kpeyos

Φοβερό thread. 'Οχι τίποτα άλλο τωρα τελευταία παίζω ντραμς και παρότι εντελώς νιούμπης έχω φοβερα παγιωμένες απόψεις. Δυστυχώς όμως δε βρίσκω άλλους ντράμμερς στο noiz να σφαχτώ επιτυχημένα. Μόνο στις κιθάρες και στα πλήκτρα τα καταφέρνω.

Υπάρχουν διάφορα soft synths στα οποία μπορείς να φορτώσεις DX7 patches. Ακόμη και στο FM8. Τώρα θα ακούγονται ακριβώς ίδια; Όχι. Η διαφορά είναι στο πως επεξεργάζονταν αυτούς τους ήχους τα διάφορα synths της εποχής στα DAC τους κυρίως. Οι ατέλειες που είχαν έβγαζαν έναν πιο "σκληρό" ήχο που έδινε μεγαλύτερο punch σε μπάσα και διάφορους άλλους ήχους. Τίποτα που δεν μπορείς να καταφέρεις και σήμερα με λίγο compression και λίγο saturation φυσικά αλλά για τους purists αρκετός λόγος για να κρατούν τα παλιά Yamaha.

Τα σύγχρονα vst είναι όντως πολύ καλά. Κι εγώ ενώ είχα κρατήσει ένα SY77 για τους FM ήχους και τις βιβλιοθήκες του DX7, τελικά το έδωσα. Χώρο έπιανε και στο τέλος κατέληγα 9 φορές στις 10 να ανοίγω το FM8. Tώρα στα αναλογικά ακόμη τα VST μου κάνουν λίγο soft. Έχω και το System-1 πχ, καλά τα emulations της Roland αλλά άλλος χαρακτήρας. Επίσης επειδή δεν είμαι επαγγελματίας να είμαι συνεχώς από πάνω και να θυμάμαι το workflow, όλα αυτά με τις μακροεντολές και τα controllers δεν είναι για μένα.

Έχω να πω για το Pro800 ότι μόλις χτυπήσει τα ράφια του Thomann θα το αγοράσω. Επίσης κάποια στιγμή θα χτυπήσω κι ένα PolyD, αλλά δεν είναι μες τις άμεσες προτεραιότητές μου γιατί δεν έχω ακόμη κάτι στο μυαλό μου στο οποίο θα το χρησιμοποιούσα, αντίθετα με το Prophet. Ψηλά στις προτεραιότητες μου είναι και το 808. Επίσης δεν το έχω πάρει ακόμη για τους ίδιους λόγους με το PolyD. Επίσης έχω και ένα System-1 της Roland αλλιώς θα σκεφτόμουν και τους μονοφωνικούς Roland κλώνους. Όχι ότι είναι καλύτερο το System-1 αλλά είναι διαφορετικό και σκέφτομαι να κρατήσω κι αυτό το flavour.

Μα @trolley δεν ξέρω αν είδες το βίντεο γιατί κι εγώ στον ήχο αναφέρομαι, ο τύπος τα βάζει σε πολλούς διαφορετικούς ήχους με φασματογράφο δίπλα και τα πάντα. Αλλά δεν είναι μόνο το Moog. Σχεδόν όλοι οι κλώνοι της Behringer έχουν παρόμοια συγκριτικά αν το ψάξεις και ο ήχους τους είναι εκεί, δεν είναι στο περίπου. Μόνο σε μια περίπτωση είδα ένα Monopoly που ήθελε calibration για να φτάσει το original γιατί είχε φύγει λάθος απ το εργοστάσιο. Επίσης βέβαια εντελώς doable φάση. Οκ, δεν είμαι τρελός να θεωρήσω την ποιότητα κατασκευής του Boog ισάξια ούτε και ισχυρίστηκα ποτέ κάτι τέτοιο. Ούτε και πιστεύω και το έγραψα και πιο πάνω ότι ένας επαγγελματίας που βγάζει το ψωμί του από αυτό και το παίρνει περιοδείες θα προτιμήσει το Boog. Αλλά και πόσοι είναι αυτοί; Αυτό που είπα είναι ότι δεν έχει τη διαφορά ήχου που μπορεί να περιμένει κανείς. Βασικά δε φαίνεται να έχει καμία διαφορά ήχου.

@manosx Συμφωνώ σχεδόν σε όλα όσα έχεις γράψει έως τώρα με τον αστερίσκο του ότι δεν είναι απαραίτητο να κάνουν όλοι μουσικές που χρειάζονται τέρατα πολυφωνίας και συνθετικών δυνατοτήτων. Ειδικά με είδη όπως είναι το hip-hop και η neosoul, το synthwave/synthpop και τα παράγωγά τους, o χαρακτήρας και οι περιορισμοί έχουν τη δική τους αξία. Εδώ υπάρχει πλέον τεράστιο trend με τα modulars και βλέπω κάτι μονοφωνικά synths που πιάνουν ένα δωμάτιο...

Συνέχεια μετά το ΠΣΚ στο οποίο προτίμησα να βγω καμιά βόλτα και προτού ξαναπλακώσει φουλ δουλειά... Κατ' αρχάς @trolley ανέφερες ένα άρθρο του SOS του 2018, με θεματα που σαφώς λύνονται μ' ένα firmware. Μου προκαλεί επίσης μια μικρή απορία το ότι διάλεξες αυτό το άρθρο, μιας και υπάρχουν εκεί έξω βίντεο σαν κι αυτό που τα βγάζει και πρώτα πρώτα με το που θα γκουγκλάρεις behringer vs moog: Και δηλαδή αν το Moog είναι τόσο καλύτερο απ' το Model D εξαιτίας όσων αναφέρεις, τότε αν συγκρίνεις το Poly D με το Moog με τους ίδιους όρους τί πρέπει να πεις; Αναλογικά πρέπει να πεις ότι το Poly D πατάει κάτω το Moog και το βάζει να του δέσει τα κορδόνια έτσι; @dataentry1968 περί οικονομικών θεωριών ένα γκουκλαρισμα labour value theory vs subjective value theory θα καλύψει νομίζω τις όποιες απορίες, γιατί η πλήρης επεξήγηση ξεφεύγει από τα ενδιαφέροντα αυτού του φόρουμ. Τώρα όσον αφορά την υπόλοιπη συζήτηση στο γιατί πχ να θέλει κάποιος ένα μονοφωνικό synth του '70 ενώ υπάρχουν τέρατα στις μέρες μας και μάλιστα σε μορφή vst που είναι πολύ πιο χρηστικά.... Θα απαντήσω για το creative process. Είναι διαφορετικό εντελώς να έχεις εκει μπροστά hands on τα πάντα, είναι διαφορετικό να περιορίζεσαι και προσπαθείς να ξεζουμίσεις ένα μηχάνημα μέχρι να καταλήξεις σε αυτό που θέλεις με το να σκρολάρεις presets. Δεν είναι καλύτερο ή χειρότερο από μόνο του αλλά καθώς η τεράστια πλειοψηφία ασχολείται με presets, το vintage approach του δίνει μια ιδιαίτερότητα κατ' εμέ. Σίγουρα όσες φορές κι αν το έχω προσπαθήσει δίνει πολύ διαφορετικό τελικό αποτέλεσμα και για μένα πιο ενδιαφέρον. Δημιουργεί βέβαια αυτο το vintage approach τεράστια ζητήματα: η επαναληψιμότητα στον ήχο και το πώς βγαίνεις live σούρνοντάς τα όλα αυτά είναι τα δύο μεγαλύτερα που μπορώ να σκεφτώ. Τέλος για το αν αξίζει ή δεν αξίζει τo Moog σε σχέση με το Behringer ας μπούμε και λίγο και στην φιλοσοφία και την ωφελιμιστική θεωρία: Τα πάντα είναι θέμα κόστους/οφέλους. Αν πχ κάποιος έχει αρκετούς λόγους (άνεση χρημάτων, λατρεία για τα συγκεκριμένα synths, είναι επαγγελματίας και τα χρησιμοποιεί συνέχεια) τότε καλά κάνει και τα ξοδεύει στην Moog. Αν είναι ερασιτέχνης, θέλει να έχει δέκα αναλογικά synths με πιστό ήχο ή δεν έχει την άνεση των χρημάτων καλά κάνει και πάει στο Behringer. Σε τελική ανάλυση το κάθε ένα έχει το κοινό του, τα πάντα είναι θέμα αγοραστών και η Moog υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει όπως και η Behringer, πράγμα που από μόνο του αποδεικνύει τα πάντα.

Φαντάζομαι ότι ξέρεις οικονομικές θεωρίες που δε γνωρίζω και πολύ θα ήθελα να με κατευθύνεις για να μορφωθώ. Σοβαρά, αν μπορείς ανέφερε μου ονόματα απλά κι εγώ θα κάνω μόνος μου το search. Ok, αν θέλει ο Uli να το κάνει από φιλανθρωπία ή πιθανότερο αν έχει υπολογίσει την οικονομία κλίμακας και βγαίνει, why not? Βέβαια θα βγάλει εκτός αγοράς τα ίδια του τα μηχανήματα της Behringer έτσι, αλλά κι αυτό μπορεί να μην τον νοιάζει. Μπορεί να βρεθεί κι ο Elon Mask, να αγοράσει την Moog και να τα χαρίζει τα Model D στα σχολεία... Μπορούμε γενικά να συζητήσουμε σε φανταστικά σενάρια όσο θέλεις.

Ναι, ένα μικρό πρόβλημα εδώ, ότι υπάρχουν κι άλλοι έξυπνοι που θέλουν Ferrari με 500€. Και κάποιοι που θα διναν και 1.000€ δίχως πρόβλημα, και 10.000€ και 100.000€...βλέπεις που το πάω έτσι; Επίσης δεν το "λέει ο Τζήμερος". Το λένε όλες οι ζώσες οικονομικές θεωρίες εκτός του Μαρξισμού. Aν το κόστος παραγωγής δεν ανταποκρίνεται στην αγορά και μπαίνεις μέσα το κλείνεις. That simple. Aν εγώ ξοδέψω 100 ευρώ για να φτιάξω μια τούρτα να είσαι σίγουρος ότι κανείς δε θα μου δώσει ούτε ένα ευρώ για να τη φάει γιατί θα 'ναι χάλια. Άρα η αξία της είναι 0 κι εγώ δεν πρέπει να γίνω ζαχαροπλάστης. Η πραγματικότητα σε διαψεύδει. Αν υπήρχαν μόνο 10, θα έκλεινε η εταιρεία. Άρα υπάρχουν πολλοί περισσότεροι που στηρίζουν αυτή την τιμολογιακή πολιτική και άρα η αξία των προϊόντων της Moog, είναι όντως αυτή. Αναφέρομαι δε στο σύνολο των προϊόντων της Moog και όχι σε κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι που μπορεί να χρησιμεύει και ως anchor point για να πουλάνε τα φθηνότερα. Φαντάζομαι ότι αδυνατούσε ο πωλητής να το ανεβάσει σε κάποιο site ή να το δώσει σε μεσίτη, έτσι; All jokes aside όμως, έτσι πάει και οι συνθήκες σίγουρα παίζουν ρόλο στην τελική αξία ενός προϊόντος. Αν πχ τα τρόφιμα παράγονταν στην κατοχή σε κανονικούς ρυθμούς, δε θα αλλάζαν χέρια σπίτια για ένα τενεκέ λάδι. Αλλά όταν έχεις να κάνεις με την αξία της ζωής σου vs του σπιτιού σου, αλλάζει το θέμα. Κι απ ότι φαίνεται δυστυχώς υπήρξε εποχή που ένας τενεκές λάδι ήταν πολυτιμότερος από ένα σπίτι.

Η ποζεριά όχι μόνο δεν απαλείφεται αλλά καθίσταται ο βασικός παράγων επιλογής όταν πλέον μιλάμε για ίδια προϊόντα. Όπως προείπες το Moog έχει 50 χρόνια ιστορία. Αυτό δεν μπορεί να διαγραφεί επειδή μπήκε στον ίδιο πάγκο με το Behringer. Μπορεί δε να γίνει ακόμη και παράγων επιλογής ενός προιόντος κατώτερου του Behringer. Αν όμως εννοείς να με ρωτήσεις ποιο θεωρώ καλύτερο προϊόν, το Moog έχει πολύ πιο "βαριά κατασκευή" σε σχέση με τα Behringer. Όποτε λόγω αυτού θα διάλεγα το Moog. Αν βέβαια η σύζυγος με απειλούσε με χωρισμό σε περίπτωση που ξαναφερω άλλη μια γκουμούτσα σπίτι, θα διάλεγα το Behringer desktop. Αν πάλι στέκεσαι στον ήχο, έχω να πω ότι αν δεν το δείχνει ο φασματογράφος όποιος λέει ότι το Χ ακούγεται καλύτερα απ το Ψ απλά ονειρεύεται.

Τα συμπέρανα από το γεγονός ότι κάποιος που ξέρει όλα τα παραπάνω, που δεν είναι μόνο τα logistics όπως το υπεραπλοποιείς, είναι δύσκολο να σταθεί μόνο στο marketing και να φέρει ως παράδειγμα ειδικά το βούτυρο, που κατά πρώτον δεν είναι και κανα προϊόν το οποίο σηκώνει ιδιαίτερο hype, αλλά και κατά δεύτερον είναι αρκετά διαφοροποιημένο ώστε να μπορεί να υπάρχει και διαφορά τιμής λόγω της μεθόδου παραγωγής του πχ (αν είναι βιολογικό, αν οι αγελάδες τρέχουν ξέγνοιαστες στα χορτάρια, αν ανήκουν στην οικογένεια του κυρ-Βασίλη απ το τάδε χωριό κλπ κλπ κλπ). Όπως και να χει, αν διάβασες και τα προηγούμενα σχόλια μου, τόσο κάνει αν τόσο αγοράζεται. Απάντησα ήδη σε αυτό.

Δεν είναι ακριβώς έτσι. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που μπορεί να αποκτήσει το Moog, το θέλει και αισθάνεται πολύ πιο όμορφα πίσω από ένα Moog απ ότι πίσω από ένα Behringer. Hell, κι εγώ θα το προτιμούσα εδώ που τα λέμε. Κι ας με λένε χαζό, το ποζεριλίκι είναι ποζεριλίκι. Και ένα synth δεν έχει σε καμιά περίπτωση την ίδια συναισθηματική αξία που έχει ένα software. Συγκρίνεις μήλα με πορτοκάλια. Αν όμως η δική σου συλλογιστική βασίζεται πάνω σε αυτό, σου προτείνω να ρίξεις μια ματιά στο τί αγοράζουν οι κιθαρίστες στα παραδίπλα νήματα, για να μην πω για τούς drummers που γελάει και το παρδαλό κατσίκι...

Με συγχωρείς πραγματικά αλλά είναι μια πολύ απλοϊκή σκέψη αυτή για να μπορεί να δωθεί μια σοβαρή απάντηση. Πρώτον δεν έχεις λάβει υπόψιν μια σειρά πολύ σοβαρότερων παραγόντων που μπορεί να επηρρεάσει το κόστος (δίκτυο εφοδιαστικής αλυσίδας, σχέδια επέκτασης, υπολογισμός ρίσκου, οικονομίες κλίμακας, κλπ, κλπ, κλπ) που δεν ειναι σε καμία περίπτωση το ίδιο για κάθε διαφορετική εταιρεία, ακόμη κι αν ανταγωνίζεται στο ίδιο είδος. Δεύτερον κι εσύ συγχέεις το κόστος (που όπως προανέφερα δε γνωρίζεις) με την αξία. Αυτό από μόνο του είναι λάθος. Αν μπορεί να γίνει κάπου είναι σε αυτά τα προϊόντα που ονομάζονται commodities (μηδενικής διαφοροποίησης) και μόνο εκεί. Αλλά και εκεί ακόμη οι εταιρείες μπορεί να διαφοροποιούνται ριζικά σε επίπεδο υπηρεσιών που σου προσφέρουν.

Δεν είναι κάτι που λέω εγώ. Υπάρχουν άπειρα συγκριτικά videos εκεί έξω και ήταν μια αληθινή έκπληξη που κανένας δε φανταζόταν όταν κυκλοφόρησε το model d. Και πρόσεξε: Στα synths που έχεις direct ήχο δεν μπορείς να κλέψεις όπως με έναν ενισχυτή κιθάρας ή με μια ντραμς ή ακόμη και με ένα πιάνο που τα ηχογραφείς με ένα ένα mic της πλάκας στο βιντεάκι και λές "να ορίστε το modeler που ακούγεται ίδιο..." Εδώ μέχρι και φασματογράφους βάζουν κάποιοι στα συγκριτικά.

Μέσα σ' ένα χάος επιλογών και το marketing και η διαφήμιση είναι αναγκαία. Αλλιώς απλά δεν υπάρχεις πουθενά και δε θα σε βρεί ποτέ κανένας. Όλα έχουν αέρα. Ονομάζεται "κέρδος" και είναι αυτό που κρατά τις εταιρείες στη ζωή. Βέβαια το να βρείς ποιο είναι αυτό το κέρδος δεν είναι τοσο εύκολο. Κάποιοι τελειώνουν πανεπιστήμια και κάνουν μεταπτυχιακά για να μπορούν να υπολογίσουν όλα τα έξοδα που πρέπει να λάβει υπόψιν μια εταιρεία ώστε να ορίσει την τιμολογιακή της πολιτική. Από τα 90s μέχρι σήμερα έχουν προστεθεί στην εξίσωση κάποια δις καταναλωτών, η ζήτηση για πρώτες ύλες έχει εκτοξευθεί και όλοι όπως πάντα ανταγωνιζόμαστε για τους ίδιους πόρους. Είναι φυσικό να ακριβαίνουν λοιπόν τα πάντα και πολλά υλικά να μην είναι στην ίδια επάρκεια με αποτέλεσμα αυτό που αναφέρεις.

Όντως δεν κατάλαβα κι ακόμη μάλλον δεν πολυκαταλαβαίνω τί μπορεί να προσάψει κάποιος σε ένα synth που κοστίζει 300€ και ακούγεται το ίδιο καλά με ένα synth των 3.500, εκτός των όσων ήδη ανέφερα στην οικονομολογική μου ανάλυση. Η δε ανάλυση, είναι απλά βασικά οικονομικά του δημοτικού πάνω στη θεωρία της υποκειμενικής αξίας. Ο μέσος Έλληνας θα πιστεύει σε συνομωσίες έτσι κι αλλιώς απ ότι φαίνεται. Αυτό που προσπαθώ να κάνω κατανοητό είναι πως φυσικά ο καθένας μπορεί να χρεώνει όσο θέλει και φυσικά μπορεί ο άλλος να μην το αγοράζει. Απ τη στιγμή όμως που το αγοράζει η αξία του είναι αυτή. Τέλος. Αξίζει δεν αξίζει σαν ώρες εργασίας, σαν υλικά, σαν ιδέα, είναι αδιάφορο. Μπορείς με μια φοβερή διαφήμιση να πουλήσεις φύκια για χρυσό, χωρίς να εξαπατάς τον αγοραστή; Τότε τα φύκια σου αξίζουν χρυσάφι. Η αξία είναι υποκειμενική και τη θέτει πάντα ο αγοραστής.

Πάρε Evidence. H ζωή είναι πολύ μικρή για να κολλάς και να ξεκολλάς ?

1. Ποιος είναι αυτός ο "στρατός μουσικών" και ποιες αυτές οι "δεκαετίες"; Το αντίγραφο του Minimoog κυκλοφόρησε το 2019. Σε "μια στρατιά" από video comparisons, δε φαίνεται να υστερεί κάπου ηχητικά. Αν υπήρχε παράπονο ήταν στην κατασκευή του hardware. Κυκλοφορόντας όμως και το Poly D, πρώτον ξέπέρασε το ίδιο το Minimoog προσφέροντας και μια παραφωνική version και δεύτερον έλυσε σε μεγάλο βαθμό και το θέμα του hardware. 2. Δεν είπα ότι το Mercedes και το Skoda είναι ίδια. Είπα ότι το Mercedes δεν είναι τόσο καλύτερο όσο θα περίμενε κανείς από τη διαφορά της τιμής τους.

Ας το πω για άλλη μια φορά, copy paste από θέμα Fender vs Harley Benton με ελαφριές παραλλαγές... Η αξία ενός προϊόντος είναι υποκειμενική και καθορίζεται από τον αγοραστή. Φυσικά δεν έχει κανείς κίνητρο να πουλήσει φθηνότερα αυτό που μπορεί να πουληθεί ακριβότερα. Οι θεωρίες της αντικειμενικής αξίας, που συνέδεαν το τελικό κόστος με την αξία των υλικών, των εργαζομένων, της ενέργειας και των μηχανών ανήκουν στον Σμιθ που έζησε όμως τον 17ο αιώνα. Από εκεί προέκυψαν ο Ρικάρντο που τις ποσοτικοποίησε και ο Μάρξ που μέσω μιας απλής συνεπαγωγής κατέληξε στο ότι για να υπάρχει κέρδος όλοι οι εργοδότες πρέπει να κλέβουν τον εργάτη. Αυτές οι θεωρίες ξεπεράστηκαν όμως από τα τέλη του 19ου αιώνα γιατί δεν μπορούσαν να συμπεριλάβουν μέσα πολύ απλές έννοιες όπως την οικοιοθελή ανεργία ή τα επιδόματα ανεργίας έως και το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, δεν μπορούσε να καθοριστεί η αξία της τέχνης κλπ κλπ κλπ. Γενικά οι μόνοι νομίζω που έχουν μείνει να συζητούν με όρους labour theory είναι κάτι Νοτιοευρωπαίοι και κάτι Λατινοαμερικάνοι στα καφενεία. Άρα γιατί ένα Behringer κοστίζει x ενώ ένα Moog κοστίζει 10x? Γιατί στοχεύουν σε διαφορετικό κοινό και έχουν και οι δύο τους δικούς τους αγοραστές, που όλοι νομίζω μπορούμε να καταλάβουμε ποιοι είναι σε κάθε περίπτωση. Αν πχ μιλάγαμε για αυτοκίνητα, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με ένα Skoda και μια Mercedes: η Mercedes μπορεί να κοστίζει 10 φορές περισσότερο χωρίς να είναι 10 φορές καλύτερη στό δρόμο αλλά και τα δύο brands έχουν το δικό τους κοινό. Υ.Γ: Πάντως ακόμη και με όρους αντικειμενικής αξίας νομίζω ότι αδικούμε λίγο τα εργοστάσια του δυτικού κόσμου. Όλοι ξέρουμε το Minimoog, το DFAM, το Jupiter και τόσα άλλα μέσω του R&D που έκανε κάποιος, μέσω του δικτύου πωλήσεων που έφτιαξε και το οποίο τα πήγε στα πέρατα του κόσμου, μέσω των άπειρων endorsements σε καλλιτέχνες που μας αρέσουν...Όλα αυτά έχουν πληρωθεί και για όλα αυτά έχει παρθεί κι ένα ρίσκο που δεν το είχε ποτέ το εργοστάσιο στην Ινδονησία που αντιγράφει ένα ολοκληρωμένο για να πουληθεί από ένα κατάστημα στη Γερμανία. Και στο ηθικό κομμάτι ακόμη, κανείς εδώ δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά ότι του Ινδονήσιου εργάτη δεν κινδυνεύει να του πέσει η οροφή στο κεφάλι ή ότι δεν δουλεύει με όρους δουλοπάροικου για να χαιρόμαστε στη Δύση φθηνά synths. Κι άμα πιάσουμε και την οικολογία και το carbon footprint που έχει ότι παράγεται στην Ασία καίγοντας ακόμη κάρβουνο ως βασική πηγή ενέργειας....

Ναι αυτό είπα κι εγώ όπως βλέπεις, Αν έχεις μια πεταλιέρα και δεν την πολυκουνάς και δεν της αλλάζεις πετάλια, κι έχεις πάρει και μερικά παραπάνω γι αυτά που θα σου μείνουν στο χέρι, είναι ΟΚ.

Χαίρομαι. Μάλλον έπεσες σε καλύτερο batch απ ότι εγώ. Πήρα κι εγώ δυο σετάκια για τη δεύτερη πεταλιέρα αλλά μετά από κανα χρόνο, δεδομένου βέβαια ότι εγώ αλλάζω και πετάλια συχνά πυκνά, απ τα 20 βύσματα είχαν σπάσει περισσότερα απ΄τα μισά. Οπότε τα πέταξα εντελώς και δεν ξανασχολήθηκα. Δύο ή τρία μου είχαν σπάσει την πρώτη φορά που πήγα να τα συνδέσω. Τί να πώ, ίσως είμαι κανίβαλλος αλλά δεδομένου ότι στη ζωή μου έχω καταφέρει να κολλήσω ακόμη και τριχοειδή σωλήνα εκτονωτικής σε ψυκτική χωρίς πρόβλημα και γενικά πιάνουν τα χέρια μου, νομίζω ότι τα συγκεκριμένα μάλλουν απευθύνονται σε καρδιοχειρούργους.

Έχω δοκιμάσει και τα George L και τα Evidence monorail και το kit της Harley Benton. Δεν υπάρχει one size fits all. Αν έχει κάποιος μια πεταλιέρα με καμιά 10ρια πετάλια τα οποία αλλάζουν με τους κύκλους του φεγγαριού, τα solderless καλώδια είναι η μόνη βιώσιμη λύση. Δεν είναι δυνατόν κάθε τόσο να είσαι κόλλα-ξεκόλλα, κόβε τη γκουμούτσα, ταιριαξέ την στο καινούργιο pedalboard arrangement κλπ. Αν κάποιος λοιπόν βρίσκεται σε αυτή την υποπερίπτωση, τότε προτείνω τα Evidence. Πληρώνεις τα βύσματα μια φορά κι αγοράζεις μόνο καλώδιο, όσο κι όποτε το χρειαστείς. Είναι 10% πιο δύσκολα στην τοποθέτηση από ότι τα George L αλλά 10.000% πιο σταθερά. Τα George L απλά δεν κάνουν για πεταλιέρα-τέρας που μετακινείται απ το σπίτι στο προβάδικο, στο live και δεν ξέρω που αλλού. Και το να ψάχνεις πιο καλώδιο σταμάτησε να κάνει επαφή στη μέση του live, δεν έχει καθόλου πλάκα. Been there, done that... Για τα Harley Benton που προαναφέρθηκαν ούτε λόγος. Τα βύσματα σου μένουν στο χέρι με το παραμικρό ακόμη και αυτά που προσπαθείς να συνδέσεις για πρώτη φορά. Οπότε λόγω τιμής και μόνο συστήνονται αποκλειστικά σε όσους θα φτιάξουν μια φορά μια πεταλιέρα για τα σπίτι η οποία δε θα μετακινείται και δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να ασχοληθούν με κολλήσεις. Ακόμη καισε αυτή την περίπτωση συστήνω να παραγείλει κάποιος λίγα περισσότερα απ΄ όσα χρειάζεται ώστε να αντιπαρέλθει αυτά που θα του μείνουν στο χέρι. Για όλες τις υπόλοιπες υποπεριπτώσεις καλύτερα soldered καλώδια, ιδανικά custom για να έχει κάποιος και ωραίο cable management. Αν όμως πρόκειται για τρία-τεσσερα πετάλια, κάτι απλό και έτοιμο κι είσαι αρχηγός.

Εγώ πάλι όταν επέστρεψα Ελλάδα το 2007 μετά από 12 χρόνια που δεν έμενα σταθερά στη χώρα και δεν ήξερα κανέναν, έβαλα μια τέτοια αγγελία, γνώρισα μια τραγουδίστρια κι έναν μπασίστα και όχι μόνο είμαστε ακόμη φίλοι αλλά έκανα φίλους και τους φίλους τους. Βέβαια, δεν έψαχνα 15χρονους να παίξουμε black metal, ούτε trappers για να τα κονομήσω.

Δυστυχώς μέσα σ' ένα forum που κατά κύριο λόγο έχει κάποιος θετικές εμπειρίες είναι εύκολο να είναι πιο χαλαρός και να την πατήσει. Είναι μικροποσό βέβαια και ίσως τελικά λυθεί η παρεξήγηση, το βλέπω δύσκολο κάποιος να δίνει ονοματεπώνυμο και τραπεζικούς λογαριασμούς για να βουτήξει τόσο λίγα χρήματα. Εγώ θα επικοινωνούσα με τη διαχείριση, που συνήθως απαντάει σχετικά άμεσα και θα έκανα λίγη παραπάνω υπομονή πριν ανοίξω νήμα. Πιο εύκολο είναι να την πατήσει πάντως κάποιος σαν πωλητής. Αν εμπλέκονται υπηρεσίες τύπου paypal, πρέπει πάντα να στέλνονται τα δέματα ταχυδρομικά, σε επιβεβαιωμένη διεύθυνση και με τη δέουσα προσοχή. Αλλιώς μπορεί ο παραλήπτης να ισχυριστεί ότι δεν του απεστάλλη ποτέ τίποτα. Ακόμη κι αυτό όμως συνήθως συμβαίνει πιο συχνά με αποστολές στο εξωτερικό.

Καλά το DX7 είναι ήδη hype νοσταλγίας και η 1η version του ήδη πιάνει καλά λεφτά. Αν κρίνω δε από τα αναλογικά synths τα οποία κάθε χρόνο ανεβαίνουν και 20%-30% σε τιμή, είναι μια χαρά επένδυση να αγοράσεις καμιά 100αριά από δαύτα και να τα περιμένεις.