Πίνακας συμμετοχής

17 μυρια πάντως ακούγεται υπερβολικό, ακόμα και για Oasis. 66 εκατομμύρια είμαστε όλοι και όλοι, γέροι, μωρά, μαύροι άσπροι καφέ ότι θες και οκ, είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ δημοφιλείς οι Oasis στην Ανγκλετερα αλλά οτι ένας στους τέσσερις στο νησι μπήκε να πάρει εισητήριο? Yeah nah. Και οι ...μισοί να ήταν του εξωτερικού (οτι βρεθήκαν δηλαδή 8μιση ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ κόσμος εκτος UK που είπε "ναι αμε να μπω σε αεροπλάνο να πάω ωέησι") πάλι τα νούμερα αυτά δε βγαίνουν, έγινε του bot το πανηγύρι προφανώς.

2 θέσεις πίσω, γιατί έχω μια στον δρόμο που έρχεται (σε λίγο θα γίνουμε 22) , αλλά δεν είναι διαγωνισμός είναι ευγενής άμιλλα ?. Είχα την τιμή να δώ την κυρία αποκλειστικά σε φώτος μόλις έφτασε . Σήμερα την άκουσα κιόλας! Τέλειος ήχος και παιξίματα! Αυτό είναι το καλό με την ποικιλία. Κάθε μια σου βγάζει ένα διαφορετικό στυλ στο παίξιμο....στη διάθεση. Η ζωη θα ήταν βαρετή χωρίς κιθάρες. ?

Κι εγώ, μπράβο!

Άλλο ένα έπος απο τον μάστερ των synthesizer!!! Καταπληκτικός για ακόμα μια φορά!! Το μπασάκι και το γκρουβ θερίζουν. Πολύ ξεσηκωτικό.

Δηλαδή επειδή κάποιος ΒΛΑΞ έγραψε μια τερατώδη παπαριά εσύ μπαναρες τους Oasis. Φαντάζομαι τι θα έκανες αν οι ίδιοι οι Oasis δήλωναν αυτή την μπούρδα ...? στη Μακρόνησο θα τους έστελνες (και δικαιολογημένα).

Κώστα, είναι σούπερ! Νέοι ήχοι, νέο ύφος, και πολύ βελτιωμένη μίξη. Το άκουσα δυο φορές απανωτές. Εύγε!

Μου αρέσει πολύ. Δεν έχω κάτι άλλο να πω.

«Δε συνηθίζω να φτιάχνω συνθέσεις με τέτοιους FM ήχους, αλλά επηρεασμένος από αυτά που λέγονται ανά καιρούς, βρήκα την ευκαιρία να χρησιμοποιήσω και να παίξω με ήχους, bass lead και pad από το εξαιρετικό VST FM8 της Native Instruments. Συμπληρωματικά κάποια leads από το V-Synth με FM διαμόρφωση και δεσπόζει και το κλασσικό shakuhachi sample του E-mu emulator II περασμένο και παιγμένο μέσω του V-Synth. Επίσης, κάποιοι ήχοι από Omnisphere, και ρυθμικά από το Stylus RMX» Ε, τότε τι "FM By The Sea" ρε κουμπάρε? Αυτό είναι "FM/PCM/Variphrase/ΚιΕγώΔενΞέρωΤιΆλλο By The Sea".? Tέσπα, στα του κομματιού, το ακούω 4η φορά. Ωραιότατο, ατμοσφαιρικό, για βραδινές ώρες. Aν θα άλλαζα κάτι, που θα άλλαζα, είναι: Πέταμα έξω κάποια vocal samples (ξέρεις ποια), αλλαγή lead ήχων (δεν μ'αρέσει η χροιά τους, ιδιαίτερα ο 2ος είναι εντελώς ?) και προσθήκη αρκετού reverb στους lead (που μπαίνουν στο 1:52 κ' 2:31, γι αυτούς μιλάω), ιδιαίτερα αν κρατήσεις τους ίδιους ήχους. Αυτά τα ολίγα.

Ήταν κατόπιν της παραίνεσης του έγκριτου μουσικολόγου του forum μας κ. @Nestoras ? Δεν είναι και το ομότιτλο τους, αλλά κακό δεν το λες. Και παίζει τύμπανα πλην ενός κομματιού, ένας άλλος τύπος και ουχί ο Garibaldi - κάτι όμως που δεν το λες και εμφανές. Το αντίθετο θα έλεγα.

Η φρασεολογία μου άρεσε πιο πολύ απ' τον ήχο. Ξέρεις τι είναι αυτό που δεν μ'αρέσει στον ήχο σου. Κάτι περίεργες pinched ψηλές.

Δεν ήξερα ότι ο μπασίστας των Kiss είναι μέλος του φόρουμ.

Ο Μόνος Gallagher είναι ο Rory. Όσο για τους Oasis όπως ειπώθηκε και πιο πάνω όσοι τους άκουσαν εκτίμησαν την Taylor Swift.Εν πάση περιπτώσει αυτά είναι προσωπικά γούστα.

Πόσες φορές έχουμε διαβάσει για νέους Μπήτλζ και ποσες για νέες Μαντόνες? Η συνέχεια δεν εφτασε ποτε.

Νομίζεις.... Οι γυναίκες ειναι πιο εξυπνες απο μας. Στο κατω κατω εχω μεγαλυτερη εμπειρία

Απολαυστικός όπως πάντα!!

Άντε με το καλό ? ? ?

Αυτό είναι 100% η πραγματικότητα, μιας και έτσι την έχω βιώσει μιας και παίζω σε καθημερινή βάση μπροστά σε κυρίως Βρετανούς (όπου φυσικά παίζουμε και Oasis - Blur). Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ μπάντα που προκαλεί εξίσου παροξυσμό στο κοινό αυτό, είναι οι Queen. Μιλάμε για παροξυσμό που δεν προκαλούν ούτε οι Beatles, ούτε οι Stones, ούτε οι Zeppelin. Αυτά τα δύο γκρουπ είναι κάτι σαν εθνικό τους άκουσμα, ανεξαρτήτως μουσικής προτίμησης και ηλικίας του καθε Βρετανού (συν το Mr. Brightside των Killers, αλλά ως μεμονωμένο κομμάτι, όχι σαν μπάντα). Τουλάχιστον αυτά έχω παρατηρήσει εγώ με την ενασχόληση μου με αυτό το κοινό (το βρετανικό ξαναλέω, επισκέπτες από άλλες χώρες δεν δείχνουν τον ίδιο ζήλο για τους Oasis, για τους Queen όμως ναι - προσωπικά ούτε και εγώ τρελαίνομαι για Oasis)

Η Νative Ιnstruments βγαίνει στη γύρα πάλι να κονομήσει?, προσφέροντας για προ παραγγελία το KOMPLETE που φτάνει αισίως στην έκδοση 15 και κάνει featuring και το KONTAKT 8 που υποστηρίζει νέες λειτουργίες. Κάποια νέα INSTRUMENTS και EFFECT στο bundle και το Guitar Rig 7 Pro ΜΕ το preorder δίνουν δωρεάν το IZOTOPE NEUTRON 4 Οι τιμές στα ίδια επίπεδα με πέρσι όπως φαίνεται για αγορά ή upgrade. Οι εκδόσεις https://www.native-instruments.com/en/specials/komplete/komplete-15/compare/ Η collector's edition για πολύ φραγκάτους. ?

Μου ήρθε ειδοποίηση και μοιράζομαι την είδηση μαζί σας για ένα νεο VST που προσομοιώνει το θρυλικο CS80 από Softtube, διαθέσιμο στην Plugin Boutique στην προνομιακή τιμή ?των €102,30 https://www.pluginboutique.com/product/1-Instruments/4-Synth/13030-Model-77-Dual-Layer-Synth/?a_aid=619cf03f48725 Η παρουσίαση του sigalas

Το πρωί σηκώνομαι 6.40 αύριο ? Το επόμενο τώρα. Θα γράψω άλλο αργότερα όταν ευκαιρήσω.

Λοιπόν... έκοψα δύο μέτρα απο την αρχή και άλλα δύο απο το τέλος, έβαλα μια βλακεία πριν το δυνατό μέρος για να κάνει πιο ομαλή την μετάβαση... δεν ξέρω αν ταιριάζει..., έγραψα τα φωνητικά πάλι στο τελευταίο κουπλέ και έκανα αυτά που πρότεινε ο @cos_dr. Νομίζω είναι πολύ καλύτερα έτσι.

To βλέπω. Δεν χρειάζεται να ποστάρεις το ίδιο πράγμα σε διαφορετικές κατηγορίες, είναι ανώφελο, σε μία κατηγορία αρκεί. Ανεβάζοντας το ίδιο θέμα σε διαφορετικές κατηγορίες δεν σου εξασφαλίζει περισσότερα views.

με πρόλαβες. ήθελα να το γράψω απο την πρώτη ανάρτηση. και δεν νομίζω να είναι γούστα (και για να προλάβω, δεν θεωρούσα ποτέ τον Rory έναν κιθαρίστα, ή έναν τραγουδιστή, ή τραγουδοποιό ή περφόρμερ. Σίγουρα όλα μαζί κάτι που οι "μακρυνοί" του συγγενείς, κατ όνομα, δεν ηταν)

Αν κρατησεις και συ 4 έχουμε 3 κοινα

Οι διάφορες είναι αισθητές, συμφωνώ. Ομως, εάν δεν μπορείς να βρεις τον ήχο σου με τους μαμά, τοτε δεν θα μπορέσεις να τον βρεις με κάτι παραπλήσιο όπως τα μοντέλα που συζητάμε. Οι διάφορες δεν είναι τόσο μεγάλες στον τελικό ήχο, ειδικά με distortion. Με εντελώς καθαρό ήχο διακρίνεις διάφορες, αλλά κυρίως στην αίσθηση και στο χέρι, και λιγότερες στο αυτί. Το παν είναι ενισχυτής, μεγάφωνο και πετάλια.

Και εγώ την ίδια πεταλιερα έχω για μόνους και διπλούς. Το μόνο που αλλάζω είναι το fuzz. Έχω το πιο παχύ και ογκώδες για μόνους (το μαύρο) και το πιο midrange και focused (το χρυσό) για τους διπλούς.

Δεν θα το βρεις σε καλύτερη τιμή πουθενά γιατί είναι όντως χώμα

Τόσο έγκριτη σαν τον άλλον/η που έγραψε ανταπόκριση από συναυλία DP και άκουσε τον Gillan να τραγουδάει Child in time και Soldier of fortune? ?

Είναι το nick που χρησιμοποιεί στο

Ποιος είναι αυτός ο κανάγιας ο cps_dr που ανταγωνίζεται τον Κωστάκη μας; ?

Αυτό.? Τα υπόλοιπα είναι απλές οδοντόκρεμες.

Α ναι, άλλο ωραίο και αυτό, για το οποίο ευθύνεται το Ticketmaster/Live Nation με την συγκατάθεση του καλλιτέχνη (σε εισαγωγικά η συγκατάθεση για τους μικρούς, όχι και τόσο για τους Oasis). Δεν φτάνει που έχουμε τα γνωστά ακραία φαινόμενα scalping όπου αγοράζουν επιτήδειοι εισητήρια ώστε να τα μεταπωλήσουν ακριβότερα, γνωστά σκηνικά, έχουμε και το φοβερο και τρομερό "surge pricing" μοντέλο του Ticketmaster. Οπου σου λέει ότι υπάρχει μεν μια ονομαστική τιμή στο εισητήριο αλλά μπορεί να αλλάξει σε περίπτωση "υψηλής ζήτησης". Που είναι για γέλια ως concept, γιατί εν μέρει και λόγω botting/scalping, δεν υπάρχει show οπουδήποτε καλλιτέχνη B' κατηγορίας και πάνω που να ΜΗΝ γίνεται πλεον sold out ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ στην Αγγλια, μιλάμε πρέπει να πας να ψάχνεις για resale tickets για να πας σε λαιβ των 100 ατόμων στο λαιβάδικο της γειτονιάς, οχι για να δεις τους Oasis, αλλά λέμε τώρα. Surge pricing λοιπον. Μπαινεις στο site, το ΕΠΙΣΗΜΟ και ΜΟΝΟ site απο το οποίο μπορείς να προμηθευτείς εισητήριο σε πρώτο χέρι, απο τη διοργάνωση, και σου λέει τιμή 150Ε, διαθέσιμα. Οκ, θέλω 2, πατάς add to cart και ξάφνικά ουπς! "'Εχουμε υψηλή ζήτηση, θα πρέπει να περιμένετε στην ουρά για διαθεσιμότητα". Και περιμένεις στο σύστημα για ώρες (κυριολεκτικά ώρες) και ξαφνικά έρχεται η σειρά σου και σου λένε τα τζιμάνια του Ticketmaster "ξερεις τι, η τιμούλα ανέβηκε λίγο, είναι 350Ε τώρα γιατί ζήτηση φίλε, τα θές? 'Εχεις 15 δευτερόλεπτα να αποφασίσεις, αλλιώς πάνε στον επόμενο". Μέχρι να το σκεφτείς να κάνεις να ράνεις πέταξε το πουλάκι, και όταν περιμένεις τόσες ώρες στην αναμονή με την ελπίδα ότι θα δείς τους X Y επιτέλους, και είναι η μόνη σου ευκαιρία ever, και έχεις ήδη εσωτερικοποιήσεις το ότι θα ξηλωθείς και έρχονται σχεδόν εκβιαστικά και σου λένε ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ, ΒΑΛΕ ΤΟ ΦΕΣΙ ΑΛΛΙΩΣ ΕΜΕΙΝΕΣ ΑΠΕΞΩ, ΓΡΗΓΟΡΑ ΒΑΛΤΟ πληρώνεις το φέσι σου και λες και ευχαριστώ. Eν συντομία, το Ticketmaster είναι ένας εμετός - καταφέρανε να γίνουνε μονοπώλιο διανομής για μεγάλες διοργανώσεις μέσω της συγχώνευσης με το Live Nation, είχανε για χρόνια το μαγαζάκι τους ξέφραγο αμπέλι σε bot buyers και scalpers, ίσως θα έλεγε ένας κακοήθης επειδή επίσης τρέχαν το μεγαλύτερο ticket reselling platform στον κόσμο (δηλαδή πουλούσαν το εισητήριο στον σκαλπερ, παίρνανε το μερίδιο τους, και μετά ο σκάλπερ πούλαγε το εισητήριο σε εσένα στην 2η πλατφόρμα τους για inflated price και παίρνανε και δεύτερο υπέρογκο μερίδιο, καλή φασούλα ε?), τους βάλανε νομοθετικά χέρι, αναγκαστήκαν να σταματήσουν την κομπίνα αυτή και απο τότε έχουν βγάλει κατι surge pricing και surcharge μοντέλα που είναι να τραβάς τα βυζά σου. Επι του προκειμένου με Oasis: https://www.theguardian.com/music/article/2024/sep/01/surge-ticket-pricing-to-be-reviewed-as-ministers-decry-vastly-inflated-oasis-prices https://www.theguardian.com/music/article/2024/sep/02/failure-to-warn-oasis-fans-of-dynamic-pricing-may-be-consumer-law-breach-say-experts https://www.theguardian.com/music/article/2024/sep/01/oasis-ticketmaster-in-demand-standing-tickets Αντε να βάλω λίγο Ζακ να ηρεμήσω, ΤΥΧΑΙΟΣ Ο ΤΙΤΛΟΣ ΤΟΥ ΛΑΙΒ ΑΛΜΠΟΥΜ

Σπαλιάρας > cos_dr > Τατσοπουλος

Εγώ έχω 20 αλλά στη γυναίκα δηλώνω περί τις 10-12. Ξέρω ότι βαριέται να κάθεται να τις μετρήσει όλες. Σαν το δημόσιο ένα πράμα…

Θα δώσουν λεπτομέρειες. Ως τότε .... Pre-order και μη ερεύνα. ?

Corrected ?

Εχει καταντήσει σκανδαλο. Ντρεπομαστε να πουμε οτι έχουμε 2 κιθαρες

Oasis,μάζευαν και αυτοί πολύ κόσμο σε live. Φυσικά έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όταν υπάρχει ένα ασφυκτικά γεμάτο στάδιο σε ένα μουσικό γεγονός,1 απο 2 πράγματα,μη συνδιαζόμενα τείνουν να συμβαίνουν. Η αυτοί που είναι στην σκηνή είναι πραγματικά πολύ καλοί(με το ανάλογο κοινό απο κάτω),η αυτοί που είναι απο κάτω είναι μουσικά άσχετοι(με την ανάλογη μπάντα/τραγουδιστή επι σκηνής). Δέν γνωρίζω και αρκετούς εγγλέζους που κρατάνε μουσικό όργανο και πραγματικά εκτιμώ μουσικά,που να πλήρωσαν ποτέ για να δούν τους Oasis. Οσοι τους έχουν δεί σε φεστιβάλ,όπου περίμεναν φυσικά να δούν κάποια άλλη μπάντα,οι εμπειρίες που μου έχουν μεταφέρει είναι περισσότερο τραγελαφικές. Μία μπάντα απο το παρελθόν οπου έκφραζε την χαζοχαρούμενη πλευρά της κιθαριστικής πόπ του νησιού,απο δύο κακομαθημένα οπου δέν σέβονταν ουτε το κοινό αλλά ούτε τους συναδέλφους τους. Με λίγα λόγια τΣι άκουγαν μόνο οι φΛώρΟι οπου τραγουδούσαν μαζί τους 3 - 4 σαχλά,που άφησαν σαν παρακαταθήκη για να τα παίζουμε στους τουρίστες.Μέχρι εκεί. Σήμερα είναι οι Fans των Coldplay.Αλλοι φΛώρΟι. 6000 λίρες για τους κακοκουρεμένους που την εποχή των 90s και το σκάσιμο μουσικών ρευμάτων και συγκροτημάτων που πραγματικά έπαιξαν μουσική,ακόμη και στο είδος της κιθαριστικής πόπ,αυτοί έφτυναν ροχάλες ο ένας στον άλλο και τραγουδούσαν may beeeee?,save meeeee ?.

Μετά από 1 χρόνο φαγούρας και ανησυχίας, νομίζω κατέληξα...

Ρίξε κάνα κόκκαλο καμιά φορά να μας πεις τι έχεις κ εκεί όταν ευκαιρέσεις

Εγώ τώρα όταν σπουδάσουμε τον γιο και τον διορίσουμε στο ΔΗΜΟΣΙΟ και τελειώσουμε από τα έξοδα. Έχουμε ψωμί ακόμα. ? Το καινούργιο kontrol το 61 και η stantard η καινούρια μαζί με το παλιό komplete 10 που έχω θα με κάλυπταν. € 1400 περίπου? Υπομονή. Παίζω και τζόκερ?

Για τους φραγκάτους έπρεπε να βγάλουν την Fragat Edition ? Εσύ @cos_dr την Collector's Edition, έτσι; ? Βλέπω ωστόσω διαφορές μεταξύ Ultimate και Collector's, 50% παραπάνω Expansions και 50% παραπάνω Sounds. Ενώ το voucher και στις τρείς εκδόσεις είναι ίδιο, στα 25 ευρώ !!!

Που ο frontman της, στο απόγειο της φήμης του, ευχόταν θάνατο από λοιμώδη σε συναδέλφους (dave albarn) επειδή δεν μπορούσε να καταπιεί ότι τους ξεπέρασαν στις πωλήσεις.

Memories.... 777.mp4

Τι να μας πει τώρα αφτό το... γατάκι; Εδώ ζούμε σε μια χώρα που έγιναν καριέρες στη μουσική από τη δεκαετία του '50 μετά από "αφομοίωση"... τόννων ινδικής μουσικής ? Πόσο, μα πόσο μπροστά ήμασταν όμως... ? Όταν κλέβαμε εμείς οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια λαίμαι

Μου άρεσε - παίξιμο / ήχος- και με πήγε με τον τρόπο του προς Gilmour μεριά. ΥΓ: Την κιουρία που παίζεις την γνωρίζουμε ή είναι νέο "αμόρε"; Με τόσες που έχεις, έχουμε χάσει τον λογαριασμό ?

Όταν φτιάξαμε τους Blues Gang με τον Σωτήρη, μόλις είχα αρχίσει να βγαίνω από μια περίοδο που το μπλουζ με είχε καταπιεί. Δεν ήμουν αιχμάλωτος ή όμηρος, ευτυχισμένος μαθητευόμενος ένοιωθα, βρισκόμουν εκεί που ήθελα, κανείς δε με ανάγκασε, βυθίστηκα στον κόσμο που λαχταρούσα να γνωρίσω, έστω πλατωνικά. Ήμουν τυχερός που δεν χάθηκα μέσα του και φάνηκα τελικά δυνατός για να βγω, αυτό που με ωθούσε ήταν αχαλίνωτο. Στα 20 μου περίπου άρχισα να παίζω κιθάρα κι ύστερα από δυο χρόνια πάνω κάτω η λαχτάρα να μοιραστώ τα συναισθήματα που ασφυκτιούσαν μέσα μου επισκίαζε κάθε τι. Όλα έμοιαζαν να συμβαίνουν σε δεύτερο πλάνο, η ζωή γύρω μου συνεχιζόταν μέσα σε μια άνευρη και ανούσια αχλή, έτσι μου φαινόταν, μόνο η μουσική είχε σημασία για μένα. Ο Σωτήρης είχε μια μικρή σοφίτα στο σπίτι του, μια σταλιά ήτανε, εκεί ξεκίνησαν οι πρώτες μας συναντήσεις, έπαιζα πρωτόλεια σχήματα σε μια δανεική κιθάρα κι εκείνος συνόδευε στο μπάσο, ήταν ο μόνος που έμοιαζε να χαίρεται την προσπάθεια και διατεθειμένος να το παλέψουμε παρέα. Εγώ άκουγα τότε ότι μπορούσα να βρω, κυρίως παλιούς μπλουζίστες, Big Joe Williams, Blind Lemon Jefferson, Skip James, οι περισσότεροι φίλοι μου με αντιμετώπιζαν με συγκατάβαση, άκουγα όμως και απαξιωτικές κουβέντες για τους γέρους που δεν μπορούν να πάρουν τα δάχτυλα τους. Με πλήγωσαν τα λόγια τους και δε τα ξέχασα ποτέ, ουλές στην ψυχή που ακόμα τσιμπάνε μερικές φορές. Η πρώτη συναυλία σχήματος με την ονομασία που ήδη είχαμε σκαρφιστεί προέκυψε σχεδόν από το πουθενά και έγινε στο χωριό Συκιά της Χαλκιδικής. Τύμπανα έπαιξε ο Γιάννης Παπαγεωργίου ενώ κατά σύμπτωση έπαιξε κιθάρα και ο Νίκος (Ντουνούσης). Απίθανη συγκυρία η οποία απλώς συνέβη, δεν υπήρχε τίποτε βαθύτερο μήτε προκάλεσε κάποιο έναυσμα για περαιτέρω συνεργασίες. Με τον Σωτήρη συνεχίζαμε ασταμάτητα, κάποια στιγμή αποφασίσαμε να γυρέψουμε ντράμερ προκειμένου να μπορούμε να πλησιάσουμε τον ήχο των Elmore James, Jimmy Reed, T-Bone Walker που μας άρεσαν και πιστεύαμε πως μπορούσαμε να τα καταφέρουμε. Συναντηθήκαμε με τον Διονύση Στεφανόπουλο που σπούδαζε στη Θεσσαλονίκη τότε και σκαρώσαμε το πρώτο τρίο. Αρχίσαμε να παίζουμε σταδιακά σε εκδηλώσεις της εποχής, σε πάρκα και πλατείες, στην Σελήνη, κάποια στιγμή βρεθήκαμε να παίζουμε και στο «Παραρλάμα» πριν ακόμα φτιαχτεί για ζωντανές εμφανίσεις και λειτουργούσε ως αίθουσα για εκθέσεις φωτογραφίας και βραδιές ποίησης, άλλη φοβερή σύμπτωση και τούτη. Εγώ έψαχνα μπας και βρω κάποιον τραγουδιστή για τη μπάντα γιατί δε μου άρεσε καθόλου η φωνή μου αλλά μάταια, ποιος να βρεθεί να τραγουδήσει αποκλειστικά μπλουζ στη Θεσσαλονίκη του 1982; Έτσι αναγκάστηκα στην ουσία να παίξω και αυτόν τον ρόλο, παντελώς απαίδευτος και με ελάχιστες γνώσεις αγγλικών, στην πραγματικότητα γκάριζα παθιασμένα, νομίζω μου πήρε πάνω από μια δεκαετία να συμβιβαστώ με την ανεπάρκεια μου και ακόμα πέντε ή έξι χρόνια για να μάθω να ελέγχω κάπως πειστικά το τραγούδισμα μου, πολύ αργότερα κατάφερα να αποδεχτώ και ν’ αγαπήσω τούτη την καλλιτεχνική μου πλευρά. Η μάνα του Δημήτρη Σταρόβα έμενε στην πολυκατοικία μου και γνωριζόμασταν καλά, τολμάω να πω μεγαλώναμε παρέα. Ο Δημήτρης, παρότι μικρότερος στην ηλικία, ήταν ήδη εξαιρετικός και πεπειραμένος μουσικός αλλά τον γοήτευε η κατακλυσμιαία δύναμη της μουσικής που παίζαμε, όσο μονολιθική και πρωτόγονη κι αν του φαινόταν, ήρθε η ώρα λοιπόν που εντάχθηκε στο σχήμα και γίναμε κουαρτέτο. Έτσι παίξαμε σε διάφορες συναυλίες, θυμάμαι πως σε μια διαβόητη εμφάνιση στην Αρχιτεκτονική του ΑΠΘ (μάλλον η πρώτη μας φορά ως κουαρτέτο) ανεβήκαμε χωρίς καμία πρόβα και παίξαμε κοντά 4 ώρες. Βοηθούσε ασφαλώς η φύση του ιδιώματος με τα προκαθορισμένα μέτρα και τον αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα , και πάλι όμως ήταν αξιοσημείωτη περίσταση. Στις νυχτερινές τσάρκες μου στα μπαράκια της Κορομηλά, συνάντησα στο Λούκυ Λουκ τον Νώντα Ερκέκογλου, ένοιωσα πως βρήκα μια αδελφή ψυχή, μοιραστήκαμε την αγάπη μας για τη μαύρη μουσική με ενθουσιασμό και παίξαμε σποραδικά σαν ντουέτο κιθάρα – φυσαρμόνικα. Όταν οι Διονύσης και Σταρόβας αποχώρησαν, η προφανής κι ευκταία λύση ήταν να έρθει ο Νώντας στο σχήμα, κι έτσι έγινε. Τύμπανα άρχισε να παίζει μαζί μας ο Πάνος Τόλιος με τον οποίο ήμαστε συμμαθητές και αδελφικοί φίλοι στην εφηβεία μας. Παρότι μουσικά ήταν σαφώς πιο εξελιγμένος με θητεία πολλών ετών και δισκογραφία, διέκρινε κάποιες προοπτικές στο συγκρότημα και τελικά συμπορεύτηκε. Συνεκτικός κρίκος όλων των πήγαινε έλα της εποχής και του κύκλου μας ήταν το δισκοπωλείο Be Bop του Γιώργου Τσακαλίδη, εκεί μέσα συντελούνταν ζυμώσεις που αργότερα οδήγησαν σε σημαντικά γεγονότα της μουσικής στη χώρα μας. Ο «Τσάκαλος», ανήσυχο πνεύμα, άρχισε να οραματίζεται την ίδρυση μιας εταιρείας δίσκων, πολύ γρήγορα με την θετική διάθεση όλων των φίλων και μουσικών που περνούσαν καθημερινά από το δισκάδικο του και την αμέριστη στήριξη της συντρόφου του Ναταλίας Κουρεμένου έφτασε στην ίδρυση της Ano Kato Records. Οι Blues Gang ήταν προφανής επιλογή για τον πρώτο δίσκο ως ξεκίνημα – καθότι παίζαμε ήδη για μια διετία και φαινόταν πως εκπληρώναμε τις προϋποθέσεις. Υλικό υπήρχε, διάθεση με το τσουβάλι, ήμασταν γρήγοροι και φθηνοί, οπότε ξεκινάει η διαδικασία κι έρχεται η προσέγγιση με τον Νίκο Παπάζογλου που γνωρίζαμε όλοι αλλά ταυτόχρονα ξέραμε και το επίπεδο του στουντίου «Αγροτικόν» με τον ίδιο πίσω από τη κονσόλα. Στο μεταξύ ο Πάνος ήταν εξαφανισμένος, ο έρωτας τον είχε οδηγήσει σε άλλες πόλεις και σε μια εποχή χωρίς κινητά και ίντερνετ δε τον βρίσκαμε με τίποτα. Δεν θυμάμαι πως και από ποιους, πάρθηκε η απόφαση να μπούμε για την ηχογράφηση με τον Λεωνίδα Σταματιάδη, ιστορικό στέλεχος πολλών γκρουπ της πόλης και έμπειρο ντράμερ. Μαζί παίξαμε τελικά αρκετά σε πόλεις της Βόρειας Ελλάδας και σε πολλά μαγαζιά. Αυτό ήταν το τελικό σχήμα που απέδωσε τον δίσκο Dig it στην ελληνική δισκογραφία, το πρώτο μπλουζ άλμπουμ στην ιστορία της Ελλάδας. Όχι πως μας ένοιαζε, είναι όμως μια πτυχή που έχει τη σημασία της, κυρίως για τους ερευνητές και τους δημοσιογράφους. Συμμετοχή είχαν στον δίσκο ο Θοδωρής Ρέλλος στο σαξόφωνο και ο Γιώργος Πεντζίκης στα πλήκτρα, σπουδαίοι μουσικοί και οι δυο τους. Έναν χρόνο αργότερα, στον ίδιο χώρο ηχογραφήθηκε και ο δεύτερος δίσκος μας «On a second thought”, αυτή τη φορά με τον Πάνο στα τύμπανα (που είχε επιστρέψει στο μεταξύ) και τον Νίκο Ντουνούση που είχε ενταχθεί στο γκρουπ. Αυτός πιστεύω ήταν ένας αληθινά καλός δίσκος, προσεγμένος και δουλεμένος στη λεπτομέρεια, με ωραίες ιδέες και όλο το υλικό να αποτελείται από δικά μου τραγούδια, σε αντίθεση με τον πρώτο που είχε έναν πιο αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα και μόλο που κι εκεί υπήρχαν δείγματα πρόβας κι ενορχήστρωσης συνολικά η αισθητική ήταν πιο χαλαρή, ο συνθετικός ρομαντισμός, η στιχουργική αφέλεια και η άγνοια κινδύνου περίσσευαν – τουλάχιστον από την μεριά μου, κάτι όμως που τελικά αποδείχθηκε ως ατού της κυκλοφορίας, κυρίως γιατί ήταν διάχυτο το συναίσθημα πως υπήρχε ειλικρίνεια και αυτό το στοιχείο νομίζω τελικά πως εκτιμήθηκε από το κοινό και κρατήσαμε τόσα χρόνια, δεν κοροϊδέψαμε, δεν εκμεταλλευτήκαμε, δεν ξεπουληθήκαμε κι εντέλει λάβαμε μια άτυπη έγκριση του κόσμου να συνεχίσουμε. Ο δεύτερος δίσκος παρόλα αυτά είναι σε άλλο επίπεδο συνολικά, αρκετά εξελιγμένος σε όλες τις παραμέτρους. Με την εξαίρεση ίσως του Νώντα – που μοιραζόμασταν απειρία, πάθος, θράσος πρωτάρηδων και ήμασταν 100% αυτοδίδακτοι – εγώ είμαι με διαφορά ο χειρότερος μουσικός, κάτι που εύκολα διακρίνει κάποιος. Ο Σωτήρης έπαιζε αρκετά χρόνια με διάφορα σχήματα της πόλης, ο Νίκος είχε το δικό του γκρουπ ενώ ο Πάνος ήταν ένας από τους πιο συγκλονιστικούς ντράμερ που έχω συναντήσει. Όλοι τους γνώριζαν λίγο ή πολύ τα τι και τα πως ενώ του λόγου μου τα μάθαινα στην διαδικασία, το δικό μου «όπλο» ήταν το συνολικό όραμα και η αφοσίωση μου να πραγματωθεί, όπως και η βαθύτερη ενασχόληση μου με τον ήχο και τις ιδιαιτερότητες του μπλουζ. Είναι κάπως τρομακτικό να γράφω αυτές τις γραμμές και να έχουν κυλήσει 40 χρόνια από τότε, ο Τσακαλίδης και ο Παπάζογλου φευγάτοι πια από τη ζωή εδώ, δύσκολο να το συνειδητοποιήσω, ακούγεται τετριμμένο αλλά όντως μου φαίνεται σαν χθες. Από την άλλη τι χαρά, τιμή κι ευγνωμοσύνη να παίζουμε ακόμα παρέα με τον Σωτήρη αλλά και με τον Νίκο κάποιες φορές, να έρχεται στα ξαφνικά κι ο Νώντας για τζαμ, να απολαμβάνουμε τη μουσική όπως τότε. Σίγουρα ξεχνάω πολλά, ελπίζω όχι πολλούς, ας με συγχωρέσουν αν αυτό συμβαίνει αλλά μια λεπτομερής καταγραφή εκείνων των ημερών απαιτεί πολύ χρόνο και δεκάδες σελίδες. Κι ένα τελευταίο για το τι ήταν οι Blues Gang, κάποτε σε μια κουβέντα για τα επεισόδια, τις φασαρίες και τις ζημιές που προκαλούσαν οι πάνκηδες της εποχής στις συναυλίες, ένας φίλος ρώτησε κάποιον επιφανή εκπρόσωπο της πανκ σκηνής της πόλης που ήταν παρών «στους Blues Gang γιατί δεν μπουκάρετε να τα σπάσετε;» για να πάρει την – με αφοπλιστικό τόνο – απάντηση «αυτοί τα δίνουν».