Jazzjoker

Αν παρουσίαζε την έπιπηονε (επικίνδυνο brand με ελληνικούς χαρακτήρες), κάποιος θα βρισκόταν να του πει "με 400+, έπαιρνες..." και το πράγμα πάει λέγοντας. Οπότε εγώ πιστεύω ότι σε αυτές τις περιπτώσεις καλύτερα κανείς να προτείνει το τοπ με τη μία. Σου λέει ο άλλος π.χ. "πήρα στρατ HB 60 ευρώ". Του λέμε εμείς "καλή αλλά με άλλα δεκαεφτάμιση χιλιάρικα έπαιρνες αυτή https://www.thomann.de/gb/fender_jerry_garcia_gator_strat_ltd.htm"

Καλορίζικη και καλά παιξίματα. Να πω ότι οι προτάσεις αγοράς σε νήμα όπου παρουσιάζεται ήδη αγορασμένο όργανο, είναι η επιτομή του gas. ?

Εν τω μεταξύ, στη δημοσίευση λέει ότι ο ήχος είναι "τρομακτικός" και "ετοιμαστείτε να κάνετε κακά σας" (οκ ελεύθερη μετάφραση). Δηλαδή τι περιμέναμε να ακούσουμε από μαύρη τρύπα, το παρακάτω;

Διαφωνώ Φώτη. Εκτός κι αν πρόκειται για όργανο κάποιου συγγενή που γέρασε/έφυγε κλπ. ενώ εμείς δεν παίζουμε. Όργανα κλεισμένα σε ντουλάπες συχνά βγαίνουν από τις ντουλάπες μετά από κάποιο καιρό και επανέρχονται στην ενεργό δράση. Φυσικά, αν υπάρχει οικονομική ανάγκη ή πρόκειται για επένδυση όπως είπες, αλλάζει το πράγμα. @dimsonic Όμορφη ιστορία, γραμμένη με αγάπη. Hats off αγαπητέ.

Μεταχειρισμένη βέσπα.

Τίτλος thread: "stratocaster για έφηβο". Στη δεύτερη απάντηση ήδη είμαστε σε άλλου τύπου κιθάρα. Εγώ επιμένω: όταν θέλουμε να πάρουμε/προτείνουμε καινούρια κιθάρα δε ρωτάμε ποτέ σε μουσικό φόρουμ. Ο λόγος είναι γιατί όταν ρωτάς κιθαρίστες "τι κιθάρα να πάρω σύμφωνα με τις ανάγκες μου;" εκείνοι καταλαβαίνουν "τι κιθάρα θα ήθελες να πάρεις;". Κάποτε, ενώ επρόκειτο να αγοράσω καινούριο αυτοκίνητο, έκανα το λάθος να πετάξω μια ερώτηση σε φόρουμ μηχανοκίνητων. Οι όροι που είχα θέσει ήταν πολύ basic: όχι πάνω από 1600 κυβικά, όχι μεταχειρισμένο, όχι πάνω από 15 χιλιάρικα, για καθημερινή χρηση εντός πόλης κυρίως και κανά σύντομο ταξίδι πού και πού. Ε μεταξύ άλλων παρανοϊκών απαντήσεων, μου προτάθηκαν εξάλιτρη μεταχειρισμένη mercedes AMG και Hummer.

Πριν κάποια χρόνια έψαχνα αυτό το άλμπουμ σαν παλαβός. Πρόκειται για ένα demo που είχε ηχογραφήσει ο τεράστιος John Campbell, λίγο πριν το θάνατό του το 1993 και το οποίο κυκλοφόρησε post mortem το 2000. Πλέον βρίσκεται ολόκληρο στο youtube. Πρόκειται περί σόλο ακουστικών εκτελέσεων κάποιων blues standards και αρκετού αυτοσχεδιαστικού noodling, το οποίο κατά πάσα πιθανότητα, δε θα ΄φτανε ποτέ σε τελικό μάστερ για κυκλοφορία. Παρόλα αυτά, το άλμπουμ έχει φυσικά την αξία του ντοκουμέντου μια και υπάρχουν τόσο λίγες ηχογραφήσεις από τη σύντομη ζωή και καριέρα του Campbell, αλλά περιέχει και κάποιες raw εκτελέσεις που είναι (κατ' εμέ προφανώς) αριστουργηματικές και οι οποίες δεν είχαν προλάβει να υποστούν καμία επεξεργασία. Ένα μικρόφωνο, μια κιθάρα και μια φωνή. Μια από αυτές είναι και η παραπάνω εκτέλεση του Walking Blues.

Συμπτωματικά άκουγα εχθές το τελευταίο τους άλμπουμ. Καταπληκτικό χωρίς καμία πλάκα.

Η εκτέλεση επιλέχθηκε ώστε να εξυπηρετήσει το νόημα.

Φίλε Κβαντικέ, τα έχεις μπερδέψει πολύ στο μυαλό σου. H country, που εμφανίστηκε κάπου στις αρχές του 1920, είναι και αυτή αρκετά μεταγενέστερη και απολύτως επηρεασμένη από τα blues. Btw σε βοηθάω: Μπλουζ είναι μεν αυτό: Αλλά όλα ξεκίνησαν από εδώ:

Εντελώς rookie κίνηση από τον μικρό. Εμφανίστηκε μπροστά σε κοινό παίζοντας κλασική κιθάρα, ενώ είναι κατά κύριο λόγο ηλεκτρικός κιθαρίστας και μάλιστα με πολύ ιδιαίτερη τεχνική η οποία όμως βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στα λεγκάτα. Στην κλασική είναι λιγάκι σαν τον Θωρ χωρίς το σφυρί του. Από την άλλη βέβαια, όταν σε καλεί ο Μέολα, δε λες όχι, ούτε αρχίζεις να θέτεις όρους.

Τώρα εκτίθεσαι εσύ.

Ήμουν κι εγώ εκεί, 16 χρονών τότε. Όσον αφορά την καθυστέρηση, το έκαναν κατά κόρον εκείνες τις εποχές. Εγώ είχα ακούσει ότι έπαιζαν γκολφ στους διαδρόμους του ξενοδοχείου και δεν έφυγαν μέχρι να τελειώσει το ματς. Πολλές φήμες κυκλοφόρησαν αλλά το συμπέρασμα ένα: καφρίλες και έλλειψη σεβασμού στον κόσμο που σε πληρώνει. Το live μετά βέβαια μου άρεσε πολύ αλλά στα 16 δεν υπήρχαν και πολλά πράγματα που μπορούσαν να με ξενερώσουν.

Καμιά φορά οι ακρότητες είναι αναγκαίες, προκειμένου να περάσει το μήνυμα...

Το τι μου αρέσει εμένα και τι όχι, ουδεμία σχέση έχει με το ζητούμενο της επιδραστικότητας. Κι εμένα οι Sepultura μου αρέσουν περισσότερο από τους Beatles, αλλά δεν τίθεται θέμα, τι να κάνουμε τώρα. Θα το καταπιώ.

Και υπάρχει και αυτό το αριστούργημα φυσικά:

Συνθετικά οι Floyd, μικρή σχέση έχουν με το blues (αν και όχι ανύπαρκτη). Εκτελεστικά και ειδικά λόγω Gilmour που είναι blues based κιθαρίστας, έχουν αρκετά μεγαλύτερη.

Ακριβώς. Σε αισθητικό επίπεδο βέβαια, μπορεί να αποκτήσουμε θεματάκι.

yes

Ωραίος αλλά εγώ ήθελα και το θέμα.

Πολύ ωραίος και ο δεύτερος, πιο ζουμερός και περισσότερο προς τα δικά μου γούστα. Στη λεπτομέρεια της λεπτομέρειας: O Moore έπαιζε, σε αυτή την περίοδο της καριέρας του τουλάχιστον, με vintage style low output humbuckers οι οποίοι από μόνοι τους δεν είχαν πολύ sustain. Εγώ επιμένω στη λιγότερη παραμόρφωση γιατί, εκείνος έτσι έπαιζε και το sustain που έλειπε από τους μαγνήτες το "δημιουργούσε" ο ίδιος με το αριστερό χέρι. Τουτέστιν μεγάλη πίεση στη χορδή και αργό βιμπράτο. Ο άνθρωπος ήταν μάστερ, εκτός των άλλων, και σε αυτά τα κόλπα.

Ο ήχος είναι πολύ ωραίος. Όσον αφορά τη σύγκριση με τον original, θα πρότεινα λιγότερη παραμόρφωση.

Αναμφισβήτητα.

Να σε ενημερώσω ότι οι καθαρές πέμπτες στις οποίες βασίζεται το Πυθαγόρειο σύστημα κουρδίσματος, ουδεμία σχέση έχουν με τις πεντατονικές κλίμακες.