Ο μέσος jazz Κιθαρίστας στα 40's - 50's, σε κάποιο σκοτεινό καταγώγι στη Νέα Υόρκη, θα έπινε μια γουλιά μπέρμπον, θα το παιζε κοιτώντας καμία στο βάθος και μετά θα τραβούσε και μια τζούρα από την τσιγάρα.......
Εμένα ο φοιτητάκος μια χαρά μου φάνηκε πως την έβγαλε. Δεν είναι και δυο αράδες όγδοα...
Απο την άλλη αν σε περιμένουν δεκαπέντε άτομα ορχήστρα (συν το κοινό) να πεις το ποίημα σου για 5 δεύτερα, καλό είναι να έχεις κι ένα τρακ, τουλάχιστον.