Yannis Methenitis

Ξέρει κάποιος ένα σκύλο...

• Που να μάθει να μην λερώνει το σπίτι απο την 2η μέρα;
• Που να κοιμάται σαν πουλάκι ολη τη νύχτα; Κι από δική του επιλογή, σε άλλο δωμάτιο;
• Να ξυπνάει αφού ξυπνήσουμε εμείς;
• Να περιμένει στωικά την πρωινή του βόλτα και πρωινό;
• Να είναι πρόσχαρος κι ευγενικός σε όλο τον κόσμο και τα ζώα στο πάρκο;
• Να μαζεύει τα παιχνίδια του στην άκρη του χαλιού όλα μαζί, έτοιμα για πάσα χρήση;
• Να φέρνει στο στόμα του κάθε απόγευμα το λαστιχένιο κόκκαλο και να το ακουμπάει επάνω μου κουνώντας το κεφάλι, έλα, έλα να παίξουμε;
• Να κάθεται ήσυχος στο κρεβατάκι του όλες τις ώρες που εγώ βυθίζομαι στην καρέκλα του γραφείου μου απέναντι απο την οθόνη;
• Να έρχεται το βραδάκι και να απαιτεί να κάτσει πάντα ανάμεσα μας στον καναπέ για τηλεόραση;
• Να είναι ήσυχος όταν βγαίνουμε και να μας περιμένει στον καναπέ, κάνοντας πως δεν μας άκουσε που επιστρέψαμε, με σηκωμένα τα αυτιά απο περιέργεια;

Εγώ γνώρισα έναν. Για πολύ λίγο.
Ένα χρόνο και δυο μήνες ακριβώς.

Αυτόν με τις ρίγες που έφυγαν και έγιναν μαύρη μουτζούρα.

Ένα έξυπνο μουτράκι γεμάτο ζωή, χαρά κι αγάπη.

Τον Ρίκο.