Εγώ έχω ένσταση στο ακούγεται «καλλίτερα.»
Τι θα πει «καλλίτερα» ;
Ακόμα και μετρήσιμο να το θεωρήσουμε το μέγεθος, σε όρους ακουστικής, συχνοτικό εύρος, ευκρίνεια κ.λ.π. δεν νομίζω ότι έχει νόημα.
Εμένα ας πούμε μπορεί να μου αρέσει το lo-fi (πού όντως μου αρέσει σε κάποια είδη μουσικής, φωτογραφίας και κινηματογράφου).
Ένα βινύλιο 60’s ή και πιο παλιό, ακούγεται όπως ακούγεται.
Με τι να το συγκρίνω;
Με ένα cd του 2000;
Καταρχάς μιλάμε για άλλα είδος , ύφος μουσικής.
Να το συγκρίνω με rematsered cd;
Και πάλι διαφορετικά μου ακούγονται, αλλά καλλίτερα;;;;
Νομίζω ότι αυτό που κάποιοι προσπάθησαν να πουν είναι ότι, τόσο οι τεχνικές / τεχνολογικές δυνατότητες κάποιος εποχής, όσο και τα μέσα αναπαραγωγής του τότε, με τους όποιους περιορισμούς (αν ) έθεταν (τόσο στην παραγωγή , όσο και στην αναπαραγωγή), έγιναν ή είναι μέρος του όλου καλλιτεχνήματος.
Η όποια μεταγενέστερη/ μελλοντική επέμβαση (έστω και με πρόθεση το «καλλίτερο» ) εμένα δεν μου αρέσει, γιατί τη θεωρώ ωμή παρέμβαση στο αρχικό έργο.
Θα χρησιμοποιήσω παράδειγμα εκτός μουσικής:
Είδα χρωματικά remaster σε ταινίες του Hitchcock, που με ξένισαν .
Είδα επίσης χρωματισμό ασπρόμαυρων ταινιών , που επίσης με ξένισε.
Και ποιος τους είπε ότι ο Hitchcock θα φώτιζε έτσι (λέω εγώ τώρα) , αν γυρνούσε εξαρχής έγχρωμη την ταινία;;;;
Ή ήλπιζε ότι κάποια στιγμή , θα εξελιχθεί η τεχνολογία και θα αναδείξει τελικά το έργο του, όπως το φανταζόταν ή θα το θελε, αλλά δεν είχε τα μέσα τότε να το κάνει;