ez

Κι άλλος εδώ ;D...κι εμένα μου αρέσουν, ιδιότυποι ηχητικά, πλαστικοί στον ήχο αλλά ταυτόχρονα ζωντανοί και γεμάτοι, ωραία αίσθηση στο χέρι...τι να πείς... ::) Επί του αρχικού ερωτήματος...το wiring που είχα στη παλιά μου Στρατ: master volume, tone (neck & bridge), blend pot όταν παίζει ο neck να "μπλεντάρει" ο bridge. Στη θέση 4 (N&M) μπορείς επίσης να μπλεντάρεις τον Β και παίζαν και οι 3! Ακόμα, επειδή ο Μ δεν είχε tone, στις θέσεις 2&4 όταν έκοβες tone ο ήχος γινόταν dark (not too dark though) and full, almost a P 90 sound! Αν ξαναφτιάξω στρατ θα το ξανακάνω ;D... Τέλος, σε όλες μου τις κιθάρες με 2 μαγνήτες, για μένα είναι must το out of phase στη μεσαία θέση.

>off topic Πλησιάζεις την ηλικία να θεωρηθείς "νέο αίμα" στα μπλουζ ;D... Χρόνια πολλά και καλά! off topic<

Ταιριάζει -για να πειραματιστείς αυτοσχεδιάζοντας- και πάνω σε ΡΕ μινόρε.

Δεν υπάρχει.

Hollywood Fats, Buddy Guy, all Kings ;D, Mike Bloomfield, Jimmy Vaughan, Robin Trower, Nils Lofgren, Dickey Betts, Junior Watson, Laurie Bell, Chuck Berry, Muddy Waters, Albert Collins, Eric Clapton, Kirk Fletcher, Skip James, Robert Johnson, Alvin Hart, Peter Green, Ronnie Earl, Duke Robillard, Clarence Brown, SRV, Jimi Hendrix, Wilco Johnson, Danny Gatton, Roy Buchanan, Johnny Winter, John Hammond, Charlie Baty, Toy Caldwell, Magic Sam, Rick Holmstrom, Junior Kimbrough...

Αν θέλεις να έχεις ένα μπλουζ ύφος στους αυτοσχεδιασμούς σου, καλό είναι να "ξεχνάς" τις όποιες κλίμακες. Το μπλουζ κατά βάσιν είναι φρασεολογία που δεν ακολουθεί πιστά τους κανόνες των κλιμάκων, πολλάκις δε τις μπερδεύει κατά το δοκούν... Για να προκύψει δημιουργικό παίξιμο και -όσο είναι δυνατό- αυθεντικές ιδέες, απέφυγε το προφανές, είτε σε επίπεδο νοτών, είτε σε χρόνου. Μη φοβάσαι τα διαστήματα ημιτονίου, δοκίμασε να "πηδάς" νότες κι όχι να τις παίζεις συνέχεια στη σειρά, ως επίσης και "μισά" σηκώματα.

Σου πάει όμως η ζέστη! Λες νάναι λόγω Τέξας; ;D Το απόλαυσα, συγχαρητήρια! Εξαιρετικοί ήχοι κιθάρας, fluid φρασεολογία, νομίζω απο τα καλύτερα σου εδώ...συμφωνώ με τον Δέλτα πιό πάνω, κάτι λίγο να σου φωνάζει καταπρόσωπο και θα ξεφύγει απο το κλασσικό μπλουζ τζαμάρισμα...well done ;).

Έλειπα 3 μέρες και γυρίζοντας διαβάζω αυτό...πόσες φορές έχω σκεφτεί, συζητήσει με φίλους, έλα μωρέ, άμα έχεις το χρήμα κάνεις ό,τι γουστάρεις...από το να κρατάς τη σιλουέτα σου μέχρι να ελέγχεις τα ναρκωτικά σου...και κάπως πίστευα πως στους καιρούς μας τέτοιες περιπτώσεις σαν κι αυτή που μας απασχολεί ουσιαστικά έχουν εκλείψει...και πόσο εύκολο είναι να μην είμαστε ο καλλιτέχνης αλλά να έχουμε άποψη για την τέχνη του-και πολύ περισσότερα κάποιες στιγμές...τελικά είναι εύκολο...πρώτα γιατί τον έχουμε σε απόσταση, διάσημο, φρουρούμενο, ασφαλή, όταν την ασφάλεια αυτή εμείς τη χρειαζόμαστε κι ουδόλως απασχολεί τον εν λόγω, και, έπειτα, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει πιά, ν'απαντήσει, να μιλήσει, να παίξει...συγκλονίστηκα...

Προσυπογράφω και υπερθεματίζω!

...μμμ, η λέξη μάστορας 8) για το συγκεκριμμένο με παραπέμπει μάλλον εδώ:

words: wasted time between solos ;D ;D

Σαν κάποτε να γνώρισες μιά γυναίκα που σε συντάραξε συθέμελα, κι η ένωση σας άφησε σημάδι ανεξίτηλο πάνω σου...κι απο καιρού εις καιρόν, σε επισκέπτεται ανοίγοντας με τα κλειδιά που της χάρισες για πάντα, κι έρχεται και ξαπλώνει δίπλα σου...και το γυμνό κορμί της φέρνει αρώματα που δεν ξέχασες, ξυπνά αισθήσεις που κράτησες σαν φυλαχτό... Πως να μην ταραχτείς, πως να μην είσαι ζωντανός... Κάπως έτσι είναι η μουσική των Camel για μένα...

...μμμ, μάλλον το wish, αλλά επειδή είμαι δίδυμος δικαιούμαι ακόμα ένα ;D, θα πάρω και το animals.

Ακούγεται σαν πρόβα για κομμάτι που θα έμπαινε στο Mirage των Camel... ;D Εκτός απο την αρχή της δισολίας της κιθάρας όπου το Spooky ξεπετιέται... ;) Το ύφος υπάρχει, όμως αυτές οι μουσικές κατά κανόνα απαιτούν υψηλότερα στάνταρς πειθαρχίας και περισσότερη δουλειά.

Υποκλίνομαι...

...shuffle??!! :o ...καλά, έχεις αλλοτριωθεί πολύ λέμε...πάει, τόχασες... ;D Νομίζω είναι, αν όχι το καλύτερο, απο τα πιό άρτια που έχω ακούσει απο σένα στο φόρουμ. Χαίρω δε ιδιαίτερα που σ'ακούω να "βαρβατεύεις" σιγά σιγά στην κιθάρα... ;) Και wah στο τέλος; 8) Δε χωρεί αμφιβολία, είσαι σε καλό δρόμο... ;D Τούχεις δώσει ένα reggae feel, αλλά το shuffle μαμεί...i likes... ;D

1. Για να γίνεται ο ήχος "λερναία ύδρα"... ??? 2. Για να δικαιώνεται η έκφραση "υδροκεφαλισμός" για τα μεγάλα ροκ σώου... :P 3. Γιατί με κάτι πρέπει να γεμίσει η σκηνή... ;)-κι οι ACDC δεν είναι το Wall... :-X 4. Για να "μασάει" ο κόσμος και να χαίρονται οι κατασκευαστές... :-\ 5. Για νάχουμε κάτι να λέμε στα φόρουμς... ;D

αυτό κοστίζει μία περιουσία; Όχι, εξαρτάται απο τον μάστορα. που μπορώ να το κάνω; Σε κάποιον που ξέρει τι κάνει. αξίζει τον κόπο; Εσύ ξέρεις καλύτερα... τι γίνεται με τους μαγνήτες; Το λιγότερο που πρέπει να σ'απασχολεί. Περισσότερο πρέπει να προσέξεις αν το μπράτσο είναι αρκετά φαρδύ για να δεχθεί άνετα την μετατροπή. Ελοχεύει ο κίνδυνος οι δύο Μι χορδές να φτάσουν οριακά στις άκρες της ταστιέρας και να σε δυσκολεύουν στο παίξιμο. Ξεκούρδισε λίγο τις χορδές και μετακίνησε τες στο επιθυμητό spacing και δες που "πέφτουν". Το nut δεν θέλει απαραιτήτως αλλαγή, οι ανάγκες του καθενός διαφέρουν.

Δοκίμασε να ηχογραφείς μετά τον καφέ... ;D Επι της ουσίας, δεν γίνεται να παίξει κάποιος έστω και υποφερτά μπλουζ, αν δεν "γουστάρει" πρώτα, δηλαδή να έχει ακούσει με την ψυχή κι όχι τ'αυτιά του... Οι κλίμακες, η ταχύτητα, η τεχνική εν γένει καλό είναι να υπάρχουν σε κάποιο επίπεδο και φυσικά να εξελίσσονται, όμως έπονται.

Μπράβο κι απο μένα αγαπητέ. Κρύβει παγίδες το να γράφεις τραγούδια για περιπτώσεις όπως η συγκεκριμμένη-τις οποίες αποφεύγεις με στυλ, ύφος και ειλικρίνεια. Δεν ξέρω τι ακριβώς θέλεις να κάνεις με το τραγούδι, στη θέση σου θα το σκεφτόμουν σοβαρά να το στείλω σε κάποιους επώνυμους που θα είχαν δεδομένη την εκτίμηση μου.

Μπράβο κι απο μένα, μου άρεσε πολύ. Καμμία ένσταση, καμμία παρατήρηση ;D... Έχει υψηλή αισθητική, ύφος και άποψη, συγχαρητήρια.

Επιτρέψτε μου μερικές σκέψεις στα περι prog, punk και λοιπών. Πιστεύω πως κάθε μουσική που γεννιέται με αγνή προαίρεση αξίζει τον σεβασμό και τη προσοχή μας. Το μεν πρώτο κατηγορήθηκε έως και για το θάνατο του ροκ σε κάποιες ακραίες προσεγγίσεις, το δε έτερον έσβησε γιατί κατ'ουσίαν πολεμούσε ένα απο τα βασικά συστατικά που το γέννησαν, δηλαδή τη μουσική. Το πανκ ήταν άρρηκτα δεμένο με κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συσχετίσεις, έθρεψε τη δίψα των νεαρών για αμφισβήτηση -όπως κάποτε κατά μία έννοια το RnR- και μοιραία νικήθηκε απο τις νότες. Δεν σταμάτησαν όμως να βγαίνουν βιβλία, να γυρίζονται ταινίες, να γράφονται κείμενα στο πνεύμα που το ίδιο ξεπήδησε, κι ούτε πρόκειται να πάψει το φαινόμενο, με την ίδια λογική που όσο υπάρχουν παιδιά και γονείς, αμόρφωτοι έφηβοι και τρέντυ γκόλντεν μπόιζ, άνεργοι νέοι και καλοβολεμένοι μεσήλικες, ο πόλεμος καλά θα κρατεί. Αντίστοιχα, στο prog, παρά τις όποιες διακυμάνσεις και εττικέτες, όσο η μουσική θα κυριεύει δημιουργικά μυαλά, η ανάγκη θα παραμένει, όποια ονομασία κι αν θέλει κάποιος να δώσει. Η ανάγκη εξερεύνησης ήχων και μελωδιών, πέρα απο αξιολόγηση αποτελεσμάτων. Αυτό κάνουν σήμερα "βαμμένοι" εκπρόσωποι του είδους και γεμίζουν στάδια όπως οι Pendragon, σούπερ γκρούπς σαν τους Transatlantic αλλά και η Joanna Newsom. Αλλά φίλοι μου, το ίδιο δεν κάνουν στο μέτρο που τους αναλογεί και οι Allman bros, Gov't Mule, Blues Traveler και το ίδιο δεν έκαναν κάποτε οι John McLaughlin, Sun Ra, Paul Butterfield blues band και τόσοι άλλοι; Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να ακούσει με το ζόρι "ματαιόδοξα" κομμάτια 50 λεπτών, ούτε να χτυπηθεί με δίλεπτα φάλτσα speed τραγούδια. Μπορούμε όμως να διακρίνουμε το βασικό συστατικό πίσω απο την παρουσίαση οιουδήποτε μουσικού έργου/τραγουδιού. Εφόσον αγαπάμε τη μουσική κι όχι τους εαυτούς μας γιατί ασχολούνται με τη μουσική, επενδύουμε με τα όποια κόστη, ψάχνουμε, γουστάρουμε ή "ξυνιζόμαστε" κατά περίπτωση, δεν ξεχνάμε όμως τι ήταν εκείνο που σπρώχνει κάποιους να γράφουν ό,τι παρουσιάζουν. Όχι πάντα, αλλά πολλάκις. Δεν είναι ζήτημα επιλογών, αλλά αναγκών.

ά ρε αδέλφι, τι χορδές ξυπνάς τώρα...τα θυμάσαι ρε μπαγάσα...βάλε λίγη παραπάνω και πιές ένα για τότε...κι ένα για τη μουσική που αγαπάμε... ξέρεις, το i drink alone κάπου πρέπει να τόχω ηχογραφημένο...θα το ψάξω!!

Το νέο άλμπουμ του είναι νομίζω απολαυστικό! Προσωπικά, είχα ν'ακούσω τόσο καλό δίσκο του εδώ και πολλά χρόνια...αφιερωμένο στην Chess Records, το Σικάγο και τα μπλουζ...μ'ένα έξοχο τραγούδι για τον Willie Dixon. Δείτε και το βίντεο όπου δηλώνει πως γι'αυτόν ο Chuck Berry και ο Bo Diddley είναι θρησκεία ;D...αλλ'αυτό το ξέραμε ήδη... ;) Ο Buddy Guy παίζει κιθάρα σ'ένα κομμάτι σαν γκ@βλwμένος έφηβος ενώ ο Charlie Musslewhite φυσαρμονικίζει ;D σε άλλα δύο. Εντυπωσιάστηκα! Και το καλύτερο για το τέλος, όπως λέει ο ίδιος παρακάτω: "Playing it too fast with an attitude and a slide guitar, with an obnoxious chauvinist jerk singing some songs... that's it, how can you not love it?" ;D 8)

...μμμμ, αυτό πρέπει να είναι ένα Zitnik/Moore's πολυ-μπέντερ ;D...δεν επιδρά μόνο στη Σι χορδή, αλλά και σε άλλες... Ρίξε ένα διάβασμα εδώ, μπορεί να βρείς άκρη: http://www.tdpri.com/forum/b-bender-forum/164237-tremolo-system-b-bender-tele.html Πάντως, αυτά είναι ΠΟΛΥ "βλαχαδερά" κατασκευάσματα... ;D Πρέπει να έχεις ασχοληθεί επισταμένως με country και απαιτούν εξοικείωση... Καλή τύχη!