Two Poems-pipityri

 Βάλε τα ρε ξεχωριστά, παραλίγο να μην ακούσω το Teddy Joe.....  Βάλε και τα κείμενα για μας που δεν γεννηθήκαμε Άγγλοι.... Ανέβασε λίγο την φωνή της Ρωξάνης, κατέβασε λίγο και την σόλο στο Τέντυ Τζο (εάν άλλαζες και τον ήχο της θα σου έλεγα και μπράβο). Κατά τ'άλλα, με αυτά δεν θα πλουτίσεις και διάσημος μην περιμένεις να γίνεις...... Άν και το "περιθώριο"**   και ότι γεννά αυτό, κάποιες φορές έδωσε πράγματα που αργότερα (πολύυυ αργότερα) εκτιμήθηκαν!                                                          ** κατάλαβες ότι κατατάσσω την μουσική σου σε αυτό....

Επεξεργασμένο 6 Φεβρουαρίου 2019 από cigaret13

1 hour ago, cigaret13 said:

  Βάλε και τα κείμενα για μας που δεν γεννηθήκαμε Άγγλοι....

 

+1

Κάτι μεταξύ Bukowski, T.S. Eliott και Allen Ginsberg αλλά με προσωπικό touch. Μουσική και στίχοι δένουν απόλυτα και είναι προφανές ότι γράφτηκε η μεν για τους δε (χωρίς αυτή τη σειρά απαραιτήτως). Υπάρχει σαφής συναισθηματική συμμετοχή αλλά είναι κρυμμένη. Απόλυτο οξύμωρο δηλαδή. Γενικώς καταπληκτικά και τα δύο.

 

Υ.Γ. Ανοίχτε τα κομμάτια στο soundcloud και θα βρείτε και τους στίχους.

Επεξεργασμένο 6 Φεβρουαρίου 2019 από Jazzjoker

Εσύ είσαι αλλού!

Οπότε αφού δεν είσαι εδώ, έτσι κι αλλιώς κάνεις διεθνή καριέρα.

Όντως καταπληκτικά και τα δύο.

Τελείως διαφορετικά μεταξύ τους αισθητικά (για τα γούστα μου), αλλά τόσο πολύ σχετικά μεταξύ τους μ' ένα περίεργο τρόπο.

 

Κι επειδή η τέχνη είναι για να αφυπνίζει εικόνες, ήχους και συναισθήματα πολλές φορές άσχετα μεταξύ τους και μοναδικά για καθένα μας, θα πω ότι το πρώτο με πήγε κατευθείαν σε Holdsworth (μη βαράτε, κάποιος λόγος θα υπάρχει γι' αυτό τον συνειρμό).

Επίσης στο πρώτο, θεωρώ ότι η φωνή είναι κάπως μουντή και δεν ξεχωρίζουν οι στίχοι (ίσως κάποιο eq να έκανε την δουλειά).

 

Το δεύτερο τώρα με πήγε αλλού.

Κάτι η ένταση στις συγχορδίες του πιάνου που ακολουθούσε την φωνή, κάτι το παιχνίδι του με το πνευστό, μου θύμισε κάποιες νύχτες φιλολογικών/μουσικών αυτοσχεδιασμών σε μια ταράτσα, και μια καμπάνα εκκλησίας να βαράει που και που.

Αξέχαστες νύχτες.

 

Μπράβο ρε Σπύρο.

 

Το επόμενο βήμα για διεθνή καταξίωση είναι να διαλέξεις ένα από τα δύο, και να το στείλεις στη Εurovision.

Η νίκη είναι σίγουρη.

Το Free Fall μαρεσε.
Μεχρι που μπηκε το πολυ μεσαιοπριμο της κιθαρας και με χαλασε

Κύριοι, σας ευχαριστώ για την ακρόαση, τα σχόλια και τις παρατηρήσεις.

Μερικά δικά μου σχόλια πάνω σε όσα ειπώθηκαν...

-Αυτόν τον ψηλό ήχο στο pad που παίζει στο Free Fall τον πήρα χαμπάρι όταν άκουσα με ακουστικά. Αποφάσισα πως δεν μ΄ενοχλεί, έτσι έμεινε.

-Και στις δύο περιπτώσεις το κείμενο γράφτηκε πρώτο. Η μουσική στήθηκε με φροντίδα γύρω από αυτό-στο Teddy Joe ειδικότερα συμβαίνουν αρκετά διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικά σημεία του κειμένου. Μην σας κουράζω με τα τεχνικά, αλλά αν θέλετε μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες.

-Ένα βασικό ζητούμενο και στα δύο κομμάτια ήταν να υπάρχει η αίσθηση πως όλα συμβαίνουν live, εδώ και τώρα. Θα ήθελα να είχα ένα αληθινό πιάνο κι ένα αληθινό μπάσο κλαρινέτο, να τους έδινα τις παρτιτούρες τους και να έπαιζαν σε άμεση διάδραση με τη φωνή κλπ. Αλλά μια και δεν,ήθελα να υπάρχει αυτή η αίσθηση. Πράγμα που, στο δικό μου μυαλό, σημαίνει ένα take και γεια σας. Μικρές ατέλειες μένουν ως έχουν. Το μόνο editing που έκανα ήταν να καθαρίσω την midi glitsα στο πιάνο-να ξεκαθαρίσω εδώ πως όλα είναι παιγμένα στο guitar synth.

-Το Free Fall με παίδεψε λίγο γιατί αρχικά το πίεσα προς μια κατεύθυνση που δεν του πήγαινε. Κάποια στιγμή, σε αναζήτηση έμπνευσης, πήρα μαζί μου στο αμάξι ένα cd που είχε κάνει ο AH μόνος του ΄γύρω στο 2000-δεν το είχα πολυακούσει γιατί δεν μου πολυάρεσε. Εκεί λοιπόν άκουσα ένα κομμάτι που ήταν ακριβώς αυτό που αναζητούσα-σαν ατμόσφαιρα. Στην πραγματικότητα, όπως πολύ σωστά επισήμανε ο Στράτος, βασίστηκα εκεί. Ας πούμε πως πρόκειται για ένα είδος tribute...

-;Όπως πάλι σωστά είπε ο Στράτος, τα δύο κομμάτια έχουν κάποια κοινά αρμονικά στοιχεία, πράγμα υπολογισμένο εξαρχής.

-Και φυσικά, ναι, αποτελούν ένα ακόμα κεφάλαιο σε μακρά σειρά φιλολογικών βραδιών που χάνεται στα βάθη του χρόνου. Μακάρι να είχα κάπου τις κασέτες που γράφαμε...

-To σόλο στο Free Fall είναι το ένα και μοναδικό take που έκανα. Θα γυρνούσα, υποτίθεται, να κάνω κι άλλα. Τελικά αποφάσισα πως αυτό έπιανε ιδανικά  το άρωμα της στιγμής. 

-Οι εντάσεις, για να΄μαι ειλικρινής, μου αρέσουν ως έχουν. Το μπούκωμα της φωνής στο Free Fall οφείλεται σε συνάχι. Η χροιά της lead, μια μου αρέσει, μια δεν μου αρέσει. Και πάλι απ΄την αρχή...

43 minutes ago, pipityri said:

να ξεκαθαρίσω εδώ πως όλα είναι παιγμένα στο guitar synth.

 

Και το μπάσο?

1 ώρα πριν, fusiongtr είπε

 

Και το μπάσο?

Ναι.

Moυ ηρθε στο μυαλο οτι  ακριβως ειπαν καποιοι καλοι ανθρωποι και φιλοι παραπανω.

Και δεν ξερω και πως αλλιως να το πω.

Καταπληκτικα και τα δυο.

Κι επειτα, οπως τα ακουγα στο soundcloud,μπηκε το End of summer και ανατριχιασα.