Πίνακας συμμετοχής

Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και τα καλά σας λόγια. Απο τότε που κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ "I'm here and I'm gone" (κατα την γνώμη μου ένας απο τους κορυφαίους ντεμπούτο δίσκους στο σύγχρονο μπλουζ) ο Kirk με μάγεψε. Άσχετα με το που κατευθύνθηκε παικτικά στη συνέχεια, αυτός ο δίσκος έχει σαφείς αναφορές στους Hollywood Fats & Junior Watson, είναι σαν ένα direct link αυτής της σχολής και ύφους/προσέγγισης του μπλουζ, γεγονός που με συνεπήρε - καθοτι το λατρεύω. Για "χάρη" του έγραψα και το δικό μου "Swag" και του το αφιέρωσα. 'Οπως γράφω στον δίσκο NOS: "I wrote this cos I wanted so bad to steal something from Kirk Fletcher, another big fav of mine … and I did! Basically a reversed riff by Eli and then some." Ήθελα πάντα να τον γνωρίσω. Περάσαμε μια μέρα παρέα, πίνοντας, τρώγοντας, κουβεντιάζοντας και παίζοντας. Η ηλικία ποτέ δεν καθόρισε τις σχέσεις μου, ειδικά στη μουσική, παρότι είμαι αρκετά μεγαλύτερος του ένοιωθα πως βρίσκομαι με κάποιον απο τους "ήρωες" μου. Το απόλαυσα, το ίδιο πιστεύω και κείνος. Υπάρχει ακόμα ένα κλιπ απο το συγκεκριμμένο σέσιον, ελπίζω σύντομα να δημοσιευθεί. Το βράδυ είμασταν μαζί στο αεροδρόμιο, για διαφορετικούς προορισμούς, αφού χαιρετηθήκαμε, στάθηκα και παρατηρούσα την θηριώδη σιλουέτα του με την κιθάρα στον ώμο να ξεμακραίνει. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Ωραίο κλιπ, η κοπελίτσα είναι πανέμορφη οπότε ο σκηνοθέτης είχε ποιοτική πρώτη ύλη. Το τραγούδι δεν μου είπε κάτι ούτε μουσικά ούτε στιχουργικά. Η φωνή της είναι καλή αλλά, προς το παρόν τουλάχιστον, θυμίζει πολύ άλλες. Είναι μικρή ακόμα οπότε έχει όλο το χρόνο να βρει το δικό της ύφος. Δεδομένης της εμφάνισής της, της σωστής φωνής και των PR δρόμων που ανοίγει το γεγονός ότι είναι κόρη της Παπούλια, έχει όλα τα εχέγγυα για εμπορική καρριέρα ειδικά αν τραγουδήσει ελληνικά.

Την είδα εχθές το βράδυ και μου άρεσε πολύ. Κυρίως το πόσο επιφυλακτικός στα όρια παρεξήγησης είναι στην αρχή ο Sting αλλά και ο Miller και πώς ανοίγονται σιγά σιγά και τελικά καταλήγουν να απολαμβάνουν την κουβέντα. Όσον αφορά αυτό που λέει ο dim από πάνω, απλά συνέβη αυτό που γίνεται σε όλες τις περιπτώσεις ιδιοφυιών μουσικών. Την ώρα που γράφουν κάτι, δε σκέφτονται "α, ωραία ακούγεται το ύφεση 6 εδώ και μετά λέω να κάνω μια μετατροπία σε λόκριαν". Απλά τους βγαίνουν και μετά έρχονται οι δάσκαλοι και οι αναλυτές και περιγράφουν τι έγινε. Ο Beato τον ψάρεψε λιγάκι για να του αποσπάσει κανά quote θεωρίας (και καλά έκανε, δάσκαλος μουσικής είναι ο άνθρωπος) αλλά ο Sting δεν μπήκε στο παιγνίδι και του είπε ακριβώς αυτό που συμβαίνει: ότι έτσι του ήρθε εν ολίγοις.

με 10-38; Ούτε δεύτερο date δε θα είχες... ?

...... όταν τα κανα εγω αυτά, αυτοί με τα μπουρνούζια τρώγαν βελανίδια ?

Εδω ο ανθρωπος τα λεει ολα! Και για οποιον δεν το χει δει ας τσεκαρει στο 14:00 λεπτο πως παιζει με wah χωρις να εχει καν πεταλι,με τα δαχτυλα μονο

Αγαπημενη μπαντα Εδω ενα cover. (εχω "κοψει" την orginal κιθαρα απο το αριστερο καναλι που ντουμπλαρει και εχω προσθεσει εκει τη δικια μου)

Τι-τά-νας. Δε θα υπάρξει άλλος σαν αυτόν (ευτυχώς γιατί δε θέλουμε άλλες απομιμήσεις). Πόσο συγκλονιστικο το being there; Το είδα τελευταίο από όλες τις τις ταινίες και έμεινα...

Ωραίο,έχει πλάκα και ωραία παιξίματα. Ο Lattieri είναι κάπως σοφιστικέ για το συγκεκριμένο context και θέλει άλλου τύπου rhythm section.

Σε γενικές γραμμές δεν μου αρέσουν τέτοιου είδους συνευρέσεις υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Τι εννοώ.... Όλα τα τέρατα πάνω στην σκηνή, να παίζουν στην αρχή όλοι μαζί (και να μην καταλαβαίνεις τίποτα), και μετά ένας ένας το μέρος του, προσπαθώντας να διαφοροποιηθεί από τον άλλο, να παίξει κάτι ιδιαίτερο. Μου φαίνεται σαν ένας λανθάνων ψευτοδιαγωνισμός τεράτων για το κοινό, και με έχει χάσει από ακροατή. Όμως .... ,,,, δεν παραγνωρίζω το ότι είναι δύσκολο αυτό που προσπαθούν να κάνουν, και συνάμα ένα πολύ χρήσιμο μάθημα, για το πώς μπορεί κάποιος να αναπτύξει κάτι σε σύντομο χρόνο, που ... - να έχει νόημα - να έχει ιδιαιτερότητα - να είναι ωραίο - να τον εκφράζει - να έχει αρχή - μέση - τέλος (μια ιστορία δηλαδή) - να ταιριάζει με τα συμφραζόμενα (τα πριν και τα μετά) - κλπ Ναι έχει ενδιαφέρον το πώς όλοι αυτοί οι τέρατοι το αντιμετώπισαν αυτό, πολύ ενδιαφέρον. Όλοι είναι τέρατοι, γνωστό αυτό. Εμένα πιο πολύ κλικ μου έκανε ο Andy Wood, όχι για τα φοβερά chops του (εντάξει και για αυτά), αλλά για το φανταστικό χτίσιμο της ιστορίας του, που δεν άφησε κανέναν να αναρωτιέται για το οτιδήποτε. Έπαιξε εισαγωγάρα, θεματάρα, αναπτυξάρα, και κλεισιματάρα. Και μάλλον το πήρε πιο πατριωτικά από τους υπόλοιπους. Μετά ο Lettieri βέβαια, που είχε και το πιο δύσκολο έργο κατά την γνώμη μου, γιατί μετά τον Wood είναι πολύ δύσκολος ο ρόλος του. Άλλοι πιο συμβατικά κι άλλοι λίγο πιο πιπεράτα, έκαναν την δουλειά μια χαρά. Ο πιτσιρικάς με το slide ήταν πολύ καλός κι αυτός. Πάρα πολύ καλός. Είναι στο χέρι του μια ακόμα καλύτερη συνέχεια, το έχει το πακέτο πάντως. Εν ολίγοις αυτές είναι οι απόψεις μου, και σ' ευχαριστώ πολύ Κώστα για την δυνατότητα που μου έδωσες να τις εκφράσω μέσω αυτού του βίντεο.

Ειναι απο pure maple

εμ..εδώ είναι η διαφορά με τις παλιές κιθάρες τις ορθόδοξες. ΚΙΘΑΡΑ ΜΕ ΜΥΡΙΖΑ(ν τα πόδια μου) ΚΙΘΑΡΑ ΜΕ ΠΑJOEK

ΠαντΑλονια ΦιλωΟυς φοράνε μόνο οι πραγματικοί ΆΝΤΡΕΣ. αφτί που παίζουν με TELECASTER δηλ. Τα αμουστακα παλΟυκαρια που παίζουν με strat φοράνε σορΤς . Και ο @Nestoras με κοντοβρακι μου ήρθε σπίτι. Αφού μετά τον κατέβασα στην πλατεία και του πήρα μαλλι της γριάς και Κουκουρούκου.

Φίλως Νέστωρ, επειδής σε πρήξανε με τις tele, έπρεπε να ανοίξεις τρεις φορές το ίδιο θέμα για την Strat?

Αξιολογότατο από όλες τις απόψεις. Πολλά παιδιά εδώ θα καταλάβουν πάρα πολλά αν του δώσουν σημασία. Χθες είχαμε ανάλογες κουβέντες.

το ξερω...θα την ΧΩΡΙΖΑ ρε συ ,ιμε γοητεΦτικος και ακαταΜαχιτος και πανω απο ολα ΠΑΣΟΚ..... σαν τον @cos_dr ενα πραγμα... θα της πηγαινα και δωρο μια jazzmaster απο τον @argytar ...τεζα το κοριτσι... ?

Του έχω αδυναμία. Είναι ο κιθαρίστας. Στον 2ο δίσκο του είχε τον καλύτερο ηχο. Ήταν ο υπαίτιος της αγάπης μου για τη strat.

Ποιος μωρέ, ο Vai? Σιγά τα νούφαρα. Έτσι που το πάτε μερικοί εδώ μέσα, σε λίγο θα βγάλετε κιθαρισταρά και τον Satriani ασούμε. ΤΙΝΑΦΤΑΡΕ

Ωραίος ο Τιραμόλα!

Ο Zappa τον προσέλαβε όταν ήταν 17 χρονών, αφού άκουσε το παίξιμο του σε κασέτα και διάβασε το trascribtion του Black Page που του έστειλε. Έχω την εντύπωση πως μια χαρά θα τα πήγαινε ο μικρός. ?

Σαν το σαφλ του εντι δεν υπαρχει και θα γραψω το βραδακι με στοιχεια. Το I'm the one ειναι αγαπημενο και το εχω προσπαθησει και εγω σε κοβερ αλλα υπαρχει αλλο κομματι που ειναι τοσο γρηγορο το σαφλ του, που οι περισσοτεροι νομιζουν οτι παιζει ογδοα. Σε αργη ταχυτητα μονο, καταλαβαινεις ποσο ακριβεις ειναι οι αξιες του.

@Haris Σ' ευχαριστώ! Με την big band, δυστυχώς από ηχητικά δεν υπάρχει κάτι, διότι υπάρχει κενό σε κάποια θέματα. Ελπίζω στο μέλλον να αλλάξει αυτό, καθώς κυριολεκτικά πήγαν χαμένες τόσες και τόσες πολύ καλές συναυλίες. Slayer και πάλι Slayer! To polytempora ήθελε αλλαγή σκέψης εντελώς και από τους δυό μας. Κατ'αρχήν, η ρυθμική ακρίβεια πρέπει να είναι απόλυτη, οπότε ο μετρονόμος είναι πολύ σημαντικός. Τα απλά, πχ 4:3, τα παίζουμε και με ένα σκέτο μετρονόμο που απλά τον ακούμε πολυρυθμικά. Αλλά αυτά με μεταβλητούς μετρονόμους γίνονται ΜΟΝΟΝ με εξαρχής πολυκάναλους, πολυρυθμικούς μετρονόμους. Έχω φτιάξει έναν σε Max, τον οποίο τελειοποιώ τώρα. Σκέφτομαι να τον μεταφέρω σε κάποια πιο cross-platform γλώσσα μετά. Είναι ανθρωπίνως αδύνατον να κάνεις μεταβλητές πολυρυθμικές σχέσεις υψηλής ακρίβειας χωρίς μαέστρο ή μηχανική υποστήριξη, και καλό είναι να μην ντρεπόμαστε να το κάνουμε. Στο κάτω-κάτω της γραφής, το θέμα είναι τι μουσική παίζεις. Αν η μουσική βγαίνει μόνον έτσι, ας βγει έτσι. Η μουσική με ενδιαφέρει, όχι η έννοια του καθενός περί fairness. Αν είναι να κάνεις το αδύνατο δυνατό, κάνε το με όποιον τρόπο γίνεται. Η γνώμη μου πάντα... Φυσικά δεν το λέω αυτό για σένα, αλλά για κάτι τύπους που θα βγουν να λένε ό,τι τους κατέβει. Ας κάνουν αυτοί μεταβλητές πολυρυθμικές σχέσεις ακριβείας χωρίς μαέστρους ή πολυμετρονόμους και το συζητάμε... @nasokosm Σ'ευχαριστώ! Το αριστερό μου και ο Άλεξ παίζει 11 και το δεξί μου 11 ή 17, με μεταβλητή ρυθμική αγωγή (άλλοτε πίσω, άλλοτε ακριβώς, κτλ, όπως στα κανονικά blues). Εννοείται first take εντελώς ακουστικά. Ούτε monitor δεν είχαμε.

Διαφωνώ καθέτως ως προς το τη μουσικότητα της σύνθεσης. Προσωπικά, και ως μουσικό άκουσμα είναι αυτός που ξεχώρισα. Μου άρεσε in fact τόσο, που το έχω ακούσει δεκάδες φορές από τη στιγμή που το βρήκα. Δεν με ενδιαφέρει πόσο χρονών είναι (αυτά τα "άχου τα μικρούλη δες πώς παίζει", ούτε με αγγίζουν), και αν παίζει παπάδες. Αυτό που ακούω μου αρέσει. Αναφορικά με τον ήχο κτλ, είναι υποκειμενικό. Δεν με χαλάει, ούτε μπαίνω στη διαδικασία του "παίχτο ρε μπαγάσα σε ένα καθαρό κανάλι να σε μετρήσω να 'ούμε". Είναι έτη φωτός καλύτερος από εμένα φυσικά και απλά το απολαμβάνω. Anyway, είναι ωραίο να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Btw, το ίδιο "κόλλημα" είχα πάθει με έναν άλλο πιτσιρικά όταν άκουσα αυτό πάλι από συμμετοχή σε διαγωνισμό της Kiesel. Το οποίο και πάλι το ξεχώρισα για το μουσικό του θέματος, και όχι για ήχους (που έχει εξαιρετικό btw αυτός), ικανότητες κτλ. Αυτό που ακούω, άσχετα αν δεν τον έβλεπα, πάλι θα με κέρδιζε σαν ακροατή.

Υπέροχη μεταγραφή. Εδώ, σε ντουέτο.

Oι καημένοι οι γιουτιουμπάδες δεν σκέφτηκαν ότι κάποια στιγμή θα ξέμεναν από θέματα. Έρχονται μαύρες μέρες όπου θα αρχίσουν να συγκρίνουν διαφορές στο tone μεταξύ lemonoil και almond oil στην ταστιέρα... Ή στην επίδραση που θα έχει στον ήχο το παίξιμο κιθάρας μετά από πλύσιμο χεριών με Camay σε σχέση με Papoutsanis

Τα έχω παρακολουθήσει αυτά τα sessions και έχουν παίξει καταπληκτικά πράγματα. Η μπάντα είναι world class φυσικά και οι guest μουσικοί ένας κι ένας. Στο συγκεκριμένο είναι η πρώτη φορά που θεωρώ ότι δεν έπιασαν το σύνηθες επίπεδο. Βέβαια μιλάμε για εμβληματικό κομμάτι και πολύ ειδική περίπτωση μπάντας/κιθαρίστα/τραγουδιστή. Νομίζω πάντως ότι αυτά τα κομμάτια δεν διασκευάζονται. Το μόνο που μπορείς να κάνεις (αν μπορείς) είναι τα τα παίξεις note for note, οτιδήποτε άλλο είναι περιττό.

Δεν έχω εμπειρία από πλήρως ψηφιακά rigs. Κρίνοντας από αυτά που ακούω πάντως, εννοώ από υλικό που ανεβάζουν άνθρωποι που προφανώς έχουν και το έχουν παιδέψει και έχουν στο μυαλό τους reference ήχους αληθινών ενισχυτών, η απόσταση που κάποτε υπήρχε έχει ήδη καλυφθεί. Δεν υπολείπεται το ψηφιακό δηλαδή. Σε επιδέξια χέρια δε διακρίνεται καν. Κι αν 5-10 έμπειροι μπορούν μετά από εκτενή ακρόαση να το διακρίνουν ακούγοντάς το μόνο του σε Α/Β test, μέσα σε ολοκληρωμένη παραγωγή... καληνύχτα σας. Γενικώς συμφωνώ με αυτά που άκουσα από τον Rabea. Ο τρόπος που ένας καλός ενισχυτής μπορεί να γεμίσει το δωμάτιο είναι εθιστικός αλλά σε ένα αστικό περιβάλλον εντός του οποίου πολλοί διαβιούμε είναι συνήθως ανέφικτο να τον ξεμπουκώσεις. Από την άλλη, αν ηχογραφείς τακτικά δεν έχεις κανένα λόγο να μην έχεις ένα αξιόπιστο ψηφιακό rig στη διάθεσή σου. Ακόμα κι αν επιμένεις ότι για το x project θα χρειαστείς οπωσδήποτε "αληθινές" κιθάρες με ενισχυτή, υπάρχει πάντα το reamping που μπορεί να γίνει οπουδήποτε. Για όποιον φτιάχνει το οπλοστάσιό του σήμερα σίγουρα η απόκτηση ενισχυτή δεν είναι μονόδρομος. Όσο πιο πολλές και ποικίλες "δουλειές" κάνει ο κιθαρίστας πάντως, τόσο πιο πιθανό είναι να χρησιμοποιεί ένα συνδυασμό αναλογικού/ψηφιακού. Όπως και ο Rabea. Τέλος, το πώς ακούγεται ένα preset στο σπίτι, πώς στο studio και πώς στην ηχογράφηση είναι μια ολόκληρη, ξεχωριστή συζήτηση, καθότι ως γνωστόν η πείρα πρώτα σου βάζει το διαγώνισμα και μετά σου κάνει το μάθημα.

Όχι, αλλά δε γίνεται να μάθεις όργανο σε κλασσικό περιβάλλον και να μην πέσεις στη λούμπα. Ουσιαστικά αυτό είναι που σε κρατάει να μελετάς.

? το τρίο αυτό του Trower δεν παιζόταν. Ιδίως και σε εκείνο το live του 1975.....Τι δισκάρα....

Τι συγκρίνεις ρε φίλε. Σαφρίδια με μύδια. Τι κοινό έχουν; Ζουν στη θάλασσα. Εμένα μου αρέσουν τα σαφρίδια. Χέστηκε η οικουμένη.? Άσε ένα καημένο τίτλο να αφορά το θέμα του… άνοιξε άλλο θέμα παραδίπλα.

Ο Τομ είναι ο κάτσε καλά... Θυμάμαι τον δίσκο με τα ντουέτα που έκαναν το λάθος να τραγουδήσουν μαζί του τα μεγάλα ονόματα της ποπ. Οταν ανοίγει το μπουρί εξαφανίζονται οι πάντες. Και τα λέει ακόμα και στα 80 του έτσι!

και ναι και όχι ? Βασικά στον χαρακτηρισμό κοντά έπεσες, γιατί πέρασα από το πόστο αυτό για 2-3 χρόνια... Σίγουρα κάνει αντίθεση, αλλά το acting δεν είναι στα ατού μου. Όμως η αντίθεση ήταν συνειδητή, επειδή ήθελα με κάποιο τρόπο να δείξω το real life με το όνειρο. Δεν ξέρω πόσο μπόρεσα να περάσω στην εικόνα αλλά το όλο concept του όνειρου ήταν η δυσκολία να ξεχωρίσει κανείς (και ο πρωταγωνιστής) τα όρια του ζωντανού και του όνειρου, τι σημερινή ψηφιακή ηχογράφηση και τι ακρόαση ενός αναλογικού δίσκου και το πως μπορεί ένα σόλο και μια σχεδόν στατική εικόνα μιας βελόνας να πάρει ζωή και να ταξιδέψεικαι να σε ταξιδέψει και να μην μπορείς να καταλάβεις αν παίζεις μουσική ή ακούς την αγαπημένη σου μουσική όπως πολλά χρόνια πριν. Αυτή ήταν η όλη ιδέα που προσπάθησα να περάσω στο βίντεο, με τα ελάχιστα σχεδόν μέσα που είχα, ένα κινητό, ένα laptop και ένα software των 50 ευρώ. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει δεύτερο βίντεο ποτέ. Δεν ξέρω αν θα έχω δυνατή ιδέα που να με ιντριγκάρει να καταγραφεί. Επίσης δεν ξέρω αν έχω τη διάθεση να μπώ στο λούκι να αλλάξω υπολογιστή και να ψάχνω για εξοπλισμούς. Δεν ξέρω καν αν κάτι τέτοιο μου ταιριάζει. Ίσως ήταν ένα one off και thst's it. Πάντως ενδιαφέρον ήταν και το ευχαριστήθηκα παρά το ζόρι που έφαγα.

Από λάθος έγινε. Αλλά αυτή τη τιμωρία άξιζαν. Α! και ν' ακούν το Σουηδό να παίζει το ίδιο ριφ συνεχώς.

Νομίζω πως ο Thorn είναι μερικά levels πιο πάνω, εφευρετικότητα και delivery, κλείδωμα πάνω στο rhythm section, story telling Α κατηγορίας. Ο τελευταίος, πολύ καλός αλλά δεν μου άρεσε. Ακούγεται προβαρισμένο αυτό που παίζει. Και ο τυπάκος με την thin line, τρομερός. Μόνο πεντατονική αλλά. Αλλά...

Άντε γεια. χαχαχαχαχαχαχαχαχα

Εγώ θα πω ότι επηρεάστηκα αρνητικά από το παρουσιαστικό και στυλάκι με το κουστούμι, το γυαλί, που είναι σαν τον κακό πράκτορα από το MATRIX.. Όμως όταν άκουσα την groova και την εκτέλεσή του σε αυτό το κομμάτι, κάτι άλλαξε μέσα μου ? ΥΓ: Βασικά, ολόκληρος ο συγκεκριμένος δίσκος, μου αρέσει πολύ..

Ρε είσαστε για ψυχιατρείο όλοι. Εδώ ψάχνουμε κάποιον να θάψουμε, κι εσείς ανεβάζετε αυτά που σας αρέσουν. Ρε ΟΞΩ ....

Εγώ μαλώνω με τον εαυτό μου. Από τη μια λέω ότι μου είναι συμπαθής και από την άλλη ότι πρέπει να περνάει χορδές στον ... Νομίζω το τερμάτισα. Praise me! ?

Διαφωνώ Όθωνα. Και εξηγούμαι. Το "πρόβλημα" του Μποναμάσα, είναι ότι παίζει Blues. Με ροκ άποψη βέβαια, αλλά κατά βάση παίζει blues. Μια χιλιοφορεμένη φόρμα μεν, αλλά πολύ ιδιαίτερη δε. Στα blues λοιπόν, ειδικά αν μείνεις εκεί και δεν τα "χρησιμοποιήσεις" προς κάποια σχετική κατεύθυνση, οι υπερκιθαρισταράδες δεν χωράνε, εκτός αν έχουν κάτι νέο να μας πουν. Κάτι φρέσκο για την εποχή, όπως πχ ο SRV. Αυτός όμως (ο Μποναμάσας) δεν τα πήγε προς τα κάπου αλλού, τα άφησε όπως τα βρήκε, στηριζόμενος σε μεγάλο βαθμό στην τεχνική του. Συνταγή (κατά την γνώμη μου) από πριν αποτυχημένη μουσικά. Μπορώ να σου πω παραδείγματα όπως πχ τον Frank Marino. Η εποχή των υπερκιθαρισταράδων απλά, έχει πια περάσει. Στα 80s -90s με τα 15λεπτα σόλο, ίσως είχε περισσότερα να πει. Όχι ότι δεν είναι καλός, ίσα ίσα, σπέρνει. Αλλά όντως μετά από μερικές ακροάσεις, αντιλαμβάνεσαι ότι επαναλαμβάνεται επικίνδυνα, παίζοντας παπάδες μεν, αλλά προβλέψιμους, πράγμα που αφαιρεί όλη την μαγεία από το "παπαδαριό" που ακούς. Δεν είναι κακός, είναι πάρα πολύ καλός, αλλά για κάποιους ίσως να είναι όντως βαρετός. Όσο για τον BB που αναφέρεις, είναι τουλάστιχον ιεροσυλία. Απλά γιατί ο ένας είναι τα blues, και ο άλλος τα παίζει. Για να το κάνω πενηνταράκια, όταν ακούς BB, δεν δε ενδιαφέρει να ακούσεις το σόλο, αυτό μπορεί να είναι δυο νότες, δεν αντιμετωπίζεις το κομμάτι κιθαριστικά δηλαδή. Αν ο Μποναμάσα δεν σόλαρε, ή αν σόλαρε τόσο συχνά όπως ο BB, τα πράγματα θα ήταν ακόμα πιο ξεκάθαρα. Τεσπα, καθένας με τα γούστα του παιδιά, την γνώμη μου είπα.

Εν τω μεταξύ έχει πλάκα ότι έχουμε μαζευτεί όλοι που δε μας αρέσει ο Vai και τη λέμε ο ένας στον άλλο που δε μας αρέσει.

Περί της τεχνικής δυνατότητας του Vai δεν υπάρχει κάτι να ειπωθεί, είναι άλλωστε πασιφανές. Το "κομμάτι" πάντως δεν ακούγεται.

Προφανως εχεις και στυλ και εμπειρία. Εγω το εχω προσεγγισει καπως αλλιως χωρις εκρηξεις βεβαια αλλα εχει ακομα δουλειά στις λεπτομέρειες. Πιστευω σε καμια εβδομαδα να το έχω κλείσει.

Ok, boomer

Τον κατάπιε! Αυτό είναι το αυθεντικό Στράτο. Ασύγκριτα πιο ωραία, η μεταγραφή, για κιθάρα. @gmoukouΌπως είχες πεί:"έχει καταπιεί κομπρέσορα"!

Ήταν αυτή η εποχή που ακούγαμε και αρκετές συνθετικές σούπες της GRP μεταξύ άλλων, αφού ήταν μαζεμένοι οι καλύτεροι μουσικοί και ηχολήπτες σε κάθε δίσκο και έγινε η αφορμή να προκύψει η Soft Jazz σαν όρος και ραδιοφωνικό format. Lee, Larry, Weckl, Eubanks, Rippingtons αλλά και Corea, Yellowjackets, Breckers, κ.α. Άσε δε που ήταν και σημεία αναφοράς για να ακούσεις το ηχητικό σου σύστημα... Σίγουρα οι συμμετέχοντες στο θέμα έχουμε αρκετή δισκοθήκη.

Πώς παίζετε κιθάρα με αυτές τις γκουμουτσες δεν ξεΥρω ? Αν πάω να παίξω ρυθμική κιθάρα με αυτό το σκαρπελο θα φύγουν οι χορδές παραμαζωμα. ? Ούτε για "lead'' με βολεύει γιατί είναι και πολύ μικρή και φεύγει από το χέρι αλλά σκοτώνει και το twang στις τυλιχτες λόγω βάρους. Nylon Nyflex από Planet Waves η Dunlop Ultex 0.73 και κΣερο ψωμί για εμένα. Αν δεν έχει flexibility η πένα απλά προσπερναω ,άντε να χρησιμοποιήσω tortex 0.88 αν θέλω κάτι βαρύτερο για heavy metal παίξιμο ???

Με το Clavinet του Superstition κατάλαβα επιτέλους τι θα πει "groove". Είναι η απόλυτη άσκηση που ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι μπορείς να παίξεις σχετικά εύκολα. Μου θυμίζει τα αργά κιθαριστικά σόλο του Gilmour, που όταν τα ακούς ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι μπορείς να τα παίξεις. Και τελικά τα κουτσοπαίζεις αλλά ΔΕΝ ακούς αυτό που θα ήθελες. Και δεν έχω βρει ένα tutorial κάποιου γιουτουμπερά που να δείχνει σωστά το Clavinet part. Όλοι ξεκινούν με το disclaimer ότι "δεν πρόκειται για ένα τρακ αλλά για κάμποσα οπότε δεν είναι δυνατό να το παίξεις όπως το ακούς" κλπ κλπ. Ναι, αλλά όταν ακούς τον S.W. live μια χαρά το παίζει και πολύ περισσότερο μια χαρά το γκρουβάρει. Τον ήξερα για δεκαετίες, τους τελευταίους μήνες τον έχω ανεβάσει ΠΟΛΥ ψηλά στην καλλιτεχνική μου εκτίμηση.

Συμφωνώ με τον jazz jocker ως συνήθως. Οι δικές μου παρατηρήσεις: - Θα ήθελα να δω να αναφέρονται στα credits του Youtube και οι συνθέτης/στιχουργός. Είμαι ΟΚ με το να οικοδομείται ένα προσωποκεντρικό προφίλ καλλιτέχνη για λόγους μάρκετινγκ, όμως, πάντοτε πρέπει να οφείλεται credit στους songwriters. - Μακάρι να μην τραγουδήσει ελληνικά, γιατί όλοι ξέρουμε ΤΙ θα τραγουδήσει τότε. - Η ενορχήστρωση είναι αβάσταχτα φλατ και "ελαφριά" (μουσικά έχει ένα ενδιαφέρον σημείο με μια ντιμινουίτα αλλά περνάει ξώφαλτσα) - Εχει φωνή με δυνατότητες, και συνακόλουθα με το σχόλιο του jazzjocker, θα έλεγα ότι θα πρέπει να τη συμβουλέψουν ότι δεν χρειάζεται να τραγουδάει σαν την Ντούσκα. (Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ούτε η Ντούσκα χρειάζεται να τραγουδάει σαν την... Ντούσκα, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία). Είναι πολύ 90s και όταν το κάνουν, θυμίζουν Ani Di Franco και Alanis.