Έχω παίξει σε τουλάχιστον τρεις χώρες εκτός Ελλάδας με μέλη από πολύ περισσότερες χώρες και έχω να παρατηρήσω τα εξής:
Στην Ελλάδα οι περισσότεροι είμαστε τουλάχιστον βιρτουόζοι στο όργανό μας και δε σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας. Δεν πα να χρειάζεται να ξέρω μόνο δύο συγχορδίες για το κομμάτι και τις παίζω λάθος και τις δύο! Ποιος είσαι εσύ που θα μου κάνεις (ευγενική) παρατήρηση. Αει πάγαινε ρε που θα μου πεις εσύ τι να παίζω. Στο κάτω κάτω διασκευή κάνουμε.
Πολλοί μουσικοί δεν έχουν καμία αίσθηση υπευθυνότητας. Καλά το να φτάσουμε νωρίτερα στην πρόβα να κάνουμε κανα ζέσταμα είναι το ανέκδοτο της χιλιετίας. Εδώ ορισμένοι δεν έρχονται καν στην πρόβα και δε σηκώνουν και το τηλ. Ποιος είσαι ρε μεγάλε; ο Axl;
Αλλά όταν έρχεσαι ρε φίλε έχε μια ιδέα τουλάχιστον ποιο είναι το κομμάτι που είχαμε συννεοηθεί να βγάλουμε. Μη μου έρχεσαι τελείως απροετοίμαστος ζητάς τις συγχορδίες και αρχίζεις το "ψάρεμα"...
Το υφάκι... (no further comments)
Οι εμπειρίες μου απέξω είναι οι εξής:
Η έλλειψη υπευθυνότητας τιμωρείται άμεσα. Είσαι με τη μία εκτός. Και όχι μόνο εκτός μιας μπάντας. Ξαφνικά ξέρει όλη η σκηνή πόσο μαλάκας είσαι.
Δεύτερον. Ιεραρχία. Όταν ένα μέλος είναι σαφώς καλύτερο από εμάς, πρώτον το αναγνωρίζουμε, χωρίς κόμπλεξ και μαλακίες, ρωτάμε, δεχόμαστε διορθώσεις, μαθαίνουμε. Έχουμε γνώμη και την εκφράζουμε αλλά ακούμε αυτόν που έχει γνώσεις, πείρα, βιρτουοζιτέ. Ο ίδιος μας ακούει και δέχεται αυτό που έχουμε να πούμε, αν του κάνει το χρησιμοποιεί, αν όχι το διορθώνει, δεν μας προσβάλλει, δεν μας μειώνει.
Ειλικρίνεια. "Φίλε μου, δεν μας κάνεις αυτή τη στιγμή. Θα ψάξουμε να σε αντικαταστήσουμε". "Ναι καταλαβαίνω. Έχω έναν φίλο που είναι καλύτερος από εμένα, θα σας στείλω το τηλ".
Φυσικά όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν 100% από όλες τις πλευρές.
Υπάρχουν πολλά νορμάλ άτομα στην Ελλάδα και τεράστιες horror stories στο εξωτερικό. Αλλά είναι οι εξαιρέσεις. Ίσως αρκετά μεγάλες αλλά εξαιρέσεις.