Το θεμα του 1ου ποστ το σκεφτομαι συχνα, αλλα δεν εχω διαμορφωμενη αποψη περα απο το προφανες οτι οτιδήποτε που μπορει να χαρακτηριστει λαϊκό οφείλει να απευθύνεται σε πολύ κοσμο.
Αν υπαρχει απαντηση σε αυτη την ερωτηση παντως, φανταζομαι οτι θα περιλαμβανει ενα επιπλεον στοιχειο (εμπειρικη τοποθετηση, πιθανοτατα λανθασμενη), που εχω παρατηρησει : οι περισσοτερο εμπορικοι δισκοι που καθιερωσαν ενα συγκροτημα στους δισκους της χρονιας/δεκαετιας/του αιωνα ειναι εκεινοι που συνεθεσαν στο μεσο περιπου της καριερας τους.
Αν ισχυει κατι τετοιο, δηλαδη δημιουργηθηκαν δισκοι σε μια περιοδο που οπωσδηποτε δεν πεινουσαν οι συμμετεχοντες , ειναι ενα καλο επιχειρημα που ισορροπει καποια στοιχεια : την επαφη με την πραγματικοτητα (που αφορα πολλους) και τη δυνατοτητα να παραχθει κατι με τους ορους που θετει ο καλλιτεχνης (με τις ευκολιες που προσφερει ενα καλο συμβολαιο με μια καλη εταιρεια)