kpeyos

Ναι αυτή ήταν στην οποία βέβαια αφού δοκίμασα μερικούς ακόμα είχα καταλήξει σε ένα σετάκι RS/Fralin True 60s...Δε βαριέσαι. Τώρα έχω σπίτι ένα σετάκι Holmes και περιμένουν την επόμενη... ;D (μάλλον θα βάλω τον...Μάρκο να μου διαλέξει μία ή θα την κάνω για διημεράκι Γερμανία) Ευτυχώς έχω την PRS SC για να παίζω προς το παρόν. Θα της είχα αλλάξει κι αυτής τα φώτα σε μαγνήτες, pots κ.λ.π αλλά τόσο "στημένο" όργανο το λυπάμαι να το πειράξω κι ας μην ακούγεται με τους stock μαγνήτες σαν LP. Μια λέω να την πουλήσω, μια το μετανοιώνω... Όσο για το setup πάντως σε γνωστό μάστορα του κέντρου υπολογίζω γύρω στα 120 ευρώ. Καταλαβαίνω τι λες, κι εγώ θα περίμενα να σέβεται διαφορετικά το brand name της η Gibson και όχι μόνο στα φθηνά της όργανα, αλλά κυρίως στο ότι ονομάζει Custom Shop και χρεώνει αντίστοιχα μια κιθάρα που θα έπρεπε να λέγεται "Standard" (ακόμα κι αν την χρέωνε το ίδιο στην τελική). Όμως τελικά τα πάντα θυσιαζονται λόγω του εμπορικού ανταγωνισμού και το παν είναι ποια είναι η τιμή που θα "χτυπήσει" στο μάτι. Απλά είπα ότι έστω κι έτσι σε αυτές τις τιμές για τους λάτρεις των LPs η συγκεκριμένη εταιρεία παίζει μόνη της.

Φαντάζομαι ότι αν τόσο σοβαρά προβλήματα όσο αναφέρει ο lofring ήταν κοινός τόπος για τις φθηνές Gibson, και αποδεδειγμένα οφειλόταν στο εργοστάσιο (π.χ σε κακό στέγνωμα) θα είχε βουήξει ο τόπος δεν εννοώ μόνο την Ελλάδα...Παρόλα αυτά είναι η πρώτη φορά που διαβάζω ένα τόσο σοβαρό περιστατικό, και άρα το θεωρώ tough luck... Έχοντας πει αυτό εχώ φυσικά δει ακριβές Gibson όπως και Fender (ελαχίστες φυσικά τα τελευταία 20 χρόνια) με παρόμοια και ακόμα σοβαρότερα προβλήματα και μάλιστα μετά από πολλά χρόνια ιδιοκτησίας τους πράγμα που είναι ακόμη πιο δύσκολο μιας και υποτίθεται ότι οι όποιες φυσικές τάσεις των ξύλων έχουν υποχωρήσει. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις υπάρχουν πολλές παράμετροι που πρέπει να συνυπολογίζονται όπως για παράδειγμα οι συνθήκες στις οποίες "ζει" μια κιθάρα, αν μεταφέρεται σε διάφορα κλίματα, αν μένει καιρό μεσα στη θήκη χωρίς να παίζεται, αν κάποιος την αφησε για καιρό χωρίς χορδές αν πήρε γυαλόχαρτα και την έξυνε και μετά την πέρασε με βερνίκια χωρίς να είναι καλός γνώστης του αντικειμένου κ.λ.π. Επίσης ένα σετ της RS είναι ανώτερο από σχεδόν οτιδήποτε κυκλοφορεί στην αγορά στις και είναι μια σημαντική και σχετικά φθηνή αναβάθμιση σε κάθε stock όργανο. H Gibson δεν χρησιμοποιεί διαφορετικούς τριθέσιους στα φθηνά και τα ακριβά της μοντέλα απ' όσο ξέρω. Προσωπικά δεν είδα ποτε κάποιον τριθέσιο να έχει πρόβλημα κσι μάλιστα στον ένα χρόνο χρήσης ούτε στην πιο φθηνή κινέζα. Ένα καλό setup θα χρειάζεται απο καιρό σε καιρό κάθε κιθάρα. Αν θέλουμε να υπολογίσουμε ότι μια φθηνή Gibson θα χρειαστεί από το κουτί ένα fret levelling και ένα καινούργιο καλοκομμένο nut σε έναν καλό μάστορα (για να πετάει καλύτερα από οποιαδήποτε stock) εγώ ευχαρίστως το δέχομαι. Το κόστος είναι γύρω στα 100 ευρώ οπότε και θα κοστίζει όσο μια...Edwards.

Το προηγούμενο post στάλθηκε μισό ακόμα...τώρα είναι ολοκληρωμένο.

Για να μην παρεξηγιόμαστε και στεναχωριόμαστε άδικα. Μιλάμε για δυό διαφορετικά πράγματα. Κάποιοι εδώ μέσα μιλάνε για singlecuts με καλό playability και κάποιοι άλλοι για Les Paul. Θα συμφωνήσω απόλυτα ότι υπάρχουν snglecuts στη μισή τιμή με πολύ καλύτερο playability από κάποιες ακριβές Gibson, ακόμα και από τις ακριβότερες custom shop. Οι πρώτες που μου έρχονται στο μυαλό π.χ είναι οι PRS. Επίσης το playability φθηνότερων μοντέλων είτε αυτά είναι Ιαπωνικά είτε Κινέζικα είτε οτιδήποτε έχει βελτιωθεί τόσο που αν είναι το μόνο ζητούμενο σίγουρα δεν χρειάζεται κάποιος να ξοδέψει παραπάνω από 350 ευρώ για μια singlecut. Οπότε το θέμα είναι γιατί να θέλει κάποιος να αγοράσει μια Gibson. Η απάντηση είναι ότι θέλει να έχει τον ήχο που παραδοσιακά έχει μια Les Paul. Φυσικά και η Les Paul άλλαξε στα 60 χρόνια ιστορίας της με τις δύο κύριες παραλλαγές της όμως να είναι οι ελαφρύτερες, πιο compressed και πιο αεράτες στην ατάκα LPs των 50s και τα βαρίδια των 70s-80s με την πολύ πιο άμεση αττάκα και τα πολύ περισσότερα μπασοπρίμα. Oi πρώτες συνδυάστηκαν κυρίως με τον ήχο των Βritish Βlues και του Classic Rock και οι δεύτερες με τον ήχο του Hard Rock και του Heavy Metal. Σήμερα είναι σχετικά εύκολο να βρεί κάποιος στις χαμηλότερες κατηγορίες τιμής μια Gibson που ανταποκρίνεται στην δεύτερη κατηγορία. Mπορεί να ξεκινήσει από τις Studio Tribute και να φτάσει ως τις Traditional, κάποια Standard πριν το 2008, τις Custom και την απόλυτη του είδους που είναι ή '68άρα Custom Shop. Στην δεύτερη κατηγορία εγγύηση δυστυχώς αποτελούν μόνο τα μοντέλα του Custom Shop '57-'60, ενώ σε άλλη περίπτωση πρέπει κάποιος να είναι προετοιμάσμενος για ταξιδάκι στο εξωτερικό και πολλές ακροάσεις ή να είναι αρκετά τυχερός. Προτείνω πάντως να ξεκινήσει ακούγωντας τις μετα το 2008 Standard, τις πρώτες Classic των αρχών του '90, τις Heritage LPs και τις Standard δεκαετίας '90 με αυτή τη σειρά. Το πρώτο θέμα λοιπόν είναι αν υπάρχει σήμερα μια κιθάρα η οποία μπορεί να μας δώσει αυτούς τους ήχους σε φθηνότερη τιμή ώστε να ισοσκελίζειτο δυνατόν και την απώλεια της μεταπωλητικής αξίας την οποία δεδομένα έχει σε σχέση με μια Gibson ώστε να αξίζει σαν αγορά. Για όποιον λοιπόν θέλει μια κιθάρα με punch για να της αλλάξει πιθανότατα μαγνήτες και να παίξει hard rock, heavy metal κ.λ.π τα φθηνότερα μοντέλα της Gibson ξεκινάνε από 700 ευρώ. Σε αυτή την τιμή θεωρώ ότι δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Για όποιον ψάχνει την 50s εκδοχή της κιθάρας απλά σημειώνω ότι προσωπικά έχω ψάξει αρκετά χρόνια αλλά δεν έχω βρεί κάτι που σταθερά να μπορεί να ανταγωνίζεται τα πανάκριβα μοντέλα του Custom Shop. Το δεύτερο θέμα είναι αν χρειάζεται πραγματικά κάποιος μια Les Paul ή μια οποιαδήποτε Singlecut (για αισθητικούς λόγους) ή άλλου τύπου κιθάρα θα του έκανε εξίσου καλά τη δουλειά...Η γνώμη μου είναι ότι Les Paul χρειάζεται απόλυτα όποιος θέλει μια κιθάρα η οποία να φορέσει PAF style ή T-Top style μαγνήτες και να ασχοληθεί με vintage ενισχυτές. Λιγότερο τις χρειάζονται όσοι σκοπεύουν να τοποθετήσουν συγκεκριμένους hot rodded 70s humbuckers τύπου Duncan JB, DiMarzio Super Distortion έχοντας στο μυαλό πολύ "ειδικά" αποτελέσματα παίζοντας "καρφί" σχεδόν σε καποιον Marshall αντίστοιχης εποχής. Δεν χρειάζονται απαραίτητα Les Paul όσοι: 1. Δεν έχουν πρόβλημα με το ποιόν μαγνήτη θα φορέσουν αρκεί να ταιριάζει στην κιθάρα. Υπάρχουν σημέρα μαγνήτες που ταιριάζουν σε κάθε κιθάρα, πιο bright, πιο dark, πιο hot κ.λ.π 2. Παίζουν συνήθως με high gain κεραμικούς ή active μαγνήτες. Υπάρχει μια μικρή διαφορά στο punch αλλά όχι τέτοια για να ασχοληθεί καποιος. Σημειώνω εδώ ότι τα πιο "φθηνιάρικα" αντίγραφα τύπου Epi μπορεί να ακούγονται ακόμα καλύτερα από μια Gibson με κάποιους κεραμικούς οι οποίοι προορίζονταν κυρίως για superstrats του '80 και μπουκώνουν τα μπασομεσαία στις LPs. 3. Παίζουν με Humbucker Sized P90s. Εντελώς αναίσθητοι, ακούγονται το ίδιο παντού. 4. Παίζουν σε Ηigh Gain εvισχυτές που κάνουν όλες τις κιθάρες να ακούγονται το ίδιο. Δεω έχω καταλήξει οριστικά ακόμα για τους παραδοσιακούς P90s αν και είναι σίγουρος έχουν μικρότερες διαφοροποιήσεις τουλάχιστον από τους PAF style μαγνήτες σε σχέση με το όργανο που τοποθετούνται. Σημειώνω ότι παίζω με LPs σχεδόν αποκλειστικά τα τελευταία 10 χρόνια. Εχουν περάσει από τα χέρια μου φθηνά Κορεάτικα και άλλα αντίγραφα από τη δεκαετία του '90 και μετά αλλά και πιο ακριβά Ιαπωνικά μοντέλα. Επίσης Gibson LPs όλων των εποχών και μοντέλων από τα 70s και μετά. Το 2002-2003 έκανα μια μεγάλη έρευνα αγοράς στις HΠΑ θέλοντας τότε να αποκτήσω μια καλή LP. Ενα Gibson Φανμποϊ

Τα ψηφιακά delays σε σχέση με τα αναλογικά συνηθως πλεονεκτούν: 1. Στις πεντακάθαρες που στοχεύουν να προσομοιώσουν ένα tape delay με καινούργια ταινία. 2. Στο να προσθέτουν ένα δικό τους "sparkly" ηχόχρωμα που προσομοιώνει κλασικά studio units της TC ή της Eventide. Τα συνηθισμένα παράπονα είναι: 1. Ακούγονται περίεργα/αφύσικα στο high end 2. Είναι dull και κουραστικά στο αυτί μετά από λίγη ώρα. 3. Κάποια έχουν περίεργη αίσθηση στο χέρι. Προσωπικά μου αρέσει το sparky delay του TC για χρήση ώς βάθος. Nομίζω ότι δεν πρόκειται σε κάποιον να λείψει κάτι από το DD20 αγοράζοντάς το εκτός από την ευκολία του του DD20 σαν χρήση. Το DD20 ανήκει για μένα στην κατηγορία με τα παράπονα, κυρίως γιατί είναι dull, αλλά και επειδη έχει και ένα μικρό coloration στο high end. Δεν μπορεί να κάνει το sparkly του TC. Υπάρχει το Strymon Brigadier το οποίο είναι πολύ πιο πειστικό από το DD20 αλλά επίσης δεν μπορεί να κάνει το sparky του TC και δεν έχει banks/presets. Το "Holy Grail" των ψηφιακών delays Eventide Timefactor βρίσκεται δυστυχώς εκτός budget για αγορά ως καινούργιο και μόνο μέσω αγγελιών κάποιου forum (TGP) μπορείς να το φέρεις Ελλάδα με 350$ περίπου...(250 ευρώ)

Σε αυτήν την περιγραφή εγώ θα σου πρότεινα το TC Nova Repeater. Edit: Ξαναδιάβασα πιο προσεκτικά και λέτε ότι το ξέρετε... Τι modes θέλετε να έχετε που δεν τις δίνει το repeater; Τί είναι αυτό που σας "χαλάει" στα αναλογικά delays ή ποιόν ήχο ψηφιακού delay θέλετε να προσεγγίσετε; (Ένα παράδειγμα με καλλιτέχνη;)...

Σε ένα shootout που έκανα πριν καμιά διετία για μια κόπια 335 που έψαχνα κατέληξα ότι... 1. Hangstrom 2. Cort Δεν μου άρεσαν οι πολύ φθηνές της Epiphone και της Washburn και της Ibanez ήταν μέτρια σαν κατάσταση. Δυστυχώς δεν θυμάμαι ακριβή μοντέλα οπότε δεν ξέρω κατά πόσο βοηθάω.

Εδώ ο Ιάπωνας με την τιμιότητα που τον χαρακτηρίζει γράφει αναλυτικά τα specs: http://cgi.ebay.com/ESP-Edwards-LP-Super-Flamed-Relic-DUNCAN-Lemon-B-L-teno-/270779964852?pt=Guitar&hash=item3f0bbe5db4 "BODY : Thin laminated flame maple top/Solid maple/Solid Mahogany Back Vintage'59 type shape" για όποιον άκομψα ισχυρίζεται ότι γράφω επιστημονική φαντασία...καθένας με τα γούστα του από 'κει και πέρα...

Πάντως οι Custom Shop που έχω πιάσει εγώ είναι πιο twangy από τις Standard Gibson ή τουλάχιστον έχουν κάποιο σκάσιμο, δεν είναι τσιμεντόλιθοι. (εκτός από τις 68άρες)

Ο καθένας όπως βλέπεις εδώ έχει και την άποψη του. Εμένα ας πούμε μου κλέψαν την R0 πέρυσι. Δεν πήγα να πάρω μια μια Epiphone, μια Tokai, ή μια LP Traditional ή Standard παρόλο που τέτοιες κιθάρες έχουν περάσει από τα χέρια μου κατά δεκάδες τα τελευταία 20 χρόνια. Ούτε πήγα να αγοράσω δυο δοκάρια από την δίπλα οικοδομή και τους βάλω επάνω μια tuneomatic και δυο paf style μαγνήτες για να φτιάξω κιθάρα. Απλά έχω καταλήξει σε διαφορετικά συμπεράσματα οσον αφορά την επίδραση διαφόρων στοιχείων της κατασκευής του συγκεκριμένου οργάνου στον ήχο του απ' ότι άλλα μέλη. Αντίθετα λοπόν μαζεύω λεφτά να χτυπήσω πάλι μια Custom Shop πολύ πιθανόν από ένα δυο μαγαζιά που ξέρω στην Αμερική και δεν χρειάζεται να πάω ο ίδιος να δοκιμάσω ή συνδυάζοντάς το με κανα ταξιδάκι στην Γερμανία...Τώρα για να θέλω να δώσω σώνει και καλά 3 χιλιάρικα για κιθάρα σίγουρα υπάρχει για μένα κάποιος λόγος πέραν του να είμαι fan της Gibson. Αν θες τελικά την άποψη μου, η Gibson μπορεί είναι χειρότερα σεταρισμένη και σίγουρα με χειρότερο finish μπορεί να θέλει ακόμη και ταστοδουλειά...Το χειρότερο όμως που μπορεί να συμβει είναι να ακούγεται σαν κακή Gibson. Νot bad at all δηλαδή αν σκεφτείς ότι αυτό είναι ένα επίπεδο το οποίο πολλές "φημισμένες" κόπιες τύπου Greco, Orville κ.λ.π δεν το πλησιάζουν καν. (Δεν εννοώ όλες για να μην παρεξηγούμαι συνέχεια, μονάχα αυτές που έτυχε να παίξω εγώ). Aπό την άλλη η Gibson δε θα έχει top από κολλημένες φλίδες ξύλου όπως ή Edwards και σχεδόν όλες οι κινεζοκόπιες για να δείχνει ότι έχει νερά το maple, πράγμα που είναι φοβερό κατασκευαστικό λάθος στη συγκεκριμένη κιθάρα κατά τη γνώμη μου. Το κομμάτι της κιθάρας δηλαδή που απορροφά κατά κύριο λόγο την ενέργεια της χορδής να είναι φλίδα και κόλλα... Σαν επένδυση φυσικά δεν το συζητάμε καν. Όταν θα την πουλήσεις την Gibson (στα σίγουρα) για να αγοράσεις την επόμενη θα πάρεις το 80% των χρημάτων σου πίσω. Μαγνήτες και οι BB και οι SD είναι καλοί. Tίποτα φοβερό, Προσωπικά προτιμώ τους BB από τον συνδυασμό '59/JB αλλά από την άλλη προτιμώ και τους Seth Lovers από τους BB. Όλα αυτά σε μια καλοκατασκευασμένη LP. Στις κόπιες που πέρασαν από τα χέρια μου δεν θα έβαζα κάνεναν από αυτούς τους μαγνήτες γιατί τις "γδύνουν". Ειδικά ο JB στη γέφυρα και οι Seth Lovers...

Mπα δεν είναι τωρινό, εδώ και μερικά χρόνια κοστίζουν σχεδόν όσο μια VOS '57 άρα.

Μπα καλά κάνεις σήμερα κι ασχολείσαι με κιθάρες...Αν έκανες και τον κόπο να διαβάσεις μερικά τέτοια thread θα διαπίστωνες ότι έχω φαγωθεί να τα λέω αλλά οι κινεζολάτρες εδώ μέσα είναι σαν τα ζόμπι στο Resident Evil... (Με ένα μικρό edit): Τα 600 ευρώ είναι τα διπλάσια από τα 300 αν κάποιος έχει πολύ μικρό budget...αλλά μέχρι εκεί.

Από φωτογραφία; Δεν είναι σοβαρό φυσικά, εκτός αν θες να γίνεις reviewer...

Εγώ το μόνο στο οποίο θα σου πω να προσέξεις, χωρίς να θέλω να σου αλλάξω γνώμη φυσικά είναι πως πολλούς από τους μαγνήτες που φέρνουν πολύ σε PAF όταν τους βάζεις σε Epi είναι σαν να έχεις κλείσει τα μπάσα στον ενισχυτή σου μιας και δυστυχώς σε τέτοιου είδους όργανα δεν βγαινει όλος ο ήχος μόνο από τα ηλεκτρικά, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο και η υπόλοιπη κατασκευή. Για τους συγκεκριμένους (τους Burstbuckers) διατηρώ μια επιφύλαξη μιας και δεν τους έχω ακούσει σε Epi μήπως σώζονται επειδή είναι σχετικά dark αν και πάλι δεν το νομίζω. Αν τους βάλεις ή αν το έχει κάνει κάποιος άλλος ας postάρει καμιά γνώμη. Τους Burstbuckers τους έχω ακούσει σε αρκετές Gibson και έχω ακούσει πάρα πολλούς συνδυασμούς μαγνητών σε διαφόρων εποχών Epi.

...ή ας βάλει ολόκληρο το vibrola και ας μην το χρησιμοποιεί όπως κάνουν όλοι...(σαν αίσθηση προσωπικά μου αρέσει απλά ξεκουρδίζει αμέσως). Το να το βάλει κάποιος με τον τρόπο που πρότεινες μου κάνει κίτς του τύπου clip-on σκουλαρίκι...καλά για τη φωτο με το vibrola και το stoptail δεν το συζητάω...σαν περιστεριώτικο παπάκι χωρίς ποδιά ένα πράγμα... :P

H πιο "hot" επιλογή είναι να Βάλεις δυο DiMarzio. Έναν Paf Pro στο neck κι έναν Tone Zone στο bridge. Κλασική '80s συνταγή, θα σώσει και μπασομεσαία στην Epiphone που λογικά υπολείπεται. Αν θέλεις κάτι λιγότερο "ξερό" μια πολύ καλή επιλογή για τις Epi είναι και οι PRS DragonII (επίσης μπασομεσαίοι και πιο smooth). Τέλος η πιο blues/vintage επιλογή είναι μάλλον οι Seymour Duncan με τον Pearly Gates για neck και τον Custom Custom για bridge ή και σετ Pearly Gates αν σκοπεύεις να χρησιμοποιήσεις τον neck για lead και τον bridge για rythm. Άλλαξε μαζί και τα ποτενσιόμετρα με τέσσερα καλά CTS αλλιώς δεν μπορείς να ξέρεις αν ακούς τον μαγνήτη σωστά. Τα παιδιά που σου πρότειναν ενισχυτή το κάναν με καλές προθέσεις. Γενικά αναβαθμίσεις σε μαγνήτες, αγορές πεταλιών κ.λ.π τα συζητάμε εφόσον έχουμε τη βάση του ήχου μας που είναι ο ενισχυτής για να μπορούμε να καταλάβουμε τί μας κάνει και τι όχι. Αυτό σε γλυτώνει από έξοδα μακροπρόθεσμα, γιατί αν αύριο πάρεις έναν καλύτερο ενισχυτή μπορεί ότι έχεις ήδη αγοράσει να μην συνδυάζεται καλά και να πρέπει να ξεκινήσεις ξανά απ' την αρχή. Επίσης σήμερα οι ενισχυτές δεν "σκούζουν" από τους μαγνήτες. Αυτό ήταν κάτι που το κάναν το '70 τότε που οι ενισχυτές δεν είχαν αρκετό γκάζι και δεν υπήρχαν τα πετάλια που υπάρχουν σήμερα. Με το να βάλεις έναν πολύ hot μαγνήτη απλά περιορίζεις την συχνοτική έκταση και καταστρέφεις τα καθαρά της κιθάρας σου.

Κρίμα ρε γαμώτο...μια φορά ήρθαν στην Ελλάδα και παίξαν σκ@τ@......

Λοιπόν, το tubescreamer δεν μου αρέσει για τρανζίστορ ενισχυτή και είναι δυο φορές πάνω από το budget του παιδιού μεταχειρισμένο. Το Bad Monkey είναι ένα φθηνιάρικο Tubescreamer με buffer που καταστρέφει το bypass σήμα και όπως και στην προηγούμενη επίσης δεν μου αρέσει. Tο να προτείνει κάποιος το DS-1 σε τρανζιστοράτο ενισχυτή δείχνει ότι δεν το έχει ακούσει ποτε σαν συνδυασμό. Το DS-1 θέλει ήδη γκαζωμένο λαμπάτο για να "δείξει" πραγματικά. Τα καινούργια RAT δεν μου αρέσουν ενώ τα παλιά και τα reissues είναι τρεις φορές πάνω από το budget του παιδιού (μάλλον πιο ακριβό και από τον ενισχυτή του). Επίσης το RAT εδώ και 30 χρόνια περίπου θεωρείται καθαρό distortion και άρα όχι και τόσο κατάλληλο για "Blues" ήχο. Εδώ που τα λέμε ρε Pepperάκια μήπως μιας και υπολείπεσαι σε εξοπλισμό γενικά να μάζευες κανα λεφτό παραπάνω να χτυπήσεις ένα Fender Mustang II να ξεμπερδευεις μια και καλή με όλα... http://www.thomann.de/gr/fender_mustang_ii.htm @Elixir...αυτό που έκανες δεν είναι καθόλου ωραίο. Αλίμονο να ξεκινήσουμε τις διαφημίσεις μέσω των thread.

Πρέπει να πας σε κάτι φάσης "amp in a box". Υπάρχει ένα sticky με τέτοια πετάλια, βρες το φθηνότερο στην κατηγορία "marshall". Με αυτά τα λεφτά πάντως... http://smart.noiz.gr/details.php?id=47565 http://smart.noiz.gr/details.php?id=44936 http://forum.kithara.gr/index.php?action=classifieds;sa=view;id=23641 αυτές είναι οι καλύτερες επιλογές μάλλον.

Τομ παίξιμο του Coxon είναι ζήτημα αισθητικής ενώ του Πωστονείπαμε είναι ζήτημα τεχνικής. Γενικά είναι πολύ πιο δύσκολο να αποκτήσεις αισθητική γιατί απαιτεί νοητικό επίπεδο και κουλτούρα. Το πρώτο το δίνει μάλλον η φύση και άρα είναι ανεκτίμητο και το δεύτερο είναι ακόμη πιο δύσκολο γιατί προϋποθέτει το πρώτο αλλά εξαρτάται κι από ένα σύνολο άλλων συνθηκών (κοινωνικό περιβάλλον κ.λ.π.) Tο να μάθεις από την άλλη να παίζεις καλά ένα όργανο είναι ζήτημα εξάσκησης και κάτι που μπορεί να καταφέρει εύκολα ο μέσος άνθρωπος αν διαθέσει τον χρόνο. Και πάλι αξίζει θαυμασμό αν καταφέρεις να γίνεις η Callas, ο Rachmaninov ή ο Coltrane αλλά πραγματικά εγώ μόνο σε τέτοια επίπεδα μπορώ να το θαυμάσω.

Αν και απευθύνεσαι σε άλλα μελη ελπίζω να μην πειράζει να σου απαντήσω κι εγώ. Θεωρώ ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να "βαλεις" κιθάρες σε album όπως το the great escape με τον τρόπο που το έκανε ο Coxon παρά να κάνεις αυτό που κάνει το τυπάκι που ποστάρεις. Και ο ήχος του έχει υπάρξει "trademark" με την κατά καιρούς χρήση εφέ τα οποία ακόμα και σήμερα συζητιούνται σε fora πολύ πιο απαιτητικά σε ζητήματα ήχου από το noiz.

my point... καλός ο Coxon συνθετικά και ηχητικά μπροστά αλλά ρε παιδί μου γιατί να αγοράσεις μια Fat Tele μουσταρδί με Tortoise pickguard;

Μια πρόταση που κάνει οποιονδήποτε ενισχυτή σε αυτη την κατηγορία τιμής (αλλά και στην τριπλάσια αν μιλάμε για Hard RocK) να φαίνεται αστείος: http://forum.kithara.gr/index.php?action=classifieds;sa=view;id=23906 (Φυσικά δεν έχω καμία σχέση με τον πωλητή ή την αγγελία).

Για τις ανάγκες σου υπάρχουν οι Marshall Plexi και τα attenuators... (μετά μπορείς να πάρεις έναν κομπρέσσορα για RHCP, ένα univibe ένα wha κι ένα fuzz face για Hendrix, κι ένα Boss DM-2 για τα βάθη των DK, τα slap του Chuck κ.λ.π) ;D Πέρα από την πλάκα, με τι ενισχυτή παίζεις και τι budget έχεις;

Αυτό ισχύει μόνο για τις CIJ έτσι;