kpeyos

Aν και δεν είμαι ειδικός μιάς και τα Dumbleoverdives δεν είναι και πολύ του γούστου μου, θα έλεγα με σειρά προτίμησης 3,1,2. Καθαρά με κριτήριο το πόσο "φυσικό" ακούγεται το καθένα...

H γεωμετρία και η διαφορά στη μέθοδο κατασκευής με την έως τώρα πείρα μου έχουν αποδειχτεί ανυπέρβλητα εμπόδια. Δεν έχω ακούσει ούτε διπλό σε μέγεθος μονού που να ακούγεται πραγματικά σαν διπλός (είναι πολύ "στενοί" με μηδενικό note bloom), ούτε και P90 σε μέγεθος διπλού που να ακούγεται ακριβώς σαν P90 (είναι επίσης πιο στενοί και πιο σφιχτοί, πιο κοντά σε overwound μονούς).

Kαι οι δύο νομίζω έπαιζαν με "πραγματικούς" διπλούς στο bridge. Kαι κατά τη γνώμη μου, μάλλον καλά έκαναν μιας και οι "διπλοί σε μέγεθος μονού" που έχω ακούσει με εξαίρεση τους Burden δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο... Εγώ στη θέση σου θα προτιμούσα έναν διπλό λοιπόν με πρώτη επιλογή τον Seymour Duncan Custom Custom (και ώς πιο φθηνό), WCR Godwood (ανεβαίνοντας τιμή) και κατά προτίμηση AII για πιο "γλυκά" πρίμα, και Bareknucke "the mule" επίσης AII αν θές και κάτι λίγο πιο vintage (αν και δεν το πολυκόβω)...

Πιάνοντας λιγάκι το θέμα απ' την αρχή... Οι overwound μαγνήτες σταμάτησαν να είναι δημοφιλείς από τα 90s και μετά οπότε εμφανίστηκαν μαζικά τα high gain τέρατα Marshall JCM 900, Μesa Boogie Dual Rectifier κ.λ.π. Από τότε άρχισε να ακούγεται η άποψη ότι δεν υπάρχει λόγος να θυσιάζεται η ευχρηστία και η πολυμορφία του ήχου που μπορεί να έχει ένας μαγνήτης (οι overwound μαγνήτες των 80s ήταν τίγκα στα μεσαία), μιας και οι συγκεκριμένοι ενισχυτές δεν χρειάζονταν μια πολύ υψηλή έξοδο για να υπεροδηγηθούν. Η DiMarzio είχε κάνει όνομα στα 80's κυρίως με τους κεραμικούς της μαγνήτες οι οποίοι χρησιμοποιούνταν κατά κύριο λόγο στις superstrat της εποχής. Οι Paf Pro, Super Distortion και Τone Zone ήταν από τους πλέον δημοφιλείς της εποχής... Η Seymour Duncan πάντα υπήρχε στο μυαλό όσων έψαχναν για κάτι πιο vintage ή vintage hot. Είχε συνήθως Αlnico II και V μαγνήτες. Απευθύνονταν κυρίως σε χρήστες LesPauloειδών και μοντέλα όπως ο '59, ο JB, o Jazz και ο ΑlNiCo II απαιτούσαν κιθάρες περισσότερο dark με αρκετά μπάσα. Eπίσης πολύ δημοφιλείς, σε κάποια L.P copies κυρίως που ήταν πιο bright, αλλά και οι καλύτεροι vintage διπλοί που έχω ακούσει σε bright όργανα γενικά (π.χ Fender) ήταν ο Pearly Gates και (αργότερα νομίζω) o Custom Custom... Σήμερα, η diMarzio έχει βγεί λίγο "εκτός μόδας" μαζί με τον ήχο του Hard Rock των 80's (αν όμως κάποιος θέλει αυτόν τον ήχο, παραμένει κατά τη γνώμη μου κορυφαία μακράν επιλογή)... Η Seymour Duncan έχει να αντιμετωπίσει όλους τους vintage oriented boutiqάδες οι oποίοι κινήθηκαν στην κατεύθηνση "ήχος απ' το τάδε album" ή "της συγκεκριμένης κιθάρας του τάδε" με πραγματική επιτυχία τις περισσότερες φορές και με τιμές αρκετά ανταγωνιστικές σε σχέση με το παρελθόν που ήθελες τρία μηνιάτικα για ένα σετ π.χ του Tom Holmes...

Tα παλιά Guv'nor και Shredmaster είναι όντως από τα πλέον παραγνωρισμένα και αξιόλογα πετάλια. Eίναι positive ground με πολύ ζεστό ήχο που παίζουν το ίδιο καλά και πειστικά σε όλο το φάσμα του gain, είτε θέλεις JTM45 στο 5 crunch, ala ΑC/DC, είτε πιο compressed (superbass-JCM 800 low input) ήχους. Eπίσης παίρνουν μπροστά ότι booster μπορεί κανείς να φανταστεί, ενώ έχουν και lοοp το οποίο κυρίως χρησιμεύει για σύνδεση compressor με Υ cable. Παίζουν το πολύ καλά είτε θες να boostαρεις λαμπάτη marshalloκεφαλή είτε έχεις σπίτι σου ένα 8" keyboard monitor ??? όπως εγω που το χρησιμοποιώ έτσι για practice... Πολλά από τα σημερινά boutique πετάλια των 250+ ευρώ δεν κάνουν ούτε τα μισά... Δυστυχώς οι επανεκδόσεις της marshall δεν έχουν καμία σχέση. Ακούνται πολύ πιο κοντά σε silicon fuzzodistortion, μάλλον βαρετό θα έλεγα... Ακόμα και πετάλια που το έχουν πάει ένα βήμα παραπάνω από πλευράς ποιότητας ήχου (πχ Menatone) κατά τη γνώμη μου δεν αξίζουν τον κόπο όσο αυτά τα πεταλάκια τα βρίσκεις ακόμα πάμφθηνα...

Κατ'α τη γνώμη μου, και όπως είπες είναι υποκειμενικό. α. Το Ο/D channel δεν θα το χρησιμοποιούσα. β. Στο καθαρό, τα μόνα πετάλια που μου ακούγονται καλά στο γκάζι είναι κάποια βαριά distortion (π.χ Rat) και τα οποία όμως και πάλι έχω την αίσθηση ότι λίγο να μην τα προσέξεις ή θα "λασπώνουν" ελαφρώς στα μπάσα ή θα "ξύνουν" στα πρίμα. Στα "δύσκολα" κατά τη γνώμη μου βρώμικα (break-up, crunch, με χρήση boosters, treble boosters, boostάρισμα με o/d, "παραδοσιακών" fuzz κλπ) ο Peavey υπερτερεί. Αλλά και αυτό έχει να κάνει με τον παίκτη. Έχω δεί ανθρώπους που τους αρέσει να βάζουν treble boosters στους super reverb... :o

Αν έπαιζα περισσότερα καθαρά (πεντακάθαρα, δηλ. jazz/country) θα προτιμούσα τον Fender. Aπό light crunch και πάνω (έστω και με πετάλια) τον Peavey. Kαι στους δύο μάλλον θα άλλαζα μεγάφωνα.

Αν θες ήχο Maiden, χρειάζεσαι μεν γκάζι, αλλά όχι τίποτα υπερβολικό. Και σίγουρα λαμπάτο marshalloειδές ενισχυτή. (Αν και τα πετάλια που παραθέτω παρακάτω είχαν πολύ καλό αποτέλεσμα και στους παλιούς τρανζιστοράτους Marshall Valvestate). To πετάλι δεν είναι απαραίτητο να είναι λαμπάτο και προσωπικά δεν έχω βρεί και κανένα λαμπάτο distortion που να μου έχει "κάτσει". Με τις άνωθεν προϋποθέσεις: α. Vintage Marshall Shredmaster. Ένα από τα καλύτερα πετάλια που κυκλοφόρησαν ποτέ, από τα πιο παραγνωρισμένα, (μπορείς να τα βρείς και με 60-70 ευρώ), φυσικά discontinued οπότε πάς για μεταχειρισμένο. http://cgi.ebay.co.uk/Marshall-Shredmaster_W0QQitemZ190316661331QQcmdZViewItemQQptZUK_Guitar_Accessories?hash=item2c4fc1ca53&_trksid=p3286.c0.m14&_trkparms=65:12|66:2|39:1|72:1688|240:1318|301:1|293:1|294:50 β. Vintage Μarshall Guv'nor. Ότι ακριβώς ισχύει και για το προηγούμενο (είχαν κυκλοφορήσει μαζί στις αρχές της δεκαετίας του '90). Λίγο λιγότερο gain και διαφορετικό στα μεσαία. http://cgi.ebay.co.uk/Marshall-The-Guv-Nor-80s-overdrive-made-in-england_W0QQitemZ300327485514QQcmdZViewItemQQptZUK_Musical_Instruments_Outboards_Effects_MJ?hash=item45ece9c04a&_trksid=p3286.c0.m14&_trkparms=65:12|66:2|39:1|72:1688|240:1318|301:1|293:1|294:50 Προσοχή: Aναφέρομαι στα discontinued μοντέλα με τα τετράγωνα μαύρα κουτιά. Οι επανεκδόσεις της Marshall που κυκλοφορούν σήμερα, δεν είναι το ίδιο καλές... γ. Αν έχεις μεγαλύτερο budget, Μenatone King Of Britains. Από την σειρά των boutique και πολύ προσεγμένων πεταλιών της Menatone η οποία έχει βασιστεί στη σειρά πεταλιών που προανέφερα. Δεν έχω ακούσει από κοντά το συγκεκριμένο, μπορείς να βρείς όμως δυο τόνους βίντεο στο youtube. http://www.menatone.com/menatone_2006/KOB.html Αν είσαι υπερβολικά low budget, και δεν εχεις ούτε ενισχυτή της προκοπής, μάλλον ένα καλό σημείο να ξεκινήσεις είναι τα παλιά valvestate της Μarshall ή κάποιο Randall, για αρχή, για να κάνεις τη δουλειά σου.

Aκριβώς! Και γι αυτό κάποιοι boutiqάδες (Ron Kirn, Don Grosh) κατάφεραν να πουλάνε κιθάρες στα 1400-1500 ευρώ οι οποίες χτυπάν στα ίσα τις "Masterbuilt" της Fender των 4-5 χιλιάδων. Και σίγουρα αυτός που θα προτιμήσει την Masterbuilt κατά τη γνώμη μου ή δεν γνωρίζει τους κυρίους αυτούς, ή έχει "κόλλημα" με το headstock. Και αυτό γιατί το προϊον έιναι ΑΚΡΙΒΩΣ ίδιο. Στην Gibson δεν γνωρίζω να υπάρχει κάτι ανάλογο. Υπάρχουν μεν high end αντιγραφές αλλά κοστίζουν τόσο όσο και οι ¨καλές" VOS. Αυτό είναι μια διαφορετική κατάσταση. Και στη Fender όσο οι high end αντιγραφές περιορίζονταν στις Suhr και στις Τom Anderson που ήταν πανάκριβες ο ανταγωνισμός ήταν μια άλλη υπόθεση.

Πόσες φορές θα πρέπει να ξαναγράψω ότι αναφέρομαι σε ένα συγκεκριμένος ήχο; Kαλά δε λέω ότι είμαι on topic αλλά για Gibson δεν μιλάμε; σε αυτήν την κιθάρα δε μου είπες ότι υπάρχει ανταγωνισμός; Βέβαια και η Fender ανταγωνισμός είναι, αλλά μη συγκρίνουμε μήλα με πορτοκάλια, είναι και γραφικό... ). Nομίζω ότι χωρίς και πάλι να απαντήσεις γράφεις συγκαταβατικές γενικότητες, εντελώς άσχετες με την ερώτηση. Πρώτα απ'όλα, γιατί να ακούγεται ακριβώς? Εμένα (και άλλους ίσως) αυτό δεν με ενδιαφέρει καν. Με ενδιαφέρει να μου αρέσει, και δεν με ενδιαφέρει ούτε ποια VOS ρεζιλεύει, ούτε πόσο τρέντι φαίνεται το headstock, oύτε η μεταπωλητική της αξία (ποτέ δεν αγοράζω μουσικό όργανο σκεπτόμενος πόσα θα πιάσει αργότερα, γιατί απλούστατα σχεδιάζω να το κρατήσω - αν δεν το σχεδίαζα για ποιο λόγο να το αγόραζα ιν δε φέρστ πλέις?) Eγώ πάλι όταν διάλεξα κιθάρα έιχα ήδη τον ήχο που ήθελα στο μυαλό μου, και πήρα την κιθάρα που τον απέδιδε καλύτερα. Δεν ονειρευόμουν VOS, ονειρευόμουν LP. Δυστυχώς λόγω της κακής ποιότητας και consistency της συγκεκριμένης εταιρείας απλά χρειάστηκε να ψάξω αρκετά και να δώσω λίγο περισσότερα. Δεν έβαλα κάτω ούτε το calculator ούτε το μοιρογνωμόνιο. Αλλά αν έβρισκα το ίδιο όργανο με διαφορετικό headstock και πολύ φθηνότερο, φυσικά και θα το προτιμούσα, όχι για να το "τρίψω στην μούρη" κανενός, απλά γιατί αυτό είναι το λογικό... Tότε γιατί συμμετέχεις εκτενώς σε ένα thread που ασχολείται με την Gibson; Γράψε ότι μετάξυ πορτοκαλιών βαλένσια και μέρλιν εγώ προτιμω τα βερίκοκα και end of story... Έτσι δεν θα σου χρειάζονται Βελτσικές απόπειρες, αποφυγής της απάντησης... Υ.Γ Μην εκνευρίζεσαι. γκάβλα.

εννοώ ότι αν δεν ύπάρξει μια κιθάρα που θα κοστίζει το 1/3 από μια καλή gibson vos LP, έστω και ως mint μεταχειρισμένη, αλλά και θα έχει ΑΚΡΙΒΩΣ τον ήχο μιας vos LP, όπως συμβαίνει σήμερα ανάλογα με τις fender (το παράδειγμα στο προηγούμενο post), δεν πρόκειται να υπάρξει ουσιαστικός ανταγωνισμός για την εταιρεία, ούτε και δικαιώνονται αυτοί που μιλάν για headstock. Γιατί αν είναι να πάρεις μια κιθάρα με λίγα ευρώ λιγότερα που θα πάιζει έστω το ίδιο με μια Gibson, άλλα σε περίπτωση που θα χρειαστεί να την πουλήσεις θα πάρεις τα.....(ΜΠΙΠ)..... απλά δεν το κάνεις, δεν είναι κι έξυπνο δηλαδή.

...και μπράβο σου που έχεις διάσημους φίλους... ;D ;D Όταν τον δείς πες του ότι αφού είναι μουσικάρα με ακούσματα δεν χρειάζεται να σκίζει τα κομμάτια των άλλων, που για κάποιους άφησαν ιστορία. Δεν πιάνουμε το αυστραλέζικο πάνκ, χώνουμε μια γκομενίτσα, ένα beat, κι έναν τύπον με μπλούζα motorhead και φωνητικές γραμμές britney spears για να κάνουμε hitάκι στο μου του βου. Αν είχες ασχοληθεί με το είδος και την αισθητική του, θα καταλάβαινες τι σου λέω.

Από την άποψη της διασκευής και μόνο, μπορεί εύκολα να φανεί το πόσο γνωρίζουν και σέβονται το γκρουπ και τη σκηνή. Μιλάμε για μια εσωστρεφή πανκ κίνηση η οποία έγινε βάλε μπιτάκι και φύγαμε, τι να πεις παραπάνω. Την προφορά του τύπου δεν την συζητάω καν, γι αυτό και η σύγκριση με τη Θώδη. Eίμαι 100% σίγουρος ότι το poseri όχι τους Dubrovniks, ούτε που πέφτει η Αυστραλία δεν ξέρει... ;D και γι αυτούς που προφανώς ποστάρουν χωρίς να ξέρουν ίδου το link με το original κομμάτι με όλο το μεγαλείο και τη μαγκιά της απλότητας του... http://www.youtube.com/watch?v=UpD0MTro0-c

Σε άλλη μια τολμηρή προσπάθεια να μαντέψω, μάλλον παίζουν ότι τους βάζει να ακούσουν αυτός που τους μανατζάρει, ο οποίος έχει και μια χαρά κονέ αν κρίνω από την παρουσία τους στο μου του βου...

@bloody sunday. Aν υπάρχει κάποια απάντηση εδώ, στο νόημα δηλαδή τόσο αυτού όσο και του προηγούμενου post, θα με ενδιέφερε πολύ.

Kαλά κι η Άντζελα όταν τραγουδήσει Pavement δικούς της θα τους κάνει. Για να μην μνημονεύσω και τη "νέα ματιά" της Θώδη στα αγγλόφωνα τραγούδια. Τώρα τι σχέση μπορεί να έχει το ελληνοβλαχοποζεροκίτς με την Αυστραλέζικη σκηνή, την οποία προφανώς η Cyanna δεν την έχουν ούτε ακουστά;

Και πάνω που νόμιζα ότι η προσθήκη ενός beat από ένα αρμόνιο των 100 ευρώ στον Χιώτη, χάρη στους Ιμάμ Μπαιλντί, ήταν το πιο εκνευριστικό πράγμα που θα μπορούσα να ακούσω σε αυτήν την χώρα ήρθαν οι Cyanna με το...λάικ φάιαρ. http://www.youtube.com/watch?v=h3SQ27aossg Όταν το είδα, έτσι χωρίς καμιά προειδοποίηση, ξαφνικά στο MOY TOY BOY κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό!!!!! Ξαφνικά η εφηβική μου ηλικία, το αυστραλέζικο ροκ, οι πολυαγαπημένοι μου Dubrovniks, να ξεφτιλίζονται χωρίς οίκτο... Τώρα το μόνο που περιμένω είναι να δω την Άντζελα Δημητρίου να διασκευάζει Pavement... :P :P :P

Nομίζω ότι θα συμφωνήσεις ότι: α) Μια Greco, Tokai, Edwards σε αυτή την κατηγορία χρημάτων δεν θεωρείται κατά κανόνα καλύτερη. β) δεν μπορείς να τις ακούσεις στην Ελλάδα, άρα παίρνεις γουρούνι αμφιβόλου ποιότητας στο σακί γ) δεν έχουν την μεταπωλητική αξία μιας Gibson, σε περίπτωση που δεν σου κάτσουν Αναφερόμουν κυρίως στον ανταγωνισμό μιας LP Standard μιας και αν σου βρίσκονται 4000-5000 ευρώ μάλλον το μόνο σου πρόβλημα είναι ποιο headstock σ' αρέσει περισσότερο . Aν είχες διαβάσει πιο προσεκτικά το post... Για να καταλάβεις τον παραλληλισμό, πέρυσι διάλεξα μια Don Grosh Tele για έναν φίλο. Πλήρωσε 1400 ευρώ, όταν ο thomann είχε την '52 reissue 1600-1700 αν θυμάμαι καλά και πήρε ένα όργανο αξίας και specs Fender Custom Shop Masterbuilt αξίας 5000 ευρώ. Αν υπάρχει κάτι αντίστοιχο σε Gibson, δέχομαι μετά χαράς υποδείξεις. Καμία αντίρρηση ότι κάποια από τα όργανα που αναφέρεις εδώ πρέπει να είναι καταπληκτικά. Δεν έκανε βήμα χώρις μια replica των 20000 ευρώ...βρε τι μαθαίνει ο άνθρωπος ;D Για να ξεκινήσω από το τέλος, δυστυχώς δεν ακούγονται όλες οι κιθάρες ίδιες με ένα σετ μαγνήτες. Και λέω δυστυχώς γιατί κι εγώ θα ήθελα να λύσω το πρόβλημα μου με πέντε Epi και πέντε σετ μαγνήτες ή ακόμα καλύτερα με πέντε Squier. Το μεγαλύτερο δε πρόβλημα το αντιμετωπίζουν οι "vintage" κατεύθυνσης μαγνήτες που αποκαλύπτουν περισσότερο τον πραγματικό χαρακτήρα ενός οργάνου. Είναι δικαίωμα φυσικά του καθενός να θέλει μια Hot Rodded, Heavy Metal, Disco Duck κιθάρα, και φυσικά εκεί δεν περιορίζεται στις επιλογές του και συμφωνώ.Και μάλιστα αν θέλεις κάτι άλλο πιο πολυδιάστατο, πιο γκαζάτο κλπ δεν αξίζει με τίποτα να πας να πάρεις Gibson. Eγώ αναφερόμουν σε κάποιον που θέλει να βάλει ένα vintage set μαγνήτες και να βγάλει τον ήχο των Kossof, Clapton, Taylor,Rohnson, Allman, Betts, Green, Page κλπ, ή απλά με ένα σετάκι JB μαγνήτες να πετύχει το Growl του ήχου του Jeff Beck της εποχής LP...Εκεί o μόνος ανταγωνισμός είναι οι ρέπλικες, οι οποίες έχουν τα μειονεκτήματα που ανέφερα παραπάνω.

Σίγουρα θα είχε, αν είχε καταφέρει κάποιος να βγάλει για παράδειγμα ένα όργανο ανώτερης ποιότητας του custom shop της Gibson, ή στη μισή τιμή. Κάπως έτσι έχουν αρχίσει για παράδειγμα να πηγαίνουν "άπατες" οι Fender (στο USA), γιατί εκεί υπάρχουν πεντ'έξι μάγκες (Don Grosh, Ron Kirn κλπ) που τα 'χουν καταφέρει. Στις Gibson όμως για να πάς σε μια καλή Tokai ή μια καλή ESP Navigator θα δώσεις περίπου όσα και για την Gibson. Αν πάς να αγοράσεις μια Max (που θεωρείται η καλύτερη L.P αυτή την στιγμή θα πρέπει να πας σε αστρονομικά ποσά (20000 και βάλε)... Μετά υπάρχουν και άλλες δέκα εταιρείες, με παραπλήσια όργανα, που όμως έχουν διαφορετικό χαρακτήρα (βλέπε PRS πχ), οπότε δεν ικανοποιούν το ίδιο κοινο. Με λίγα λόγια η Gibson παίζει μόνη της.

Άλλον ένα...Marshall http://www.schreyeraudio.com/EDS45.html

Aκριβώς αυτό εννοώ κι εγώ. Και δυστυχώς όχι μόνο στα φθηνά μοντέλα. Υπάρχουν και L.P Supreme που είναι μια χαρά κουπιά. (και υπάρχουν Studio που τις πατάνε). Όποιως δεν έχει βγει στην αγορά για Gibson (το να παραγγείλεις χωρίς να ακούσεις στην συγκεκριμένη εταιρεία ισοδυναμεί με ηλιθιότητα), δεν ξέρει... Βέβαια ίσως αυτό να έχει και την πλάκα του...(κι αν σου "κάτσει"). Πάντως για όσους ισχυρίζονται ότι μια Studio είναι οπωσδήποτε μάπα και μια SG κατπληκτική, κατά τη γνώμη μου δεν ισχύει. Οι πιθανότητες είναι ίδιες. Έλεγχος ποιότητας (εκ του αποτελέσματος) φαίνεται να υπάρχει μόνο στις Custom Shop, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει οπωσδήποτε να πας να ξοδέψεις 3000. Μπορείς απλά να βγείς να ακούσεις όσες περισσότερες μπορείς από τα πιο φθηνα και να βρείς μια καλή.

Gibson L.P Studio = ελαφρύ όργανο (για Gibson) Gibson S.G Std = ελαφρύ όργανο Gibson L.P Studio = μεσαία συχνοτικά (για Gibson) Gibson S.G = μεσαία συχνοτικά Gibson L.P Studio = ίσως μία στις 20 να παίζει...ίσως και όχι (try and learn) Gibson S.G =...ακριβώς το ίδιο Ποτέ δεν αγοράζω Gibson U.S.A που δεν έχω ακούσει...αν είναι να δώσω 1200 ευρώ θα δώσω και κάτι παραπάνω αντί να τα "πετάξω" Η Ελλάδα έχει την πιο "τσακισμένη" αγορά μεταχειρισμένων...συνεπώς την προτιμώ γιατί ακούω και το όργανο που αγοράζω. A...Διαφορές μεταξυ SG και L.P Studio: To σχήμα... Kάτι ακόμα...γίνεται χαμός με την ποιότητα των Edwards L.P στο εξωτερικό. Το θέμα είναι ότι: 1) Δεν την έχεις ακούσει πριν την αγοράσεις 2) Όταν και αν την πουλήσεις στην Ελλάδα δεν θα παρεις ούτε το 1/3 των χρημάτων σου. Η Duesenberg είναι μια χαρά κιθάρες, όπως και οι Rickenbacker. Aλλά τi σχέση έχoυν με L.P?

Στα δικά μου αυτιά μιλάς ουσιαστικά για δύο ίδιες ηχητικά κιθάρες (όταν φοράν ίδια ηλεκτρικά), με άλλο σχήμα... Και οι δύο είναι πιο "μεσαίες" απο μια Les Paul Std. Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για "φθηνα" μοντέλα (μόνο κατά την άποψη της Gibson), στα οποία υπάρχουν κάποια πολύ κακά κομμάτια και θέλει πολύ καλή ακρόαση, σε καθαρό ενισχυτή. Κυρίως θα πρέπει να διαπιστώσεις αν η κιθάρα έχει το sustain που πρέπει, δηλ. άπειρο. (9 στις 10 Gibson που καλύπτουν αυτό το κριτήριο παίζουν και αξιοπρεπώς, η κιθάρα θα πρέπει να έχει sustain ακόμα και ακουστικά, μην την δοκιμάσεις σε high gain - εκεί έχουν ακόμα και οι...φενδερ). Δεύτερον να μην είναι "πνιγμένη" στα μπάσα, (αλλά κοιτα και τις χορδές μήπως την αδικούνε). Η δουλειά στα τάστα και η ποιότητα της ταστιέρας θα πρέπει να προσεχτεί γιατί έχω δει κάποια πολύ άσχημα παραδείγματα σε αυτά τα μοντέλα. Κατα τ' άλλα διαλέγεις. Εγώ θα άκουγα όλες τις Studio και SG που θα μπορούσα (αλλά όλες), και θα αποφάσιζα. Σαν κιθάρες στο ξαναλέω, είναι ηχητικά ίδιες.

Κι εγώ είμαι κάτοχος του RS kit. Χρησιμοποιώ όμως μόνο τα pots. Για πυκνωτές έχω καταλήξει στο σετ της Luxe (bumblebee repros) γιατί είναι το πιο "vocal" (όταν χρησιμοποιείς το tone). Η βελτίωση που θα ακούσεις με το set, κυρίως στην απόκριση του volume έχει να κάνει εν πολλοίς με τους μαγνήτες που φοράει η κιθάρα. Kάποιοι μαγνήτες ακούνε καλύτερα το volume από κάποιους άλλους (έχω αλλάξει αρκετούς). Εν τέλει είναι μια πολύ καλή βελτίωση, αν έχεις καταλήξει ότι έχεις πρόβλημα με το wiring. Eπίσης αν έχεις βάλει σε καμιά καλή κιθάρα τους υπερboutique μαγνήτες κι έχεις ξοδέψει ήδη μια μικρή περιουσία, σίγουρα δεν χάνεις τίποτα να δώσεις άλλα 100 ευρώ για να δείς αν υπάρχει ή όχι διαφορά για σένα.