dgilmour

Οι custom shop σειρές ενισχυτών της Fender είναι κατά γενική ομολογία ποιοτικοί, αλλά σίγουρα overpriced. Υπάρχουν δεκάδες μπουτικάδες που φτιάχνουν είτε 100% κλώνους tweed deluxe, είτε παρεμφερή κυκλώματα. Μερικοί που μου έρχονται έτσι πρόχειρα : http://www.tungstenamp.com/ http://www.littledawgamps.com/ https://sligoamps.com/ http://www.tweeddeluxe.com/ http://www.louiselectricamps.com/ https://www.frenzeltubeamps.com/ Παλιά είχα έναν boutique tweed deluxe και ειλικρινά θεωρώ ότι δεν αξίζει να δώσει κανείς τόoooσα λεφτά (o Tremolux έχει 2139 στο Thomann) για ένα τόσο απλό κύκλωμα. Αν μάλιστα δε σε ενδιαφέρει να είναι combo μπορείς να αγοράσεις ένα fully working chassis πχ από lil'dawg amps (με ποιοτικά parts και μετασχηματιστές) για <1000 ευρώ. Επειδή στο μέλλον σκοπεύω να ξαναποκτήσω έναν, εγώ θα πάω σε κάποια τέτοιου είδους λύση.

Ο πειραματισμός με λυχνίες όσο ελκυστικός και αν είναι αποτελεί δύσκολο σπορ. Προφανώς και οι stock λυχνίες της πλειοψηφίας των ενισχυτών (πέρα από συγκεκριμένες boutique καταστάσεις) επιδέχονται μεγάλης βελτίωσης, αλλά αν μπει κανείς στο παιχνίδι με NOS / "holy grail" κτλ απαιτείται χρήμα, ψάξιμο και... γερό στομάχι (για τις περιπτώσεις που η πανάκριβη NOS μπορεί να βγει ψόφια, μικροφωνική κτλ). Κατά την ταπεινή μου άποψη, η πιο άμεση και "δραστική" επέμβαση που μπορεί να κάνει κάποιος στον ενισχυτή του είναι η αλλαγή μεγαφώνου.

Έχω παραγγείλει το άλμπουμ αλλά δεν έχει φτάσει ακόμα στα χέρια μου. Υπάρχουν όμως αρκετά βιντεάκια στο Youtube με τα νέα κομμάτια (ακόμα και από πρόσφατες live εμφανίσεις). Πέραν των δύο άλμπουμ κυκλοφόρησε πρόσφατα και την "αυτοβιογραφία" του Waging heavy peace. Τα τελευταία δύο χρόνια τσεκάρω συχνά το site του ελπίζοντας σε ένα ευρωπαϊκό tour...

Ο Βασίλης είναι όντως πολύ καλός επαγγελματίας, γνώστης της λάμπας και καλό παιδί.

Είμαι αρκετά σίγουρος ότι περίπου εκεί ήταν η τιμή της, γιατί τότε σκεφτόμουν να αγοράσω την αντίστοιχη με τους p90 : http://www.gibson.com/jp-jp/Divisions/Gibson%20USA/Guitar%20of%20the%20Week/LP_Classic_Custom-Week_28/ Σε κάθε περίπτωση, αν είσαι αποφασισμένος να διαθέσεις αυτό το ποσό για μια κιθάρα που σκοπεύεις να κρατήσεις για χρόνια, κοίτα για κάποιο καλύτερο όργανο. Αν θες LP custom μπορείς ΑΝΕΤΑ να βρεις μια μεταχειρισμένη με αυτό το budget. Καλή επιτυχία στην επιλογή σου.

Τη συγκεκριμένη κιθάρα την είχε πάρει το μάτι μου στο Thomann όταν είχε κυκλοφορήσει (δεν θυμάμαι αν ήταν το 2007 που λες, νομίζω πάντως ότι ήταν πιο μετά). Τότε η τιμή της ήταν γύρω στα 1600 ευρώ! Τα επόμενα χρόνια όπου την είδα online η τιμή της ήταν όντως πολύ υψηλότερη για κάποιον (ανεξήγητο σε εμένα) λόγο. Σε κάθε περίπτωση, 2800 ευρώ για LP Classic είναι πάαααααρα πολλά λεφτά. Στη θέση σου θα έψαχνα τα αντίστοιχα features που πιθανώς σου αρέσουν στη συγκεκριμένη κιθάρα σε κάποιο custom shop μοντέλο, το οποίο κατά πάσα πιθανότητα θα είναι καλύτερο όργανο.

Κατ'αρχάς, αναφορικά με τη συγκεκριμένη εκτέλεση που αποτελεί και το θέμα του thread, δεν τη θεωρώ τίποτα το ιδιαίτερο αλλά συνολικά η συνεργασία των δύο (και ο δίσκος) ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα. Επειδή βέβαια το θέμα θα οδηγούταν με μαθηματική ακρίβεια στην άποψη του καθενός μας για τον Νταλάρα, είπα να ποστάρω και εγώ. Τον θεωρώ με χαοτική διαφορά τον καλύτερο έλληνα τραγουδιστή στο είδος του, bar none. Εξαιρετικά "κουρδισμένος", με ευρύτατη τραγουδιστική γκάμα και καλός μουσικός. Κατά την άποψή μου ακριβώς αυτό απαντάει και στο ρητορικό ερώτημα που διατυπώθηκε νωρίτερα ("πώς στο διαόλο τόσοι μεγάλοι συνθέτες συνεργάστηκαν μαζί του και τον εκτιμούν?"). Όσον αφορά τώρα τον άνθρωπο / την πορεία / τη στάση ζωής ... συμφωνώ 100% με τον Τζιμάκο. Γενικά πάντως, έχω μάθει αυτά τα δύο να μπορώ να τα διαχωρίζω. Άλλο το πόσο καλός καλλιτέχνης είναι κάποιος και εντελώς άλλο το ποιες είναι οι απόψεις του και η στάση ζωής του. Εδώ ρε παιδιά ολόκληρος Dylan έχει υποκλιθεί μπροστά στον Πάπα και έχει δανείσει εμβλυματικά τραγούδια του σε διαφημίσεις εσωρούχων (και τραπεζών αν δεν με απατά η μνήμη μου)... Ο μεγαλύτερος κατά τη γνώμη μου ηθοποιός ever (ο Μάρλον Μπράντο) ήταν στην πραγματικότητα μια σούπερ προβληματική προσωπικότητα. Και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Βέβαια αυτοί οι λίγοι που κατάφεραν να συνδυάσουν και τα δύο, όπως για παράδειγμα ο Neil Young κατά την ταπεινή μου άποψη, έχουν τον αμέριστο σεβασμό μου. Αλλά δυστυχώς δεν είναι και πάρα πολλοί. Υ.Γ : Ο "ακατανόμαστος" με strat :o. Τί άλλο θα δούμε σε αυτή τη χώρα...

Σεμνή παρουσία και πραγματικός καλλιτέχνης. Καλό ταξίδι...

Για τα δικά μου γούστα telecaster = Roy Buchanan. Έχω δει και εγώ 3-4 documentary αλλά για όσους είναι πραγματικά fan του συνιστώ και τη βιογραφία του "American Axe". Μέσα στους 4-5 μεγαλύτερους κιθαρίστες κατά τη γνώμη μου και με χαοτική διαφορά από οποιονδήποτε άλλο όσον αφορά το τί ήχους μπορούσε να βγάλει από τα χέρια του μόνο με μια telecaster και έναν vibrolux. Δύο χαρακτηριστικά δείγματα (από τα πολλά που θα μπορούσε να ποστάρει κανείς) :

Καλόπαιχτη και από εμένα. Εύχομαι να καλύψει ακριβώς αυτό που έψαχνες. Είσαι σε "magor rig changes" τελευταία μου φαίνεται! Η PRS αντικατέστησε τη Deluxe?

Να σου ευχηθώ και εγώ καλόπαιχτος!

Για εμένα telecaster = Roy Buchanan

Marathon και Genius ευχαριστώ για τις απαντήσεις. Θα κοιτάξω να το ψάξω και εγώ το θέμα (δεν έχω προσωπική εμπειρία από partcaster). Υ.Γ. "Fire walk with me" ! Χε,χε...

Θα μπορούσε κάποιος που έχει εμπειρία με partcaster (ή τουλάχιστον το έχει ψάξει πολύ) να μας διαφωτίσει σχετικά με την ποιότητα των ξύλων που προσφέρουν οι προαναφερθέντες προμηθευτές? Αν πούμε πολύ-πολύ γενικά ότι μια κατηγοριοποίηση στις Fender είναι : Custom shop > vintage reissues > american standard > MIJ > MIM τα ξύλα που προσφέρουν οι partcaster-άδες πού θα τα τοποθετούσατε από πλευράς ποιότητα στην παραπάνω σειρά?

Sorry, δεν το έχω πια γιατί δεν ήταν του γούστου μου.

Σίγουρα η λογική του μεγάλου output είναι για χρήση του πεταλιού ως booster με το gain του χαμηλά, αλλά και πάλι σε σχέση με το μέσο πετάλι, τα προαναφερθέντα έχουν υπερβολικά υψηλό.

Είχα αγοράσει το Zenkudo πριν από καιρό και ναι, το volume που μπορεί να βγάλει είναι όντως πολύ. Δε νομίζω πάντως ότι είναι το μόνο πετάλι που είναι σχεδιασμένο έτσι. Μπορώ να θυμηθώ π.χ ότι και το Fuzz Factory ή το OCD είχαν εξίσου "ear bleeding" διαθέσιμο volume. Δεν είναι δλδ κατασκευαστικό λάθος. Τώρα σε ποιον χρησιμεύει αυτό το output είναι κάτι που ποτέ μου δεν κατάλαβα...

Neil Young - Blowin' in the Wind (Uniondale, 1991)

Μην απογοητεύεσαι από την περιπλοκότητα του rig του. Με ένα καλό tweed-style overdrive και το κατάλληλο fuzz μπορείς να φτάσεις αρκετά κοντά στον ήχο του.

Οι tweed deluxe σηκώνουν 6L6 χωρίς να χρειάζονται rebias, αλλάζοντας βέβαια και την 5Y3 σε GZ34. Προσωπικά έχω τρέξει έτσι τον Clark που έχω χωρίς πρόβλημα. Ο μετασχηματιστής στον ενισχυτή του NY δεν έχει αλλαχτεί, αλλά κατά τον Larry Cragg (τεχνικό του NY), είναι "ιδιαίτερος" και γι'αυτό έχει επιλέξει τον συγκεκριμένο ανάμεσα σε δεκάδες tweed deluxe.

Γεια χαρά. Χτύπησες ευαίσθητη "χορδή μέσα" μου με τον Neil! Αναλυτική περιγραφή του rig του μπορείς να διαβάσεις στα ακόλουθα link : http://www.thrasherswheat.org/friends/amps.htm http://www.tonequest.com/pdf_pubs/samples/TQRSep06_Proof.pdf και γενικότερα στο : http://www.thrasherswheat.org/sound.htm Εν συντομία (όσο γίνεται) : Ο ήχος του Neil Young βγαίνει από έναν Fender tweed deluxe (5E3) του 1959. Ο ενισχυτής φοράει 6L6 τελικές και ένα original Jensen C12N μεγάφωνο. Μετά τον deluxe το σήμα ακολουθεί μια σχετικά περίπλοκη πορεία μέσα από ενισχυτές καμπίνες κτλ (δες το link). Όσο και αν ακούγεται απίστευτο δε χρησιμοποιεί πετάλια για τον βρώμικο ήχο του! Πάνω στον ενισχυτή έχει εφαρμόσει μια συσκευή που κυριολεκτικά "στρίβει" τα control του σε 4 preset τα οποία επιλέγει από την πεταλιέρα που έχει μπροστά του. Από "πετάλια" χρησιμοποιεί : Fender Reverb unit, Echoplex EP-2, vintage MXR analog delay, Boss BF-1 flanger και Mutron Octave divider. Επειδή έχω ξοδέψει πάααααρα πολύ χρόνο πάνω στον ήχο του, άποψή μου είναι ότι κανένας tweed deluxe από μόνος του δεν υπάρχει περίπτωση να σου δώσει αυτόν ακριβώς τον ήχο. Στα περισσότερα forum κάνουν το λάθος να θεωρούν ότι ο ήχος του Neil Young είναι απλώς αυτό. Όποιος τον πετύχει μόνο με τον ενισχυτή να έρθει να μου το πει και εμένα! Κατά την άποψή μου πολύ σημαντικά συστατικά του ήχου του (που συνήθως πολλοί παραβλέπουν) είναι επίσης ο σούπερ μικροφωνικός bridge firebird μαγνήτης και το bigsby. Τώρα στο πώς ένας κοινός θνητός φτάνει κοντά σε αυτό τον ήχό (να φτάσεις κοντά γίνεται με τον κατάλληλο εξοπλισμό, να τον αντιγράψεις 100% όχι και δεν είναι και ανάγκη στην τελική), η εμπειρία μου είναι η εξής : Firebird μαγνήτης > fuzz > overdrive > delay > reverb > fender amp Fuzz : ένα καλό Germanium fuzz την κάνει τη δουλειά, αλλά υπάρχουν και κάποια που έχουν bias/volts control για να πετύχεις το sag του ενισχυτή, όπως το Durham Electronics Crazy Horse (προφανώς βασισμένο σε αυτό τον ήχο). Overdrive : ένα καλό overdrive για tweed ήχο. Πάρα πολλές επιλογές. Amp : κατά προτίμηση tweed, αλλά και ένας καθαρός 6V6/6L6 Fender κάνει. Για την ιστορία, στην εισαγωγή του Hey hey, my my χρησιμοποιεί το Mutron για να πετύχει τον παχύ αυτό ήχο. Απλά απίστευτος! Το "Weld" είναι ο πιο εντυπωσιακός ηλεκτρικός ήχος που έχω ακούσει!

Διαφωνώ ριζικά. Αν εγώ έχω δηλαδή μια Gibson Les Paul Traditional και της βάλω Tom Holmes ή Throbaks θα μειωθεί η αξία της? Μην τρελαθούμε... Άλλο πράγμα είναι αν ένας πιθανός αγοραστής θα θέλει τους μαγνήτες που έχω βάλει εγώ (κάτι που πάντα μπορεί να ξεπεραστεί περνώντας πάνω τους stock μαγνήτες) και άλλο το να πούμε ότι η "παρέμβαση" αυτή by default μειώνει την αξία του οργάνου. Μιλώντας πάντα για "τωρινά" όργανα βέβαια και όχι vintage. Άποψή μου είναι να αλλάξεις τα ποτενσιόμετρα πρώτα και αν και τότε δε σε ικανοποιεί ο ήχος της κιθάρας, ψάξε/διάβασε/άκουσε όσο περισσότερο μπορείς και διάλεξε τους μαγνήτες που θα σου ταιριάζουν.

Μπορείς να τους βάλεις στη Deluxe και να διαπιστώσεις αν σου αρέσουν ή όχι. Το να αλλάξεις μαγνήτες (ίδιου τύπου/διαστάσεων) σε μια κιθάρα δεν είναι τίποτα το φοβερό. Πέρνα τους πάνω και μετά αποφασίζεις αν θα τους αφήσεις ή θα ξαναπεράσεις τους stock. Εμένα προσωπικά ούτε που θα απασχολούσε ποτέ αν μια κιθάρα έχει τις original κολλήσεις, γιατί δεν παίζουν κανέναν απολύτως ρόλο. Από την άλλη, αυτό τη συζήτηση περί μικροφωνισμών / hum cancelling ποτέ δεν την κατάλαβα. Ως φανατικός θαυμαστής του Neil Young έχω βάλει στη Deluxe μου Lollars, firebird στον bridge και p90 στον neck. Και οι δύο unpotted! Θεωρώ το Weld τον πιο εντυπωσιακό ηλεκτρικό ήχο που έχω ακούσει ποτέ και το feedback και οι μικροφωνισμοί όχι μόνο δε με χαλάνε, αλλά με φτιάχνουν απίστευτα. Για την ιστορία δε, ο Clapton και ο Hendrix έπαιζαν με unpotted μαγνήτες μπροστά σε full stack και δεν πήγαν πίσω στη ζωή τους...

Κατ'αρχάς, σε ότι αφορά το OP, η άποψή μου είναι ότι αν έχεις να διαθέσεις 2000 ευρώ ίσως θα έπρεπε να σκεφτείς και τη λύση να πάρεις μια μεταχειρισμένη '57 goldtop ή μια '58 από τις Historic reissue/VOS. Η κιθάρα κατά πάσα πιθανότητα (για να μην πω βεβαιότητα) θα είναι καλύτερη από τις δύο που κοιτάς. Όσον αφορά τώρα το θέμα "δοκιμάζω πριν αγοράσω" : θα συμφωνήσω απόλυτα ότι το ιδανικό θα ήταν να ήμασταν στο Wildwood guitars, να δοκιμάζαμε 30 Les Paul και να αγοράζαμε αυτή που θα θεωρούσαμε καλύτερη. ΑΛΛΑ, όταν θέλεις μια '57/'58 VOS, πόσες ακριβώς θα ακούσεις σε μαγαζιά για να διαλέξεις? Και ακόμα και αν ακούσεις μια και σου φανεί καλή, με τί θα τη συγκρίνεις? Ποιος σου εγγυάται ότι μια άλλη δεν θα είναι ακόμα καλύτερη? Θέλω να πω ότι αυτή η λογική στέκει αν είσαι Αμερική/Αγγλία κτλ, αλλά όχι και τόσο για Ελλάδα.

Συμφωνώ και εγώ με όσα αναφέρθηκαν. 'Εχει ένας φίλος μια early/mid 90's reissue '57 MIJ και όντως το σώμα είναι basswood και οι μαγνήτες είναι τραγικοί. Έβαλε ένα σετάκι Fender '54 επάνω και η διαφορά ήταν χαοτική. Τώρα έχει μια αξιοπρεπέστατη strat!