Αν το edge της γιαπωνέζικης όμως χαλάει σε ένα χρόνο, της Ινδονησίας χαλάει στο τριήμερο με την ίδια χρήση.
@miltos άσε τα ξύλα και ασχολήσου με τα τρέμολα. Εκεί είναι ο ήχος.
Το έψαξα κι εγώ και δεν βρήκα κάτι.
Μη δαγκώσεις τη γλώσσα σου καμιά φορά, πρόσεχε...
Ο White έχει πάθει ζημιά και δεν μπορεί πλέον να παίξει κιθάρα για πάνω από μια ώρα τη φορά...
Έτσι το θυμάμαι κι εγώ. Αλλά δεν μου άρεσε σαν αίσθηση όταν το άκουσα. Πιτσιρικάς βέβαια ήμουν τότε. Κάτω από 18, νομίζω. Έχουν περάσει πάνω από πέντε χρόνια... :)
Πάντα το σιχαινόμουν και πάντα θα το σιχαίνομαι. Αυτό το πλαστικό κιτσαριό , τις ντεμέκ Βραζιλιάνες, τα "διονυσιακά" έθιμα του κώλου, τα κακοφτιαγμένα "άρματα", όλο το πακέτο, απλά το σιχαίνομαι.
Ουφ το είπα και ξαλάφρωσα...
(Όχι για όσους δεν έχουν δει την ταινία - ίσως το θρεντ περιέχει spoilers)
Ποια είναι η γνώμη σας;
Συμφωνείτε με τον Fletcher σε αυτά που λέει στο μπάρ για το πώς ένα ταλέντο μπορεί να χαθεί αν δεν υπάρξει η σωστή αν και όχι (εκ)παιδευτικά ορθή καθοδήγηση;
Έτσι.
Πάντως - όπως πολύ σωστά παρατήρησε ο alpatman από πάνω - long gone are the days που οι Toto έπαιζαν σε δύο επίπεδα. Στο ένα επίπεδο, χιλιάδες γκομενίτσες άκουγαν το Rosanna και κουνούσαν ό,τι είχαν στο ρυθμό και στο δεύτερο επίπεδο χιλιάδες μουσικοί προσπαθούσαν να μετρήσουν το tutti της γέφυρας.
Κοίτα, για τα λεφτά πο πληρώνουν κάτι ατομάκια για Γύψον από άγιο ξύλο και μαγνήτες με σύρμα από την Delorean του Professor Brown, μια χαρά τιμούλα τη βρίσκω. ;)
Δεν θα την πάρω σύντομα, αλλά παραμένει κούκλα. ;)