kpeyos

Δεν υπάρχει "εργαλείο μούσα" που θα αντικαταστήσει τα βιβλία που δεν έχεις διαβάσει, τις ταινίες που δεν έχεις δει και τη μουσική που δεν έχεις ακούσει. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Ιδιαίτερα όσο πιο ερασιτέχνης είναι κάποιος, το σύνολο των αισθήσεών του θα πρέπει να μπει στη δουλειά. Πρώτο χρήσιμο εργαλείο πχ, ένα Izotope Tone Balance, για να έχει μια οπτική απεικόνιση ενός ballpark, ώστε να μπορεί να εκτιμήσει το πόσο εκτός βρίσκονται οι τονικές και δυναμικές περιοχές της μίξης του. Δεύτερο τα χέρια του, ακουμπώντας απαλά τα woofers των near fields, μπορούν να αντιληφθούν καλύτερα πολλές φορές των παλμό των χαμηλών συχνοτήτων και τους συντονισμούς, απ' ότι ένα ερασιτεχνικό set up θα επέτρεπε στα αυτιά να κάνουν. Οπότε επιστρέφοντας στο θέμα του thread που άνοιξε ο @john_guitar: Στo να χρησιμοποιήσεις ένα plugin eq απλά για να δώσει χαρακτήρα, θα έλεγα καλύτερα όχι. Τα έχω δοκιμάσει αυτά όταν κι εγώ ξεκινούσα. Πλέον μετά από άπειρες ώρες στις οποίες έκανα μίξεις με ένα κάρο vst σε κάθε κανάλι, μόνο και μόνο για να ανακαλύψω στο τέλος ότι η μίξη ακουγόταν καλύτερα μόλις τα έκανα όλα bypass ?, έχω καταλήξει στο ότι το καλύτερο είναι να μιξάρεις "καθαρά" και να βλέπεις στο τέλος αν χρειάζεται κάτι. Όσον αφορά το δουλεύω σε εικονική κονσόλα vs δουλεύω με γραφική απεικόνιση, τάσσομαι σαφώς υπέρ του δεύτερου για κάποιον που ξεκινάει σήμερα μόνος του στο σπίτι. Το εξήγησα παραπάνω ότι όλες οι αισθήσεις χρειάζονται ανάπτυξη για να βοηθήσουν και η προσέγγιση που προτείνω αποσκοπεί ακριβώς εκεί. Αντίθετα, η εικονική κονσόλα μπορεί να είναι πάρα πολύ χρήσιμη στους παλιότερους που ξέρουν να τη δουλεύουν, οι οποίοι όμως την είχαν μάθει μέσα σε έναν επαγγελματικό χώρο, με καλή ακουστική και κάποιον να τους δείχνει. Για τον νιούμπι στο σπίτι του, είναι πάρα πολύ δύσκολο να μάθει κάτι έτσι, χωρίς καμία καθοδήγηση, στο 3x3 υπνοδωμάτιό του. Έχω επίσης να σου προτείνω δύο καταπληκτικά κανάλια στο youtube: To πρώτο λέγεται "Making records with Eric Valentine" και εκεί θα μάθεις τη δημιουργική χρήση των Saturators ώστε να βγάζεις όσο χαρακτήρα θέλεις (και τα άλμπουμ του έχουν πολύ) χωρίς να παιδεύεσαι με τέτοια διλήμματα. Το δεύτερο είναι το "House of Kush" όπου θα σε πάει ψυχολογικά και νοητικά μπροστά στο θέμα μιξης και επικεντρωνεται πολύ στο decision making που απ' ΄ότι βλέπω σε απασχολεί. Εν κατακλείδι πάντως "these things take time" που θα λεγε και ο Χάμφρεϊ στο "Yes minister". H όλη φάση είναι σα να μαθαίνεις ένα όργανο. Ανάλογα με το χρόνο, τον κόπο και το χρήμα που θα αφιερώσει κάποιος, αν ανήκει στον μέσο όρο μετά από καμιά δεκαετιά θα καταφέρει να κουρδίσει το αυτί του και να φτάσει σε ένα συμπαθητικό επίπεδο. Μαγικά δε γίνονται. Υ.Γ Αν παρόλα αυτά επιμένεις να θες τον χαρακτήρα κάποιου συγκεριμένου αναλογικού μηχανήματος και το σηκώνουν οι τσέπες σου και ο υπολογιστής σου, η δική μου πρόταση είναι να κοιτάξεις τα Acustica Audio Nebula. Είναι μία τελείως διαφορετική προσέγγιση. Κάποιοι ορκίζονται σε αυτά, κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι τα καινούργια plugins τα έχουν φτάσει, για μένα πάντως αξίζουν τον κόπο.

@bouzoukleri Αν ξέρεις κι έχεις και τον χρόνο αν την φέρεις μόνος σου, είναι πολύ καλή περίπτωση. Αϊ ρεστ μάι κέις. Πάτα το.

Πολύ όμορφη, και σε αυτή την τιμή, σχεδόν ακαταμάχητη - πιο φθηνή από δυο επισκέψεις στο σουπερμαρκετ ? Κάποια πραγματάκια που θα με προβλημάτιζαν σε μια τόσο οικονομική κιθάρα (για να μην πατήσεις το κουμπί): 1. Το βάρος. Έχοντας αντίστοιχη εμπειρία από κιθάρες αυτής της κλάσης, κάποιες ήταν τόσο βαριές που δεν δοκίμασα καν να τις κρατήσω. Απλά τις έβαλα για πούλημα. Το καλό σε αυτή τη φάση είναι ότι τόσο φθηνές κιθάρες φεύγουν πολύ γρήγορα, κι άντε να χάσεις κανα 50ρικο. 2. Το γεγονός ότι κατά 99% θα θέλει δουλειά στα τάστα και στο nut. Άλλα 100€ αν δεν ξέρεις να το κάνεις μόνος σου. 3. Τα ηλεκτρικά. Ο μαγνήτης πίσω θα θέλει 250k για να πάιξει σωστά και ο μπροστά 500k. Οκ, υπάρχουν κόλπα για να το φτιάξεις να βλέπουν διαφορετικές αντιστάσεις με τα ίδια pots αλλά αυτή η κιθάρα μάλλον δεν θα είναι τόσο sofisticated. Οπότε, αν εισαι περίεργος σαν κι εμένα, πας για μόντες. Αν δεν ξέρεις να τις κάνεις μόνος σου, βάλε άλλο ένα κατοστάρικο (μιας που τις κάνεις θα αλλάξεις και κανα pot και καναν πυκνωτή με καλύτερους). 4. Μαγνήτες. Τους έβαλα τελευταίους στη λίστα γιατί εγώ έτσι κι αλλιώς πάντα τους αλλάζω. Αλλά από κει και πέρα, η συγκεκριμένη μάλλον θα 'χει επάνω κεραμικούς της πλάκας, οπότε η αλλάγη θα είναι must. Κόστος: Από 150€. Μ αυτά και μ' αυτά δηλαδή, έστω και με δόσεις φτάνεις να χεις δώσει μαζί με την αγορά 4-5 κατοστάρικα για να την φέρεις στα γούστα σου. Σ αυτή την τιμή υπάρχουν επιλογές στα μεταχειρισμένα εξίσου καλές ή καλύτερες. Αλλά αν γουστάρεις το σχήμα, το setup των μαγνητών της κλπ, είναι πολύ ιδιαίτερο όργανο για να το βρεις στις αγγελίες. Υ.Γ Γιατί ξέχασα το σημαντικότερο: Μην εκπλαγείς αν σε καμιά πενταετία η βέργα του μπράτσου σταματήσει να "ακούει". Το έχω επίσης συναντήσει σε κάποιες τόσο φθηνές κιθάρες. Κυρίως σε Squier.

Εξάσκηση και υπομονή. Δεν υπάρχει κάποιος άλλος μαγικός τρόπος. Ξεκίνα απλά, από παιδικά τραγουδάκια να συντονίζεις το δεξί με το αριστερό. Όταν θα είσαι άνετος με αυτό μπορείς να πας σε κάποια εύκολα κομμάτια κλασικής πχ: κατόπιν στο walking bass σε blues/rock 'n' roll, σε intermediate κομμάτια κλασικής κλπ κλπ και κάποια στιγμή θα φτάσεις κι εκεί που θέλεις. Οι περισσότεροι πληκτράδες έχουν περάσει χρόνια με Hanon, Schmitt και λοιπούς. Δεν ξύπνησαν απλά μια μέρα και παίζανε Rachmaninov. Έχεις περάσει ποτέ από διαδικασία ωδείων ή κάποιας άλλης formal εκμάθησης;

Γι αυτό και δε θα το πρότεινα ποτέ εις εσάς. Διότι είστε φύσει ασυγκράτητος ?

Είναι θέμα ανεξαρτησίας και το αντιμετωπίσαμε όλοι νομίζω στις αρχές. Κάποια μέρα απλά θα ξυπνήσεις και θα μπορείς να το κάνεις αυτόματα, εφόσον συνεχίσεις να το προσπαθείς. Προτείνω ασκήσεις ανεξαρτησίας για αρχάριους σε κάνα YouTube ή καμιά δεκαριά μαθήματα με όμορφη δασκάλα, να σου δίνει και κίνητρο. Στη δεύτερη περίπτωση θα σου διορθώσει και τα χέρια, που σίγουρα αν είσαι αυτοδίδακτος, κάτι θα θέλουν. Εμένα πάλι αυτή την εποχή τα paradiddles με δυσκολεύουν περισσότερο. Ετσι είναι ότι ξεκινάς καινούργιο. Το ότι κάποιος μπορεί να παίξει Paganini δεν σημαίνει ότι θα μπορέσει σ' ένα μήνα να βγάλει και την σόλο του Buddy Richie:)

Δεν έχω ακούσει το mini από κοντά και μάλλον θα το απέφευγα. Υπάρχουν βέβαια και άπειροι κλώνοι tubescreamer, σχεδόν κάθε δεύτερο overdrive που κυκλοφορεί στην αγορά. Αυτά είναι της Maxon, της εταιρείας που πρωτο έφτιαξε το κύκλωμα για την Ibanez: https://smart.noiz.gr/details.php?id=548257 https://smart.noiz.gr/details.php?id=548755 https://smart.noiz.gr/details.php?id=548629 https://smart.noiz.gr/details.php?id=528854

Επισης εύκολος ήχος για ένα tubescreamer.

OK, δεν είναι high gain ήχοι. Της Κετικίδη μου ακούγεται symmetrical cliping (Tubescreamer) και των Cosmosquad assymetrical (Boss-OD1, MXR+). Μπορείς και με κάποιο Marshall in a box πετάλι να φτάσεις κοντά και στους δύο αυτούς ήχους σε καθαρό ενισχυτή. Θα απέφευγα τα βαριά distortions για τέτοιους ήχους πάντως.

Ok, ας τα πιάσουμε ένα ένα. Πώς φαντάζεσαι τους δύο βρώμικους ήχους; Δώσε μας ένα παράδειγμα. Πές λίγο και για το διαθέσιμο budget.

Ένας καλός κομπρέσορας είναι πιο χρήσιμος από ένα δεύτερο drive για εμένα γιατί: 1. Θα βοηθήσει να έχεις πιο γεμάτο ήχο στις χαμηλές εντάσεις και στα καθαρά και στα βρώμικα σε ήπια settings. 2. Αντί για δεύτερο drive μπορείς να χρησιμοποιήσεις ένα drive με καλό stacking, να τον βάλεις πρίν από αυτό και να σου μπουστάρει το drive, άρα να έχεις περισσότερο ή λίγότερο drive. Μπορείς ακόμη, αν και συμβαίνει πιο σπάνια να τον βάλεις μετά το drive και να τον χρησιμοποιήσεις σαν booster/sustainer. Επειδή ο OP θα χρησιμοποιήσει την πεταλιέρα και με ακουστική σε σκηνές, ένας καλός, αθόρυβος και κατά προτίμηση optical compressor είναι must για εμένα.

Πάντως αφού παίζεις σε σκηνές και χρησιμοποιείς και ακουστική, θα σου προτείνω από compressor τον Golden Ratio της Crazy Tube Circuits. Τον χρησιμοποιώ για τα πάντα και είναι και εντελώς αθόρυβος. Δεν είναι budget βέβαια, εκτός αν είσαι τυχερός και τον πετύχεις κάπου μεταχειρισμένο. Τώρα για πρόταση drives θα πρέπει να γίνεις πολύ πιο συγκεκριμένος στο τί ήχο ψάχνεις και τί λεφτά δίνεις για να προτείνω.

Ειδικά αν πρόκειται να αγωνιστεί σε τετράκωπο άνευ πηδαλιούχου ??

Κατ' αρχάς αν κατάλαβα καλά, έχεις την Mooer GE250 και ένα μικρό τύπου τρανζιστορ ενισχυτάκι Orange; Τότε πιθανότατα το πρόβλημα είναι με το ενισχυτάκι ειδικά στα drives και όχι με τα εφέ. Κάποια στιγμή ίσως πρέπει να σκεφτείς έναν Fender Pro Junior για pedal platform κι αφού σου αρέσει και η jazz. Φθηνοί είναι, το πολύ 300€ μεταχειρισμένοι. Από κει και πέρα σε αυτό που ρωτάς: Για τα δικά μου γούστα το απόλυτο mini setup είναι compressor-drive-delay. Επίσης για μένα όταν πηγαίνεις σε mini setup, ξεχνάς chorus-phasers-flangers-περίεργα fuzzes και άλλα εξωτικά που θα χρησιμοποιούσες μία στο τόσο. Το reverb επίσης δεν είναι τόσο χρήσιμο για τα είδη που ανέφερες. Καλύτερα delay. Αφού το budget σου είναι σφιχτό, δύο λύσεις μπορώ να σκεφτώ: 1. Μπαίνεις Thomann, κοιτάς Behringer, Harley Benton και Joyo, διαβάζεις κριτικές και αγοράζεις. 2. Βρίσκεις κάποιον εδώ Ελλάδα που φτιάχνει κλώνους (υπάρχουν πλέον πάρα πολλοί), το συζητάτε και σου φτιάχνει αυτό που θέλεις. Αν όμως κρατήσεις την Mooer και τη συνδυάσεις όπως πολύ σωστά προτείνεται και πιο πάνω, τότε πάρε έναν αναλογικό compressor και δύο αναλογικά drives και όλα τα άλλα από τη Mooer.

H Θεσσαλονίκη κατόρθωσε με το μεράκι της να δημιουργήσει κάποτε μια ολόκληρη σκηνή. Γιατί εκεί υπήρχαν άνθρωποι που άκουγαν πρώτα τη μουσική και που υπηρετούσαν πρώτα απ' όλα αυτή ακόμη και βάζοντας μέσα λεφτά που ήξεραν ότι δε θα πάρουν ποτέ πίσω. Στην Αθήνα που όλα ξεκινούσαν πάντα απ΄ το πώς θα βγει κάνα μεροκαματάκι, αυτό δε συνέβη ποτέ. Την εποχή που η Θεσσαλονίκη έβγαζε μπαντάρες, στην Αθήνα όλοι προσπαθούσαν να γίνουν οι επόμενοι Πυξ Λαξ. Δεν υπήρχε κανένα μεράκι, καμία αξιολόγηση και αξιοκρατία και καμία βοήθεια από παραγωγούς-στούντιο-δισκογραφικές. Γι αυτό μπράβο σε όλους όσους τότε βγήκαν μπροστά και δημιούργησαν αυτά που ακούμε μέχρι σήμερα και RIP στον ιδρυτή της Άνω Κάτω Records, που υπήρξε ένα σημαντικό κομμάτι αυτού του πάζλ.

ΟΚ, ξέρεις τί; Ο άλλος ας πούμε είναι επαγγελματίας ηχολήπτης, έκατσε κι έγραψε τόσες σελίδες επί σελίδων σοβαρά σε ένα topic που πήδηξε απ' το ένα θέμα στο άλλο, κάποιοι μπορεί να διαφωνούν και όλοι μαζί να παθιάζονται αλλά τώρα νομίζω ότι δεν είναι σωστό να το ξεφτιλίζουμε. Ούτε με μια αράδα blanket statements, ούτε με τα αγαπημένα μας κατοικίδια.

Κοίτα το analog vs digital, όπως και cd vs vinyl είναι ήδη κουρασμένα θέματα. Η πληροφορία υπάρχει διαθέσιμη εκεί έξω κι όποιος βαριέται να ψάχνει έχουμε και AI πλέον να το ρωτήσει...?. Έτσι κι αλλιώς η τεχνολογία αλλά και η ανάγκη του εμπορίου σε πολύ λίγα χρόνια θα τα κάνει όλα αυτά irellevant. Σε λίγα χρόνια θα έχουμε albums σε 64bit rips απευθείας από τα master tapes, περασμένα και από AI λογισμικό που θα μπορεί να αντιπαρέλθει την "κούραση" των παλαιών ταινιών. Κι αν κάποιοι τότε επιμένουν να ακούν από βινύλιο, θα είναι κάποιοι ρομαντικοί.

Καμιά σχέση. Μου ακουγόταν χάλια γιατί είχε εντελώς διαφορετικό master. ΥΠΟΘΕΤΩ ότι επειδή δεν μπορούσαν τα πρίμα του album να αποδοθούν στο βινύλιο, είχαν τσιτώσει τα πριμομεσαία για να κάνουν compensate και μετά για να μην ξύνει είχαν βάλει από πάνω κι ένα ωραιότατο de-essing, μούρλια τί να σου πω...

@npap Κατ' αρχάς let's keep cool. Για ήχο συζητάμε, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, πόσο μάλλον περί αυτιών ? Απαντάω μόνο και μόνο γιατί δεν κατάλαβα αυτό που έγραψες Ποιες ομοιότητες και σε τί; Δεν διεκδίκησα κάποια επιστημονική εγκυρότητα. Όσον αφορά το ύφος...τέλος πάντων δεν καταλαβαίνω...Έχω καλύτερο ύφος και επίσης μηδενική επιστημονική εγκυρότητα όπως και ο @dimsonic; Αναφέρεσαι στα post του @dimsonic συγκρίνοντάς αυτό που παρέθεσα εγώ με αυτά που παρέθεσες εσύ; Είναι κάποιος άλλος συνδυασμός; ?? Δε διαφωνώ με κάτι από τα υπόλοιπα που έγραψες και επίσης όσα έγραψες δεν αναιρούν τίποτα απ' όσα έγραψα εγώ. Γεγονός παραμένει ότι το Paranoid μου αρέσει στο βινύλιο. Και η αγαπημένη μου ψηφιακή μορφή του, είναι πάλι ένα rip που έχει κάνει κάποιος από βινύλιο. Άλλος μπορεί να προτιμά την εκδοχή τoυ cd που έχω ακούσει, με τα τζιτζίκια να του θυμίζουν το καλοκαίρι τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Μπορεί επίσης να υπάρχει και κάποια εκδοχή του άλμπουμ σε cd που δεν έχω ακούσει και η οποία αν την άκουγα να μου άρεσε το ίδιο ή και περισσότερο. Άλλα αν με ρωτήσει τώρα κάποιος, με αυτά τα δεδομένα που έχω θα πω ότι ναι, κάποια παλιότερα άλμπουμ τα προτιμώ απ' τα βινύλια και όχι από τα cd. Δεν πα' να μου αναστήσει και τον Αϊνστάιν να 'ρθει να μου κάνει μάθημα... Τί να κάνουμε, γούστα είναι αυτά.

Sorry αν έχω χάσει κάτι, αλλά το ποστ που κοουοτάρησα και το δικό μου απο κάτω δεν νομίζω ότι αφορούν το topic digital vs analog ή cd vs vinyl εν γένει. Ο @dimsonic λέει ότι κάποια αλμπουμς του ακούγονται καλύτερα σε βινύλιο. Εχει συμβεί και σε εμένα με άλμπουμς της εποχής των σπηλαίων και μπορώ να το καταλάβω. Οι υπόλοιποι λέτε ότι οι digital μορφές είναι ανώτερες ηχητικά του βινυλίου. Ναι οκ, ισχύει. Αλλά δεν νομίζω ότι είναι αυτό το θέμα μας.

Με βάση αυτό το post, δεν καταλαβαίνω καν την ύπαρξη αυτού του debate. Όσοι ισχυρίζονται ότι το βινύλιο απαιτεί μεγάλες ηχητικές εκπτώσεις έχουν δίκιο. Όσοι επίσης ισχυρίζονται ότι κάποιες εκδόσεις βινυλίου σε άλμπουμ πριν το 80 δεν ξεπεράστηκαν ποτέ, έχουν επίσης δίκιο. Κατά κανόνα, τα πολύ γνωστά άλμπουμ τα οποία μπορεί να έχουν γίνει από 10 remixes & remasters, έχουν αρκετές πιθανότητες να μην υποφέρουν από αυτό το πρόβλημα. Από την άλλη, κι εγώ έχω τρανταχτά παραδείγματα άλμπουμ που ενώ ακούγονται φοβερά στην έκδοση του βινιλίου τους, ακούγονται χάλια στα cd. Πιο γνωστό όλων θα αναφέρω το Paranoid των Sabbath, όπου η αρχική mono έκδοση που έχω με όλες τις εκπτώσεις που έχει, ακούγεται εκπληκτική σε σχέση με τα τζιτζίκια του cd, που όταν τα πρωτοάκουσα με σόκαραν. Λυπάμαι πραγματικά αυτούς που έχουν ακούσει το συγκεκριμένο άλμπουμ μόνο από το cd. Πριν κάποια χρόνια όμως αγόρασα σε βινύλιο και το Mezzanine των Massive Attack και φυσικά ακουγόταν παααααααρα πολύ χειρότερο απ' την ψηφιακή του μορφή, σχεδόν αστείο. Με όλα τα μειονεκτήματα που αναφέρονται εδώ για το συγκεκριμένο μέσο. Αυτό όμως είναι εύκολα αντιληπτό και εξηγήσιμο το γιατί συμβαίνει, μιας και ισχύουν τα όσα προαναφέρθηκαν για τα ελλατώματα του βινυλίου. Το αντίθετο όμως; Γιατί ένα "απωλεστικό" μέσο που απαιτεί ιδιαίτερο mastering να ακούγεται καλύτερα από το cd του? Δεν έχω απάντηση, μόνο μια θεωρία: Ότι οι αρχικές μίξεις των παλιών άλμπουμς λάμβαναν υπόψιν τις απώλειες και έκαναν compensate τονίζοντας συγκεκριμένες περιοχές ιδιαίτερα στα υψηλομεσαία. Όταν αυτές οι ηχογραφήσεις πέρασαν σε cd, το mastering ίσως να έγινε πιο flat, ξαφνικά βγήκε όλο αυτό το "κρυμμένο" high end στις υψηλές συχνότητες και άλλαξε η αντιληπτή ισορροπία της αρχικής μίξης. Ίσως και να πατήθηκε και λίγο παραπάνω στο master για να γίνει πιο μοντέρνο, που και αυτό επίσης αν συνέβη σίγουρα συνετέλεσε. 'Οπως είπα, είναι απλά μια θεωρία μου που προσπαθεί όμως να εξηγήσει ένα υπαρκτό φαινόμενο. Το να ισχυρίζονται κάποιοι ότι αυτό το φαινόμενο δεν υπάρχει, δεν μπορώ να το δεχτώ γιατί αντιβαίνει αυτό που ξεκάθαρα ακούω. Το να προσπαθήσουν επίσης να πουν ότι το cd αντιπροσωπεύει τον ήχο έτσι όπως θα τον ήθελε να ακούγεται η μπάντα, είναι απλά λάθος. Καμιά μπάντα δεν θέλει να ακούγεται έτσι. Aπό την άλλη όταν έρθει κάποιος να μου πει ότι αγόρασε σε βινύλιο ένα άλμπουν του 2023, απλά θα μειδιάσω. Προφανώς και θα ακούγεται χειρότερα. Ο λόγος που ακόμη υπάρχουν αυτά το φυσικά μέσα είναι γιατί μπορούν να μεταφέρουν έναν καλλιτέχνη από το σύμπαν που βρίσκεται η καλλιτεχνική δημιουργία, σε έναν ωκεανό στον οποίο βρίσκονται τα βινύλια, με περισσότερες έτσι πιθανότητες να σε ανακαλύψει ένα κοινό συλλεκτών. Πάντως και οι μεν και ο δε έχετε δίκιο. What's the fuss?

Μια χαρά στέκεται η προσπάθεια. Απλά επειδή έχουμε 2023 και γράφεις instrumentals, κάτι θα πρέπει να υπάρχει σαν καλλιτεχνική πρόταση που θα το πάει στο επόμενο level. Αν σε ενδιαφέρει φυσικά κάτι τέτοιο. Αλλιώς ακούγεται απλά σαν δοκιμή. Δεν έχει σημασία αν ξέρεις μία ή είκοσι κλίμακες ή αν μπορείς να παίξεις σόλο πάνω από πολυρυθμικά patterns. Υπάρχουν άπειροι μουσικοί που κατέχουν αυτές τις τεχνικές ικανότητες και παρόλα αυτά παραμένουν αδιάφοροι. Και ο λόγος που πραραμένουν αδιάφοροι είναι πάνω κάτω ο ίδιος. Δεν μπορείς να ακούσεις την ψυχή και την προσωπική έκφραση. Μια επίδειξη δυνατοτήτων, όσο καταπληκτικές και να είναι αυτές, από μόνη της δε θα συγκινίσει παραπάνω από το επίπεδο παρακολούθησης παράστασης τσίρκου. Οπότε η πρότασή μου είναι: άκου μουσική, δες συναυλίες, διάβασε κάποιο βιβλίο, πήγαινε θέατρο και σινεμά, εμπνεύσου και κάτσε να γράψεις έχοντας πραγματικό λόγο να το κάνεις.

Πρώτη εκ των δύο ημερών των εμφανίσεων των Artic Monkeys στο Release, η οποία προστέθηκε ως extra day, μιας και η αρχικά προγραμματισμένη εμφάνιση τους για τις 19/7 είχε γίνει sold out. Παρόλα αυτά, με τη λήξη της συναυλίας στις 18/7, το σύστημα εισητηρίων έβγαζε και πάλι διαθέσιμα εισητήρια για τις 19/7 ? Τεράστια προσέλευση κόσμου και αυτή την extra μέρα πάντως. Δύσκολο το πάρκινγκ μετά τις 21:00 που ξεκινούσαν οι Hives ως support. Παρόλες τις συνθήκες καύσωνα, ο κόσμος είχε έρθει για να πιάσει μια καλή θέση από αρκετά νωρίς, αν αναλογιστεί κανείς ότι οι Arctic Monkeys ήταν προγραμματισμένο να βγούν 22:50. Ήταν πρακτικά αδύνατο για όποιον δεν ειχε έρθει από νωρίς να βρεθεί σε θέση καλής θέασης του συγκροτήματος, αφού μπροστά από τον πύργο του ηχολήπτη επικρατούσε το αδιαχώρητο. Ακόμη πιο δύσκολη ήταν η αποχώρηση για τα αυτοκίνητα, δεδομένης και της έλλειψης υποστήριξης από την αστυνομία, η οποία όπως εξήγησε η διοργάνωση του festival ήταν δικαίως απασχολημένη από τις πυρκαϊές που έκαιγαν στην Αττική. Το συγκρότημα βγήκε στην προγραμματισμένη ώρα και συνολικά μαζί με το encore έπαιξε σχεδόν μιαμιση ώρα, έχοντας κουβαλήσει μαζί του για το live τόνους από old school και vintage gear, τιμώντας έτσι την προσέλευση του κόσμου με ένα κορυφαίας ποιότητας ήχητικό αποτέλεσμα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις (έλλειψε το when the sun goes down) έπαιξαν όλα τα μεγάλα τους τραγούδια. Το centerpiece ήταν φυσικά o Alex Turner με την vintage Epiphone Coronet περασμένη μέσα από έναν Selmer Zodiac Twin 30. Η εκτέλεση του σετ ήταν πολύ καλή αν και οριακά ίσως λίγο πιο υποτονική απ' ότι θα μπορούσαν. Αυτό πάντως δικαιολογείται και λίγο, δεδομένων των θερμοκρασιών που πρέπει να επικρατούσαν στην σκηνή. Όσο για τον Alex Turner, τo γεγονός ότι έγραψε ένα album με το επίπεδο της τραγουδοποιϊας και του story telling που έχει το "whatever people say I am..." στα 18 του και αμέσως μετά έκανε το side project των Last Shadow Puppets με την πιο επιτυχημένη και δημοφιλή ίσως προσπάθεια απόδοσης ενός ήχου κοντά σε αυτόν της ωριμότητας του Scott Walker, θα ήταν από μόνο του αρκετό ίσως για να τον χαρακτηρίσει κάποιος μουσική ιδιοφυϊα. Αλλά δεν αρκέστηκε σε αυτό. Πήγε στο Rancho de la Luna των QOTSA, επανίδρυσε το στυλ του και την ίδια την μπάντα και μετά από μια περίοδο μετάβασης, εφτασε με έναν τελείως διαφορετικό ήχο στο AM του 2013 να προσεγγίσει ηλικίες που κανονικά δε δίνουν δεκάρα τσακιστή για το rock και να γίνει superstar με τραγουδια όπως τα "are you mine" και "do I wanna know?". Τηρουμένων των αναλογιών λοιπόν θα πω ότι για εμένα είναι ο John Lennon των millennials, που διατηρεί τεράστια απήχηση και στην GenZ, όπως καταλάβαμε όλοι όσοι παρευρεθήκαμε χθες στο Release, όπου πιτσιρικάδες και πιτσιρίκες στρίγγλιζαν απ την αρχή μέχρι το τέλος τους στίχους απ όλα σχεδόν τα τραγούδια τους ?

Η ισχύς του ενισχυτή δεν παίζει από μόνη της μεγάλο ρόλο στην ένταση. Για να διπλασιάσεις την ένταση στο ίδιο κύκλωμα και με την ίδια καμπίνα και μεγάφωνο, πρέπει να δεκαπλασιάσεις την ισχύ (αν αντέχει το μεγάφωνο). Το αντίθετο για να την μειώσεις στο μισό. Από 'κει και πέρα, τα κυκλώματα των ενισχυτών αλλά και τα μεγάφωνα έχουν το καθένα το δικό τους sweet spot. Υπάρχουν άπειροι πεντακάθαροι ενισχυτές με αδιανόητο volume, όπως υπάρχουν και μεγάφωνα με τεράστιο headroom. Το πρόβλημα είναι ότι πολλά από αυτά ακούγονται πιο κρύα κι από ψυγεία και τα διάφορα drives ή fuzzes ακούγονται λες και τα παίζεις με μπουζούκι καρφί στο PA. Το οποίο βέβαια σε κάποιους αρέσει. Μετά υπάρχουν και ενισχυτές με μηδενικό headroom. Βάζεις επάνω μια κιθάρα με humbuckers και απ' το 2 αρχίζει η βρώμα, άρα τα καθαρά σου απλά δεν υπάρχουν όταν προσπαθείς να παίξεις εκτός σπιτιού. Και φυσικά έχουν σχεδιαστεί τις τελευταίες δυο δεκαετίες και πααααααααααρα πολλοί ενισχυτές με μεσαίο headroom και καλά σχεδιασμένα master volumes και μεγάφωνα τα οποία ακούν σε ένα μεγάλο εύρος έντασης. Κάποιοι έχουν ακόμη και ενσωματωμένα attenuators. Μάλλον κάτι τέτοιο ψάχνεις. Η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό είναι να ρίξεις μια ματιά στους Dr.Z. Δεν είναι οι πιο φθηνοί αλλά ούτε και οι πιο ακριβοί ενισχυτές και γι αυτά που προσφέρουν μιλάμε για ενισχυτές που τους πληρώνεις μια φορά και τελειώνει το ζήτημα. Έχει αρκετούς με Αμερικάνικο voicing και θα βρεις κι Ευρώπη και πολλούς μεταχειρισμένους.

Δεν είμαι κέντρο είμαι 3-4 χλμ πιο κοντά αλλά είπα doable, εννοώντας βασικά ότι μπορεί και να μην πεθάνω...??