kpeyos

Είναι κλασική περίπτωση idiot savant. Ωραία τραγούδια αλλά μέχρι εκεί. Θα πρότεινα να ξεκινήσεις να διαβάζεις απ το Κατίν και να τελειώσεις μόλις φτάσεις στη Σρεμπρένιτσα.

https://en.wikipedia.org/wiki/Deportation_of_the_Soviet_Greeks To 1949 o Stalin θυμήθηκε ξαφνικά τον Βενιζέλο...μάλιστα. Όσο για αυτό που αναφέρεις νομίζω ότι ήρθαμε πάτσι με τους Ρώσους όταν ο Λένιν και τα κολλητάρια του εξόπλισαν και εκπαίδευσαν τα τάγματα του Κεμάλ για να μας σφάξουν στην Μικρά Ασία.

Εκτός απ τον Desmond Tutu που αγαπώ να παραθέτω όταν ακούω ισαποστάκηδες, την καλύτερη απάντηση την έδωσε στον ΟΗΕ ένας Αφρικανός ηγέτης. Είπε, στην δική μας ήπειρο τα σύνορα χαράχτηκαν στην τύχη από τους αποικιοκράτες, πολλές φορές χωρίζοντας λαούς της ίδιας εθνικότητας, με τη ίδια γλώσσα, ήθη και έθιμα στη μέση. Αλοίμονο όμως εάν ξεκινούσαν σε όλη την ήπειρο πόλεμοι με σκοπό να αλλάξουν αυτά τα σύνορα. Οι αναθεωρητισμοί δεν είναι ποτέ καλό πράγμα. Και οι Ρώσοι έδιωξαν απ την Κριμαία πριν 50 χρόνια τους Έλληνες και τους Τατάρους και τους έστειλαν στη Σιβηρία για να εγκαταστήσουν τη φυλή τους στην Κριμαία λόγω της στρατηγικής της σημασίας. Όλα αυτά τώρα όμως δεν έχουν καμία σημασία. Καλό είναι τα πράγματα να παραμένουν ως έχουν γιατί μόνο έτσι μπορεί να διασφαλίζεται η ειρήνη. Και να καταδικάζεται απερίφραστα κάθε επιθετική προσπάθεια αλλαγής τους.

Και ο Quayle θα λείπει σε αυτούς που ενέπνευσε να πιάσουν την κιθάρα ή να αγοράσουν μια Ibanez όπως ανέφερα παραπάνω, ή να το γυρίσουν απ τα τσάμικα στο fusion βλέποντας κάποια μέρα το κανάλι του στο Youtube.

Μα είπατε ότι δεν είναι θέμα τεχνικής ή παιξίματος και πολύ περισσότερο έχει να κάνει η επιρροή ή η διασημότητα. Νες πα; Το παίξιμο του Cobain θα λείπει σε κάποιους όπως θα λείπει και του Neil Young που είναι το ίδιο ακατέργαστο ή του Kirk Hammett που μπορεί στην επιφάνεια να φαίνεται δυσκολότερο αλλά τελικά είναι κι αυτό επιπέδου novice to moderate. Κάποιοι θα τρελαίνονται με τις πεντατονικές του SRV. Άλλοι με το ιδρωμένο στήθος του Joe Perry, το ημίψηλο του Slash ή το ανεμίζων μαλλί του Steve Vai.

Είναι απλό γιατί ο Quayle μπορεί να είναι GH με τα δικά μου standards: Γιατί πολλά παιδιά πηγαίνουν κι αγοράζουν τις Ibanez τους για να γίνουν σαν κι αυτόν και ξεπατικώνουν το στυλ του, όπως κάποτε θα πήγαιναν να αγοράσουν τις Les Paul τους για να γίνουν σαν τον Slash ή τις Strat για να γίνουν σαν τον SRV και να παίζουν "Mary had a little lamb..." ? Γι αυτό είπα ότι ο ορισμός του GH που έχει δωθεί εδώ αφήνει λίγους και ως επί το πλείστον αδιάφορους τύπους στο club

O Hendrix έβγαλε το πρώτο album το '67 και το τελευταίο το '70. Δεν το λες και διάρκεια... ???

Δήλωσα απ την αρχή ένοχος ως προς το ότι δεν κάθησα να διαβάσω ενδελεχώς το thread. Με αυτό τον ορισμό που δίνεις όμως τώρα θα μπορούσα απλά να ρωτήσω: Ποιος νοιάζεται γι αυτούς τους guitar heroes? Γιατί να μας απασχολούν; Έλλειψε σε κανέναν ο Joe Perry και τα 8 μέτρα πεντατονικής κοινοτυπίας πάνω σε κομμάτια που του έγραφε κάποιος songwriter? Γιατί αυτόν περιγράφει ο ορισμός που δίνεται εδώ. Οι περισσότεροι μεγάλοι κιθαριστες ήταν μεγάλοι για ένα πολύ περιορισμένο κοινό.

Δεν μπορώ να σου πω σε ποια μπάντα έχει παίξει ούτε 10 καλά του κομμάτια, όπως δεν μπορώ να σου πω ούτε για τον Vai, τον Satriani ή τον SRV, που για τον τελευταίο ειδικά νομίζω οτι δε θα μπορούσα και να ψαχνα να βρω 10 καλά κομμάτια. Από κει και πέρα είναι θέμα ορισμού. Ο Holdsworth για πολλούς είναι Guitar Hero. Μέχρι κιθάρες και μαγνήτες είχε στο όνομα του και πολλους πιστούς ακόλουθους της καριέρας του. Ο ορισμός που δίνεις εσύ αφήνει ως GH μόνο τους κιθαρίστες των classic rock των 70s και τους posers των 80s.

Γεγονός είναι πως κάποιος που θεωρεί ότι οι δεινόσαυροι είναι πλάσματα που ζουν στην εποχή μας είναι ας πούμε αρκετά παραπληροφορημένος ? Από εκεί και πέρα το παράδειγμα σου είναι ακόμη και καθ υπερβολήν ατυχές. Τα παραδείγματα που ανέφερα δεν αφορούν τον πολύ κόσμο, αφορούν όμως πολλούς κιθαρίστες της νέας γενιάς. Ακριβώς δηλαδή όπως ο Zappa και ο Fripp στα 70s, ο Satriani και ο Vai στα 80s, o SRV στα 90s κλπ... Τώρα εσύ μπορεί αυτό να μην το θεωρείς μουσική ή κάτι αξιόλογο, αλλά απ την άλλη φαντάζομαι πως αυτός που άκουγε Miles Davis και Coltrane στα 60s θα μπορούσε με το δίκιο του να χλευάζει τον κάθε Fripp, Zappa, Vai κλπ. Είναι απλά άλλες γενιές και άλλες εποχές. Και λες ότι οι συγκεκριμένοι είναι socialite, οκ, αυτή όμως είναι η κατάσταση σήμερα. Επίσης μαζί με τις εποχές έχουν αλλάξει και τα μεγέθη . Όπως ήταν αδύνατον να υπάρξει μπάντα του μεγέθους των superstars των 60s στα 80s, έτσι σήμερα με τη συνεχή ροή πληροφορίας, τον υπερκορεσμό, τη διάσπαση της προσοχής μας και την άμεση πρόσβαση και στη δημιουργία και στην κατανάλωση μουσικής τα μεγέθη των GH και η προσοχή που δίνεται σε αυτoύς έχει μικρύνει. Απ' την άλλη εμένα πχ μου φαίνται πιο γραφικός κι απ τη Σαντορίνη αυτός που επιμένει να κυκλοφορεί σε φορμά άλμπουμ τo dad rock του κι απορεί γιατί δεν ασχολείται έστω ο 45άρης με αυτόν, την ίδια στιγμή που και ο 45άρης έχει υπερκορεστεί από αυτά τα ακούσματα, έχει δει τους περισσότερους από τους ήρωές του να τα παίζουν από κοντά και υπόκειται ακριβώς στην ίδια συνεχή ροή πληροφορίας με τους πιτσιρικάδες με τη διαφορά των χιλιάδων επιπλέον υποχρεώσεων. Μπορώ να γράψω σελίδες ακόμη για το πόσο δεν έχει νόημα να κάθεται κάποιος να ασχοληθεί με κάτι που θα κάνει χειρότερα από αυτό που έχει ήδη γίνει (εκτός απ το να κάνει το κέφι του στο σπίτι του δηλαδή) και για το ότι αυτά τα παιδιά τουλάχιστον έχουν μια πρόταση. Καλή; Κακή; Αλλά πάντως έχουν και πρόταση και 1000άδες φορές περισσότερο νόημα απ το να δώ έναν ακόμη κλώνο του Bonamassa, που είναι κλώνος του SRV, που είναι κλώνος του Hendrix, τον οποίο Hendrix μπορώ να δώ να παίζει στο YouTube ότι ώρα θέλω.

Όντως έχω κάποια ηλικία. Το θέμα όμως ήταν: guitar heroes of today. Οι συγκεκριμένοι θεωρώ ότι έχουν impact στους καινούργιους κιθαρίστες, μιας και μόνο αυτοί μάλλον ασχολούνται μαζί τους και έχουν ξέρω γω μισό εκατομμύριο συνδρομητές ο καθένας, που είναι τεράστιο αν αναλογιστούμε τον όγκο του περιεχομένου που δημιουργείται σήμερα σε σχέση με το παρελθόν. Και οι παλαιότεροι όμως που λες ότι άλλαξαν τη μουσική, για ποιούς την άλλαξαν; Τους θεωρούμε διαχρονικούς γιατί η δική μας γενιά μεγάλωσε μαζί τους και γιατί εμείς ίσως τους ακούμε ακόμη. Η καινούργια γενιά έχει βαφτίσει όλο αυτό που εμείς ακούμε ως το "dad rock" των "boomers". Και οι δύο απαξιωτικοί όροι. Boomers αυτοί που γεννήθηκαν όπως σωστα υπέθεσες, μέχρι το '70. Αν το θέμα ήταν "ποιοι ήταν οι δικοί σου guitar heroes", θα απαντούσα διαφορετικά. Και πάλι βέβαια μπορεί τα γούστα μας να διαφέραν γιατί οι δικοί μου guitar heroes ήταν ο Tom Verlaine, o Lee Renaldo, o Johnny Marr, o Kevin Shields κλπ.

Αν διαβάσεις το προηγούμενο post μου θα καταλάβεις τί εννοώ.

Κινέζος - Ιάπωνας - Μεξικάνος για την ακρίβεια. Ναι αυτό ακριβώς λέω κι εγώ. Οι γενιές αλλάζουν, οι ορισμοί αλλάζουν μαζί τους. Σήμερα βλέπεις σε ποιούς κάνουν εγγραφή στο YouTube όσοι το '80 θα αγόραζαν τα άλμπουμ των Malmsteen, Satriani, Vai, Vinnie Moore κλπ και κάπως έτσι μπορείς να καταλάβεις τί θεωρεί σπουδαίο στην κιθάρα η σημερινή γενιά.

Δεν διάβασα αναλυτικά και τις 13 σελίδες αυτού του post, αλλά παρατήρησα φυλλομετρώντας ότι οι απαντήσεις στο "guitar heroes of today" αναλώθηκαν σε κάτι boomers που είχαν ίσως να πούν κάτι πριν 35 χρόνια. Με δεδομένο λοιπόν ότι ο ορισμός του guitar hero είναι "αυτός που δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλον εκτός από τους κιθαρίστες" εγώ θα έλεγα ότι guitar heroes of today για μένα είναι οι ακόλουθοι: Επίσης θα έλεγα Guthrie Govan, Tom Quayle, Max Ostro. Καινουργιοι λίγο ως πολύ κι αυτοί, με μεγάλο fan base στο ΥΤ αλλά με πιο boomer στυλάκι.

Αν και αγόρασα τα εισητήρια με αρκετή επιφύλαξη και λόγω του προχωρημένου της εποχής για ανοικτά live και γιατί ότι είχα ακούσει απ τον συγκεκριμένο μου είχε φανεί ιδιαίτερο μεν αλλά όχι κάτι καταπληκτικό, το συγκεκριμένο live αποζημίωσε πλήρως. Από τις πιο καλοστημένες σκηνικές παρουσίες μπάντας. To setlist δουλεμένο με φοβερή λεπτομέρεια σε όλα τα σημεία του. Ο '60s ήχος υποστηριζόταν απο τα αντίστοιχα όργανα: κιθάρες Airline, μπάσο Mustang short scale, ακόμη και cigar box κιθάρες. Η μπάντα δε λυπήθηκε να σύρει κι ένα grand piano για τα τρία τέσσερα κομμάτια που χρειαζόταν. Το μόνο μείον που θα μπορούσα να αναφέρω προσωπικά ήταν ότι το ampless setup στα δύο τρία σημεία που χρειάστηκαν να βρωμίσουν οι κιθάρες ήταν λίγο σα να χεις βάλει το σεμεδάκι της γιαγιάς πάνω στο καντραν μιας καινούργιας Mercedes. Ο μόνος λόγος που μπορώ να το δικαιολογήσω είναι ότι επειδή ο Asaf κινείται αρκετά και κάνει διάφορα πάνω στη σκηνή, δεν έχει θέματα με bleed κλπ. Δεδομένου πάντως του στησίματος όλων των υπολοίπων, δε νομίζω πως έγινε γιατί "πού να κουβαλάμε τον 25 κιλά ενισχυτή ρε φιλαράκι..." Ο ίδιος ο Asaf o οποίος εκτός από φωνή έπαιξε κιθάρα, cigar box slide, πιάνο, φυσαρμόνικα, κρουστά ήταν χθες ένας πολυτάλαντος star παλαιάς κοπής, με την εξωστρέφεια που χρειάζεται ώστε να διασκεδάσει ο κόσμος το βράδυ του και με ενέργεια που θύμιζε Cave πριν 25 χρόνια. Γι αυτόν ήταν ένα όνειρο ζωής να παίξει στο Ηρώδειο και αυτό φάνηκε. Έμεινε μαζί μας λίγο παραπάνω από δύο ώρες και τα έδωσε όλα. Εν κατακλείδι, ο συγκεκριμένος μπορεί να μην έχει τα πολύ μεγάλα κομμάτια και ίσως και σπάνια να βάλω να ακούσω κάτι δικό του σπίτι μου. Όμως δε νομίζω ότι υπήρξε άνθρωπος που να ένοιωσε ότι έχασε το βράδυ του εχθές μαζί του. Μετά από αυτό το live εγώ πάντως τον συμπαθώ λίγο περισσότερο.

O Mark III μάλλον δεν είναι και ο πιο πολιτικά ορθός ενισχυτής...? Το οποίο όμως μου θυμίζει ότι όλοι οι Boogie έχουν direct out. Το silent out ξεκινάει απ τους Mark IV οπότε στον Mark III χρειάζεται κάποιο load. Οπότε άλλο ένα πιθανό set-up θα ήταν boogie w/attenuator -> DI out -> Cab sim

Καλά εδώ πλέον (Αθήνα) μάλλον δεν υπάρχουν και πολλές σκηνές πλέον στην post covid εποχή, αλλά στο "Αν" και στο "6 dogs" πχ, μπορείς να φέρεις

Μάλλον εννοεί για εκείνον, όχι γενικά.

Αν δε θες να ασχοληθείς με attenuators και ενισχυτές, ισως θα πρέπει να προσθέσεις στο τέλος της πεταλιέρας σου πριν το radar ένα amp-in-a-box πετάλι που τώρα δεν έχεις. Υπάρχει και η λύση του Mooer Micro Pre 8, που κάνει sim τον boogie σου, κι έχει και ενσωματομένο cab sim, δεν χρειάζεσαι το Radar δηλαδή

Νομίζω ότι για κάποιον που θα ασχοληθεί με απλά projects τα Μ1 είναι overkill μιας και μπορεί να φτιάξει ένα υπεραρκετό mini pc με το 1/3 ή 1/4 των χρημάτων (i3 10ης γενιάς, 16gb στα 3200mhz). Απ την άλλη για κάποιον με πολλά παλιά ή/και πολύπλοκα projects αυτό που βλέπω και σε αυτό το βίντεο αλλά από άλλες πηγές που παρακολουθώ, είναι ότι προς το παρόν τα M1 είναι μια αχρείαστη ταλαιπώρια. Το καλοκαίρι μάζεψα κάποιες προσφoρές από δω κι από κει κι έφτιαξα καινούργιο PC για μουσική με τοπ υλικά και πάλι μου πήγε στα 2/3 της τιμής ενός Mac M1. Ίσως τα Apple Silicon να είναι το μέλλον, προς το παρόν όμως δε βλέπω λόγο να ασχοληθώ.

Θεωρώ ότι και μόνο με το Mooer Radar μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου. Θα πρέπει προσέξεις να έχεις το σωστό USB καλώδιο για να μπορέσεις να φορτώσεις εξωτερικά IRs γιατί αυτά που έχει φορτωμένα δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Μπορείς επίσης αγοράζοντας ένα καλό attenuator για τον Mark III να συνεχίσεις να τον ευχαριστιέσαι live σε μια αλυσίδα Boogie -> Attenuator (line out) -> Radar

Κοίτα επειδή το αναφέρεις και το ξαναφέρεις ότι είσαι μηχανολόγος κλπ κλπ, είμαι τεχνικός διευθυντής ναυτιλιακής τα τελευταία 15 χρόνια με master στην τεχνική διοίκηση και η σύντροφός μου αρχισχεδιάστρια σε διεθνές brand. Μπορώ να σε διαβεβαιώσω λοιπόν κι εγώ χρησιμοποιώντας τα credentials μας ότι κάνεις λάθος.

Ένα τζίν μπορεί να έχει κόστος κατασκευής για τον Κινέζο 2 ευρώ και για έναν μεγάλο μπράντ υψηλής ραπτικής 200. Γιατί ο Κινέζος έχει προσανατολιστεί στη μαζική παραγωγή, χωρίς πολλά πολλά. Του στέλνουν μια παραγγελία, τώρα αν η απόχρωση δεν είναι ακριβώς αυτή, αν το μεγεθολόγιο του είναι στο περίπου αν κάποιες ραφές ξεφτίσουν στο δίμηνο, so what? Αυτός που το παραγγέλνει, ξέρει τί θα πάρει. Απ την άλλη το μπράντ στο Παρίσι που τα ράβει όλα στο χέρι με τοπ σχεδιάστριες, ράφτριες, πατρονίστς και δεν ξέρω τί άλλο, στοχεύει σε μια εντελώς διαφορετική αγορά. Πρόσεξε: Κανείς δεν είπε ότι δεν μπορεί ο Κινέζος να φτιάξει καταπληκτικά τζην ή στην περίπτωσή μας να τυλίξει τοπ μαγνήτες, αυτό το λες εσύ. Το ότι ένας μαγνήτης μπορεί και διαφοροποιείται τόσο πολύ μέσα από τρία parts, πρέπει επίσης να σου δίνει ένα hint για το πόσο σημαντική είναι η επιλογή αυτών των parts σε ποιότητα, σε ανοχές κλπ. H Electrisola που χρησιμοποιούν οι τοπ κατασκευαστές, κατασκευάζει σύρμα κατα παραγγελία για επιστημονικά μηχανήματα. Η Arnold Magnetics χρησιμοποιείται απ την αεροπλοϊα. Νομίζεις ότι μπορεί ο καθένας να πάρει ένα σύρμα κι ένα ότι να ναι κράμα μαγνήτη και να φτιάξει κάτι αντίστοιχο; Τότε τί πιο εύκολο να το κάνεις, να ανεβάσεις και τα κλιπάκια σου του youtube και να θησαυρίσεις. Γιατί δεν το χουν κάνει νομίζεις τόσοι και τόσοι, δεδομένης της ζήτησης; Και εντάξει η Gibson έχει πες και το όνομα να πουλήσει hype. Οι άλλοι τί; O κάθε τύπος με μια καλύβα στο Seattle ή στην Κροατία καταφέρνει και πουλάει φούμαρα; Πώς; Η να το πεις στην Fender που εκπαίδευε την τυλίχτρια του custom shop 5 χρόνια για να αντικαταστήσει την Abigail...