσα να διαθέσω. Αν κάποιος θέλει σύστημα για ανδρικά φωνητικά πάει σε... κάτι άλλο. Αν θέλει να ηχογραφεί κιθάρες, κάπου αλλού κοκ...

Πώπω... Τι ωραίο που είναι! Πάει σε CD να παίζει στο αμάξι! Μπράβο ρε blue! (μου ακούγεται λίγο δυνατά το μπάσσο, αλλα είμαι σε mini hi-fi και σε 1 απο τα 2 ηχεία (<-φάε μουσικό ρε!))

Γενικά λοιπόν θές: 1. Ένα audio interface 2. Ένα preamp για μικρόφωνα 3. Κάτι για line in... 4. Μικρόφωνα (τα έχεις μάλλον). Έχω τυφλή εμπιστοσύνη στις Lynx Studio κάρτες, και αν πάς για AD/DA converter υπάρχει η Aurora που είναι απίστευτη! Το ίδιο και οι apogee (απλά είμαι σε PC και δεν το κοίταξα το θέμα). Οι converers δεν είναι, όμως preamps, και άρα για preamp εγώ πήρα της Grace Design το m201 που είναι ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ (και επίσης ακριβός). Υπάρχουν και άλλες πάμπολλες μάρκες να κοιτάξεις, απλά δε μου έρχεται κάτι στο μυαλό... Λύση "1 σε όλα" είναι το Fireface800/400 της RME, που έχει πολύ καλή φήμη. Άλλη λύση είναι της MOTU. Ότι είπε ο Alchemist επίσης. Αυτά που αναφέρω πάνε πάνω απο 3000 ευρώ, έτσι;

Εξαρτάται τα βιβλία, και πόσο κάνουν φυσικά! ;) Εγώ θα μπορούσα να βρω κάποιον να τα δωρήσω, ομολογώ, αλλά αφού μου είπαν να τα επιστρέψω, αυτό και έπραξα... Κώστα: Σωστά, αλλά τουλάχιστον περνάει σε τακτό δίαστημα και όχι 1 φορά τις 2 βδομάδες ο απαράδεκτος!

Μια μικρή σημείωση: αν το δέμα είναι μεγάλο, παίρνουν αναγκαστικά ειδοποιητήριο. Δε μπορεί ο ταχυδρόμος να κρατάει το δέμα και τίποτα άλλο γιατί δε χωράει. Να μην τα ισοπεδώσουμε όλα...

Ντροπή μας και να πάνε να γ@μηθούνε αυτοί που δημιουργούν τέτοιες καταστάσεις! Πήρα απο amazon.co.uk στις 14/10 (14!!!) δύο βιβλία. Χρόνος παράδοσης καμμιά βδομάδα! Στις 5/11 έστειλα mail, ότι δεν τα έλαβα ακόμη, και οι άνθρωποι εντώς 24 ωρών μου στείλαν άλλα! Στις 12/11 (χτές) έλαβα ειδοποιητήριο απο τα ΕΛΤΑ ότι υπάρχει δέμα το οποίο έχει φτάσει στις 4/11 στα ταχυδρομείο! Μαζί με αυτό έλλαβα και έναν λογαριασμό που είχε παραδοθεί στα ΕΛΤΑ στις 27/10! Δηλ, ο μ@λ@κ@ς ο διανομέας δεν πέρασε απο τις 28/10 εως σήμερα! Το καθίκι, ο π@π@ρ@ς! Πήγα λοιπόν σήμερα στο ταχυδρομείο και μου δίνουν 1 βιβλίο! Λέω "μήπως να κοιτάξετε αν υπάρχει και άλλο;" και φυσικά υπήρχε και το πήρα χωρίς ειδοποιητήριο. Πήγα λοιπόν στα κεντρικά των διανομών στα Γλυκά Νερά και αφού τους έκανα τεράστια παράπονα είδα και το 2ο πακέτο να με περιμένει (οι αντικαταστάσεις). Το έστειλα πίσω, φυσικά, δε θα χρεωθω εγώ τη μ@λ@κι@ άλλων, ούτε θα χαλάσω τις σχέσεις που έχω με το εξωτερικό έτσι. Το καλό μου όνομα δεν το χαλάω για τίποτα, και ειδικά για τα ΕΛΤΑ! Σήμερα είναι η πρώτη μέρα που θα ήθελα να είμαι ακόμη Λονδίνο και να μην έχω έρθει ποτέ! Μετα απο 1 1/2 χρόνο εδώ! :( Λόγω του θρέντ και της συγκυρίας αυτής! :'(

Μήπως 9/11 ? Κλειστά μόνο 11 Σεπτ!? (και, nai, τώρα το παράχεσα... πάω για ύπνο νωρίς γιατί έχω δουλείες αύριο)

Προσωπικά θα την έβρισκα μια χαρά με τον OP (Θέμη;). Νομίζω ότι θέλει τρελή δουλειά και αφωσίωση για να γίνει κάτι σοβαρό. Για κάποιο λόγο μία τέτοια απαίτηση από κάποιον παιρνίεται σαν "ψώνιο" (δεν αναφέρομαι σε κάτι συγκεκριμένο στο θρέντ, αλλά γενικότερα)... Τρέχα γύρευε δηλ.

4 σελίδες τώρα δεν έχω δει τη σωστή απάντηση: NOIZ Ψάρακλες! Να δίνει και royalties στον yameth!

+ Paris Hilton Makeup! ;D Δε μου κάνει εντύπωση το κομμάτι (According to you), αν και η φωνή της και το παίξιμο είναι καλά. Απλά είναι ΤΟΣΟ σιδερωμένα απο την "βιομηχανία" που δε μπορείς να κάταλάβεις και πολλά πράγματα...