Nikolas

πωπω... θέτεις του κόσμου τα θέματα... Πάμε και ο Θεός βοηθός που λένε... Καταρχήν για τον εαυτό μου, γιατί νομίζω ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει μεγάλο νόημα (ακόμη και για να το δείξεις στους γονείς σου, και αν θες να μιλήσουμε και τηλεφωνικά... :)). Είμαι 32 χρονών, με δίπλωμα πιάνου, αρμονίας, αντίστιξης και διδακτορικό στη σύνθεση. Πήγα έξω με υποτροφία από το ΙΚΥ (σύνθεση) και ζω ως μουσικός και 90% ως συνθέτης. Με δύο παιδία και γυναίκα, δεν ζω μόνος μου σε ένα υπόγειο, αλλά κανονικά με τις εξόδους, τα babysitting κλπ. Γιατί τα λέω αυτά; Γιατι ΕΙΝΑΙ δυνατον να ζήσει κάποιος ως μουσικός στην Ελλάδα μας! __________________ Πρακτικά θέματα: 1. Τα πτυχία των ωδείων ΔΕΝ είναι αναγνωρισμένα, ούτε στην Ελλάδα, ούτε πουθενά στον κόσμο ως ισότημα πανεπιστημιακού χαρτιού! Μπορεί να λένε εδώ στην Ελλάδα ότι τα ωδεία είναι αναγνωρισμένα από το κράτος κλπ, αλλά μόνο σε ωδείο μπορείς να διδάξεις μετά, ούτε κάν σε ΑΣΕΠ. 2. Αυτό σημαίνει ότι αν πάρεις ωδειακά πτυχία και πας έξω μετά, μπορεί να έχεις πρόβλημα αναγνώρισης των πτυχίων σου (μεταπτυχιακών, διδακτορικών τίτλων κλπ) από το ΔΟΑΤΑΠ (πρώην ΔΙΚΑΤΣΑ). 3. Εξ'όσων γνωρίζω: Ναι, ένα πανεπιστήμιο θα σου δώσει άπειρες παραπάνω γνώσεις, απ'ότι ένα ωδείο (ΟΠΟΙΟ ωδείο). Τα ωδεία απλά δεν ελέγχονται και πολύ απλά μπορεί ο οποιοσδήποτε να ανοιξει ωδείο (σαν επιχείρηση). Όσο για τους καλιτεχνικούς διευθυντές... μπρρρ... σκέψου ότι ένα ίδρυμα, στο οποίο πληρώνεις για να φοιτήσεις, ΚΑΙ για να πάρεις τα χαρτιά, πρέπει να έχει στις εξετάσεις του απεσταλμένο από το υπουργείο (τόση εμπιστοσύνη υπάρχει!). Συνεπώς, ναι υπάρχει μια πιο συγκεκριμένη γνώση, και εμπιστοσύνη στα μουσικά πανεπιστήμια... 4. That said, στα μουσικά πανεπιστήμια, απ'ότι γνωρίζω, οι αυτούσιες μουσικές γνώσεις (πχ κιθάρα που λές, ή αρμονία), κλπ είναι αρκετά πιο χαμηλές από το να βρεις έναν ΚΑΛΟ καθηγητή και να κάνεις μαθήματα μαζί του! Απλά και μόνο ο αριθμός εισακτέων κάθε χρονιά κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα! σύμφωνα με τα παραπάνω (και τις εμπειρίες μου, φυσικά) το διθέσιο είναι ψιλομονόδρομος! 5. Για το εξωτερικό, κλπ. α. Δεν είναι σωστό και βάσιμο να υποθέτεις ότι το επίπεδο στο εξωτερικό (πχ Αγγλία) είναι καλύτερο απ'της Ελλάδας. Οι εμπειρίες μου λένε το αντίθετο (σε προπτυχιακό επίπεδο πάντα). β. Ναι, αν το ψάξεις δεν έχει τεράστια διαφορά Ελλάδα με εξωτερικό στα έξοδα. Μπορεί να παίζει κάνα δυό χιλιάρικα το χρόνο, αλλά μπροστά στις 10-15 χιλιάδες που θα ξοδεφτούν ούτως ή αλλιώς, δεν είναι τεράστια η διαφορά. γ. Το εξωτερικό έχει δύο κινδύνους: Να μείνεις εκεί για πάντα (γιατί κάνεις κάποια καρίερα, γιατί συνήθησες, γιατι βρήκες μία ξανθιά Σουηδέζα, κλπ), και το ότι όταν γυρίσεις και μπορεί να έχουν αλλάξει τα πράγματα, αλλά και οι νόμοι να μη σου επιτρέπουν να αξιοποιήσεις το πτυχίο σου (πχ το Royal Academy of Music δεν περνάει απο το ΔΟΑΤΑΠ! Πολύ απλά, κι ας είναι απ'τα καλύτερα conservatoire της Αγγλίας, και της Ευρώπης γενικά). 6. Για να μην νομίζεις, το να συνθέτεις για ταινία ή computer games, δεν είναι κάτι το 'διαφορετικό' για το οποίο πρέπει να ασχοληθείς ειδικά στις σπουδές σου, ή κάτι που θες πτυχίο. Μουσική πρέπει να ξέρεις, για τα computer games προγραμματισμό καμμιά φορά, και γενικά να μπορείς να προωθήσεις τον εαυτό σου. Είμαι αρκετά αντίθετος σε όλες αυτές τις σπουδές που εξειδικεύουν τους φοιτητές στα computer games music, film music, media κλπ... Γράφω μουσική για παιχνίδια και δεν έχω πάρει τέτοιο πτυχίο, παρα μόνον πτυχία μουσικής 'αυτούσιας'. 7. Έχε υπόψην σου ότι λόγο ηλικίας, λόγο διαφορετικότητας, λόγο έλειψης εμπειρίας αν θες, τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν. Μπορεί τώρα να ελπίζεις ότι θα γίνεις "master" στη κιθάρα, αλλά είναι φρόνιμο να ερωτηθείς εσωτερικά, τι δουλειά θα κάνεις αργότερα: session player? Solo player? Satriani wannabe? pop composer, arranger? Αυτά υπάρχουν, θα υπάρχουν σε μερικά χρόνια; Η βιομηχανία υποφέρει (όπως κάθε βιομηχανία, αλλά η μουσική βιομηχανία προηγήθηκε της κρίσης)... Αντέχει και άλλο κόσμο στα συνηθισμένα μονοπάτια; Τα πράγματα δεν είνια εύκολα, αλλά όπως είπα και παραπάνω, εγώ τα κατάφερα, άρα γίνεται... Θέλει προσπάθεια, θυσίες, κόπο, ιδρώτα, το ακαθόριστο ποσοστό του 'ταλέντου' (ή τό'χεις ή δεν τό'χεις), κλπ... Όπως και να έχει καλή τύχη σε ότι αποφασίσεις! Νικόλας

Ενδιαφέροντα αυτά που συζητάτε, αλλά γυρίζω στο θέμα της εικονοκλασίας! ;) Εν είδη ερώτησης: 1. Παίζει ρόλο ποιός λέει αυτά που λέει; Φαίνεται ότι το φόρουμ λειτουργεί έτσι (και στα θετικά και στα αρνητικά), αλλά δεν εννοώ αυτό. Αν ο Brian May αποφασίσει να πει τον Σατριγιάννη άσχετο... δεν έχει άλλη βαρύτητα η γνώμη του, από το να το πει... ο υιός μου; 2. Από την άλλη, δεν είναι το ΤΙ λέμε (και ίσως και το ΠΩΣ το λέμε), αλλά όχι γενικά το ποιός το λέει; Η ανωνυμία του Ιντερνετ δεν προσφέρει σε αυτό; Αν η γνώμη που γράφεται είναι σωστή παίζει ρόλο που το είπε ο δεκαπεντάχρονος και όχι ο σαραντάρης; 3. Δε παίζει τεράστιο ρόλο το τι θάβουμε; Είναι εντελώς άλλο πράγμα να λέμε έναν μουσικό άσχετο, καραφλό τεχνικό, κοκ, και άλλο να λέμε κάτι για τα έργα του. Το πρόβλημα δεν είναι ο σχολιασμός αλλά οι προσωπικές επιθέσεις που δίνουν και παίρνουν εδω μέσα (και γενικά στην Ελλάδα απ'ότι νομίζω). Το μου αρέσει/δε μου αρέσει είναι απλά ένα πρώτο επίπεδο... Ή το ξεπερνάς ή όχι... Είναι πάντως το μόνο επιχείρημα που δε μπορώ να αντιμετωπίσω. Ότι άλλο να μου πούν έχω τι να πω, αν όμως μου πούν "ρε φιλαράκο, δε μου άρεσε",... τελειώνει το ζήτημα (και δεν ασχολούμε, αφού δε προσφέρει και τίποτα σε προσωπικό επίπεδο τέλος πάντων... ;))

Συγνώμη που δεν απάντησα νωρίτερα... Το ξέχασα... :-[ Δε θα διαφωνίσω απαραιτήτως, αλλά βέβαια ο σκοπός του συγκεκριμένου θρέντ δεν ήταν μόνο για να προβάλω τη μουσική μου, αλλά για προσδώσω και τις σκέψεις μου όσο πιο αναλυτικά γίνεται σε όποιον ενδιαφέρεται. Δυστυχώς είναι κάτι σπάνιο, σε όποιο είδος μουσικής, οπότε, απ'ότι διάβασα είναι καλοδεχούμενο. Δεν είμαι σίγουρος. Ναι, δεν είχα στόχο το κοινώς αποδεκτό 'όμορφό', και καταλαβαίνω τι λές, αλλά προσωπικά το πρώτο μέρος (μέχρι την 5η σελίδα) μου αρέσει πάρα πολύ, και το βρίσκω πολύ όμορφο. Είναι αυτό που λένε ότι "beuaty is in the eye of the beholder/listener". Πρόσεχε όμως ότι (όπως αναφέρω στο θρεντ) η μουσική δεν ήταν προορισμένη να δημιουργήσει "άσχημά" συναισθήματα (και καταλαβαίνω τι θες να πείς, και δεν παρεξηγούμαι καθόλου μα καθόλου, επι τι ευκαιρία), αλλά να δώσω κάτι ενδιαφέρον στην ορχήστρα που θα έπαιζε και να δώσω τι δική μου έννοια 'εξέλιξης"... Κι εγώ να σε ευχαριστήσω για το ποστ σου, στο οποίο, επαναλαμβάνω, ότι καταλαβαίνω απόλυτα τι λες. :)

Για το σατριγιάννη είπεν ο μπλου ότι είναι καραφλος τεχνικός... Εεεε εγώ διαβάσα το πρώτο μόνο... Δεν εννοώ εσένα και σίγουρα όχι τον eye, που δεν έχω δει ποτέ μου... :P

Πάμε όλο και πιο πέρα, και στο μεταξύ εγώ σκέφτομαι το βασικό θέμα μας εδώ... Της εικονοκλασίας... Μήπως το πρόβλημα είναι αντίθετο; Μήπως το πρόβλημα δεν είναι σε αυτούς που κρίνουν αλλά στους υπόλοιπους που δίδουν άβατο σε ορισμένα ονόματα; Γιατί, να πω την αλήθεια μου και το ψώνιο μου, νίωθω ότι μπορω πλέον να σχολιάσω τα πάντα (με ταπινότητα φυσικά) και αυτό το έχω πληρώσει με το κάψιμο από Manosx... Αλλά το νιώθω και βρίσκω ότι έχω και κάθε δικαίωμα να ρίξω ανάλυση και άρα να καλύψω και τη γνώμη μου, το κατα δύναμη (αφήνοντας στην άκρη αυτά που δεν αναλύονται). Αν λοιπόν βγώ και πώ ότι βρίσκω την πλειάδα των έργων του Θxxxxxάκη* μέτρια, αλλά το στηρίξω μετά, υπάρχει κάπου πρόβλημα; Άλλωστε δε βγήκα να τον πω ούτε καράφλα, ούτε προϊόν του Mtv και πρεζάκια... Δεν είναι τυχαίοι οι χαρακτηρισμοί που αναφέρει ο μπλού. *Κατ ουδένα λόγο να μην πάει η συζήτηση σε αυτό γιατι μιλάω για τον Θεοδημητράκη, ή τον Θεοπαπαρουσάκη, ή τον Θαδρημάκη, ή τον... έτσι; παράδειγμα είναι... ΕΔΙΤ: Να σημειώσω τέλος ότι με μια φίλη που μίλαγα όταν της είπα ότι είμαι συνθέτης κλπ, η απάντησή της ήταν "άντε ρε ψώνιο"... Εκεί της απάντησα με όλη τη σοβαρότητα ότι δεν υπάρχει ίχνος ψώνιου πάνω μου και ότι αλήθεια τα εισοδήματά μου προέρχονται από αυτό και μόνο! Της έδωσα και την κάρτα μου, κι ελπίζω να μπήκε να είδε, να άκουσε, να κατάλαβε... γιατί αλλίως τι να της κάνω; :(

Λοιπόν, βγήκα για καφέ με φίλη από παλιό μου ωδείο. Είχα να την δω ΠΟΛΛΑ χρόνια, ο χρόνος όμως την άφησε απείραχτη (μπας και διαβάζει! ;D) κούκλα από πάνω μέχρι κάτω, ένα όνειρο. Φυσικά εγώ παντρεμένος δεν υπονόησα ποτέ ότι (μπας και διαβάζει και η δική μου ;D)... Στο εντελώς σοβαρό λοιπόν, μου έλεγε για το παλιό ωδείο, μεγάλο ωδείο με 750 μαθητές, στην επαρχία. Και θυμήθηκα τις μικρότητες, τα πισομαχαιρόματα κλπ... Δεν τα είχα ζήσει από μέσα, ώντας μαθητής, αλλά και πάλι μεγάλο παίδι ήμουν (φοιτητής) και καταλάβαινα καλά τι γίνεται... Και η κοπέλα μου το επιβεβαίωσε με τα χειρότερα... Και μετά αρχίσαμε να μιλάμε να γίνω διευθυντής εγώ (... δε γίνεται, για την ώρα τουλάχιστον), και τέτοια, και ψιλοτρόμαξα! Λέω απ'έξω μου "πώς θα τα βγάλω πέρα με τα τέρατα του ωδείου, που σε θάβουν πίσω από την πλάτη σου και μετά δε ξέρεις γιατί δε σου λέει κανείς καλημέρα...". Και μετά λέω στο εαυτό μου :"Ναι, αλλά κάτι έχω κάνει <εν είδη παρηγορίας, και σοβαρά τα λέω αυτά). Στο τέλος ήρθα στα συγκαλά μου και σκέφτηκα το νοιζ! Ναι, το νοίζ. Και τις μπυροποσίες. Και όσους έχω γνωρίσει. Και κατάλαβα αμέσως, ότι δεν είναι όλοι όπως μου τους περιέγραφε η κοπέλα. Ότι υπάρχουν άνθρωποι ακομπλεξάριστοι, άνθρωποι εντάξει, που γουστάρουν μουσική και δεν έχουν πρόβλημα. Καλοί άνθρωποι (μου το είπε η γυναίκα μου που σας γνώρισε παίδες)... Τα δείγματα που αναφέρει ο μπλού, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ακολουθήθηκαν από σορία απαντήσεων, όπως θυμάμαι ότι έχω δηλώσει ότι δε πολυγουστάρω beatles, και ότι βρήκα πετυχημένο το αστείο με το dead horse, και ένα ελάχιστο μάλωμα με τον (Μενέλαο ή Ιγνάτιο, δε θυμάμαι, σορρυ). Έχω δηλώσει και ψιλο αδιαφορία για τον Χατζιδάκη, όπως και για την έμπνευση (με αρκετό μάλωμα με τον Manonsx)... Συμβαίνουν, μία δήλωση γίνεται τέρας, η άμυνα γίνεται φωτιά και τα γραπτά μένουν για να μας θυμίζουν ότι πρώτα κάνουμε preview και μετά post...

Εγώ στη θέση σου θα έπερνα και τον Χατζιστάμου, που είναι εξαιρετικό παιδί, και έχει κάνει άπειρες δουλειές. Υπάρχει και το Odeon Mastering (είναι και μέλος), που είναι στη Θεσσαλονική. Το καλό με την Ελλάδα δεν είναι η τιμή, όσο ότι μπορείς να επικοινωνήσεις πολύ πιο εύκολα, και αν είσαι και προς τα εκεί, ίσως και να μπορείς να πας και απ'το στούντιο τους για μια ακρόαση, για πιο ακριβή αποτελέσματα... Τώρα το θέμα των κλασσικών κομματιών, γνώμη μου φυσικά, αφού δεν έχω τελικά εμπειρία. Έχω κι εγώ 10 λεπτά κομμάτια, αλλά είναι πρακτικά 1 μέρος, 1 κόμματι. Άρα θεωρείτε αυτόματα 1 track. Στη δική σου περίπτωση με 3 μέρη συμφωνίας (πχ), γνώμη μου είναι ότι θα έπρεπε να το πάρει κάποιος ως σύνολο, να κάνει το μάστερινγκ σε ενωμένα 3 μέρη σε 1 track, και μετά να τα ξανακανει 3 κομμάτια. Δε μπορεί να είναι, πχ, και τα τρία μέρη normalized (λέω τώρα), και τα 3 μέρη να έχουν άλλο EQ και άλλα settings, κλπ... Πάντως, κάποια μικρότερα στούντιο, κάνουν και δοκιμαστικά κάποιο track, ή μισό track, κλπ...

Φτιάχνεις ένα FX Track, όπου φορτώνεις ότι θέλεις και μετά στο ΚΑΘΕ audio track βάζεις στα sends (όχι inserts) το fx track, όπου ορίζεις το πόσο θέλεις να ακούγεται το fx track του συγκεκριμένου. Απο 'κει και πέρα είναι θέμα μίξης (μπορεί να θες το ίδιο reverb αλλά πιο λίγο σε κάποιο track, κοκ)

Μάλιστα, φίλε μου snoreMC (ροχαλιτέ; ;D ;D) 1. Γιατί δεν μπήκε ο φίλος σου, αλλά εσύ να ρωτήσεις; Έτσι από περιέργεια... 2. Ο φίλος σου θα ξέρει ότι γενικά μιλώντας, αν χάσεις το dongle... παπαλά... 3. Επίσης ο φίλος σου, αν έχει αγοράσει το Nuendo, θα ξέρει ότι ο ΝΑΚΑΣ είναι που φέρνει το Nuendo, άρα να πάρει εκεί τηλ. Αν δε βρεί άκρη, να πάρει στh Stineberg Europe (Γερμανία, νομίζω είναι), και αν όχι εκεί, αν επικοινωνήσει με Αμερική. Η Steinberg Αμερικής ανταποκρίνεται και απαντάει σχετικά γρήγορα... Αυτή της Αγγλίας είναι ψιλομάπα. Πάντως, γενικά μιλώντας, έχω ακούσει διάφορες ιστορίες για χαμένα dongle... Βέβαια αν έλειπε το dongle, όπως λές, και γιατί να μη σε πιστέψω, θα έπρεπε ο φίλος σου να το φανταστεί. Απλά Αγγλικά είναι και μάλιστα σχεδόν οποιοσδήποτε νόμιμος κάτοχος του Nuendo, θα έπρεπε απλά να το φανταστεί ότι το πρόβλημα είναι ότι λείπει το dongle... Είναι σχεδόν αυτονότητο: Με το dongle όλα δουλεύουν καλά, χωρίς το dongle, που χάθηκε ξαφνικά, το πρόγραμμα δε δουλεύει και θέλει license... Φυσικά μπορεί η ενασχόλησή μου με τη μουσική να κάνει τα πράγματα να μου φάινονται αυτονόητα, ενώ μπορεί να μην είναι. Για αυτό και σου απάντησα με κάθε λεπτομέρεια... Εν κατακλείδι: επικοινωνήστε πρώτα με τον ΝΑΚΑ για να δείτε αν μπορεί να γίνει κάτι. Αν έχετε ακόμη την απόδειξη, μπορεί να σας δίνουν κάποια άλλη license, δεν ξέρω. Αν δεν ανταποκριθούν βρείτε τους ανώτερους, ακόμη και στην Αμερική... Οι άνθρωποι δεν είναι τρελλοί! Θα ακούσουν τουλάχιστον... Καλή τύχη

Πάντως, σιγα το πρόβλημα που όλοι πετάμε τα μισά πράγματα στον έλεγχο. Τίποτα υγρό πάνω απο 100 ml... Που παραπονιόμαστε κι όλας... :P

το πρόβλημά σου δεν είναι μόνάχα το sequencer (Cubase), όπου μπορείς να πάς και προς Reaper, που είναι πάμθηνο για οικιακή χρήση. Το πρόβλημά σου είναι τα 15αριά VSTs... Το Cubase πες πως κάνει 600 ευρώ. αν έχει και το VSL, Και όλα απο EW, τότε το ποσό ανεβαίνει στις 15,000 ευρώ που δεν συζητιέται... Και φυσικά και ξανακάνεις install το Cubase. Μάλιστα, όπου θές και με το dongle σου το δουλεύεις όπου θες (ένα τη φορά...). Τα καλά του dongle... ;)

τουλάχιστον βρήκες υπάρχον θρέντ βρε snoreMC Έχε υπόψην σου ότι δε μιλάμε για σπασμένα προγράμματα στο νοιζ, άρα βοήθεια τέτοιου τύπου μην περιμένεις... Το Nuendo σου ζητάει αυτό που δεν έχεις αγοράσει! πολύ απλά! Αν το έχεις αγοράσει, βάλε το dongle σε κάποιο usb του Η/Υ και είσαι εντάξει. αν όχι... ούπς... βρες κάποιο άλλο πρόγραμμα να κάνεις τη δουλειά σου (και νόμιμα πάνω απ'όλα).

Συγχαρητήρια και απο μένα! Με το καλό και εις ανώτερα! (επόμενη φορά να κερδίσεις διπλό CD! ;D)

Ωδείο απ'τα 5, μπάντα στο λύκειο... Και βαριόμουνα. Μόνος μου απο εξα απ α αν εκαθέν κατι τις... ;D Το αξιοπρεπώς έχει να κάνει με πολλά πράγματα, αλλά τέλος πάντων, πάθος να υπάρχει και πάντα θα γίνεται κάτι.

Το κομμάτι δεν είναι για χορευτικό... Πιο ελεύθερο, με πιο rubato (δες google αν δεν ξέρεις τι σημαίνει). Να μην πατάς στο μετρονόμο και να έχεις ένα εσωτερικό ρυθμό που να σε βοηθάει να ακολουθήσεις το τι γίνεται.

ούπς... Δεν το εννοούσα έτσι. Αλλά έχεις δίκιο, έτσι διαβάζεται... Αν ξεχωρίσεις τις δύο προτάσεις, αυτό εννοώ, προς Θεού, όχι οτί οι 'αλλοί' δεν ήξεραν μουσική... :-[ σορρυ...

πωπω ρε Νικ! Πολύ ωραίο είναι βρε σύ! Πολύ ωραίο! Έχει μία όμορφη αισθητική, κάτι το γλυκό, το λίγο παλιό (και ΔΕΝ το λέω για το theremin, αλλά για τα ακόρντα και το κλαρινετάκι). Αναλυτικότερα: (Ακούω από mini-hifi, 1 ηχείο, όχι δύο). 1. Μου φαίνεται υπερβολικά μετρημένο. Θα ήθελα να έχει πολύ λιγότερο αυστηρό ρυθμό. Είναι τόσο γλυκό κομμάτι, και ο αυστηρός ρυθμός το ψιλοχαλάει νομίζω. 2. Η μίξη λίγο χωλαίνει (νομίζω, γιατί έτσι όπως ακούω...) Το theremin έχει τρελό reverb, Και αν και ο ήχος του πάει, το βγάζει και εκτός μίξης. Το hapsichord (ή ότι είναι) στο τέλος δεν έχει σχεδόν καθόλου, το κλαρινέτο, πάλι είναι λίγο πιο έξω, κλπ. Άλλο σχόλιο δεν έχω, αλλά και πάλι μπράβο γιατί είναι ΥΠΕΡΟΧΟ! Και ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας!

+1

Να δώσω και τους λόγους για τους Radiohead: 1. Μοναδική μπάντα που αλλάζει καθέ τρις και λίγο (θα μου πεις και οι U2 το κάνουν...) 2. Φωνή απίστευτη (αν και του Thom δεν του αρέσει...) 3. Επαφή με το κοινό τους (αν και έχουν κάνει και παπαριές με mixing contest που έπρεπε να αγοράσεις τα tracks, ενώ ο(ι) NIN τα είχαν τσάμπα...) 4. Πολιτικά και κοινωνικά πιστεύω στα τραγούδια τους και στην γενικότερη εικόνα τους (όπως πολλοί άλλοι). 5. Γουστάρουν Ελλάδα (το Ok Computer έχει κάποια στοιχεία, καθώς και αλλού...) 6. Η μουσική τους ΔΕΝ είναι η κλασσική χαζοροκιά (ναι, δε μου αρέσουν ούτε οι Led Zeppelin, ούτε οι Rolling Stones, κλπ. Δε μου αρέσει η κλασσική ροκ). Οι άνθρωποι ξέρουν μουσική! Και επιτέλους και μια μπάντα που παίζει ροκ, αλλά χωρις κόμπλεξ, μη τυχών μάθει κανείς που πήγαν σχολείο και ότι δεν καπνίζουν! Μια μπάντα που γράφει παραπάνω απο 3 ακόρντα (όπως πολλές άλλες). 7. Ασχολούνται και με άλλες τέχνες και δεν έχουν 100% απασχόληση με τους Radiohead (το κάθε μέλος), αλλά είναι ελεύθεροι να κάνουν ότι θέλουν (ψιλό). Πχ. σόλο άλμπουμ, soundtrack, art concepts κοκ. 8. Έκαναν την κίνηση ματ (αν και όχι πρώτοι) με το να δώσουν το in Rainbows με 'ελεύθερη τιμή' για όποιον ήθελε. Φυσικά το όλο εγχείρημα ήταν ένα εκλπηκτικό marketing trick, αλλά και πάλι σημαίνει πολλά! Για μένα οι Radiohead ΕΙΝΑΙ η κλασσική του 20/21ου αιώνα, και όχι τα άλλα που τόσο γουστάρω και γράφω (και λέω, και αναλύω, και μαλώνω, κλπ)

Radiohead

Γιώργο, Καλώς ήρθες και χρόνια πολλά! Αν το ηχείο δεν έχει κλείσει χρόνο (και αν το έχεις πάρει από Ελλάδα), λογικά θα ισχύει η εγγύησή του. Απλά, πάρε το και πήγαινε για κάποιο έλεγχο στο service του. Λυπάμαι που δε μπορώ να προτείνω κάτι άλλο, αλλά πιστεύω σε τέτοιες περιπτώσεις ότι είναι η καλύτερη περίπτωση, από το να κάνεις κάτι μόνος σου, ή σε μη εξουσιοδοτημένο service. Καλή τύχη

Can't write in Greek for some fucking reason. Sorry for the Greeklish! 1. Psakse sto google gia: a. Audacity b. Reaper kai ta dio ta katebazeis tsampa kai nomima kai proxoras apo kei Oxi ta programmata tis sony den einai gia mousikes paragoges. (And I CAN'T remember the link to translating greeklish to greek, sorry).

Χωρίς να είμαι 100% σίγουρος, το πρόβλημα έχει λυθεί με την επόμενη έκδοση (1.6). Αλλά ΔΕΝ είμαι σίγουρος... Δεν το χρησιμοποιώ πιά το Ivory. Δε μου άρεσε ποτέ...

5 χρονών σε σπίτι φίλων, πετυχαίνω ένα πιάνο και αρχίζω να παίζω κάποια μελωδία που είχα ακούσει. Το πιάνει πρέφα ο μπαμπάς (που και παίζει πρέφα, αλλά και ξέρει μουσική κάποια πράγματα) και με ρωτάει "θες να κάνεις πιάνο";; ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ, εγώ... Αγοράζει λοιπόν ένα φτηνό πιάνο, σου λέει, και το παιδί να μην κάνει, θα του μείνει εκεινού. Ξεκινηάμε και εγώ και ο αδερφός μου μαθήματα, ιδιαίτερα. Με μια, αχαρακτήριστη. Heck! Δύο αχαρακτήριστες. Μας τις γνωρίσανε και καλά καλές, και κουραφέξαλα. Δε μπορούσα να μάθω σχεδόν τίποτα και δεν μελέταγα. Ο αδερφός μου που μελέταγε όμως, πήγαινε χειρότερα. (Έπαιζα τα δικά μου, άρα έπαιζα πολύ πιάνο, απλά όχι αυτό που 'έπρεπε'). Ο αδερφός μου σταματάει, εγώ συνεχίζω σε ωδείο στα 7. Άλλη αχαρακτήριστη εκεί. Απαίσια καθηγήτρια, και εγώ να κλαίω που δε σταματάω το ωδείο (αλλά εκεί ψιλοπιέσανε οι γονείς). Τελικά πετυχαίνω μια καλόκαρδη κυρία, μέτρια πιανίστα, αλλά για μένα τέλεια, και δίνω εξετάσεις (8 χρονών) και καταφέρνω να μπω στην 2α κατωτέρα. Εεε... μέχρι τα 18 2α κατωτέρα ήμουν. Κάθε χρόνο μαθήματα, κάθε χρόνο να παίζω. Μπήκα 1 χρόνο στο μουσικό γυμνάσιο (1977 γενημμένος), αλλά δε προχώραγα τάξη ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Τελικά 2α λυκείου πήγα στα Γιάννενα, και ξεκίνησα μαθήματα με την κ. Πρεβεζιάνου, καταπληκτικό άτομο, καταπληκτική καθηγήτρια και πιανίστα. Στα 18 μου μπήκα 3η μέση απ'ευθιας, και είπα στον εαυτό μου "επ... μπορώ να παίξω. Άντε πάμε για το πτυχίο". κλπ κλπ... Πρώτο εντυπωσιακό πράγμα που ακούω είναι Jean Michel Jarre, όπου τσιμπάω και ένα PSR4600 της YAMAHA (το "καλό" τους τότε... πρέπει να ήταν το 1990, ή κάτι τέτοιο). Μετά τα 20 δουλεύω σε μαγαζί βραδινό, με αυτό το PSR και αγοράζω και ένα sampler της EMU. ΚΑι ένα Korg Sigma. Και τελικά τα πουλάω όλα, λίγο πριν φύγω για Αγγλία... Έχω παρατήσει το πανεπιστήμιο, για χάρη της μουσικής, κλπ κλπ.

Καλά... Μαμησέ τα! Με την επιδότηση έφτιαξα το στούντιο, άρα έχουμε και λέμε: 1. Μία ακουστική κιθαρα 2. Μια ηλεκτρική κιθάρα 3. Μικρόφωνα QTC40 4. Προενισχυτή μικροφώνων GraceDesign M201 (νομίζω...) 5. Ενισχυτή ακουστικών Grace Design 6. 2η οθόνη για τον Η/Υ 7. 6 GB RAM DDR3, για τον Η/Υ 8. Καινούριο Η/Υ (παλαιότερα, πριν από την επιδότηση) 9. LASS (L.A. Scoring Strings). 10. Garritan Steinway (δεν τα αγόρασα, και ήταν τέλος 2008, αλλά μου τα έδωσε ο Gary, όταν πήγα στο Seattle, πέρσι τον Νοέμβρη. Το μετράω "φέτος") 11. 2 ακουστικά Beyerdynamics 12. Pianoteq 3 pro (και πάλι δεν το αγόρασα...) 13. Cubase 5 (upgrade) 14. Orange Tree Samples Core bass, Jaco Bass, Strawberry Guitar 15. Drumkit from hell Superior (upgrade) ήλπιζα να μην αγοράσω κάτι άλλο, αλλά τελευταία τσίμπησα και κάποια πραγματάκια από tonehammer. Για τιμές, μπορεί κάποιος να τις δει, αλλά τελος παντων, πολλά λεφτά... Ελπίζω του χρόνου να μην ξαναγοράσω τόσα πράγματα, αν και τα έξοδα δε θα μειωθούν και πολύ... :-/ ΕΔΙΤ: Αν δεν υπήρχε η επιδότηση, θα έμενε ο Η/Υ, LASS, Garritan Steinway, Pianoteq, Superior, Cubase 5 και Orange Tree Samples