kpeyos

Δηλαδή πιστεύεις ότι θέλει να δώσει 1.000 ευρώ για να αγοράσει κάτι που θα ακούγεται λίγο χειρότερα αλλά θα έχει midi και καλό leslie sim?

Έτσι κι αλλιώς το κόλπο είναι να γράφεις πρώτα το δεξί και μετά το αριστερό στις παραγωγές ώστε να φαίνεται ότι παίζεις και με δίσκαλο με διαφορετικές ρυθμίσεις drawbars, percussion κλπ. Οπότε το midi είναι μονο για να αλλάζεις καμιά νότα, οι αλλάγές drawbars όταν παίζεις με ένα χέρι δεν είναι καμιά επιστήμη, ούτε απαιτούν ιδιαίτερα skills. (Υ.Γ: Μ' αυτα και μ' αυτά θυμήθηκα τη μέρα που αγόρασα το Keyboard που είχε αφιέρωμα στον Al Cooper και άλλαξε η ζωή μου, γιατί προ ίντερνετ έπρεπε με το αυτί να ψάξω να καταλάβω ρυθμίσεις απ αυτά που άκουγα...συγκινήθηκα λίγο) Εντάξει τότε απάντησες μόνος σου την ερώτηση, παίρνεις το πιο πρακτικό και το φθηνότερο. End of story. Διόρθωση: Αν θες ρίξε μια ματιά μπας και βρεις φθηνό και κανα παλιό Nord, έχει διάφορα μοντέλα με πολλούς καλούς ήχους και drawbars.

Δεν είναι θέμα πουριτανισμού, σκέψου την αντιστοιχία ότι κάποιος μπορεί έναν Fender Twin αλλά το σκέφτεται μήπως τελικά δώσει τα ίδια λεφτά για να πάρει το POD το φασόλι γιατί στα youtube videos και τα δύο έχουν ωραίο καθαρό ήχο ? Από κει και πέρα και ο James Taylor έπαιζε με το CX-3 για να μην κουβαλάει το Hammond κάποτε αλλά αυτό δε σημαίνει ότι το CX-3 μοιάζει ιδιαίτερα σε ένα B3, μιας και δεν έχει octave folding στα higher registers - πολύ χαρούμενοι πρέπει αν ήταν οι Ιάπωνες που το έφτιαξαν αυτό το "ελλάτωμα" του Hammond αλλά τελικά σήμερα αυτό θεωρείται το μεγαλύτερο μειονέκτημα του Korg και είναι και ο λόγος που ακούγεται πιο "pop" ή πιο "θεατράλε" αν εισαι ο Nick Cave. Θέλω εδώ να πω ότι εντάξει όταν είσαι επαγγελματίας, κάνεις λίγο και την ανάγκη φιλοτιμία για να μην κουβαλάς καμιά 100αρια κιλά παραπάνω ή για να πάρεις τα φραγκάκια απ το endorsement...

Είναι δική σου σαφώς η απόφαση αλλά αυτό που εγώ ακούω απ το Roland είναι ένας ήχος που θυμίζει πολύ περισσότερο το Arturia B3 ή το IK Β3-Χ παρά πραγματικό Hammond. Με αυτό ως δεδομένο δε νομίζω να έδινα τόσα λεφτά απλά για την ευκολία του να μην ανοίγω υπολογιστή. Κατανοώ απόλυτα όμως γιατί για κάποιον που πιθανότατα δεν έχει πιάσει στα χέρια του πραγματικό όργανο και δεν έχει ασχοληθεί εκτενώς με το σπορ (και διόρθωσε με αν κάνω λάθος) μπορεί να περνάει το Roland ως πειστικό αντίγραφο. Απ την άλλη για μένα είναι pure cheese. Γενικά η Roland εδώ και πολύ καιρό βέβαια δε με πείθει ιδιαίτερα σε τίποτα. Είμαι και κάτοχος ενός System-1. Τουλάχιστον το βρήκα φθηνά.

Ξεκίνησα την μουσική και μπάντες όντας οργανίστας. Όσο κι αν ακούγονται πειστικά στο κάθε youtube από κοντά δεν έχω ακούσει καμία προσομείωση Hammond ή Farfisa ψηφιακή ή vst που να μη ακούγεται ακόμη αστεία. Είμαι κάτοχος ενός παλιού Korg CX-3 που σκοπέυω να κρατήσω για πάντα. Δεν είναι Hammond, δεν είναι Combo organ, είναι αυτό που είναι το συγκεκριμένο. Βέβαια χρειάζεσαι με αυτό κι ένα καλό Leslie clone, όπως το Ventilator το οποίο επίσης δεν είναι φθηνό. Υπάρχει βέβαια και το πάρα πολύ καλό Korg G4 αν το βρείς κάπου φθηνό μεταχειρισμένο, που έχει το πλεονέκτημα ότι έχει και πολύ συμπαθητικούς driven ήχους. Μακριά από το Strymon μόνο. Πολλές φορές βλέπω στις αγγελίες του Noiz τα CX3 και σκέφτομαι να χτυπήσω κάποιο για να χω τα δυο κλαβιέ γιατί όπως και να χει όργανο μονόσκαλο, ξύλο απελέκητο. Απ την άλλη πέρασαν και τα χρόνια, να βγουν πλέον απ το σπίτι αποκλείεται κι έτσι μένω στην ονειροπόληση... Πάντως το ότι είναι σκυλιά τα συγκεκριμένα, ούτε συζήτηση. Πολύ πολύ δύσκολο να σου βγάλουν κάτι.

Για να κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου εδώ, το phrasing στη μουσική που είναι μια τέχνη σε αντιστοιχία γλώσσας δε νομίζω ότι μοιάζει με το πως διδασκόμαστε την επικοινωνία, αλλά με το πως οι λέξεις δομούνται στην ποίηση. Γι αυτό και έβαλα στο 1ο μου ποστ και το στοιχείο της ευρύτερης κουλτούρας που αναλύοντας το εδώ μπορεί να ξεφεύγει ακόμη κι απ τα όρια της ίδιας της μουσικής. Με λίγα λόγια αυτό που ορίζω εγώ ως καλό phrasing ξεφεύγει απ τα στενά όρια του να γνωρίζει κάποιος τη χρήση της κιθάρας, όπως κάποιος τυχαίος απόφοιτος jazz ωδείου ή κάποιος 5χρονο Κορεατάκι του youtube. Είναι η διαφορά αν μπορώ να χρησιμοποιήσω το παράδειγμα που έχει ο George Benson με αυτόν που ξέρει να αναλύσει τον George Benson καλύτερα απ οτι ο ίδιος τον εαυτό του, έχει όλα τα τεχνικά skills αλλά και πάλι δε θα καταφέρει ποτέ να αυτοσχεδιάσει τόσο tastefully όσο ο George Benson.

Η δική μου απάντηση είναι ναι και όχι ανάλογως. Κάποια πράγματα άπτονται της γενετικής: συνολική ευφυϊα, δάκτυλα που βοηθούν περισσότερο ή λιγότερο στο παίξιμο ενός οργάνου, έφεση σε motor skills, κλπ Κάποια άλλα πράγματα άπτονται της κουλτούρας, η οποία μπορεί να αποκτηθεί, κυρίως δε το καλό γούστο. Και τέλος η τεχνική είναι κάτι που σίγουρα μπορεί να διδαχτεί, σχεδόν στο οποιονδήποτε του μέσου όρου.

Ως ερασιτέχνης μουσικός και λάτρης της ακρόασης εγώ χαίρομαι που ζω στο 2022. Ναι, πλέον ότι και να βγάλω θα ναι βελόνα στ άχυρα. Ναι, δε θα χω ποτέ ξανά αυτή την αίσθηση που είχα στα δισκάδικα. Όμως αυτή την εποχή δουλεύω 3 project, το νεότερο είναι τoυ 2012 και το παλιότερο του 1998. Κάποτε για να ηχογραφήσουμε ένα άθλιο demo με 5 κομμάτια, πληρώσαμε έναν μισθό ο καθένας. Σήμερα, με λίγες γνώσεις μίξης, το κόστος είναι 70 ευρώ το άτομο (μόνο ηχογράφηση τυμπάνων) και η ποιότητα του τελικού αποτελέσματος αστρονομικά καλύτερη. Κάθε φορά που θέλω να ακούσω κάτι το βάζω και το ακούω σε τέλεια ποιότητα και μάλιστα χωρίς να μου πιάνει η συλλογή της μουσικής το μισό δωμάτιο.

OK τώρα κατάλαβα. Έχω ξανακάνει αυτή τη συζήτηση εδώ, υιοθετώντας εν πολλοίς αυτό που λες. Όπως έχω ξαναγράψει λοιπόν, σίγουρα δεν μπορεί να γίνει κάποιος γνωστός όπως γινόταν στο παρελθόν κι αυτό έχει και μια πορεία μέσα στο χρόνο. Τη δεκαετία του '50 & του '60 μιλάμε για σούπερσταρς και ιερά τέρατα. Το μέγεθός τους δεν μπορούσε να επαναληφθεί το '80 λόγω του πλήθους των πρωταγωνιστών και κυρίως του κορεσμού του κοινού. Άλλο αυτό όμως και άλλο η βιωσιμότητα επαγγελματιών της μουσικής που δεν ανήκουν στο χώρο του mainstream. Η τελευταία επηρρεάζεται πολύ και απ τον τρόπο που διακινείται η μουσική σήμερα και από το πλήθος της μουσικής που υπάρχει παντού δωρεάν διαθέσιμο και από τον κορεσμό που προκαλείται στον κόσμο από αυτήν. Επίσης τα φυσικά μέσα διάθεσης δημιουργούν σημαντικότατα entry barriers, λόγω κόστους δημιουργίας και logistics, οπότε και ο όγκος του νέου υλικού περιορίζεται σημαντικά δίνοντας έτσι στο υλικό που καταφέρνει να τοποθετηθεί στα ράφια καλύτερες ευκαιρίες συν του γεγονότος ότι μπαίνοντας σε ένα δισκάδικο να πάρεις ένα cd πολλές φορές κατέληγες να φύγεις με πέντε...

Καθώς μέσα στην ίδια πρόταση υπάρχει το "στις μέρες μας" και το "κασέτες", δημιουργείται ένα οξύμωρο στο οποίο δεν μπορώ να απαντήσω. Αν υπάρχει ίντερνετ, ηλεκτρονική διανομή, torrents κλπ τότε η αγορά της μουσικής είναι αυτή που είναι σήμερα. Αν δεν υπάρχουν, η αγορά είναι αυτή που ήταν τότε. Αν υπάρχει ίντερνετ, torrents και κασέτες, οι κασέτες δεν έχουν νόημα ύπαρξης.

Αν και δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβες το πνεύμα του ποστ μου, όσον αφορά αυτή σου την τοποθέτηση θα στο θέσω έτσι: Η απάντηση μεταξύ Μπετόβεν ή trap ειναι apples and oranges. Απ την. άλλη αν εγώ δραστηριοποιούμαι σε ενα είδος που έχει ήδη γίνει πολύ καλύτερα από πολλούς στο παρελθόν, εκεί ισχύει αυτό που λες. Ισχύει αν πρόκειται ακόμη και για διαφορετικές δουλειές του ίδιου καλλιτέχνη μέσα στα χρόνια. Από κει και πέρα όσων αφορά τα παράπονα της underground σκηνής απ τα streaming services: σίγουρα αν το 90 έβγαζε κάποιος κάτι σχετικά αξιοπρεπές ακόμη και στην Ελλάδα θα κάλυπτε τουλάχιστον τα όχι ευκαταφρόνητα τότε έξοδα των ηχογραφήσεων. Αν ήταν κάποιος underground Αμερικανός ή Άγγλος πιθανότατα θα μπορούσε να επιβιώσει από τις πωλήσεις των cd του. Σήμερα αυτό δε συμβαίνει σε καμία περίπτωση. Το καλό όμως είναι ότι ο καθένας μας πλέον μπορεί να κάνει αξιοπρεπέστατες παραγωγές με ελάχιστο κόστος. Εν ολίγοις και πάλι η τεχνολογία έχει συν & πλην.

Φυσικά. Περί ορέξεως... Εμένα δε μου άρεσε το πώς επηρεάζε τον ήχο στη διαδρομή των pots. Άλλαζε τελείως τον χαρακτήρα των μαγνητών.

Η κιθάρα σου είχε πιθανότατα μια παραλλαγή του "Memphis wiring". Από κει και πέρα όπως εξυπηρετεί τον καθένα. Εγώ προτιμώ 50s wiring και την κιθάρα σεταρισμένη στον neck μαγνήτη με vol & tone στο 7 με 8 περίπου. Treble bleed δε θα βαζα ούτε στον εχθρό μου ?. Γενικά ακόμη και με το modern wiring αν ακολουθήσεις το παραπάνω σεταρισμα που αφήνει headroom σε vol & tone δε χρειάζεται treble bleed κατά τη γνώμη μου.

Διαβάζοντας την κουβέντα για να κάνω μια χοντροειδή αναλογία, αυτό που κατάλαβα είναι ότι ο @dimsonic τίθεται υπέρ της αντιπροσωπευόμενης δημοκρατίας θεωρόντας τα φίλτρα ως μία χρήσιμη έως και απαραίτητη προϋπόθεση & ο @trolley τίθεται υπερ της αμεσοδημοκρατίας επικαλούμενος την κατάργηση κάθε ενδιάμεσου κρίκου τον οποίο δε θεωρεί παρά τροχοπέδη στην πραγματικά ελεύθερη πρόσβαση στη μουσική. Χρησιμοποίησα αυτή την αναλογία επίτηδες, γιατί η δική μου άποψη είναι πώς δεν μπορεί παρά να υπάρχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα και στη μία και στην άλλη πλευρά, ακριβώς όπως συμβαίνει και με τα αντίστοιχα πολιτικά συστήματα. Η δική μου άποψη είναι πώς τα φίλτρα είναι εξαιρετικά χρήσιμα όσο βρίσκεσαι στην αρχή και διαμορφώνεις άποψη. Εκεί βοηθάει ένας έμπειρος άνθρωπος τον οποίο παρακολουθείς και που χρησιμεύει σαν οδηγός στο μουσικό σου ταξίδι. Είναι πιο εύκολο να χαθείς και να κουραστείς χωρίς ένα τέτοιο φίλτρο. Βέβαια οι streaming πλατφόρμες έχουν κι αυτές μια αντιστοιχία σε φίλτρα και καθοδήγηση μέσω των προτάσεων που κάνουν, αλλά σε πολύ μικρότερο και ηπιότερο βαθμό. Η ένδεια των επιλογών βοηθάει κάποιον που ξεκινάει να εμβαθύνει στην λεπτομέρειες. Αν πχ έχει χρήματα για ένα βινύλιο το μήνα, είναι σίγουρο πως θα του δώσει και δεύτερη και τρίτη και δέκατη ευκαιρία και κάπως έτσι μπορεί ένα παιδί να μυηθεί πχ στους Van Der Graaf Generator, που απαιτούν χρόνο και προσπάθεια, όπως έκανα εγώ στα 16 μου. Απ την άλλη σε ότι αφορά τους πιο ώριμους μουσικά, τα πλεονεκτήματα της άπειρης πρόσβασης είναι ξεκάθαρα. Εγώ πχ αυτή την εποχή ακούω ιταλική jazz, soul και cinematic 60s-70s. Αυτό μπορώ να το κάνω μόνο επειδή μου δόθηκε η ευκαιρία να ερευνήσω το είδος μέσα από τα streaming services. Δε με πειράζει ιδιαίτερα που δε θα βρώ την "Χ" έκδοση ενός άλμπουμ. Θυμάμαι ξεκάθαρα πως πρίν 30 χρόνια στα δισκοπωλεία το θεωρούσα ένα μικρό θαύμα όταν έβρισκα οποιαδήποτε έκδοση ενός λίγο πιο ψαγμένου άλμπουμ.

Απ τα είδη που μου αρέσουν να παίζω: Για rock: Gavin Harisson Για ηλεκτρονικά: Jojo Mayer Για πιο κουλτουροψαγμένα: Glenn Kotche Για φουλ ον πειραματικά ηχοτοπία: Νίκος Σιδηροκαστρίτης

Εγώ θα πω Celestion G12M Creamback για να ακούει και λίγο, να δίνει ένα τσικ κομπρεσσιον μιας που θα παίζεις χαμηλά και ίσως ζεστάνει και λίγο τον ήχο. Αλλά το μεγάφωνο θα δώσει χαρακτήρα στα πρίμα κυρίως, τα χαμηλά θα πάρεις απ την καμπίνα, ανάλογα με το πόσο μεγάλη είναι, αν είναι front ή rear loaded και αν την ακουμπάς στο έδαφος ή την έχεις σε ροδάκια κλπ...

Και ο Gallagher και ο Young είχαν ενισχυτές που ήταν πολύ πιο dark στα βρώμικά τους απ ότι ο Fender. Επίσης ο ενισχυτής σου είναι 4x10, με μεγάφωνα που είναι κάπως σκληρά στα πρίμα σε σχέση με τα Celestion. Βασει αυτων θα πήγαινα σε κάτι μεσαίο (tube screamer) ή dark (brown sound overdrives). Σαν budget λύση σoυ προτείνω το mojo mojo της TC, επειδή είναι αρκετά ευέλικτο με τα tone controls και σε ένα μεσαίο εύρος gain. Έχω ακούσει και παίξει πολλούς 70s Super Reverb (άλλωστε δε σπανίζουν στην Ελλάδα... ?) Νομίζω (χωρίς να είμαι σίγουρος) ότι υπάρχει και ένα mod για αυτούς στο κύκλωμα εισόδου για να παίρνουν καλύτερα τα πετάλια και να μην ακούγονται γενικότερα τόσο μπουζουκέ.

Κι εγώ έχω εμβοές, κοντά 10 χρόνια τώρα. Κατ' αρχάς νομίζω ότι στα πρώτα 24ωρα που θα εμφανιστεί η εμβοή έχεις μια πιθανότητα με ένεση κορτιζόνης να αποκατασταθεί. Αν είσαι σ' αυτή την περίπτωση ψαξ το λίγο (μου το έχει πει η ΩΡΛ μου). Και μια αγωγή με Memovigor για 2 εβδομάδες (πολυβιταμίνες είναι) δεν βλάπτει (επίσης βασει 2 ΩΡΛ). Δεύτερον πρέπει να εξετάσεις την αιτία της εμβοής. Αν στο ακουόγραμμα φαίνεται μεγάλη πτώση σε συχνότητες, τότε η εμβοή πιθανότατα έχει προέλθει από την προσπάθεια του εγκεφάλου να "γεφυρώσει" τα τα ακουστικά νεύρα που σταμάτησαν να λειτουργούν μετά το ακουστικό τραύμα, ώστε να συνεχίσει να ακούει τις συγκεκριμένες συχνότητες. Σε αυτή την περίπτωση πρόκειται για μόνιμο δυστυχώς πρόβλημα. Αν δε φαίνεται κάποια σημαντική πτώση στο ακουόγραμμα, έλεγξε την πίεσή σου. Η υψηλή πίεση επίσης μπορεί να επηρεάσσει τη ροή του αίματος στα ακουτικά νεύρα και να προκαλέσει εμβοή. Αν η εμβοή επανέρχεται μετά από δέκα κιλά κοψίδια, μεγάλες στεναχώριες κλπ, αυτό είναι επίσης σημάδι ότι πρέπει να ελέγξεις την πίεσή σου. Τα καλά νέα φυσικά στο τέλος. Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν αποκτούν μια μόνιμη εμβοή, επειδή είναι ένα καινούργιο πρόβλημα κι επειδή συνειδητοποιούν απότομα ότι θα το έχουν για πάντα, μαυρίζουν και αγχώνονται. Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι κάτι όπως εάν ζεις σε ένα μέρος με φοβερή κίνηση αυτοκινήτων κάποια στιγμή σταματάς να την ακούς ή μια δυσάρεστη οσμή σταματά να σε ενοχλεί μετά από λίγο, έτσι κι ο εγκέφαλός σου θα επαναπροσαρμοστεί σε λίγο καιρό και θα φιλτράρει εκτός την ενοχλητική συχνότητα. Αυτό συμβαίνει με όσους ισχυρίζονται ότι οι εμβοές τους σταμάτησαν και σπάνια τους ταλαιπωρούν πλέον. Θα την ακούς μόνο όταν συγκεντρώνεσαι σε αυτή ή όταν τη θυμάσαι (σε περίπτωση πχ που κάποιος ανοίξει ένα νήμα στο noiz για τις εμβοές) ?.

Η Celestion έχει υπάρξει διαβόητη για το πόσο διαφορετικά ακουγόταν το ίδιο μοντέλο στα μεγάφωνά της ανάλογα με την εποχή παραγωγής του. Αυτό έχει ως συνέπεια κάποιοι να ψάχνουν συγκεκριμένα μοντέλα της εξετάζοντας χρονολογία κατασκευής, κωδικούς που αναγράφονται πάνω κλπ. Ακόμη όμως και για τη Celestion, το Vintage 30 είναι μία από τις πιο μπερδεμένες ιστορίες στα χρονικά του μουσικού εξοπλισμού: Αλλιώς ακούγεται η πρώτη σειρά που βγήκε για τους Silver Jubilee, αλλιώς αυτά που έμπαιναν στις καμπίνες της Mesa Boogie, αλλιώς πάλι τα αυτά που έμπαιναν στις καμπίνες της Marshall στα τέλη 90 - αρχές 2000, αλλιώς τα Κινέζικα που έγραφαν Celestion κλπ κλπ Η γενική παραδοχή είναι ότι τα καινούργια Κινέζικα ήταν τα πιο "σκληρά" και "αναιμικά" όλων. Απ ότι φαίνεται όμως η εταιρεία αποφάσισε να τους ξαναλλάξει voicing ώστε να τα φέρει πιο κοντά στην παλιότερη Βρετανική εκδοχή τους. Πιθανολογώ ότι θα μοιάζουν στην τελευταία, πριν η παραγωγή τους μετακομίσει στην Κίνα. Τα μεγάφωνα βέβαια θα συνεχίσουν να κατασκευάζονται στην Κίνα. Ο λόγος που το πιστεύω αυτό είναι ότι τα Vintage 30s που έμπαιναν στις πρώτες καμπίνες Marshall θεωρούνταν ότι είχαν πολύ υψηλό κόστος παραγωγής και αυτά της Mesa έχουν πολύ διαφορετικό voicing από αυτό που ο περισσότερος κόσμος συνδέει με τον V30 ήχο - τα Mesa είναι πολύ πιο χαμηλομεσαία.

Ψηφίζω τις άνωθι ως τις δυο καλύτερες back to back απαντήσεις που έχω δει 15 χρόνια στο forum.

Μάλλον για αυτό έχει 15 χλμ ουρά στα σύνορα με τη Γεωργία...

Κάποτε επί Σοβιετικής Ένωσης οι Ρώσοι μου έλεγαν ένα ανέκδοτο για το πώς ο σύντροφος Μπρέζνιεφ μέσα μια μέρα έλυσε το στεγαστικό της ΕΣΣΔ...ανοίγοντας τα σύνορα. Το θυμήθηκα σήμερα βλέποντας τις ουρές στους δρόμους που οδηγούν προς Φινλανδία, Γεωργία κλπ

Εκτός του ότι ούτε για αστείο δε νομίζω ότι υπάρχει αντικειμενική σύγκριση μεταξύ των δύο, τα υπόλοιπα είναι θέμα γούστου. Εγώ πχ, δεν ακούω και γενικότερα guitar shred αλλά ακόμη και το guitar shred των 80s δε μου φαίνεται τόσο καταγέλαστο όσο το blues shred. Δεν είσαι όμως υποχρεωμένος να συμφωνήσεις.

Η επιθυμία ενός λαού (ο οποίος έχει βασανισθεί/εξοντωθεί ανελέητα από τους Ρώσους) να ακολουθήσει τη δική του πορεία και να ανήκει στον δημοκρατικό κόσμο και όχι σε ένα βενζινάδικο που το τρέχει η μαφία δεν μπορεί από μόνη της να μεταφράζεται ως απειλή στα σύνορα της Ρωσίας. Αν μη τί άλλο αυτό το επιχείρημα καταρρίπτεται από μόνο του μιας και αυτή τη στιγμή η δύση είχε την αφορμή να το πράξει εφόσον επιθυμούσε. Δεν το επιθυμεί όμως, όπςβ δε θα επιθυμούσε ποτέ κανείς να προκαλέσει μια υπερδύναμη με 7.000 πυρηνικές κεφαλές.

Όχι εντάξει ας το.