kpeyos

Σε αυτό το εξαιρετικό κανάλι μπορεί κανείς να τον θαυμάσει στην τελευταία του μάλλον συνέντευξη να εξιστορεί το πώς δημιουργήθηκε για πρώτη φορά σκηνή και σπουδές ντραμς στην Ελλάδα, μέσα από έναν κύκλο που παρήγαγε τις μεγαλύτερες μορφές Ελληνων ντραμερς που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα:

Εγώ το tit for tat "τάζω για να πάρω" το λέω ρουσφετάκι κι αλισβερίσι πάντως Απάντησα πριν ότι ουσιαστικά λέμε το ίδιο. Ετουτος εδώ ο τόπος αυτή τη σχέση είχε πάντα με τα Θεία - της δοσοληψίας. Κι εμεις περιμένουμε να εκλείψει το ρουσφέτι στομ δημόσιο, όταν οι ρίζες του φτάνουν στο ίδιο μας το DNA. Αν θες, επειδη το ανέπτυξες, θα προσθέσω πως οι υπόλοποι παγανιστές που εκχριστιανίστικαν πήραν ακριβώς αυτό το πολιτιστικό επίτευμα των Εβραίων και των Αράβων - τη μονοθεϊστική Θρησκεία με την πνευματικότητα που τη συνόδευε - και πέρασαν έστω και με πολλές παραφωνίες στο επόμενο level όσον αφορά τη σχέση τους με τη Θρησκεία - πράγμα που εδώ δε συνέβη ποτέ.

Μη σου πω και καθόλου...? Απ την άλλη βέβαια το να φτιάχνεις πίτες στον άγιο για να βρεις το γάτο ή να έχεις πρόστατη άγιο ενός βομβαρδιστικού ή να κάνεις εξωσωματική έχοντας τάξει το όνομα του αγέννητου, είναι πιο κωμικό κι από monty pythons. Ναι νομίζω το ίδιο λέμε όμως Επιστημονικά υπάρχει έτσι κι αλλιώς το "Tragedy of the commons" για όποιον επιθυμεί ανώμαλη προσγείωση απ το συννεφάκι στην πραγματικότητα.

Είτε διαβάσει κάποιος τον Γιούγκερμαν του Καραγάτση γραμμένο το 1933, είτε τους Αχαρνείς του Αριστοφάνη γραμμένο το 500 πΧ, ένα πράγμα καταλαβαίνει... Αλλάζουν πρόσωπα, ορολογίες, κοσμοθεωρίες αλλά οι κάτοικοι αυτού του τόπου ξεπερνάν διαχρονικά κάθε στερεότυπο. Μιλάμε εξάλλου για τον λαό που ακόμη και τη θρησκευτική του πίστη, που υποτίθεται ότι θα 'πρεπε να βρίσκεται στο απώγειο της πνευματικότητας την έχει συνδέσει με συγκεκριμένα ωφέλη κι έχουμε φτάσει εν 'ετει 2023 να έχουμε έναν Άγιο/α για κάθε πιθανό και απίθανο ρουσφέτι που μπορεί να σκεφτεί κανείς: σε γιατρεύει, σε προστατεύει όταν οδηγείς, να μην πνιγείς, σε αφήνει έγκυο, σου βρίσκει τα κλειδιά, πιλοτάρει πολεμικά αεροπλάνα, ρίχνει κανονιές με το πυροβολικό κλπ κλπ...

Είχα δοκιμάσει πολλά χρόνια πριν μια Yamaha SA2200 και η αίσθηση που μου είχε αφήσει ήταν ότι σαν κατασκευή και playability δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από μια 335, ίσως μάλιστα να ήταν κι ελαφρώς καλύτερη. Και σαν ακουστικός ήχος μου φάνηκε επίσης το ίδιο καλή. Εκεί που υπολειπόταν σοβαρά ήταν στους μαγνήτες για τα δικά μου γούστα. Δεν ξέρω αν παράγεται ακόμη με τον ίδιο τρόπο. Αν ναι, με ένα σετάκι underwound A5 PAF style (για τα δικά μου γούστα πάλι - προτιμώ πιο σφiχτούς μαγνήτες στις hollow) θα είναι καταπληκτική. YΓ: Νομίζω ότι το finish μιας 335 είναι nitro ενώ της Yamaha πολυεστερικό, για όποιον ενδιαφερέται για το αισθητικό κομμάτι. Σίγουρα παίζει ρόλο και στη διαφορά τιμής πάντως.

Εκτός από βίντεο στο youtube που υπάρχουν άπειρα να ακούσεις στο κάθε είδος μουσικής και για τον κάθε μαγνήτη και πάνω σε πολλές διαφορετικές κιθάρες και που έτσι επιλέγουμε οι περισσότεροι, υπάρχουν κάποιες γενικές αλήθειες: 1. Όσο πιο δυνατό το μαγνητικό πεδίο, τόσο πιο γρήγορη η αττάκα του μαγνητη, περισσότερα τα πρίμα και λιγότερο το sustain. Η δύναμη του μαγνητικού πεδίου πάει: Alnico III < Alnico II < Alnico IV < Alnico V < Κεραμικοί. 2. Όσο μεγαλύτερη η ωμική αντίσταση (αυτό που διαβάζεις σε KOhm) και όσο μικρότερη η διατομή του τυλίγματος ενός μαγνήτη (AWG42 > AWG43), τόσο περισσότερα τα μπάσα και λιγότερα τα πρίμα. Γιατί λόγω μήκους κύματος, τα πρίμα συνήθως μετατρέπονται σε θερμότητα πριν να καταφέρουν να περάσουν μια μεγάλη ωμική αντίσταση ή ένα λεπτότερο τύλιγμα. 3. Όσο πιο στενός και μικρός ένας μαγνήτης τόσο πιο focused ήχος, με μικρότερο συχνοτικό εύρος. Όσο μεγαλυτερος και πλατύτερος έχεις μεγαλύτερο συνχοτικό εύρος αλλά λιγότερο snap & focus. Τώρα όλα αυτά συνδυάζονται με πάρα πολλούς τρόπους για να παράξουν τα τόσα είδη μαγνητών που βλέπεις να πωλούνται. Οπότε πρακτικά ξαναγυρνάμε στα sound clips και στο Youtube για να βγάλεις άκρη, αλλιώς δεν μπορείς να ξέρεις. Επίσης ένας μαγνήτης χρειάζεται μια μεταλλική χορδή να πάλλεται για να δημιουργήσει ρεύμα το οποίο ο ενισχυτής θα μεταφράσει σε ήχο. Το πώς και πόσο πάλλεται η χορδή έχει να κάνει με το πού είναι τοποθετημένη. αυτό σημαίνει ότι ο ίδιος μαγνήτης δε θα σου δώσει ακριβώς ίδιο αποτέλεσμα σε διαφορτικές κιθάρες. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η αναζήτηση του σωστού μαγνήτη είναι μια φάση trial & error και όντςω δεν μπορείς ακριβώς να ξέρεις τί θα συμβει.

Επίσης υπάρχει και αυτό σαν switcher: https://www.thomann.de/gr/moen_gec8_jr_looper_switcher.htm Όπου εκτός από τα κανάλια των ενισχυτών μπορείς να φτιάξεις και presets on off κάποιων απ τα υπόλοιπα πετάλια που έχεις. Έχω κάνει διάφορα τέτοια πειράματα αλλά σε live καταστάσεις με δύο ενισχυτές πιο μεγάλη εντύπωση μου έκανε το wet/dry setup παρά το stereo. Σε ηχογράφηση φυσικά αλλάζει, αλλά εκεί έτσι κι αλλιώς αυτά τα βάζω μετά στο post production, αν δεν είναι κάτι που από μόνο του θα άλλαζε τον τρόπο που παίζω (ένα Βlackhole της Eventide πχ). Όσον αφορά τα ground loops, αν όλα είναι σε μία κοινή γείωση και τα τροφοδοτικά είναι απομονωμένα, δε θα έχεις πρόβλημα με τα switchers. Θα πρέπει όμως να δεις κατά πόσο το αρχικό σήμα χάνει μέσα από όλες αυτές τις διαδρομές, μήπως χρειαστείς κάποιο buffer. Πάντως, μετά από χρόνια ταλαιπωρίας, αν θες τη γνώμη μου όλα αυτά πολλές φορές περισσότερο δυσκολεύουν τη φάση παρά δίνουν τόσο πολύ επιπλέον. Αν πχ σε μια πρόβα πρέπει για κάθε ιδέα που θες να δοκιμάσεις να λύσεις πρώτα μια μαθηματική εξίσωση στο switcher, θα βρεθείς να δοκιμάζεις πολύ λιγότερα πράγματα. Αν κάθε φορά που έχεις κάποιο live χρειάζεσαι μεταφορική και σε κάθε soundcheck ή ακόμη χειρότερα στη μέση ενός live πρέπει να τσεκάρεις πιο απ όλα τα καλώδια δεν παίζει γιατί πχ κουνήθηκε στη μεταφορά, θα κουραστεί η φάση γρήγορα. Και όπως είπα, στο recording όλα αυτά εχουν ελάχιστο νόημα μιας που έτσι κι αλλιώς double tracking > stereo.

Δε με ενδιαφέρει πού πηγαίνει η μουσική γιατί: α) Ως μουσικός δεν είμαι επαγγελματίας για να είμαι αναγκασμένος να την ακολουθήσω. β) Ως ακροατής υπάρχουν εκεί έξω σχεδόν άπειρα albums από κάθε γωνιά του κόσμου σε κάθε ένα από τα στυλ μουσικής που μου αρέσει που δεν έχω ακούσει ακόμη, .

Αν εννοείς το ότι κάθονται σαν παγωτά, το κεντρικό θέμα όλων των ταινιών εκείνης της εποχής του Αντονιόνι είναι η αποξένωση του σύγχρονου ανθρώπου και το frustration που αυτή προκαλεί. Οπότε η σκηνή είναι 100% μες το θέμα. RIP Jeff Beck. Είχε τις δυνατότητες να παίξει οτιδήποτε και με οποιονδήποτε, να παίξει ακόμη και blues όπως ελάχιστοι λευκοί έχουν μπορέσει ποτέ, να ακολουθήσει πολύ πιο εύκολα και προσοδοφόρα μονοπάτια αλλά παρέμεινε μέχρι τέλους ένας guru-ερευνητής της ηλεκτρικής κιθάρας με απαράμιλλο προσωπικό στυλ που δεν τόλμησε κανείς να προσπαθήσει να μιμηθεί.

Με την κατάσταση της αγοράς όπως την ξέρουμε όλοι, στην οποία η πιθανότητα να πάρω κάτι πίσω απ το κόστος μιας ηχογράφησης πλησιάζει σε αυτή του να ανακαλύψω τί υπήρχε πριν το big bang, έχω καταλήξει να κάνω τα περισσότερα diy. Παρόλα αυτά για τις ανάγκες τις μουσικής όπως αυτή με ενδιαφέρει, το στούντιο δεν μπορεί να υποκατασταθεί για την ηχογράφηση ακουστικών τυμπάνων. Ποιο είναι λοιπόν το στούντιο στην Αττική που είχατε τα καλύτερα αποτελέσματα όσον αφορά την ηχογράφηση τυμπάνων; Πιατίνια και ταμπούρα υπάρχουν αλλά θα προτιμούσα το στούντιο να διαθέτει μια ντράμς υψηλού επιπέδου (DW, Yamaha, Gretsch), τον κατάλληλο χώρο (μεγάλο & ψηλό που να μην είναι εντελώς muffled) και υψηλής ποιότητας μικρόφωνα ώστε τα οverheads να ακούγονται επικά :)

Απλά να προσθέσω εδώ ότι όταν συζητάμε για 5ms και λέμε ότι είναι πολύ, απ όσο γνωρίζω (κι αν κάνω λάθος ας με διορθώσει κάποιος), η καθυστέρηση για κάθε μέτρο απόστασης από ένα ηχείο είναι περίπου 2ms. Με γνώμονα αυτό, το να λέμε ότι δεν μπορεί κάποιος να παίξει με 5ms καθυστέρηση, είναι σαν να λέμε ότι δεν μπορεί να παίξει με 3 μέτρα περίπου απόσταση απ τον ενισχυτή του. Ακόμη και Axe FX III να αγοράσει κάποιος, υπάρχει latency γύρω στα 2ms, το οποίο είναι λογικό μιας και περνάει από impulse responses o ήχος. Παρόλα αυτά δεν βλέπεις κάποιον να παραπονιέται ότι δεν μπορεί να παίξει με το AxeFX. Ναι μπορεί να μην γίνεται να μιξάρεις το καθαρό dry σήμα με το effected, χωρίς αλλοίωση στη χροιά. So what? Δεν έχει καμία πρακτική χρησιμότητα αυτό έτσι κι αλλιώς μιας κι αν θες να κάνεις κάτι τέτοιο απλά στέλνεις το εφε σε ένα send αντί για insert στο DAW και ξεμπερδεύεις. Όπως ξαναέγραψα πιο πάνω, ακόμη και με το δικό μου setup (καινούργιο PC desktop, MOTU Audio Express) κατάφερα να παίξω μέχρι και thrash metal στα 190 bpm, χωρίς να χάνει το χέρι. Επειδή όμως το έκανα απλά ως δοκιμή και δεν κάνω κανονικό recording, θα κρατήσω μια επιφύλαξη, μπας και... Επίσης γράφτηκαν για τα PC ότι έχουν latency ενώ τα Apple δεν έχουν κλπ...Αν και το ίδιο θέμα του latency μεταξύ των διαφορετικών αρχιτεκτονικών είναι ακόμη σε πολλά σημεία debated, πχ για το αν το Core Audio είναι πιο γρήγορο ή πιο efficient απ το ASIO και σε ποιους επεξεργαστές και υλοποιήσεις κλπ, κάποια πράγματα είναι επαρκώς λυμένα με άπειρα tests, benchmarkings κλπ σε fora όπως το gearspace. Βάσει αυτών λοιπών η Apple είναι ακόμη μπροστά στα laptop και σχεδόν όλη η σοβαρή παραγωγή γίνεται πλέον σε desktop pc. Αυτό συμβαίνει γιατί όσο σίγουρη είναι η σταθερότητα του MacOS στις audio εφαρμογές, άλλο τόσο σίγουρο είναι ότι τα καινούργια PC είναι τέρατα βγαλμένα απ το διάστημα μπροστά στα prosumer μηχανήματα της Apple και αυτό παίζει επίσης ρόλο σε όλα τα aspects του ήχου, και στο latency.

After pointing out that Metallica wanted him to produce the "Black Album" drums based on Tommy Lee's sound on Motley Crue's "Dr. Feelgood" - which he also produced - Bob told Tape Op Ναι φυσικά απόψεις ανταλλάσουμε, δεν υπάρχει κάποια αντικειμενική αλήθεια σε ότι αφορά τα μουσικά γούστα, ούτε και απαιτείται να συμφωνήσουμε. Απλά συζητάμε σε ένα φόρουμ για να περνάει και η ώρα.

Ναι κι εγώ κάτι σε Babyface ή UCX είχα στο μυαλό αλλά παλαιότερη, δεδομένου του budget. H RME εξάλλου υποστηρίζει τα πάντα για πάντα (οκ υπερβολή). Πάντως μετά την MOTU εγώ κατάλαβα γιατί χτυπιέται ο κόσμος για τις κάρτες που έχουν καλούς windows drivers. Η επόμενη μου κάρτα θα είναι 100% RME, εκτός αν ξεφύγει η Apple με τα Silicon τόσο πολύ που καταφέρει να αντισταθμίσει την άπειρη απέχθεια που έχω σε αυτήν και τα προϊόντα της και πάω προς τα κει, που τότε παίζει να κρατήσω την Antelope και να μαι μια χαρά.

Όταν λες κανένα PC εννοείς ακόμη και τα σύγχρονα Desktop? Κι όταν λές μηδενικό latency, πώς το ορίζεις; Γιατί εγώ όταν γράφω πολύ χαμηλό αναφέρομαι σε μη αντιληπτό. Δεν είναι απαραίτητο, ξαναγράφω ότι εγώ στο desktop με το USB και τη MOTU έχω μη αντιληπτό latency. Εννοείται βέβαια πώς αν αρχίσω να φορτώνω plugins, χωρις freeze, σε όλη τη μίξη εκεί αρχίζει και υπάρχει latency. Για να γίνω πιο αντιληπτός: Αν μπορώ να φορτώσω ένα Neural DSP και να παίξω το Battery χωρίς πρόβλημα, για μένα δεν τίθεται θέμα latency.

Με πάσα επιφύλαξη μιας και δεν έχω δοκιμάσει προσωπικά όλα τα κατακαίνοργια μοντέλα καρτών αλλά κι επειδή η εμπειρία μου με την Antelope με δίδαξε ότι δεν μπορεί κάποιος να πρτείνει βάσει του τί γράφεται στα specs, για PC Laptop και πάρα πολύ χαμηλό latency η σίγουρη λύση δυστυχώς είναι μόνο η RME και μετά σε φθηνότερη με ρίσκο όμως, MOTU. Όλες οι υπόλοιπες που έχω δοκιμάσει εγώ, είχαν αρκετά μεγάλη διαφορά. Όμως αυτές είναι εντελώς εκτός budget, απ τη στιγμή που δε θες και μεταχειρισμένη ώστε τουλάχιστον να πήγαινες σε κάποια παλιότερη RME...Υπάρχουν άπειροι που δουλεύουν ακόμη απροβλημάτιστα αρκετά παλιές κάρτες της. Τα specs του laptop?

Sorry, μπορεί να λέω βλακείες ή να έχει κάτι που να μη μου περνάει απ το μυαλό ο OP, αλλά εγώ πχ θυμάμαι ότι τον παλιότερο εξοπλισμό μου (πχ ένα RY30 Drum Machine) τον έβαζα με USB to Midi απευθείας το PC και τον έβλεπε το DAW κανονικά (Studio One), όπως ακριβώς και τον νεότερο εξοπλισμό μου που έχει USB και πάλι τον συνδέω απευθείας στο PC.

Να ρωτήσω εγώ κάτι; Με τα USB to Midi καλώδια υπάρχει κάποιο πρόβλημα; Αλλιώς γιατί να περιορίζεται ο OP έτσι;

Το πιο σημαντικό κομμάτι στα audio interfaces είναι οι drivers. Όλα τα υπόλοιπα έπονται. Γι αυτό η RME παραμένει προς το παρόν η No1 κάρτα για PC users. Anyway, αυτά είναι τα αποτελέσματα των δικών μου δοκιμών. Για του λόγου το αληθές:

Έχεις δίκιο, πώς μου διέφυγε; Έχουν s/pdif, έχουν adat και δεν έχουν midi... Thunderbolt και Windows είναι συνταγή για προβλήματα. Τουλάχιστον με τους drivers της Antelope. Το latency έχει να κάνει με τη γενικότερη υλοποίηση της κάρτας και κυρίως με τους drivers. Έχω και την MOTU Audio Express με usb και την Antelope ZenQ με thunderbolt. Η MOTU είναι απείρως πιο γρήγορη. Μπορώ να παίξω ακόμη και thrash metal με VST ενισχυτές χωρίς latency και χωρίς να σπάει ο ήχος. To thunderbolt προσφέρει κυρίως bandwidth, όχι ταχύτητα.

Δεν έχω προσωπική εμπειρία από τις Audient, αλλά βάσει spec και όσων διαβάζω στο νετ, αν ήταν να πάω σε μια κάρτα μεσαίας κατηγορίας και να βασιστώ τους προενισχυτές της, μάλλον προς τα κει θα πήγαινα. Μετά θα σου πρότεινα και καμιά μεταχειρισμένη MOTU, αλλά υπάρχει λόγος που τις βρίσκεις φθηνές τις περισσότερες: Οι φανταστικά γρήγοροι drivers που έχουν δεν είναι ιδιαίτερα σταθεροί και βγάζουν συχνά θεματάκια στα Windows. Κι αν είσαι computer nerd κάποια USB Antelope (όχι Thunderbolt) μεταχειρισμένη από κάποιον φουκαρά που δεν την πάλεψε.

Διαφωνώ. Μπορείς κάλλιστα να είσαι και ειλικρινής και κάκιστος ταυτόχρονα. Υπάρχουν άπειροι ατάλαντοι με καλές και ειλικρινείς προθέσεις που μου το αποδεικνύουν σχεδόν καθημερινά. Οι φαεινές ιδέες του Ulrich ήταν πάντα hit & miss. Κατά τη γνώμη μου μετά τη φυγή του Mustaine & τον θάνατο του Burton, έμεινε o Ulrich να κάνει ό,τι μπούρδα του κάπνιζε κατά καιρούς, όπως πχ να εξαφανίσει το μπάσο και τα μεσαία στις κιθάρες στο AJFA, μετά να το γυρίσει σε παραγωγή Motley Crue στο μαύρο και μετά, γιατί όχι, να το πάει και προς Korn... Πιο πολύ βαρύ και κακογραμμένο AC/DC, για να μη μπώ Aerosmith, ακούω εγώ Νομίζω πως οι Gojira δανείζονται τόσα πολλά απ τους Metallica που κάποιες φορές μπορώ να φανταστώ άνετα να τραγουδάει ο Hetfield. Επίσης αντιπροσωπεύουν το "ώριμο" μέταλ από πλευράς θεματολογίας και ως προς αυτό νομίζω πως επίσης θα μπορούσα να φανταστώ μια τέτοια εξέλιξη για μια μπάντα σαν τους Metallica. Δεν εννοώ να ξεκινήσουν να χρησιμοποιούν whammy, αυτό είναι η λεπτομέρεια της υπόθεσης. Αλλά αυτή την τόσο μακρινή απόσταση που περιγράφεις έστω και καθ υπερβολήν, εγώ δεν τη βλέπω. Πολλοί μουσικοί έχουν γράψει δισκάρες όντας πολυεκατομμυριούχοι κι άλλοι τόσοι έχουν βγάλει δισκάρες σε μεγάλη ηλικία. Δεν θεωρώ ότι είναι ούτε ταξικό, ούτε ηλικιακό το θέμα. Απλά και πάρα πολλοί από αυτούς αποφάσισαν στη μία ζωή που θα ζήσουν όπως όλοι μας να βάλουν κάποια στιγμή άλλες προτεραιότητες. Εντάξει, κομμάτια για early intermediate level είναι αυτά. Υπάρχουν τζαζίστες και prog rockers που παίζουν δεκάδες φορές πιο δύσκολα κομμάτια σε πιο προχωρημένη ηλικία. Πρέπει βέβαια να μένεις fit, αν πιάνεις κιθάρα μια φορά τη διετία... Αυτός με τα δεκαεξάχρονα που βρίσκει να τον συνοδεύουν, πώς τα πηγαίνει αλήθεια; Φαντάζομαι καλύτερα απ τις Τρύπες που χρειαζόταν να μοιράζεται το μπαγιόκο... Όσο για το υστερόγραφο, εσύ το είπες, γούστα είναι αυτά. Εγώ πχ το until it sleeps και τα παρόμοια απο μια μπάντα που έχει βγάλει πιο πριν ό,τι έχει βγάλει, τα θεωρώ κατάντια. Ακριβώς εδώ συμφωνούμε

Οι Squier τώρα τελευταία βγάζουν συχνά πυκνά πρόβλημα με το παξιμάδι του truss rod. Ή αυτό ή εγώ είμαι εξαιρετικά άτυχος...

Για μένα τα load & reload δεν είναι άλμπουμς που τα βγάζει μια μπάντα η οποία βρίσκεται μαζί και παράγει μουσική. Generic hard rock, πίσω απ την εποχή του, που προσπαθεί να πιαστεί απ την παραγωγή για να κάνει εντύπωση. Θα μπορούσαν να έχουν ακολουθήσει μια άλλη διαδρομή, πχ κάτι πιο κοντινό στους σημερινούς Gojira, οι οποίοι έχουν δανειστεί πολλά στοιχεία απ τον ήχο και τις συνθέσεις τους. Τότε ίσως θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον και θα είχαν καταφέρει μια επιτυχημένη μετεξέλιξη. Το να βαράς late 70s riffs με Mesa Boogies δε μου λέει από μόνο του και πολλά το 2022. Επίσης δε νομίζω ότι η ηλικία πρέπει να μπαίνει στην εξίσωση σε αυτόν τον βαθμό. Δηλαδή αν είναι έτσι θα έπρεπε τώρα να βγάζουν το δικό τους "Sweetheart of the Rodeo".

Δεν είπα ότι δεν υπήρχαν. Αλλά υπάρχει άλλη μπάντα με έστω και το 1/1000 της επιδραστικότητας των Metallica που να κυκλοφόρησε πριν από αυτούς άλμπουμ το οποίο μέχρι σήμερα να αποτελεί ένα απ τα landmarks του κιθαριστικού ήχου, χρησιμοποιώντας αποκλειστικά Mesa Boogie; Όλη η Mark σειρά πουλούσε τότε και πουλάει και σήμερα βάσει του Master of Puppets. Κάθε φορά που η εταιρεία βγάζει καινούργιο μοντέλο, τον βάζουν δίπλα στον Mark IIc+ ως ενισχυτή αναφοράς για να αποφανθούν αν αξίζει η όχι. Μια βόλτα στο Youtube θα πείσει και τον πιο δύσπειστο.

Επειδή έχω βρεθεί άπειρες φορές να κάνω κύκλους γύρω απ τον εαυτό μου, μετά από 20 χρόνια βάλε βγάλε ο χρυσός μου κανόνας είναι: αν ακούγεται ήδη όπως το θες μην πειράζεις τίποτα. Δεν υπάρχει "αναβάθμιση" που να μην αλλάζει την εξίσωση έστω και λίγο.