Μινιμαλιστικό και ταυτόχρονα τόσο πλούσιο!
Από εμένα είναι ΝΑΙ, περνάς στην επόμενη φάση ? ?
Πολύ μου άρεσε, αν και δεν είναι του γούστου μου αυτού του τύπου οι performances (δηλαδή κέρδισες τον δύσκολο ακροατή, αυτό θέλω να πω).
Με ένα επιπόλαιο και αποσπασματικό πέρασμα, νιώθω ότι άκουσα μέχρι και λίγο Queen, και λίγο Pink Floyd και άλλα πολλά μέσα στον γενικό 70s (καταπληκτικό) ήχο. Πρέπει να του δώσω τον χρόνο που του αξίζει!!
88 πλήκτρα για τον πιανίστα
6 χορδές για τον κιθαρίστα
4 χορδές για τον μπασίστα
1 μικρόφωνο για τον τραγουδιστή
Μην ψάξετε ποιος παίρνει το χειροκρότημα. Δεν τους νοιάζει γιατί σκέφτονται ότι έχουν να κουβαλήσουν το σετάπ του ντράμερ.
Όπου ακούτε για "καλύτερο" εξ ορισμού τσ πράγματα είναι υποκειμενικά.
Ο πιο αναγνωρίσιμος ή σωστότερα ο συνθέτης με τα πιο αναγνωρίσιμα έργα μάλλον είναι ο Τζων Γουίλιαμς.....
Για να το συνεχίσω, θυμάμαι να ΜΗΝ λέμε Tele αλλά "η κιθάρα του Σπριγκστην". Τόσα βλέπαμε, τόσα ξέραμε, τόσα λέγαμε.
LP μία, στο Ωδείο. Την ανοίγαμε, την χαϊδεύαμε, την κλείναμε ξανά στην θήκη της (πριν μας πάρουν είδηση οι γραμματείς! ).
Να ξέρεις είμαι βολικός άνθρωπος, δεν θα είχα κανένα μα κανένα πρόβλημα.... (αλλά μιας και είπες για Γιάμαχα, κάτι DSR2000 και PSS560 βρίσκω μόνο..... )
Ρε παιδιά, ψάχνω ψάχνω κι εγώ στην δικιά μου αποθήκη αλλά κιθάρα ξεχασμένη δεν βρίσκω.
Τέλος πάντων, η φωτό με τις Big Four είναι από μόνη της η ιστορία της ροκ σε ένα πλάνο, δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι να τις έχεις στο δωμάτιό σου....!!
Εύχομαι καλά παιξίματα :-)
Φτασμένος επιστήμονας, φτασμένος καλλιτέχνης, γοητευτικός ως προσωπικότητα. Πόσα παραπάνω να βρεις σε έναν άνθρωπο που η ζωή του θα μπορούσε να γίνει ταινία;
Στην μουσική, του χρωστάμε για όσα έφερε από την Αμερική στην Ελλάδα χωρίς όμως να απαρνηθεί τίποτα από όσα βρήκε έτοιμα σε αυτή. Πόσο ολοκληρωμένος πρέπει να είσαι ως μουσικός (και πόσο ισορροπημένος ως άνθρωπος) για να μπορείς να φέρεις μουσικές από την άλλη πλευρά του κόσμου και να τις ακουμπάς δίπλα σε μπουζούκια και εννιά όγδοα...
Και όλα αυτά, κάνοντας μουσική για όλους μας και για αυτό σίγουρα θα είναι "αιωνία του η μνήμη".
Εκατό κιλά "ποιοτικής έντεχνης" δεν αξίζουν όσο ένα γραμμάριο "εμπορικής" μουσικής του Πλέσσα.