το είπα και πιο πάνω. Από τη στιγμή που το πράγμα ξεφεύγει από το επίπεδο της σχολικής μπάντας που τα μέλη της ακόμα χαρτζηλικώνονται από τον μπαμπά και μπαίνει ρεφενές για το προβάδικο ή το ερείπιο που παίρνει ρεύμα από τη διπλανή πολυκατοικία και έρχονται ίσως και τα πρώτα live με κάτι ψιλά, παύει να είναι πλεον ρομαντικό.
Όταν ο άλλος σπάει την κούτρα του να κατεβάσει ακόρντα και σχήματα και στίχους και ο άλλος αράζει στον καναπέ, αρχίζει και γίνεται μυστηριο.
Ακόμα και ένα συμβόλαιο εταιρείας να έρθει, πάλι θα αναγράφει απλώς 4-5 ονόματα και θα κατανέμει στα ίσα την ελάχιστη αμοιβή. Το πιό πιθανό είναι να βάλει και στα credits το όνομα του συγκροτήματος. Μετά την πρώτη, ας τη βαφτίσουμε "συλλογική" επιτυχία, έστω κι αν είναι προσωπική δουλειά ενός, αν δεν μπούν τα πράγματα σε τάξη μετά αρχίζουν οι γκρίνιες, τα παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω κλπ.
Εδώ υπάρχουν ιστορικές καταγραφές (και παρα πολλές) ότι μέλη δυσαρεστήθηκαν επειδή οι άλλοι δεν έγραφαν, αυτοί που δεν έγραφαν ότι έγραφαν μόνο οι άλλοι, αλλά και μέλη που έλεγαν ότι δεν υπήρχε εξ αρχής καθορισμένα ποσοστά του ποιός θα γράφει ή ότι οι άλλοι δεν τους άφηναν να γράψουν ή να εγκρίνουν τις συνθέσεις τους. Ονόματα δε λέμε από b αρχίζει.
Και φυσικά τον πρώτο καιρό μπαίνει στο παιχνίδι ο παραγωγός που καθορίζει ποιανού οι συνθέσεις θα προχωρήσουν ή μπορεί να προχωρήσουν. Μετά σιγά σιγά γίνεται καθεστώς. Γι αυτό λέω μόνο όταν είναι κάτι γραμμένο μπορεί να ξεκαθαριστεί.