Πίνακας συμμετοχής

Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και τα καλά σας λόγια. Απο τότε που κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ "I'm here and I'm gone" (κατα την γνώμη μου ένας απο τους κορυφαίους ντεμπούτο δίσκους στο σύγχρονο μπλουζ) ο Kirk με μάγεψε. Άσχετα με το που κατευθύνθηκε παικτικά στη συνέχεια, αυτός ο δίσκος έχει σαφείς αναφορές στους Hollywood Fats & Junior Watson, είναι σαν ένα direct link αυτής της σχολής και ύφους/προσέγγισης του μπλουζ, γεγονός που με συνεπήρε - καθοτι το λατρεύω. Για "χάρη" του έγραψα και το δικό μου "Swag" και του το αφιέρωσα. 'Οπως γράφω στον δίσκο NOS: "I wrote this cos I wanted so bad to steal something from Kirk Fletcher, another big fav of mine … and I did! Basically a reversed riff by Eli and then some." Ήθελα πάντα να τον γνωρίσω. Περάσαμε μια μέρα παρέα, πίνοντας, τρώγοντας, κουβεντιάζοντας και παίζοντας. Η ηλικία ποτέ δεν καθόρισε τις σχέσεις μου, ειδικά στη μουσική, παρότι είμαι αρκετά μεγαλύτερος του ένοιωθα πως βρίσκομαι με κάποιον απο τους "ήρωες" μου. Το απόλαυσα, το ίδιο πιστεύω και κείνος. Υπάρχει ακόμα ένα κλιπ απο το συγκεκριμμένο σέσιον, ελπίζω σύντομα να δημοσιευθεί. Το βράδυ είμασταν μαζί στο αεροδρόμιο, για διαφορετικούς προορισμούς, αφού χαιρετηθήκαμε, στάθηκα και παρατηρούσα την θηριώδη σιλουέτα του με την κιθάρα στον ώμο να ξεμακραίνει. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Ωραίο κλιπ, η κοπελίτσα είναι πανέμορφη οπότε ο σκηνοθέτης είχε ποιοτική πρώτη ύλη. Το τραγούδι δεν μου είπε κάτι ούτε μουσικά ούτε στιχουργικά. Η φωνή της είναι καλή αλλά, προς το παρόν τουλάχιστον, θυμίζει πολύ άλλες. Είναι μικρή ακόμα οπότε έχει όλο το χρόνο να βρει το δικό της ύφος. Δεδομένης της εμφάνισής της, της σωστής φωνής και των PR δρόμων που ανοίγει το γεγονός ότι είναι κόρη της Παπούλια, έχει όλα τα εχέγγυα για εμπορική καρριέρα ειδικά αν τραγουδήσει ελληνικά.

Την είδα εχθές το βράδυ και μου άρεσε πολύ. Κυρίως το πόσο επιφυλακτικός στα όρια παρεξήγησης είναι στην αρχή ο Sting αλλά και ο Miller και πώς ανοίγονται σιγά σιγά και τελικά καταλήγουν να απολαμβάνουν την κουβέντα. Όσον αφορά αυτό που λέει ο dim από πάνω, απλά συνέβη αυτό που γίνεται σε όλες τις περιπτώσεις ιδιοφυιών μουσικών. Την ώρα που γράφουν κάτι, δε σκέφτονται "α, ωραία ακούγεται το ύφεση 6 εδώ και μετά λέω να κάνω μια μετατροπία σε λόκριαν". Απλά τους βγαίνουν και μετά έρχονται οι δάσκαλοι και οι αναλυτές και περιγράφουν τι έγινε. Ο Beato τον ψάρεψε λιγάκι για να του αποσπάσει κανά quote θεωρίας (και καλά έκανε, δάσκαλος μουσικής είναι ο άνθρωπος) αλλά ο Sting δεν μπήκε στο παιγνίδι και του είπε ακριβώς αυτό που συμβαίνει: ότι έτσι του ήρθε εν ολίγοις.

με 10-38; Ούτε δεύτερο date δε θα είχες... ?

...... όταν τα κανα εγω αυτά, αυτοί με τα μπουρνούζια τρώγαν βελανίδια ?

Εδω ο ανθρωπος τα λεει ολα! Και για οποιον δεν το χει δει ας τσεκαρει στο 14:00 λεπτο πως παιζει με wah χωρις να εχει καν πεταλι,με τα δαχτυλα μονο

Αγαπημενη μπαντα Εδω ενα cover. (εχω "κοψει" την orginal κιθαρα απο το αριστερο καναλι που ντουμπλαρει και εχω προσθεσει εκει τη δικια μου)

Τι-τά-νας. Δε θα υπάρξει άλλος σαν αυτόν (ευτυχώς γιατί δε θέλουμε άλλες απομιμήσεις). Πόσο συγκλονιστικο το being there; Το είδα τελευταίο από όλες τις τις ταινίες και έμεινα...

Ωραίο,έχει πλάκα και ωραία παιξίματα. Ο Lattieri είναι κάπως σοφιστικέ για το συγκεκριμένο context και θέλει άλλου τύπου rhythm section.

Σε γενικές γραμμές δεν μου αρέσουν τέτοιου είδους συνευρέσεις υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Τι εννοώ.... Όλα τα τέρατα πάνω στην σκηνή, να παίζουν στην αρχή όλοι μαζί (και να μην καταλαβαίνεις τίποτα), και μετά ένας ένας το μέρος του, προσπαθώντας να διαφοροποιηθεί από τον άλλο, να παίξει κάτι ιδιαίτερο. Μου φαίνεται σαν ένας λανθάνων ψευτοδιαγωνισμός τεράτων για το κοινό, και με έχει χάσει από ακροατή. Όμως .... ,,,, δεν παραγνωρίζω το ότι είναι δύσκολο αυτό που προσπαθούν να κάνουν, και συνάμα ένα πολύ χρήσιμο μάθημα, για το πώς μπορεί κάποιος να αναπτύξει κάτι σε σύντομο χρόνο, που ... - να έχει νόημα - να έχει ιδιαιτερότητα - να είναι ωραίο - να τον εκφράζει - να έχει αρχή - μέση - τέλος (μια ιστορία δηλαδή) - να ταιριάζει με τα συμφραζόμενα (τα πριν και τα μετά) - κλπ Ναι έχει ενδιαφέρον το πώς όλοι αυτοί οι τέρατοι το αντιμετώπισαν αυτό, πολύ ενδιαφέρον. Όλοι είναι τέρατοι, γνωστό αυτό. Εμένα πιο πολύ κλικ μου έκανε ο Andy Wood, όχι για τα φοβερά chops του (εντάξει και για αυτά), αλλά για το φανταστικό χτίσιμο της ιστορίας του, που δεν άφησε κανέναν να αναρωτιέται για το οτιδήποτε. Έπαιξε εισαγωγάρα, θεματάρα, αναπτυξάρα, και κλεισιματάρα. Και μάλλον το πήρε πιο πατριωτικά από τους υπόλοιπους. Μετά ο Lettieri βέβαια, που είχε και το πιο δύσκολο έργο κατά την γνώμη μου, γιατί μετά τον Wood είναι πολύ δύσκολος ο ρόλος του. Άλλοι πιο συμβατικά κι άλλοι λίγο πιο πιπεράτα, έκαναν την δουλειά μια χαρά. Ο πιτσιρικάς με το slide ήταν πολύ καλός κι αυτός. Πάρα πολύ καλός. Είναι στο χέρι του μια ακόμα καλύτερη συνέχεια, το έχει το πακέτο πάντως. Εν ολίγοις αυτές είναι οι απόψεις μου, και σ' ευχαριστώ πολύ Κώστα για την δυνατότητα που μου έδωσες να τις εκφράσω μέσω αυτού του βίντεο.

Ειναι απο pure maple

εμ..εδώ είναι η διαφορά με τις παλιές κιθάρες τις ορθόδοξες. ΚΙΘΑΡΑ ΜΕ ΜΥΡΙΖΑ(ν τα πόδια μου) ΚΙΘΑΡΑ ΜΕ ΠΑJOEK

ΠαντΑλονια ΦιλωΟυς φοράνε μόνο οι πραγματικοί ΆΝΤΡΕΣ. αφτί που παίζουν με TELECASTER δηλ. Τα αμουστακα παλΟυκαρια που παίζουν με strat φοράνε σορΤς . Και ο @Nestoras με κοντοβρακι μου ήρθε σπίτι. Αφού μετά τον κατέβασα στην πλατεία και του πήρα μαλλι της γριάς και Κουκουρούκου.

Φίλως Νέστωρ, επειδής σε πρήξανε με τις tele, έπρεπε να ανοίξεις τρεις φορές το ίδιο θέμα για την Strat?

Αξιολογότατο από όλες τις απόψεις. Πολλά παιδιά εδώ θα καταλάβουν πάρα πολλά αν του δώσουν σημασία. Χθες είχαμε ανάλογες κουβέντες.

το ξερω...θα την ΧΩΡΙΖΑ ρε συ ,ιμε γοητεΦτικος και ακαταΜαχιτος και πανω απο ολα ΠΑΣΟΚ..... σαν τον @cos_dr ενα πραγμα... θα της πηγαινα και δωρο μια jazzmaster απο τον @argytar ...τεζα το κοριτσι... ?

Του έχω αδυναμία. Είναι ο κιθαρίστας. Στον 2ο δίσκο του είχε τον καλύτερο ηχο. Ήταν ο υπαίτιος της αγάπης μου για τη strat.

Ποιος μωρέ, ο Vai? Σιγά τα νούφαρα. Έτσι που το πάτε μερικοί εδώ μέσα, σε λίγο θα βγάλετε κιθαρισταρά και τον Satriani ασούμε. ΤΙΝΑΦΤΑΡΕ

Ωραίος ο Τιραμόλα!

Ο Zappa τον προσέλαβε όταν ήταν 17 χρονών, αφού άκουσε το παίξιμο του σε κασέτα και διάβασε το trascribtion του Black Page που του έστειλε. Έχω την εντύπωση πως μια χαρά θα τα πήγαινε ο μικρός. ?

Σαν το σαφλ του εντι δεν υπαρχει και θα γραψω το βραδακι με στοιχεια. Το I'm the one ειναι αγαπημενο και το εχω προσπαθησει και εγω σε κοβερ αλλα υπαρχει αλλο κομματι που ειναι τοσο γρηγορο το σαφλ του, που οι περισσοτεροι νομιζουν οτι παιζει ογδοα. Σε αργη ταχυτητα μονο, καταλαβαινεις ποσο ακριβεις ειναι οι αξιες του.

@Haris Σ' ευχαριστώ! Με την big band, δυστυχώς από ηχητικά δεν υπάρχει κάτι, διότι υπάρχει κενό σε κάποια θέματα. Ελπίζω στο μέλλον να αλλάξει αυτό, καθώς κυριολεκτικά πήγαν χαμένες τόσες και τόσες πολύ καλές συναυλίες. Slayer και πάλι Slayer! To polytempora ήθελε αλλαγή σκέψης εντελώς και από τους δυό μας. Κατ'αρχήν, η ρυθμική ακρίβεια πρέπει να είναι απόλυτη, οπότε ο μετρονόμος είναι πολύ σημαντικός. Τα απλά, πχ 4:3, τα παίζουμε και με ένα σκέτο μετρονόμο που απλά τον ακούμε πολυρυθμικά. Αλλά αυτά με μεταβλητούς μετρονόμους γίνονται ΜΟΝΟΝ με εξαρχής πολυκάναλους, πολυρυθμικούς μετρονόμους. Έχω φτιάξει έναν σε Max, τον οποίο τελειοποιώ τώρα. Σκέφτομαι να τον μεταφέρω σε κάποια πιο cross-platform γλώσσα μετά. Είναι ανθρωπίνως αδύνατον να κάνεις μεταβλητές πολυρυθμικές σχέσεις υψηλής ακρίβειας χωρίς μαέστρο ή μηχανική υποστήριξη, και καλό είναι να μην ντρεπόμαστε να το κάνουμε. Στο κάτω-κάτω της γραφής, το θέμα είναι τι μουσική παίζεις. Αν η μουσική βγαίνει μόνον έτσι, ας βγει έτσι. Η μουσική με ενδιαφέρει, όχι η έννοια του καθενός περί fairness. Αν είναι να κάνεις το αδύνατο δυνατό, κάνε το με όποιον τρόπο γίνεται. Η γνώμη μου πάντα... Φυσικά δεν το λέω αυτό για σένα, αλλά για κάτι τύπους που θα βγουν να λένε ό,τι τους κατέβει. Ας κάνουν αυτοί μεταβλητές πολυρυθμικές σχέσεις ακριβείας χωρίς μαέστρους ή πολυμετρονόμους και το συζητάμε... @nasokosm Σ'ευχαριστώ! Το αριστερό μου και ο Άλεξ παίζει 11 και το δεξί μου 11 ή 17, με μεταβλητή ρυθμική αγωγή (άλλοτε πίσω, άλλοτε ακριβώς, κτλ, όπως στα κανονικά blues). Εννοείται first take εντελώς ακουστικά. Ούτε monitor δεν είχαμε.

Διαφωνώ καθέτως ως προς το τη μουσικότητα της σύνθεσης. Προσωπικά, και ως μουσικό άκουσμα είναι αυτός που ξεχώρισα. Μου άρεσε in fact τόσο, που το έχω ακούσει δεκάδες φορές από τη στιγμή που το βρήκα. Δεν με ενδιαφέρει πόσο χρονών είναι (αυτά τα "άχου τα μικρούλη δες πώς παίζει", ούτε με αγγίζουν), και αν παίζει παπάδες. Αυτό που ακούω μου αρέσει. Αναφορικά με τον ήχο κτλ, είναι υποκειμενικό. Δεν με χαλάει, ούτε μπαίνω στη διαδικασία του "παίχτο ρε μπαγάσα σε ένα καθαρό κανάλι να σε μετρήσω να 'ούμε". Είναι έτη φωτός καλύτερος από εμένα φυσικά και απλά το απολαμβάνω. Anyway, είναι ωραίο να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Btw, το ίδιο "κόλλημα" είχα πάθει με έναν άλλο πιτσιρικά όταν άκουσα αυτό πάλι από συμμετοχή σε διαγωνισμό της Kiesel. Το οποίο και πάλι το ξεχώρισα για το μουσικό του θέματος, και όχι για ήχους (που έχει εξαιρετικό btw αυτός), ικανότητες κτλ. Αυτό που ακούω, άσχετα αν δεν τον έβλεπα, πάλι θα με κέρδιζε σαν ακροατή.

Υπέροχη μεταγραφή. Εδώ, σε ντουέτο.

Oι καημένοι οι γιουτιουμπάδες δεν σκέφτηκαν ότι κάποια στιγμή θα ξέμεναν από θέματα. Έρχονται μαύρες μέρες όπου θα αρχίσουν να συγκρίνουν διαφορές στο tone μεταξύ lemonoil και almond oil στην ταστιέρα... Ή στην επίδραση που θα έχει στον ήχο το παίξιμο κιθάρας μετά από πλύσιμο χεριών με Camay σε σχέση με Papoutsanis

Τα έχω παρακολουθήσει αυτά τα sessions και έχουν παίξει καταπληκτικά πράγματα. Η μπάντα είναι world class φυσικά και οι guest μουσικοί ένας κι ένας. Στο συγκεκριμένο είναι η πρώτη φορά που θεωρώ ότι δεν έπιασαν το σύνηθες επίπεδο. Βέβαια μιλάμε για εμβληματικό κομμάτι και πολύ ειδική περίπτωση μπάντας/κιθαρίστα/τραγουδιστή. Νομίζω πάντως ότι αυτά τα κομμάτια δεν διασκευάζονται. Το μόνο που μπορείς να κάνεις (αν μπορείς) είναι τα τα παίξεις note for note, οτιδήποτε άλλο είναι περιττό.

Tην είδα και ίσως είναι και η πιο νορμάλ συνέντευξή του που έχω δει. Φυσικά τη μονοπώλησε και από τα λόγια του κάποιες στιγμές φαινόταν και η αυταρέσκεια και άλλα πράγματα που του έχουν καταλογιστεί κατά καιρούς. Εμένα προσωπικά δε με πειράζει κάποιος να έχει αυτοπεποίθηση ακόμη και υπερβολική. Αρκεί να μπορεί να την υποστηρίξει. Και ο συγκεκριμένος μπορεί.. Και δεν είναι απλά δεξιοτέχνης, αλλά έχει αφήσει το στίγμα του στην ηλεκτρική κιθάρα.

Τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Αν ψάχνεις έναν συγκεκριμένο ήχο, πας στο μηχάνημα που τον βγάζει. Αν δηλαδή ψάχνεις jcm900 πας σε jcm900, αν ψάχνεις blackface πας εκεί, κλπ. Αν θέλεις μεγάλη παλέτα καλών ήχων με μεγάλη δυνατότητα tweaking και ευελιξία και δεν σε ενδιαφέρει να "αντιγράψεις" κάποιον συγκεκριμένο ενισχυτή, πας σε πολυεφφέ, σε modeling, σε plugins, κλπ. Να με συγχωρεί ο κύριος του βίντεο αλλά αν θέλω matchless, θα κάνω το σκατό μου παξιμάδι να πάρω matchless, δεν θα πάρω Katana. Και όπως έχουμε ξαναπεί, μικρή σημασία έχει ο ήχος που ακούς στην ηχογράφηση, ως κριτήριο επιλογής, γιατί επιτυγχάνεται σχετικά εύκολα και με άλλα μέσα πια. Άλλα πράγματα παίζουν πιο σημαντικό ρόλο στο αν θα επιλέξεις ή όχι ενισχυτή, και τι είδους θα είναι αυτός. Πράγματα που δεν γίνονται αντιληπτά από ένα βίντεο. Τα παίζουν όμως από FRFR.

Νομιζω οτι αν σολο οπως του stairway to heaven η του comfortably numb, με τον ιδιο ακριβως ηχο και παιξιμο, ηταν fillers σε κανα αποτυχημενο pop hit, κανενας δεν θα ασχολουνταν με τον ηχο τους. Δηλαδη οχι μονο τα δαχτυλα κανουν διαφορα, οχι μονο η συνολικη παραγωγη, αλλα και η μουσικη που εξυπηρετει η κιθαρα εκεινη τη στιγμη κανει διαφορα, και η δομη του κομματιου που οδηγει στην κρισιμη στιγμη που η κιθαρα γινεται πρωταγωνιστης. Ειναι ψυχολογικο δηλαδη το ζητημα. Και δεν ειναι τυχαιο που οι κιθαριστες ειναι τοσο μηρυκαστικα με τον ηχο, γιατι η αμεση επαφη με τη χορδη βαζει και τον παραγοντα του υφους μεσα, οποτε ειναι ακομα πιο δυσκολο να καταλαβεις που σταματαει ο εξοπλισμος και που αρχιζουν τα δαχτυλα. Καποια στιγμη ομως θα πρεπει να το παρουμε αποφαση οτι με εναν εξοπλισμο ξερω γω 2- 3 αντε 4 χιλιαρικα, οι δικαιολογιες τελειωνουν. Τιποτα στον εξοπλισμο ενος αξιοπρεπους budget, ειδικα με τα σημερινα τεχνολογικα δεδομενα, δε μας εμποδιζει να εχουμε ενα εντελως γ@μ@το αποτελεσμα. Και αν ακομα εχουμε κανει διεξοδικα τη μελετη μας, και παιζουμε ωραια και καλα, αν και τοτε δεν εχουμε αποτελεσμα που να μας ικανοποιει, ε τοτε ειναι προβλημα της ιδιας της μουσικης που παιζουμε σε συνθετικο και ενορχηστρωτικο επιπεδο. Το σολο του stairway to heaven η του comfortably numb σκαει σα λυτρωση μετα απο μια μεγαλη πορεια που κανουν τα ιδια τα τραγουδια, αυτο ειναι που δινει τη δυναμη και στα σολο, αν τα ακουγαμε τα σολο μονα τους δε θα ειχαν το impact που εχουν τωρα, ουτε θα ψαχναμε το τι στο καλο τα κανει να εχουν τον ηχο που εχουν.

Συμφωνώ με geka σε πολλά. Το ότι απλά ανεβάζει ένα βίντεο και φεύγει, έχει ξανασυζητηθεί. Νομίζω έχει ειπωθεί ότι δεν τα ανεβάζει καν αυτός, αλλά και ότι δεν σπάει κανένα κανόνα του φόρουμ, οπότε είναι ελεύθερος να το κάνει. Το τι εικόνα βγάζει από αυτή την ελευθερία είναι άλλη συζήτηση. Εγώ προσωπικά δεν έχω δει κάποιον ιντερνετικό δάσκαλο να διαφημίζει διδασκαλία χωρίς να έχει κάποια αντίστοιχα βίντεο, και εννοώ πρακτικά μαθήματα, όχι αυτά τα ανόητα θεματικά που ανεβάζει. Το συγκεκριμένο βίντεο είναι το πρώτο που τον βλέπω πράγματι να παίζει κάτι. Συνήθως κρατάει μια κιθάρα έτσι για το καλό. Και τι είναι αυτό που παίζει? Γρήγορα και "εντυπωσιακά" runs για να τραβίξει το ενδιαφέρον. Κανονικά θα πρεπε να είναι engaging που λένε και στο χωριό μου, να κάνει κάποια απλά μαθηματάκια, χαλαρά, να δείξει και τι κάνει σαν δάσκαλος, γιατί αυτό που είδα σίγουρα δεν είναι διδασκαλία. Ένας που μπορεί να παίζει γρήγορα δε σημαίνει ότι μπορεί και να διδάξει. Επιπλέον με το να βάζει 15 διαφημίσεις το δευτερόλεπτο να βγαίνουν από κάθε γωνία και με κάθε τρόπο σε ένα τόσο μικρό βίντεο - και σε ΚΑΘΕ βίντεο, είναι ξεκάθαρο ότι ο σκοπός τέτοιου περιεχομένου είναι να τραβήξει όσο περισσότερους αρχάριους μαθητές γίνεται.

Νομίζω πως ο Thorn είναι μερικά levels πιο πάνω, εφευρετικότητα και delivery, κλείδωμα πάνω στο rhythm section, story telling Α κατηγορίας. Ο τελευταίος, πολύ καλός αλλά δεν μου άρεσε. Ακούγεται προβαρισμένο αυτό που παίζει. Και ο τυπάκος με την thin line, τρομερός. Μόνο πεντατονική αλλά. Αλλά...

1) Είναι τόσο τεράστιος που η strat φάινεται κιθαρόνι επάνω του. 2) Είναι τόσο τεράστιος που έχει μια σειρά εξαιρετικών LP. (Προσωπική προτίμηση το Strong persuader). 3) Είναι τόσο τεράστιος που η original δουλιά του ακούγεται (φρέσκη - κατ' εμέ) ακόμη και σήμερα. Αυτά, όσο για τους νεόκοπους ακροατές έχω να πω πως κι' εγώ όταν άρχισα ν' ακούω μουσική για τα ινδάλματά μου (D. Cassidy etc) δεν δεχόμουν κουβέντα. Μετά από χρόνια ακροάσεων έχω πιο αποκρυσταλωμένη γνώμη.

Never liked him ...

Εσυ ομως φιλε μου Νεστορα με το Stop messin round επιασες το ταβανι σε παιξιμο ηχο και κομματι. Παιζεις εκ του ασφαλους. Αν και εδω που τα λεμε,ο Γκριν εχει ηχαρα οπου και οπως κι αν τον ακουσεις. Ειναι ισως η πεμπτουσια αυτου που λεμε ηχος στα δαχτυλα,πως αγγιζεις δηλ το οργανο. Μεγιστος. Δοθεισης της ευκαιριας να βαλω και του λογου ενα δικο του που γουσταρω πολυ,κατοπινο μεν,εξαιρετο δε.

Είναι ταμάμ. Δηλ. εγώ κάποτε ηλιθιοδώς τον ειπα Gary Moore απτα lidl, μετά τον άκουσα σε καναδυο τρία live και αναθεώρησα σε βαθμό να θεωρώ πως έχει μεγαλύτερο "βάθος" φρασεολογικά απο τον Gary και τελικα κατέληξα να μην ακουω κανένανε απο τους δυο γιατί πλήττω (sorry). Εκτός απο ένα απίστευτο live tribute του Γαρυ στο Jimmi. Δυστυχώς επίσης, κατέληξα ότι η Billie Eilish πχ. εχει περισσότερο ροκ αυτή τη στιγμή από οποιονδηποτε μπαρουτοκαπνισμένο -πιάσε άλλη μια φαντεζί πεντατονικη μάστορα- μεσήλικα κρουαζιερόπληκτο. Καημό το 'χω να ακουσω φρέσκο πράμα σήμερα, που να μην το καταλαβαίνω -ως μεσήλιξ- αλλά να παρασύρει τους νεολαίους στα κλάμπς και στα φεστιβάλς, όπως καλη ώρα ο Νιρβάνας, που ειναι και επικαιρος με την 6million Martin. Και όσο δεν εξιτάρει τίποτα νέο, θα σκάβουμε στα παλιά ξανα και ξανά. Ο Μποναμάσας βγαζει το γούστο του και το κάνει καλά. Στα 60-70s θα ήταν ένας βιοπαλαιστής σεσιονάς και θα ήταν καλός. Ίσως πολύ καλύτερος από αυτό που κάνει τώρα.

Πώς φαίνεται ότι δεν είσαι πΑνκ ? Ωραίες εποχές πάντως τότε... πρώτα φτιάχναμε το συγκρότημα, μετά αγοράζαμε όργανα,μετά κάναμε την πρώτη μας εμφάνιση και μετά ΑΡΧΙΖΑΜΕ να μαθαίνουμε να παίζουμε....

Είμαι καλύτερος από αυτόν. Απλά δεν ασχολούμαι. χαχαχαχαχαχαχαχαχααχαχα

Εννοείται. Και κάποια δύσκολα μέρη τα είχαν κάνει midi από πριν. Τέτοιοι ήταν.

Εντάξει έκανε και άλλα πολλά μετά συμπεριλαμβανομένου του καλύτερου δίσκου των τελευταίων 30 ετών ,αλλά σαν κιθαρίστας είναι απλά απίστευτος...μια μπάντα από μόνος του...

Τί να μασήσει ο Mclaughlin... Εδώ,δίνουν ρέστα!

Πω πω βαρεμάρα. 3 να ανεβοκατεβάζουν πεντατονικές. Μπράβο Σπύρο , με έκανες να σκεφτω πως περνάω υπέροχα που μενω σπίτι.

Ακολουθεί αποκάλυψη βαθιά κρυμμένου μυστικού και προϊόν εκτεταμένης συζήτησης και αντιπαράθεσης.WOMAN TONE-Πιάνουμε το περιστρεφόμενο κουμπί με την ένδειξη "ΤΟΝΕ". -Περιστρέφουμε το κουμπί αριστερόστροφα -Συνεχίζουμε να περιστρέφουμε το κουμπί μέχρι να τερματίσει -Περιστρέφουμε μέχρι το κουμπί να τερματίσει και να μην περιστρέφεται άλλο. -Η περιστροφή θα σταματά ακριβώς εκεί που τερματίζει. Ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο. Το πολύ λίγο is way off. - Μόλις τερματίσει έχουμε πετύχει το στόχο μας. - Οκ παιδιά, το ξανανοίγουμε. Woman tone και μ@#($&ίες

Ok, boomer

Ο καλύτερος κιθαρίστας που περπατά αυτή τη στιγμή στη γη.

Υπάρχουν "ευήκοα ώτα" Στράτο... Κι εγώ, έχω μάθει κάποιους μουσικούς από εσάς,που δεν τους είχα ακούσει.

Τον κατάπιε! Αυτό είναι το αυθεντικό Στράτο. Ασύγκριτα πιο ωραία, η μεταγραφή, για κιθάρα. @gmoukouΌπως είχες πεί:"έχει καταπιεί κομπρέσορα"!

Και μια σχετικη ιστοριουλα. Ηταν μια τζαζ μπαντα απο ΝΥ που συνηθιζε να περναει να παιζει Αθηνα. Μια φορα ηρθε με διαφορετικο πληκτρά. - Τι εγινε ρε παιδια ο Ιτααλ? - Α δεν τα'μαθες? Εγραψε ενα κομματακι που εγινε σουξε και ειναι διακοπες τωρα. - Ποιο κομματακι? - Το smooth.

Ούτε 'μένα αρέσουν οι Γιανιώτες, αλλά δεν παραβλέπω το γεγονός ότι αρέσουν σε πολύ κόσμο. Κάνουν κάτι που τους αρέσει και μπράβο τους,