Ο φόβος του λάθους ξεπερνιέται μόνο με τα λάθη.
Δεν λέω να κάνεις επίτηδες λάθη. Αλλά λάθη θα κάνεις. Όταν λοιπόν θα δεις ότι κανείς δεν καταλαβαίνει Χριστό από τα λάθη που κάνεις, τότε θα μειωθεί πολύ το άγχος.
Μικρή ιστορία: Είχαμε μια μπάντα εκεί γύρω στο 87-88 που παίζαμε ελληνικό ροκ στα καλοκαιρινά μπαράκια.
Καινούργια τα "Χαιρετίσματα" του Βασίλη (ένας είναι ο Βασίλης), έκανε γκελ στον κόσμο, το βάλαμε στο πρόγραμμα και μάλιστα αρχίζαμε με αυτό.
Ξεκινάμε λοιπόν σκάει το κομμάτι στο πρώτο Ρε, εγώ όμως για κάποιο λόγο το σκάω σε Μι και σε όλη την εισαγωγή αντί για Λα# Ντο Ρε, παίζω Ντο Ρε Μι. Ούτε μόνιτορ ούτε τίποτα κανείς από τη μπάντα δεν καταλαβαίνει τίποτα.
Έρχεται γρήγορα ο κιθαρίστας από την άλλη μπάντα που παίζαμε μαζί και μου λέει "κάτι ακούγεται περίεργα, είσαι ξεκούρδιστος". Τότε καταλαβαίνω τι γίνεται, και μόλις προλαβαίνω και μπαίνω στο σόλο κανονικά. Κανείς δεν κατάλαβε τίποτα. Ε, μετά τέτοια μακακία που πέρασε ντούκου χαλάρωσα.
Υ.Γ.: Καντεμολεπτομέρεια: εκείνο το βράδυ στο κοινό ήταν ο Μπάμπης ο Λασκαράκης...