kpeyos

Σίγουρα θα προτιμούσα κάποια σαν αυτές, έστω και σε όχι τόσο mint κατάσταση: http://cgi.ebay.com/Japan-Vintage-Greco-Mint-Collection-EG-450-1984_W0QQitemZ320346034565QQcmdZViewItemQQptZGuitar?hash=item320346034565&_trksid=p3286.c0.m14&_trkparms=72%3A1205%7C66%3A2%7C65%3A12%7C39%3A1%7C240%3A1318%7C301%3A0%7C293%3A1%7C294%3A50 http://cgi.ebay.com/Greco-EG-600-Custom-Black-LP-Guitar-MIJ-1990_W0QQitemZ230328676911QQcmdZViewItemQQptZUK_Musical_Instruments_Guitars_CV?hash=item230328676911&_trksid=p3286.c0.m14&_trkparms=72%3A1205%7C66%3A2%7C65%3A12%7C39%3A1%7C240%3A1318%7C301%3A0%7C293%3A1%7C294%3A50 http://cgi.ebay.com/Edwards-by-ESP-LP-Model_W0QQitemZ130264392206QQcmdZViewItemQQptZGuitar

Aπλώς αν βελτιώσεις τον ήχο σου, σκέψου καλά τι δεν σου αρέσει στον ήχο που βγάζει ως τώρα η κιθάρα, και αν φταίνε ή όχι οι μαγνήτες γι αυτό. Αν π.χ ο ήχος της κιθάρας σου σου αρέσει και ως έχει, απλά θέλεις ένα σετ μαγνήτες με διαφορετικό χαρακτήρα, βρίσκεσαι στην καλύτερη περίπτωση. Απλά αλλάζεις μαγνήτες και τελειώνεις. Αν ο ήχος σου σου αρέσει αλλά υπάρχει κάτι το αφύσικο σε αυτόν όπως πρίμα που "ξύνουν" υπερβολικά σε συνδυασμό με σχετικά υψηλό output ή είναι υπερβολικά "θολά" σε συνδιασμό με χαμηλό output τότε και πάλι η αλλαγή μαγνητών θα βελτιώσει τον ήχο σου. Αν όμως η κιθάρα σου ακούγεται ασθενική ακόμα και ακουστικά, ή χωρίς καθόλου μπάσα όπως συχνά συμβαίνει με πολλές Epi, και γενικότερα δεν σου αρέσει ο ήχος της, η αλλάγή μαγνητών και ιδιαίτερα αν πάς σε κάτι ιδιαίτερα vintage όπως οι διάφοροι P.A.F κλώνοι, ή σε κάτι πολύ πριμομεσαίο όπως π.χ οι Seymour Duncan JB μάλλον θα κάνουν τα πράγματα χειρότερα. Γενικότερα μπορείς πάντα να βελτιώσεις τα πράγματα με καλούς μαγνήτες αλλά δεν θα φτάσεις να έχεις ακριβώς τον ήχο που έχει μια κιθάρα η οποία από κατασκευής ακούγεται διαφορετικά.

Eντάξει το κάυε πράγμα στον καιρό του. Το 1987 ο Jubilee θα μπορούσε να θεωρηθεί μια χαρά Ηιgh Gain ενισχυτής π.χ. Σήμερα αν θέλεις high gain ενισχυτές υπάρχουν όντως πολλοί κατασκευαστές οι οποίοι αριστεύουν στον συγκεκριμένο τομέα και σε προσιτές τιμές, οπότε δεν τίθεται καν θέμα αγοράς ενός Jubilee εκτός κι αν κάποιος ψάχνει αποκλειστικά αυτόν τον ήχο. Aπό την άλλη η δομή του preamp section που έχει όμως ένας Jubilee, σε περιορίζει. Και στο προηγούμενο post δεν εννοούσα ότι αν βάλεις ένα πετάλι μπροστά από τον vertical input θα ακουστει ακριβώς σαν Jubilee, αλλά ένας vertical input σηκώνει πραγματικά οποιοδήποτε πετάλι fuzz-distortion-overdrive και σου δίνει δέκα διαφορετικούς ήχους, γεμάτους αλλά με το Detail του ενισχυτή να παραμένει σε οποιαδήποτε ένταση και φυσικά με το sweet spot να βρίσκεται πάντα σε αρκετά υψηλές εντάσεις. Από την άλλη ο Jubilee λασπώνει πολύ πιο εύκολα με ένα τέτοιο εφέ μπροστά και η κατάσταση γίνεται χειρότερη όσο η ένταση του ενισχυτή ανεβαίνει. Επίσης ακόμα και σήμερα ο χαρακτήρας ενός vertical input παραμένει μοναδικός. Μπορείς να πάς σε κάποιους VHT που πλησιάζουν αλλά δεν τον φτάνουν και σε κάποιους Fargen που τον φτάνουν και ίσως τον ξεπερνάν αλλά και στις δύο περιπτώσεις μιλάμε για σχεδόν αστρονομικές τιμές. (Εδώ να σημειώσω πως αν κάποιος έχει κάποια άλλη πρόταση θα ήθελα να την μάθω). Επίσης μπροστα σε ένα σωστό kit της Metropoulos, τα Reissues της Marshall είναι...(μπιπ) Bέβαια τα γούστα είναι διαφορετικά

@ Roybatty: Ναι υπάρχουν. Οι Mojave και οι Roccaforte είναι οι προσωπικοί μου αγαπημένοι. Κοστίζουν 2500-3000$ άρα...Από εκει και πέρα μόνο σε kit του Metropoulos έχω ακούσει ήχο. Αν καταφέρεις να έχεις έτοιμο ένα kit με όλα τα upgrades και με λιγότερα από 1500 ευρώ αξίζει τον κόπο. @ffmakis: Mετασχηματιστή έπρεπε να αλλάξεις. Να βάλεις επάνω έναν Mercury Magnetics (νομίζω βγάζει ειδικά γι αυτό το μοντέλο εκδόσεις με περισσότερο headroom ή περισσότερο γκάζι ανάλογα με τα γούστα). Βέβαια κοστίζει, αλλά έχω ξαναγράψει ότι τα Reissues με τα κινέζικα parts δεν προσφέρονται για πιστή αναπαραγωγή του ήχου των παλιών Marshall. Aλλο πράγμα οι Drake (made in U.K μετασχηματιστές), πως να το κάνουμε...

Από το The Marshall Shoppers Guide ( http://www.legendarytones.com/marshallshoppers2.html ) μερικές αλήθειες που 100% ισχύουν. Α, και ο Vintage Modern θα ήταν ένας πολύ καλός ενισχυτής μόνο αν κόστιζε 500 ευρώ...(αυτή είναι η γνώμη μου). Eπίσης δεν υπάρχει κανένας λόγος για κανέναν και ποτέ να αγοράσει ενισχυτή με diode clipping (βλ. Jubillee). Mπορείτε με έναν vertical input JCM800 να διαλέξετε μόνοι σας τα Fuzz/Distortion/Overdrive που θέλετε. Μπορείτε να ακολουθήσετε το link και να διαβάσετε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο. Παρακάτω παραθέτω μόνο το μέρος που αφορά το Topic. Right now at the time of this writing (5/02), there is a lot of “hype” surrounding the JCM 800 series and the market value of them has been driven up as a result. The notion is basically this: JCM 800’s are ALL great and the JCM 900’s that follow all “suck”. As with any rumors/hype there ARE some elements of truth within the statements, but it is NOT always so clear-cut. The JCM 800 series marked a very unique time in Marshall history. Marshall was free from a contractual distribution deal and in essence celebrated its “independence” with the introduction of the JCM 800 series. Cosmetically now changed with front and rear panels and chasis that extended all the way across the bottom of the amplifier heads, and its larger logo now put onto a fabric backing piece, this is the basic Marshall “look” that continues today. Inside the circuit, the early master volume and non-master volume models continued and were essentially the same as the JMPs that preceded them. To my ears however, I hear just a slight bit more gain and brightness from the circa ’81-’83 JCM 800 master volumes. These were and are aggressive rock amplifiers and sound great. Unfortunately, with the “hype” surrounding the master volume models, especially the strength of the 100 watt 2203, its value has eclipsed the earlier JMP variations. Whether this will continue remains to be seen, but with Marshall recently “reissing” its 2203 model as well as bringing out the limited “Zakk Wylde” (Ozzy Osbourne) model also based on the 2203, the 2203 buzz is currently hot! However, during circa 1985, the design of the 100 watt JCM 800 series changed in order to cut costs. The age of the “vertical input” style of inputs as used on 2203s and 2204s for years had ended. A new “horizontal input” configuration began and this in itself only meant that the potentiometers and input jacks were now mounted directly to the printed circuit boards rather than being wired up with flying lead wires. This obviously simplified construction and in itself was NOT such a big deal, but what WAS a big deal was the change in the filtering and power supply structure of the 2203 (but NOT the 2204 - which remained unchanged) that took place later in l986 – this was also designed to reduce costs. Unfortunately, this latter change altered the tone of the amp. When looking at a “vertical input” JCM 800 2203 (or earlier JMP 100 watt for that matter) at the chassis, a total of six filter capacitors (those large “cans” that look like tubes) were previously present. The first of the horizontal input models were basically unaffected and examples such as the one pictured below show a design with five filter caps rather than the previous six. The primary four caps grouped together that ran as two pairs in series, was still part of the design and corresponded to Marshall's early power supply design. The circa late-1986 2203's, to reduce costs further, incorporated reduced power supply requirements and specifications and was able to eliminate one "pair" of the series-run caps, reducing the number to three filter caps total. Unfortunately these new 2203's just didn’t have the same “punch” or power levels. Sure, they were still loud, but were much more grainy and thin-sounding as they were turned up. It did NOT help that at around the same time, the U.S.A. versions of the JCM 800 series began to re-adopt the EL34 tubes, which otherwise could've been a blessing. For Marshall’s best-selling 2203 and 2204 single-channel master volume heads, the switch in tubes actually limited the tone further since the 6550 – while not as quick to break up – still provided a fuller tonal range in this particular configuration. In essence, the "three-capped" 100 watt JCM 800 was the first Marshall that did NOT necessarily sound better as the volume went up - in fact, it began to sound worse - more grainy, thin, and muddy as the volume increased. REMEMBER: THIS is simply MY opinion represented above - you may prefer the later JCM 800's as is your right to do so! During the JCM 800 series, Marshall introduced its first channel-switching amps that also included reverb with the 2210 and 2205 (100 and 50 watt models respectively) heads (combos were available as well) and these quickly became the best sellers in the range. What made these popular besides the benefit of a separate clean (really, more semi-clean) and distortion channel was the fact that the distortion channel had a bit more preamp gain built in that could be dialed in with an additional knob. As a previous owner of a 2210, I felt it was an o.k. amplifier but two things bothered me about it. 1) the clean channel would sometimes “bleed” into the distorted channel and produce weird overtones. The bleedover problem was a well-known occurrence and was a design-fault issue. 2) The overall distortion tone lacked the fullness and punch of the earlier single-channel vertical input models. Yes, more preamp gain was on tap with the dual-channel Marshall, but it was just typically a bit thinner overall. All said, these amps could still produce some desirable tones, especially in a studio environment where volume could be controlled and reduced - a pleasant irony for Marshall since they were known as the amps you had to "crank up"! In 1987 Marshall brought out its Silver Jubilee series for its 25th anniversary. In the ‘80s, the “hot-rodded Marshall” was all the craze, with Marshalls being modified in all kinds of ways around the world for more preamp-gain as well as options such as direct outs and effects loops. Again, the desire has always been and continued to be to get more distortion at lower levels and this was before the era of the THD Hot Plate, which in my mind, really revitalized and revolutionized the vintage amp market as it is today (read the review in the amp section). In anycase, Marshall set out to produce its own hot-rodded from the factory amplifier and the various 50 and 100 watt Silver Jubilee amps were born. They looked cool as well with chrome mirrored panels and unique silver tolex. These amps have their own unique sonic structure and are rather versatile. The tone circuits worked much more dramatically when one would turn up or down the e.q. controls. More gain was also produced, thanks to a diode circuit that provided additional distortion from one of the gain stages. Tube purists have criticized this circuit saying it is lacking due to not being a pure tube circuit. However, because of the design of the amp itself which really has a well-designed preamp tone stage in particular, the Jubilee amps enjoy widespread popularity and have become rather collectable today. The “modern” features such as an effects loop, direct out, a channel switching modes brought further versatility to the amp and in all fairness in my experience, this series does a great job of capturing the essence of the earlier Marshall tones as well as doing the best of the modern higher-gain sounds. Diodes or not, Marshall did a nice job refining this preamp circuit and the design but also still incorporated the “cost-reducing” elements that occurred about a year earlier (reduced power supply filtering along with PCB-mounted pots and jacks). Since the Jubilee series were newly-tuned circuits, Marshall seemed to put more care into the final tone and design of these models than they did with the regular JCM 800 line when the “cost-cutting” went into effect! The Jubilee 2555 100 watt head continued after 1987 as the “Custom series 25/50 2555” and was produced in standard black trim. Later, the amp would be “reborn” again as the Slash Signature amp. The last of the JCM 800s were produced in 1990

Πρόσφατα έπαιξα με μια Εdwards ενός φίλου. Δεν ξέρω αν είχε long ή short tenon joint, πάντως η συγκεκριμένη κιθάρα δεν μου έκανε καμιά φοβερή εντύπωση. Έπαιζε όπως μια μέτρια/κακή Gibson LP std (και είχε πάρα πολλά μπάσα). Τις ίδιες περίπου εμπειρίες είχα και μια Burny με Antiquities που είχα δοκιμάσει πριν κανα δίμηνο. Όσο για το long tenon, δεν ξέρω αν συμφωνω 100% (αν και γεγονός είναι ότι οι δύο L.P που αναφέρω στο προηγούμενο post ήταν long tenon) παντώς έχω ακούσει και short tenon των 80's που ήταν αρκετά καλή. Γεγονός επίσης είναι ότι έχω ακούσει και μια R (δεν θυμαμαι καλά το μοντέλο, sorry) που ήταν σκέτο αγγούρι αν και long tenon, και ο κάτοχος της που την είχε φέρει απευθείας από Αμερική είχε παλαβώσει και τις είχε αλλάξει και 'γω δεν ξέρω πόσα σετ μαγνήτες μπας και στρώσει. Πάντως ο τύπος μπορεί να μην αναφέρει άμεσα αν παίζει ή δεν παίζει ρόλο το long tenon αλλά αναφέρει ότι μια από τις καλύτερες Gibson που είχε ακούσει ήταν μια Studio (η οποία κατά 99% ήταν short tenon). Συμφωνώ ότι η ανωνυμία απο μόνη της χαρακτηρίζει άσχημα το εν λόγω άρθρο, παρόλα αυτά συνεχίζω να συμφωνώ σχεδόν σε όλα με τον τύπο, και οι εμπειρία μου καλώς η κακώς ταυτίζεται με τη δική του.

Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έχουμε τη δυνατότητα να δοκιμάσουμε side by side 20 les pauls, όπως δεν έχουμε τη δυνατότητα να πάιξουμε με πολύ ακριβά custom όργανα, ή όργανα μικρότερων "boutique" κατασκευαστών ώστε να έχουμε άποψη και σωστούς ήχους αναφοράς. Επίσης δεν μπορούμε να ξέρουμε δυστυχώς τι σημαίνει σωστός Tele ήχος, σωστός Les Paul ήχος κλπ πριν πιάσουμε στα χέρια μας μια κιθάρα που "το 'χει". Μπορεί να έχεις ακούσει πολλές κιθάρες του κάθε είδους, να είσαι σίγουρος ότι έχεις άποψη όταν ξαφνικά πιάνεις μια κιθάρα με την οποία συμβαίνει κάτι μαγικό. Μετά απο τρείς νότες και ένα ακκόρντο έχει αλλάξει ανεπιστρεπτή ο τρόπος που ακούς και κρίνεις. Εμένα τελευταία φορά που μου συνέβη αυτό ήταν περσι με μια Don Grosh Tele, μετά από 17 χρόνια που έχω παίξει ένας θεός ξέρει με πόσες Tele...Eίναι, όπως λέει και η διαφήμιση, η διαφορά του πλυμένου απ' το πραγματικά καθαρό :D Ως προς το άρθρο, συμφωνώ σε όλα 100%. Δεν είμαι φυσικός, δεν μπορώ να αποδείξω επιστημονικά κάτι σε σχέση με τα ξύλα, ξέρω όμως ότι οι επιστήμες ξεκίνησαν με σκοπό να εξηγήσουν αυτά που αντιλαμβανόμαστε εμπειρικά. Γι αυτό και θεωρώ ότι η εμπειρία έχει την δική της αξία όταν ξεκινάμε να ψάχνουμε το γιατί. Η δική μου εμπειρία σχετικά με τις Les Paul: Oι δύο καλύτερες Les Paul με τις οποίες έχω παίξει (έμενα Αμερική, έχω παίξει με καμιά κατοσταριά μέχρι σήμερα), ήταν η R0 του 2003 που τελικά αγόρασα, και μια '54 reissue, μεταχειρισμένη, του 1982. Και οι δύο κιθάρες ήταν plaintop. Kαι οι δύο ήταν "μεσαίου" βάρους. Μέχρι σήμερα τουλάχιστον δεν έχω ακούσει κάποια Gibson με Quilted ή ΑΑΑΑ flame maple top που να μου άρεσε (βλ. Supreme). Με τις plaintop γενικότερα είχα καλύτερη τύχη. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι Quilted και οι flame tops φτιάχνονται σήμερα είναι απο κελεμπέκι Καναδά (western maple) που είναι πολύ διαφορετικό από το Γερμανικό κελεμπέκι (eastern maple) που φτιάχνονταν οι παλιές. Όπως είπα δεν μπορώ να αποδείξω κάτι, απλά το αναφέρω. Το έψαξα γιατί μου έχει κάνει εντύπωση το γιατί κάποιες κιθάρες ακριβότερες παίζουν χειρότερα από κάποιες φθηνότερες. Επίσης συμφωνώ στο ότι μια Les Paul που εξαρχής δεν ακούγεται όπως πρέπει δεν θα ακουστεί ποτε σωστά, όσους μαγνήτες και να αλλάξεις. Οι μαγνήτες της Gibson ήταν πολλές φορές κακοί για τα γούστα μου, αλλά ποτέ τόσο κακοί ώστε να χαντακώνουν εντελώς μια κιθάρα.

Για το small clone μπορώ κι εγώ να προσθέσω ότι είναι αρκετά καλό, αλλά μου θυμίζω τόσο πολύ Nirvana που δεν μπορώ με τίποτα ;D (όχι ότι έχουν κάτι κακό οι Nirvava= Το small stone δεν το έχω ακούσει αλλά για να μπώ στον κόπο να χρησιμοποιήσω phaser πρέπει να είναι τουλάχιστον θεαματικό (μαζεύω λεφτα για το effectrode). Tα hardwire δεν τα έχω ακούσει καθόλου, αλλά πουλώντας το DLS δεν νομίζω ότι θα ξανασχοληθώ με digital delay (δεν μου ακούγονται καλά στα low gain, αν έπαιζα πιο high gain και σε effects loop ίσως και να τα σκεφτόμουνα). Το ψηφιακό chorus της Boss είναι αυτό που εννοούσα όταν μιλούσα για kitsch, τα Delay της επίσης δεν μου αρέσουν, μόνο σαν budget λύση ανάγκης αν βρείς κανένα μεταχερισμένο σε ξεφτίλα τιμή.

Eγώ παίζω με ένα 70s tape delay και το χρησιμοποιώ μόνο για slapback. Kαλό ψηφιακό delay είναι το Echotap της DLS και το Deep Blue Delay του Mad Professor. To μόνο αναλογικό delay που θα πρότεινα είναι το AD999 της Maxon. To Ibanez AD9 έχει επίσης καλό slapback ήχο αλλά ρουφάει σήμα όταν είναι off. Tώρα αφού σου αρέσει εσένα το Digidelay (δεν το έχω ακούσει), τότε δεν νομίζω ότι χρειάζεται να το ψάξεις άλλο.

Eγώ παλι πιστεύω ειδικά για τα modulation effects ότι καλό είναι να ξοδεύεις όσα περισσότερα αντέχεις. Κι αυτό γιατί ένα λάθος πετάλι στην συγκεκριμένη κατηγορία κι έχεις instant Greek/80s kitsch ;D

Το τρέμολο της Carl Martin παρουσίαζε πρόβλημα στις στάθμες μεταξύ On-Off, πράγμα που το καθιστούσε ουσιαστικά άχρηστο. Κατά τ' άλλα ένας αρκετά παραδοσιακός Surf ήχος. Το καλύτερο που έχω παίξει ήταν το tremolo της Empress. (ακριβό όμως) Το Univibe της Dunlop που είχα είχε καλό παραδοσιακό ήχο όταν ήταν on δεν ήταν όμως true bypass και ρούφαγε τα σήμα σαν καταβόθρα όταν δεν έπαιζε. Δεν τον άλλαζε όπως το original univibe, απλά τον ρούφαγε. Έκτοτε δεν έχω ασχοληθει με το είδος. Στα chorus και τα delay είμαι πραγματικά δύσκολος. Κατ' αρχας δεν μου αρέσει κανένα ψηφιακό, αλλά αν έπρεπε οπωσδήποτε να διαλέξω θα πήγαινα στο DLS Ultra Chorus. Στα αναλογικά το JAM Waterfall Chorus του οποίου είμαι κάτοχος είναι το καλύτερο που έχω ακούσει. Πρέπει να σημειώσω ότι στις συγκεκριμένες κατηγορίες εφέ κορυφαία θεωρώ όλα τα εφέ της Effectrode, τα οποία μπορείς να ακούσεις στον Koυρμπή. Οι τιμές τους όμως είναι σχεδόν απαγορευτικές. Με Noise Suppresors δεν έχω ασχοληθεί.

Ηeavy/Thrash/Prog Metal ναι... αλλά για grunge/stoner ουδεμία σχέση... άλλο ένα μειονέκτημα της συγκεκριμένης κιθάρας είναι η μάλλον χαμηλή μεταπωλητική της αξία σε σχέση με μια πραγματική Gibson/PRS. Πάντως +1 κι από μένα για amp.

Oι JJ EL34L είναι οι πιο καθαρές και open λυχνίες που έχω ακούσει στο είδος. Αν θες headroom και λυχνίες που δεν compressάρουν, μάλον είναι η καλύτερη επιλογή σε νέας παραγωγής λυχνίες. Αν θές περισσότερο compression και μεσαία στον ήχο σου προτίμησε τις απλές JJ EL34. Στις προενισχύτριες οι ΕCC83 είναι πιο καθαρές και με λιγότερα μεσαία από τις ECC803 της JJ. Eγώ πήγα τον Marshall μου στον τεχνικό μου και μου έβαλε σετ που είχε τσεκάρει ο ίδιος για καλύτερα αποτελέσματα (πολλές από τις λάμπες που κυκλοφορούν μέσω internet είναι ψιλοαπάτη). Εβαλά τις EL34L και τις ECC83 σε έναν Marshall JCM800.

Kι άλλη μια λύση σε hot P90 αν και λιγότερο boutique από τους Haussel, Lollars, Lindy Fralin και Bareknuckles. Οι συγκεκριμένοι μαγνήτες είναι κεραμικοί (πολύ γκάζι) και είναι hot (o hot) και καραhot (o custom).... http://www.seymourduncan.com/products/electric/specialized/progressive/sp902_hot_soapb/ http://www.seymourduncan.com/products/electric/specialized/progressive/sp903_custom_so/

Για μένα, που δεν είμαι session μουσικός, oύτε παίζω διασκευές στα liveάδικα, ούτε μπορώ να διαθέσω 5 ώρες την ημέρα για εξάσκηση ώστε να μπορώ πράγματικα να αξιοποιήσω τις ιδιατερότητες του διαφορετικού χαρακτήρα κάθε οργάνου, οι πολλές διαφορετικές κιθάρες με τις τόσο διαφορετικές απαιτήσεις στο παίξιμο και στο setup του ήχου είναι απλά πονοκέφαλος (και μάλλον και πλεονασμός)... Έκανα κοντά ένα χρόνο να συνηθίσω την Les Paul όταν "άλλαξα" από Tele, και αφού τελικά αναγκάστηκα να πουλήσω την Tele γιατί κατέληγα πάντα να παίρνω μαζί μου αυτήν όπου πήγαινα να παίξω. Πέρσι πήρα ξανά μια Tele λόγω νοσταλγίας περισσότερο, δεν την έχω πάρει ποτέ να παίξω εκτός σπιτιού...

Άστα να πάνε...κι εγώ περιμένω ένα σετάκι μαγνήτες απο την Aμερική. Έφτασε με USPS στις 20/1. Μάλλον δεν θα τις προλάβω τις ηχογραφήσεις τον Μάρτιο :-[ :-[

O.K και οι δύο εκθέσαμε τις απόψεις μας. Το αν εγώ θα λέω ότι παίζω με μαγνήτη P.A.F replica επειδή έχω δεκά ήχους αναφοράς στο μυαλό μου ή αν εσύ θα λές ότι δεν ξέρεις αν ακούγεται σαν P.A.F επειδή δεν έχεις παίξει με μερικούς original δεν νομίζω ότι δεν παρουσιάζει και ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όπως κατάλαβες τα παραπάνω είναι πάγια άποψη μου και δεν προσπάθησα σε καμιά περίπτωση να υπεκφύγω όπως ανέφερες προηγουμένως. Αυτό όμως που σηκώνει πολύ συζήτηση είναι το αν τελικά θα πρέπει να μπαίνουμε στην λογική της τσαπατσουλιάς, του "έλα μωρέ που θα παίξεις, που θα ακουστεί, ποιός θα το καταλάβει, ποιός μπορεί να τον "γράψει" αυτόν τον ήχο" κ.λ.π. Γιατί κατά τ' άλλα η πραγματική διαφορά μεταξύ των budget λύσεων και των boutique λύσεων υπάρχει και θα πρέπει να αναφέρεται. Η διαφορά ενός Seymour Duncan '59 π.χ κι ενός Sheptone Traditional ή ενός Seth Lover κι ενός Βareknuckles Stormy Monday είναι χαώδης όπως και η διαφορά στην τιμή τους παρόλο που αδιαμφισβήτητα οι Seymour Duncan είναι αξιοπρεπείς μαγνήτες. Αυτό σε ένα gearhead forum θα πρέπει να γραφεί. Τελικά ο αντίλογος κατά τη γνώμη μου έπί της ουσίας θα έπρεπε να είναι πάνω στο αν ή προτάσεις που έκανα (σχολιάζοντας, για να θυμίσω, τους Seymour Duncan Seth Lovers) αξίζουν ή δεν αξίζουν αν υπάρχουν και άλλες ή φθηνότερες που όμως να παίζουν το ίδιο καλά.

Πραγματικά αδυνατώ να συλλάβω την συλλογιστική της σκέψης. Δηλαδή εννοείς ότι αν πάρω έναν μαγνήτη που ακούγεται όπως ο ήχος που έχω σαν αναφορά από έναν καλλιτέχνη ή album, θα πρέπει να υπολογίσω ότι στο album έχει πέσει "καλλωπισμός" και άρα οι original μαγνήτες που ακούγονται εκεί στην πραγματικότητα είναι πολύ χειρότεροι; Άρα δηλαδή να μην αγοράσω τον μαγνήτη που ακούγεται καλύτερα κι απ' τον original;;; ;D ;D ;D Nα ξεκαθαρίσουμε κάτι ακόμα. Κανείς κατασκευαστής μαγνητών δεν ισχυρίστηκε ποτέ στα χρονικά ότι θα πάρεις ένα σετ του, θα το συγκρίνεις με ένα οποιοδήποτε σετ P.A.F του '50 και θα είναι ολόιδιο. Όλοι χρησιμοποιούν μαγνήτες/ήχους αναφοράς, όπως χρησιμοποιεί κι όλος ο κόσμος όταν αναφέρεται σε αυτούς (στους P.A.F ιδιαίτερα). Παίρνεις τον μαγνήτη, τον βάζεις, τον ακούς. Αν πάρεις έναν WCR Crossroads π.χ, τον βάλεις σε μια Les Paul κι από κει σε έναν καλό Marshalloειδή ενισχυτή για να βγάλεις τον ήχο του Clapton και το καταφέρεις, τι σε νοιάζει από κεί και πέρα; Ο τελικός στόχος είναι ο ήχος που ήδη έχεις στο μυαλό σου. Και επειδή στο συγκεκριμένο παράδειγμα ο ήχος του Clapton προερχόταν από P.A.Fs οι Crossroads είναι κατα τη γνώμη μου μια χαρά P.A.F κλώνοι. Τα παραδείγματα σαν το προαναφερθέν που έχω ακούσει προσωπικά θα μπορούσαν να είναι τουλάχιστον αρκετά, κι ας μην ξεχνάμε πως οι μουσικοί που στρέφονται σε τέτοιου είδους vintage εξοπλισμο, έχουν ως επι το πλείστον ήχους αναφοράς στο μυαλό τους. Και τώρα θα παρακαλέσω για μια απάντηση: Ποιά πιστεύεις εσύ ότι είναι από κει και περα η πρακτική χρησιμότητα του να έχεις ακούσει από κοντά ένα σετ P.A.F του 50, πέραν του ότι θα μπορούσες να λές ότι το συγκεκριμένο σετ κλώνων μοιάζει η δεν μοιάζει στο ένα σετ P.A.F που έτυχε κι άκουσες;

Για το τι θεωρούν πρότυπο P.A.F νομίζω ότι απάντησα. Σε πολλά sites (Βareknuckles, WCR, Sheptones π.χ) υπάρχουν και αναφορές σε αυτούς τους ήχους για περαιτέρω επεξήγηση του voicing που έχουν οι μαγνήτες τους. Απο 'κει και πέρα δεν έχει σημασία που δεν έχεις ακούσει από κοντά το Real Thing. Από κοντά θα ήθελες να ακούσεις κάτι που δεν ξέρεις, που δεν έχεις ήδη ακούσει σε 100000000000000000 ηχογραφήσεις. Και φυσικά με αυτό το κριτήριο συγκρίνεις και τους κλώνους τους.

Σαφώς και οι original P.A.F δεν ήταν πανομοιότυποι. Γι αυτό και η κοινή παραδοχή όταν αναφερόμαστε σε αυτούς είναι οι ήχοι των Clapton με τους Bluesbreakers, Dickey Betts, Joe Walsh, Duane Allman ή ακόμα Peter Green, Mick Rohnson, Paul Kossoff. Όλοι αυτοί είναι ήχοι μέσω των οποίων ένας καλός P.A.F κρίνεται. Σίγουρα στα 50s υπήρχαν και P.A.F που ήταν κακοί, ή υπερβολικά high gain ή οτιδήποτε άλλο. Όμως όταν αναφερόμαστε σε P.A.F ήχο, σαφώς δεν αναφερόμαστε σε αυτούς. Οι διαφορές τώρα στην κατασκευή, μεταξύ του τότε και του σήμερα, ξεκινάνε κατ' αρχάς από το ίδιο το σύρμα που χρησιμοποιείται στην περιέλιξη. Περισσότερες πληροφορίες... http://music-electronics-forum.com/showthread.php?t=5079 Υπάρχουν όμως και αδιαμφισβήτητα άνθρωποι που έχουν φάει τη ζωή τους για να αναπαράγουν αυτούς τους ήχους και άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο τα έχουν καταφέρει. Αυτό που εξαρχής ρώτησα είναι στο πού ακριβώς διαφωνείς. Έχεις ακούσει τους Dr. Vintage ας πούμε και δεν θεωρείς ότι έχουν P.A.F ήχο; Ή έχεις μια Ibanez με E.M.G και έχεις διαβάσει και δυό άρθρα στο internet...

Tεράστια σε μέγεθος ναι. Είναι όμως λίγο πιο ελάφρια από την Les Paul μου...

Δηλαδή όλοι οι DiMarzio και οι E.M.G που έχεις δοκιμάσει δεν μοιάζαν; ;D ;D ;D

Ποιούς έχεις ακούσει;

Για να ξεφύγω επίσης λίγο από τα κλασσικά υπήρξε μια Peavey T60 που κάποτε με έκανε να θέλω πάιξω funk...

Θα σου απαντήσω μόνο για τους Seth Lovers, γιατί τους άλλους δεν τους έχω ακούσει. Κατ' αρχάς είναι Alnico II. Aυτό εμένα μου αρέσει γιατί ξεμπασάρει αρκετά τις Gibson, αλλά αυτός ο ήχος δεν αρέσει απαραίτητα σε όλους αφού είναι αρκετά διαφορετικός από τους "κλασικούς" Alnico V. Σε αυτό το στυλ, θα κατέτασα τους Seth Lovers στην κατηγορία Μέτριοι/Καλοί. Σίγουρα θα τους προτιμούσα απο τους Αlnico II pro που είναι στην ίδια κατηγορία, αλλά θεωρώ ότι οι Antiquities είναι αρκετά καλύτεροι (=πιο στρογγυλοί), ενώ οι Bareknuckle Stormy Mondays είναι καλύτεροι από όλους τους προαναφερθέντες (=πιο πολύ σκάσιμο, δεν λασπώνουν ποτέ), και αρκετά φθηνοί επίσης, τώρα που έπεσε η λίρα. Oι πιο "αυθεντικοι" P.A.F που έχω ακούσει ήταν οι Woletone Dr. Vintage (νομίζω ότι δεν βγαίνουν πια όπως παλιά, μιας και ήταν προιόν συνεργασίας δύο κατασκευαστών) Άλλη μια πρόταση λίγο πιο high gain και high-fi ήχο σε Alnico II, είναι οι Jason Lollar High Wind, τους οποίους όμως δεν έχω ακούσει. Κορυφαίοι μαγνήτες επίσης αλλά σε άλλη εντελώς κατηγορία τιμής είναι οι Tom Holmes H450-H455 (τα καλύτερα βρώμικα σε P.A.F) και οι RS/Lindy Fralin True 60s (τους περιμένω).