Όλα αυτά τα πρώτα βήματα τα κάνουμε όχι γενικα και αόριστα αλλά παίζοντας με κάποιο εξοπλισμό.
Και για να παίζουμε και να εξασκούμαστε επίμονα και συστηματικά, πρέπει ο ήχος που βγάζουμε να μας εμπνέει και να μας ευχαριστεί, να βλεπουμε το όργανο στο stand και να το αρπάζουμε για να παίξουμε.
Και στο πλαίσιο του "μαθαίνω την αλφαβήτα κιθάρα μου" κάποια στιγμή θα εκτονωθούμε κιόλας για να γουστάρουμε, και τότε ο ήχος παίζει ακόμη μεγαλύτερη σημασία.
Και κάποια στιγμή θα βάλουμε το στέρεο να παίζει και θα ακολουθήσουμε τον κιθαρίστα με τη δικιά μας κιθάρα στα πλαίσια της εξάσκησης, και δεν θέλουμε ο ήχος που βγάζουμε να έχει τα χάλια του τα μαύρα και να χαλάει τη σούπα.
Για αυτό λοιπόν είναι απόλυτα εύλογο και αναπόφευκτο ο ήχος να μας απασχολεί και ΠΡΙΝ γίνουμε "καλοί". Αρκεί να μη γίνει εμμονή.