Jazzjoker

Ουδείς γλιτώνει.

Δεν είναι θέμα budget και προγραμματισμού. Είναι ότι έχουν στα χέρια τους ένα καλογραμμένο και ευφάνταστο σενάριο το οποίο όμως αρκεί για τη δημιουργία ενός, άντε δύο κύκλων. Αν η σειρά έχει μεγάλη εμπορική επιτυχία και παρουσιαστεί έντονα η ανάγκη (και το χρήμα) να υπάρξουν συνέχειες, αρχίζουν τα πασαλείμματα. Δε συμφωνώ με το 99% που γράφεις αλλά όντως, λίγες είναι οι σειρές που διατηρούν υψηλό επίπεδο σε διάρκεια χρόνου.

To θέμα εδώ δεν είναι ο Τιμ αλλά ο Ντιμ ο οποίος ανοίγει τρίτο θρεντ με θεματολογία τη Μιμή. Αλλά δεν καταλαβαίνω τι μας κάνει εντύπωση. Ακόμα και οι σοβαροί, φτασμένοι επαγγελματίες έχουν ανάγκες και βιολογικά ένστικτα.

Έχω γνωρίσει αρκετούς ανθρώπους που λένε ότι δεν τους ενδιαφέρουν καθόλου οι στίχοι των τραγουδιών και θα τους έκανε το ίδιο αν ο ερμηνευτής έλεγε π.χ. "λαλαλα" αντί για λέξεις. Ο καθένας με τα γούστα του προφανώς. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, όσοι αντιμετωπίζουν το θέμα έτσι, χάνουν. Ένα πολύ απλό παράδειγμα από τις μουσικές που αναφέρθηκαν παραπάνω είναι το The Wall (όπως και όλα των PF προφανώς) όπου αν δεν ακούσεις/καταλάβεις το στίχο, έχεις αφήσει πίσω τουλάχιστον το 50% της ουσίας του άλμπουμ. Προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ ολοκληρωμένη ακρόαση έργων καλλιτεχνών όπως ο Springsteen, o Dylan, o Waits, o Cohen (και πολλοί Έλληνες προφανώς) κ.α., χωρίς να δοθεί σημασία στον στίχο. Είναι σα να βλέπεις ταινία στο mute. Ακόμα και σε μπάντες όπου οι στίχοι δεν ήταν ποτέ το δυνατό τους σημείο και που κατ' ουσία τραγουδάνε χαζομάρες, ο στίχος συνδέεται άρρηκτα με τη μουσική. Π.χ. οι AC/DC έχουν πει κατά 99,9% βλακείες στα τραγούδια τους αλλά πώς να σε πορώσει το ρεφρέν του back in black ή του TNT ας πούμε χωρίς τον εμβληματικό στίχο;

Κάνω μια νεκρανάσταση καθώς ξεκίνησα να βλέπω τον 4ο κύκλο (γιατί;) αλλά δεν κατάφερα να τον τελειώσω. Βρήκα το στόρι τραγικά προβλέψιμο και συγκλονιστικά βαρετό ενώ η όποια γοητεία ασκούσε η 80s αισθητική του αρχικού, έχει χαθεί από τα τελευταία επεισόδια του πρώτου κύκλου. Γενικά θεωρώ ότι το θέαμα είναι ακατάλληλο για άνω των 15. Στα παραπάνω αρνητικά να προσθέσω την αστεία ηθοποιία, όπου ένα καστ απολύτως μέτριων νεαρών κυρίως ηθοποιών, κατάφερε να παίξει χειρότερα από τους προηγούμενους κύκλους. Βαριόντουσαν και φαίνεται. Το σενάριο είναι γεμάτο με απίστευτα αφελείς ευκολίες ενώ οι διάλογοι πρέπει να γράφτηκαν σε κινητό εν ώρα οδήγησης. Δεν εξηγείται αλλιώς. Kateme, αυτή η σειρά είναι η απόδειξη ότι όταν πλασάρεις το προϊόν με "σωστό" τρόπο, μπορείς να δημιουργήσεις hype γύρω από οτιδήποτε και ακόμα και να επηρεάσεις το αισθητήριο του κόσμου ο οποίος θα δει μια απόλυτη μετριότητα (στην καλύτερη) και θα πιστεύει ότι είδε κάτι μοναδικό.

Έξι κομβικά για μένα σημεία: Chapter 1: Όταν μικρός άρχισα να καταλαβαίνω τι εστί πικάπ (του πατέρα μου), ξεκίνησα να ψαχουλεύω τους δίσκους της αδερφής μου που είναι μεγαλύτερη. Εκεί βρήκα πολλά, αλλά 2 δίσκοι με ταρακούνησαν γερά και δε με έχουν αφήσει ακόμα: - Μια συλλογή του Bob Dylan με τα γνωστότερά του, κυρίως σε ακουστικές εκτελέσεις. - Το Brothers in Arms των Dire Straits. Chapter 2: Όταν ξεκίνησα μαθήματα κιθάρας στα 17 μου, ο δάσκαλος μου έγραψε μια κασέτα με διάφορα blues για δειγματοληψία, μια και ως τότε με ενδιέφερε σχεδόν αποκλειστικά να μάθω να παίζω Metallica και Sepultura. Στην κασσέτα, μεταξύ άλλων, είχε και το Boot Hill από Στίβι ρέι Βόγκαν (έτσι τον λέγαμε τότε), από το μετά θάνατον άλμπουμ/συλλογή The sky is crying. Τεράστιο σοκ που άλλαξε τα πάντα. Chapter 3: Κάπου στα 20, στο σπίτι φίλου που ήταν fan soul/funk/jazz, άκουσα Joe Pass από το Virtuoso 3. Τεράστιο σοκ νούμερο 2. Την επόμενη μέρα πήγα σε δισκάδικο και σήκωσα ό,τι υπήρχε από Pass. Το άλμπουμ αυτό όμως με στοίχειωσε. Chapter 4: Στα 24-25, σε μια εκδρομή στο Λουτράκι και φιλοξενούμενος στο σπίτι ξαδέρφης, ψαχουλεύοντας σκονισμένα cd του θείου, έπεσα πάνω στο Blue Valentine του Tom Waits. Η ακρόασή του, ήταν η αρχή ενός μεγάλου ταξιδιού που διήρκησε καμιά 15αριά χρόνια. Chapter 5: Ίδια περίπου εποχή, φίλος με εκλεπτυσμένο γούστο που τον κοροϊδεύαμε ως επιτηδευμένα κουλτουριάρη, με έπεισε να τον ακολουθήσω στο Μέγαρο όπου εμφανιζόταν ο Paco Pena με το τότε σύνολό του που αποτελούνταν από άλλους 2 κιθαρίστες και 2 τραγουδιστές/χορευτές, μια γυναίκα κι έναν άντρα. Έχοντας ακούσει μόνο περιστασιακά flamengo, έκατσα στη θέση μου με ειρωνικό χαμογελάκι "τι να μας πει τώρα ο μπάρμπας" και όταν τελείωσε η συναυλία είχα ρίξει τέτοιο κλάμα που δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου. Chapter 6: Λυκαβηττός 2008. Στάθηκα μονοψήφιο αριθμό μέτρων μακριά από τον Mark Knopfler. Το θυμάμαι και ανατριχιάζω.

Το έχω ακούσει πολλάκις και από διαφόρους.

"Άσε τον ενισχυτή αγόρι μου. Παίξε connect και θα σου φτιάξω ήχο εγώ".

Να μη μιλήσω καλύτερα.

Προσωπικά ποτέ δε με ενδιέφεραν οι κυκλοφορίες του χώρου του home recording οπότε είμαι μάλλον ακατάλληλος να πω τη γνώμη μου. Μου αρκεί που οι σημαντικές νέες κυκλοφορίες συνήθως γίνονται thread από κάποιον ούτως ή άλλως.

Κάποτε υπήρχαν αυτά τα φυλλάδια που σου άφηναν στους καθαριστήρες του αυτοκινήτου και υπόσχονταν 1300 ευρώ το μήνα καθαρά και δουλειά απ' το σπίτι...

Από τη στιγμή που το μέσον εμπορικοποιήθηκε, τουτέστιν τα κλικς μεταφράζονται σε έσοδα, το youtube έγινε προϊόν. Και έγινε μάλιστα ένα προϊόν που βρίσκεται στο "τραπέζι" όλων και όχι μόνο αυτών που επιλέγουν να το καταναλώσουν υπό την έννοια ότι μπορεί να έχεις επιλέξει να μην μπαίνεις στη σελίδα του αλλά θα το συναντήσεις σε όλες τις άλλες. Όπως λοιπόν και με όλα τα άλλα καταναλωτικά προϊόντα με τόσο τεράστια αποδοχή από το κοινό, διατίθεται κυρίως άπειρη σαβούρα και χαμηλής ποιότητας αντικείμενο. Το επόμενο βήμα που είναι το τικ τοκ και σαν ιδέα ήδη υιοθετήθηκε από το youtube με τα shorts, πήγε το θέμα ένα σκαλί παρακάτω: Έβαλε τον περιορισμό του χρόνου και άφησε τον κόσμο να αποφασίσει πώς θα τον χρησιμοποιήσει. Και ο κόσμος αποφάσισε ότι σε αυτό το λίγο χρόνο που του δίνεται, θα προσπαθήσει να χωρέσει όση περισσότερη βλακεία μπορεί. Εφευρέθηκαν νέα επίπεδα βλακείας, αφού τα ήδη υπάρχοντα εξαντλήθηκαν, για να καλυφθεί ο χρόνος του ενός λεπτού. Σαν ιδέα είναι μεγαλοφυής, έπιασε τον παλμό του σύγχρονου κόσμου που αναζητά όλο και μικρότερης διάρκειας αντικείμενο γιατί η προσοχή μας έχει πλέον εκπαιδευτεί να μεταπηδά από το ένα ερέθισμα στο άλλο το συντομότερο δυνατό. Όσον αφορά το αντικείμενό μας, ακολούθησε τον παραπάνω κανόνα: Η ουσία δεν είναι επικερδής. Σχεδόν κανένας δε θέλει να την "αγοράσει". Οπότε δώσε στον κόσμο μικρή διάρκεια, φροντισμένη και συναρπαστική εικόνα, flashy κενότητα, ίσα για να περάσει ο χρόνος του βίντεο χωρίς να το καταλάβει και να φτάσει ως το τέλος. Και κυρίως μην αφήσεις σε καμία περίπτωση να ενεργοποιηθεί η σκέψη και το κριτήριο γιατί έχασες. Προσωπικά βλέπω πολύ youtube. Υπάρχουν πολλά πράγματα που με ενδιαφέρουν αλλά έχω επιλέξει πολύ λίγα κανάλια που ακολουθώ. Όσον αφορά τα καθαρά μουσικά, αυτό που φτάνει να με ενοχλεί, είναι οι άπειροι αυτόκλητοι δάσκαλοι που δεν ξέρουν που παν τα τέσσερα και απλά μεταδίδουν την (στην καλύτερη) ημιμάθειά τους. Σε κάθε περίπτωση, όπως λέει κι ο Γιάννης παραπάνω, τα διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένας καθρέφτης. Και αποδεικνύεται ότι όταν δώσεις άπλετο content και απόλυτη ελευθερία επιλογής, η συντριπτική πλειοψηφία θα επιλέξει το εύκολο, το ανέξοδο και το κενό. Και οπωσδήποτε βυζιά.

Μια όχι πολύ γνωστή εκτέλεση του standard του Mingus. Όχι σύντομο γιατί το κομμάτι είναι τζαζ και προφανώς είναι 90% αυτοσχεδιασμός, αλλά οτιδήποτε παίζει μετά το θέμα το σαξόφωνο, είναι ότι πιο παράξενα ωραίο έχω ακούσει ποτέ.

Βγάζεις έξω μερικά από τα ωραιότερα και πιο ανορθόδοξα σόλο όπου χρησιμοποιήθηκαν οι blues scales με τον πιο ασυνήθιστο τρόπο.

Φυσικά και έχει διαφορά. Ποιοτικά, γιατί ο κάθε ενισχυτής έχει τη δική του χροιά ανάλογα με το κύκλωμά του, την καμπίνα, τα specs κλπ. αλλά και ποσοτικά. Άλλη ένταση είναι το 3 στα 15 watt και άλλη στα 40 watt π.χ.

Εγώ παίδες δεν καταλαβαίνω αυτό με την επιλογή πλευράς. Δε βλέπω στρατόπεδα εδώ. Αυτή τη στιγμή βλέπω έναν εισβολέα που έχει "δικαιολογήσει" την πράξη του με ψέματα και προπαγάνδα κι έναν αμυνόμενο που κάνει ό,τι μπορεί για να προστατεύσει τα εδάφη και τους ανθρώπους του. Η συζήτηση του τι οδήγησε σε όλο αυτό, είναι δουλειά της ιστορίας και θα γίνει εν καιρώ. Αυτή τη στιγμή άνθρωποι όπως εσείς κι εγώ που ζούσαν μια κανονική ζωή, αναγκάστηκαν μέσα σε μια εβδομάδα να μαζέψουν ό,τι μπορούσαν και να φύγουν για μια ξένη χώρα, χωρίς ημερομηνία γυρισμού. Έχασαν δικούς τους και είδαν φίλους, συγγενείς και γνωστούς να κομματιάζονται μπροστά τους από τα πυρά του εισβολέα. Έχουμε φτάσει να πρέπει να αιτιολογούμε τα αυτονόητα. Κι επειδή έκανα το λάθος να διαβάσω σχόλια στο youtube κάτω από βίντεο γεωπολιτικών αναλύσεων: Δε χωράει στο μυαλό μου το πόσοι γράφουν "ζήτω ο Πούτιν" και "καλά τους έκανε" και τέτοια. Ειλικρινά με τρομάζει απίστευτα η διαστρέβλωση της οπτικής τόσο πολλών ανθρώπων που ζουν δίπλα μας. Όλα ξεκινούν από ένα "ναι αλλά" και μετά δεν έχει πάτο.

Άσχετο με το ερώτημά του Λάκη αλλά το κομμάτι και το παίξιμο σε αυτό που ανέβασε με εντυπωσίασαν παρόλο που σα μουσική το βρίσκω στα όρια του ενοχλητικού. Όσον αφορά την κιθάρα και τον ήχο, μέχρι το 1:08 περίπου που αρχίζει το lead και μπαίνουν όλα τα εφέ, ακούγεται αρκετά ο χαρακτήρας του οργάνου. Μέχρι εκεί δηλαδή, το κομμάτι δε θα μπορούσε να έχει παιχτεί με jem και να ακούγεται έτσι. Παρόλα αυτά, το όλο πράγμα είναι στο ύφος του Vai. Jazz και clean ήχο μπορεί να δοκιμάζει π.χ. όταν τζαμάρει μόνος του αλλά εδώ παρουσιάζει την καινούρια του δουλειά.

Και επί της ευκαιρίας της κυκλοφορίας της κιθάρας, λίγη μουσική ιστορία από τον ίδιο τον Nile Rodgers:

Τώρα μόλις ξαναείδα το βίντεο με τον ήχο ανοιχτό. Το προτιμώ χωρίς.

Προσωπικά έχω να μπω σε online μουσικομάγαζο, έστω και μόνο για χάζι, πάνω από ένα χρόνο. Αποφεύγω τις περιττές στεναχώριες.

"Μελετάω πολύ γραμματική αλλά αποθαρρύνομαι όταν διαβάζω τους γεροπαράξενους του noiz". Το από πάνω όμως, συντάσσεται και έτσι γιατί το επίρρημα εδώ πάει στο μελετάω.

Κάνω πολλή γυμναστική. Στέκει, παρόλο που δεν μπορείς να πεις κάνω πολλές γυμναστικές. Σε κάθε περίπτωση, το πολύ είτε ως επίρρημα, είτε ως επίθετο είναι λάθος σε αυτό το context.

"Κάνω πολλή εξάσκηση" και όχι "πολύ εξάσκηση".

Βλέπω το βίντεο χωρίς ήχο γιατί είμαι στη δουλειά. Η ποζεριά σπάει όλα τα ρεκόρ. ?