χωρίς να κάνω spoiler (που πλέον δεν γίνεται μια και έχει διαρρεύσει πολύ υλικό) επιγραμματικά θα συμπληρώσω
1. Με την καμία. Απλά στην συγκεκριμένη συγκυρία, ερωτευμένος κάργα ώστε να παραμελεί και το συγκρότημα εν μέρει αλλά και τις λεπτές ισορροπίες μέσα σ αυτό, λέγε με Τζώρτζ, αλλά ευτυχώς να έχει το θάρρος και τη δύναμη να τα μπαλώνει στα δύσκολα και να μπαίνει αποφασιστικά μπροστά στη θέση που εγκατέλειψε δυο χρόνια πριν στον Μακα. Ψυχούλα και έξω καρδιά. Το δέσιμο δε με το αλτερ εγκο του Μακα, απλώς ανεπανάληπτο. Εξ ού και η επιτυχία τους.
2. Καθόλου. Κάθεται σε μια καρέκλα και πλέκει. Δε μιλάει δεν ανακατεύεται. Στα διαλείμματα τρέχει με τον καλό της και κάνουν γουτσου γουτσου πίσω από τους ενισχυτές. Μόνο όταν όλοι ξεδίνουν σε κάποια φάση, βγάζει μερικές τσιρίδες κι αυτή
3. Κάθε άλλο παρά ανήξερος. Δείχνει την κλασάρα του. One of a kind. Σχεδόν πάντα πρώτος στο ραντεβού, σχεδόν δεν σηκώνεται από το σκαμνί, δεν γκρινιάζει, συνεισφέρει, βοηθάει στην καλή ατμόσφαιρα, δεν είναι τυχαίο που είναι τόσο συμπαθής.
Γενικά τίποτα δεν ήταν τυχαίο με την μπάντα αυτή που τα έκανε όλα μέσα σε 7-8 χρόνια. Και μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα έφτιαξαν και παρουσίασαν υλικό από σχεδόν 2 δικούς τους δίσκους και 3 προσωπικούς. Από το μηδέν. Και μέσα στις 7-8 ώρες του ντοκ βλέπεις πως από το μηδέν φτιάχνονται αριστουργήματα, ζωντανά, χωρίς τεχνάσματα του στούντιο. Και ακόμα ήταν σχεδόν 28ρηδες....
Επίσης ο Jackson....σκηνοθέτης με τα όλα του. ΟΛΑ του. Όχι όπως ο ορίτζιναλ MLH που φαίνεται σε όλη τη διάρκεια ως ιδιαίτερα (για μένα) αντιπαθητικός και ...άσχετος.