Πίνακας συμμετοχής

Καταπληκτικό! Εννοειται ότι τα φωνητικά το απογείωσαν. Λίγη δουλειά θέλει προς στο 2.30 που γίνεται η αλλαγή στο δυνατό μέρος. Λίγο πιο ομαλή θα μου άρεσε, δλδ κάτι να διαφοροποιήσεις στη δυναμική λίγα δευτερόλεπτα πριν. Επίσης, στο πρώτο μέρος θα ήθελα το μπασο να είναι πιο μπροστά στο μιξ. Με το ζόρι το άκουγα. Θέλω να μου διδει πιο έντονη τη γκρουβα. Θα βελτιώσει και τις δυναμικές. Και το κλείσιμο θέλει το κάτι τις… Αψογο και εντυπωσιακό το έργο!

ωωωωωω. πολύ καλό, πολύ καλό phrasing, εξαιρετικός ήχος και αυτό το arpeggio στο 1.55 σου βγήκε τόσο natural................. Κέντημα. Βάι βάι Βάι, σαν τον Vai!!!? Μπράβο!!!! Κι άλλο!!! Κι άλλο!!!

Δόξα τω Κούλη...?

Όνειρα απατηλά λαίμαι όμος και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα Έβρι ντέι μαλακία, το γνωρίζεις πως μόνο ο ΠΑΡΑΓΚΑΣ ημπορεί να σας κάμνει διάσημους, δι αυτό λοιπόν υποταγή και σέβας

Πολύ καιρό ήθελα να δημοσιοποιήσω σε καλύτερη ποιότητα το υλικό των Bluesgang, τώρα όλα τα δικά μας κομμάτια των 2 άλμπουμ 1984-1985 (Dig it & On a second thought) παρουσιάζονται σε αυτή την έκδοση με remaster ήχο. Έχουν τη σημασία τους αυτοί οι δίσκοι, ίσως κάποια στιγμή γράψω αναλυτικά. https://blueswire1.bandcamp.com/album/youngs-start-gangs-the-bluesgang-era-1984-1985?fbclid=IwY2xjawE-7XNleHRuA2FlbQIxMQABHeMtj-Oo2CtM0kAt-LTxLB8hi5Djw5q1fh74mEz7bG8TEXawQbpgr5AVJQ_aem_ouiQj2H8wY0qckXsp2F2AQ

Όταν φτιάξαμε τους Blues Gang με τον Σωτήρη, μόλις είχα αρχίσει να βγαίνω από μια περίοδο που το μπλουζ με είχε καταπιεί. Δεν ήμουν αιχμάλωτος ή όμηρος, ευτυχισμένος μαθητευόμενος ένοιωθα, βρισκόμουν εκεί που ήθελα, κανείς δε με ανάγκασε, βυθίστηκα στον κόσμο που λαχταρούσα να γνωρίσω, έστω πλατωνικά. Ήμουν τυχερός που δεν χάθηκα μέσα του και φάνηκα τελικά δυνατός για να βγω, αυτό που με ωθούσε ήταν αχαλίνωτο. Στα 20 μου περίπου άρχισα να παίζω κιθάρα κι ύστερα από δυο χρόνια πάνω κάτω η λαχτάρα να μοιραστώ τα συναισθήματα που ασφυκτιούσαν μέσα μου επισκίαζε κάθε τι. Όλα έμοιαζαν να συμβαίνουν σε δεύτερο πλάνο, η ζωή γύρω μου συνεχιζόταν μέσα σε μια άνευρη και ανούσια αχλή, έτσι μου φαινόταν, μόνο η μουσική είχε σημασία για μένα. Ο Σωτήρης είχε μια μικρή σοφίτα στο σπίτι του, μια σταλιά ήτανε, εκεί ξεκίνησαν οι πρώτες μας συναντήσεις, έπαιζα πρωτόλεια σχήματα σε μια δανεική κιθάρα κι εκείνος συνόδευε στο μπάσο, ήταν ο μόνος που έμοιαζε να χαίρεται την προσπάθεια και διατεθειμένος να το παλέψουμε παρέα. Εγώ άκουγα τότε ότι μπορούσα να βρω, κυρίως παλιούς μπλουζίστες, Big Joe Williams, Blind Lemon Jefferson, Skip James, οι περισσότεροι φίλοι μου με αντιμετώπιζαν με συγκατάβαση, άκουγα όμως και απαξιωτικές κουβέντες για τους γέρους που δεν μπορούν να πάρουν τα δάχτυλα τους. Με πλήγωσαν τα λόγια τους και δε τα ξέχασα ποτέ, ουλές στην ψυχή που ακόμα τσιμπάνε μερικές φορές. Η πρώτη συναυλία σχήματος με την ονομασία που ήδη είχαμε σκαρφιστεί προέκυψε σχεδόν από το πουθενά και έγινε στο χωριό Συκιά της Χαλκιδικής. Τύμπανα έπαιξε ο Γιάννης Παπαγεωργίου ενώ κατά σύμπτωση έπαιξε κιθάρα και ο Νίκος (Ντουνούσης). Απίθανη συγκυρία η οποία απλώς συνέβη, δεν υπήρχε τίποτε βαθύτερο μήτε προκάλεσε κάποιο έναυσμα για περαιτέρω συνεργασίες. Με τον Σωτήρη συνεχίζαμε ασταμάτητα, κάποια στιγμή αποφασίσαμε να γυρέψουμε ντράμερ προκειμένου να μπορούμε να πλησιάσουμε τον ήχο των Elmore James, Jimmy Reed, T-Bone Walker που μας άρεσαν και πιστεύαμε πως μπορούσαμε να τα καταφέρουμε. Συναντηθήκαμε με τον Διονύση Στεφανόπουλο που σπούδαζε στη Θεσσαλονίκη τότε και σκαρώσαμε το πρώτο τρίο. Αρχίσαμε να παίζουμε σταδιακά σε εκδηλώσεις της εποχής, σε πάρκα και πλατείες, στην Σελήνη, κάποια στιγμή βρεθήκαμε να παίζουμε και στο «Παραρλάμα» πριν ακόμα φτιαχτεί για ζωντανές εμφανίσεις και λειτουργούσε ως αίθουσα για εκθέσεις φωτογραφίας και βραδιές ποίησης, άλλη φοβερή σύμπτωση και τούτη. Εγώ έψαχνα μπας και βρω κάποιον τραγουδιστή για τη μπάντα γιατί δε μου άρεσε καθόλου η φωνή μου αλλά μάταια, ποιος να βρεθεί να τραγουδήσει αποκλειστικά μπλουζ στη Θεσσαλονίκη του 1982; Έτσι αναγκάστηκα στην ουσία να παίξω και αυτόν τον ρόλο, παντελώς απαίδευτος και με ελάχιστες γνώσεις αγγλικών, στην πραγματικότητα γκάριζα παθιασμένα, νομίζω μου πήρε πάνω από μια δεκαετία να συμβιβαστώ με την ανεπάρκεια μου και ακόμα πέντε ή έξι χρόνια για να μάθω να ελέγχω κάπως πειστικά το τραγούδισμα μου, πολύ αργότερα κατάφερα να αποδεχτώ και ν’ αγαπήσω τούτη την καλλιτεχνική μου πλευρά. Η μάνα του Δημήτρη Σταρόβα έμενε στην πολυκατοικία μου και γνωριζόμασταν καλά, τολμάω να πω μεγαλώναμε παρέα. Ο Δημήτρης, παρότι μικρότερος στην ηλικία, ήταν ήδη εξαιρετικός και πεπειραμένος μουσικός αλλά τον γοήτευε η κατακλυσμιαία δύναμη της μουσικής που παίζαμε, όσο μονολιθική και πρωτόγονη κι αν του φαινόταν, ήρθε η ώρα λοιπόν που εντάχθηκε στο σχήμα και γίναμε κουαρτέτο. Έτσι παίξαμε σε διάφορες συναυλίες, θυμάμαι πως σε μια διαβόητη εμφάνιση στην Αρχιτεκτονική του ΑΠΘ (μάλλον η πρώτη μας φορά ως κουαρτέτο) ανεβήκαμε χωρίς καμία πρόβα και παίξαμε κοντά 4 ώρες. Βοηθούσε ασφαλώς η φύση του ιδιώματος με τα προκαθορισμένα μέτρα και τον αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα , και πάλι όμως ήταν αξιοσημείωτη περίσταση. Στις νυχτερινές τσάρκες μου στα μπαράκια της Κορομηλά, συνάντησα στο Λούκυ Λουκ τον Νώντα Ερκέκογλου, ένοιωσα πως βρήκα μια αδελφή ψυχή, μοιραστήκαμε την αγάπη μας για τη μαύρη μουσική με ενθουσιασμό και παίξαμε σποραδικά σαν ντουέτο κιθάρα – φυσαρμόνικα. Όταν οι Διονύσης και Σταρόβας αποχώρησαν, η προφανής κι ευκταία λύση ήταν να έρθει ο Νώντας στο σχήμα, κι έτσι έγινε. Τύμπανα άρχισε να παίζει μαζί μας ο Πάνος Τόλιος με τον οποίο ήμαστε συμμαθητές και αδελφικοί φίλοι στην εφηβεία μας. Παρότι μουσικά ήταν σαφώς πιο εξελιγμένος με θητεία πολλών ετών και δισκογραφία, διέκρινε κάποιες προοπτικές στο συγκρότημα και τελικά συμπορεύτηκε. Συνεκτικός κρίκος όλων των πήγαινε έλα της εποχής και του κύκλου μας ήταν το δισκοπωλείο Be Bop του Γιώργου Τσακαλίδη, εκεί μέσα συντελούνταν ζυμώσεις που αργότερα οδήγησαν σε σημαντικά γεγονότα της μουσικής στη χώρα μας. Ο «Τσάκαλος», ανήσυχο πνεύμα, άρχισε να οραματίζεται την ίδρυση μιας εταιρείας δίσκων, πολύ γρήγορα με την θετική διάθεση όλων των φίλων και μουσικών που περνούσαν καθημερινά από το δισκάδικο του και την αμέριστη στήριξη της συντρόφου του Ναταλίας Κουρεμένου έφτασε στην ίδρυση της Ano Kato Records. Οι Blues Gang ήταν προφανής επιλογή για τον πρώτο δίσκο ως ξεκίνημα – καθότι παίζαμε ήδη για μια διετία και φαινόταν πως εκπληρώναμε τις προϋποθέσεις. Υλικό υπήρχε, διάθεση με το τσουβάλι, ήμασταν γρήγοροι και φθηνοί, οπότε ξεκινάει η διαδικασία κι έρχεται η προσέγγιση με τον Νίκο Παπάζογλου που γνωρίζαμε όλοι αλλά ταυτόχρονα ξέραμε και το επίπεδο του στουντίου «Αγροτικόν» με τον ίδιο πίσω από τη κονσόλα. Στο μεταξύ ο Πάνος ήταν εξαφανισμένος, ο έρωτας τον είχε οδηγήσει σε άλλες πόλεις και σε μια εποχή χωρίς κινητά και ίντερνετ δε τον βρίσκαμε με τίποτα. Δεν θυμάμαι πως και από ποιους, πάρθηκε η απόφαση να μπούμε για την ηχογράφηση με τον Λεωνίδα Σταματιάδη, ιστορικό στέλεχος πολλών γκρουπ της πόλης και έμπειρο ντράμερ. Μαζί παίξαμε τελικά αρκετά σε πόλεις της Βόρειας Ελλάδας και σε πολλά μαγαζιά. Αυτό ήταν το τελικό σχήμα που απέδωσε τον δίσκο Dig it στην ελληνική δισκογραφία, το πρώτο μπλουζ άλμπουμ στην ιστορία της Ελλάδας. Όχι πως μας ένοιαζε, είναι όμως μια πτυχή που έχει τη σημασία της, κυρίως για τους ερευνητές και τους δημοσιογράφους. Συμμετοχή είχαν στον δίσκο ο Θοδωρής Ρέλλος στο σαξόφωνο και ο Γιώργος Πεντζίκης στα πλήκτρα, σπουδαίοι μουσικοί και οι δυο τους. Έναν χρόνο αργότερα, στον ίδιο χώρο ηχογραφήθηκε και ο δεύτερος δίσκος μας «On a second thought”, αυτή τη φορά με τον Πάνο στα τύμπανα (που είχε επιστρέψει στο μεταξύ) και τον Νίκο Ντουνούση που είχε ενταχθεί στο γκρουπ. Αυτός πιστεύω ήταν ένας αληθινά καλός δίσκος, προσεγμένος και δουλεμένος στη λεπτομέρεια, με ωραίες ιδέες και όλο το υλικό να αποτελείται από δικά μου τραγούδια, σε αντίθεση με τον πρώτο που είχε έναν πιο αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα και μόλο που κι εκεί υπήρχαν δείγματα πρόβας κι ενορχήστρωσης συνολικά η αισθητική ήταν πιο χαλαρή, ο συνθετικός ρομαντισμός, η στιχουργική αφέλεια και η άγνοια κινδύνου περίσσευαν – τουλάχιστον από την μεριά μου, κάτι όμως που τελικά αποδείχθηκε ως ατού της κυκλοφορίας, κυρίως γιατί ήταν διάχυτο το συναίσθημα πως υπήρχε ειλικρίνεια και αυτό το στοιχείο νομίζω τελικά πως εκτιμήθηκε από το κοινό και κρατήσαμε τόσα χρόνια, δεν κοροϊδέψαμε, δεν εκμεταλλευτήκαμε, δεν ξεπουληθήκαμε κι εντέλει λάβαμε μια άτυπη έγκριση του κόσμου να συνεχίσουμε. Ο δεύτερος δίσκος παρόλα αυτά είναι σε άλλο επίπεδο συνολικά, αρκετά εξελιγμένος σε όλες τις παραμέτρους. Με την εξαίρεση ίσως του Νώντα – που μοιραζόμασταν απειρία, πάθος, θράσος πρωτάρηδων και ήμασταν 100% αυτοδίδακτοι – εγώ είμαι με διαφορά ο χειρότερος μουσικός, κάτι που εύκολα διακρίνει κάποιος. Ο Σωτήρης έπαιζε αρκετά χρόνια με διάφορα σχήματα της πόλης, ο Νίκος είχε το δικό του γκρουπ ενώ ο Πάνος ήταν ένας από τους πιο συγκλονιστικούς ντράμερ που έχω συναντήσει. Όλοι τους γνώριζαν λίγο ή πολύ τα τι και τα πως ενώ του λόγου μου τα μάθαινα στην διαδικασία, το δικό μου «όπλο» ήταν το συνολικό όραμα και η αφοσίωση μου να πραγματωθεί, όπως και η βαθύτερη ενασχόληση μου με τον ήχο και τις ιδιαιτερότητες του μπλουζ. Είναι κάπως τρομακτικό να γράφω αυτές τις γραμμές και να έχουν κυλήσει 40 χρόνια από τότε, ο Τσακαλίδης και ο Παπάζογλου φευγάτοι πια από τη ζωή εδώ, δύσκολο να το συνειδητοποιήσω, ακούγεται τετριμμένο αλλά όντως μου φαίνεται σαν χθες. Από την άλλη τι χαρά, τιμή κι ευγνωμοσύνη να παίζουμε ακόμα παρέα με τον Σωτήρη αλλά και με τον Νίκο κάποιες φορές, να έρχεται στα ξαφνικά κι ο Νώντας για τζαμ, να απολαμβάνουμε τη μουσική όπως τότε. Σίγουρα ξεχνάω πολλά, ελπίζω όχι πολλούς, ας με συγχωρέσουν αν αυτό συμβαίνει αλλά μια λεπτομερής καταγραφή εκείνων των ημερών απαιτεί πολύ χρόνο και δεκάδες σελίδες. Κι ένα τελευταίο για το τι ήταν οι Blues Gang, κάποτε σε μια κουβέντα για τα επεισόδια, τις φασαρίες και τις ζημιές που προκαλούσαν οι πάνκηδες της εποχής στις συναυλίες, ένας φίλος ρώτησε κάποιον επιφανή εκπρόσωπο της πανκ σκηνής της πόλης που ήταν παρών «στους Blues Gang γιατί δεν μπουκάρετε να τα σπάσετε;» για να πάρει την – με αφοπλιστικό τόνο – απάντηση «αυτοί τα δίνουν».

«...παντελώς απαίδευτος και με ελάχιστες γνώσεις αγγλικών, στην πραγματικότητα γκάριζα παθιασμένα, νομίζω μου πήρε πάνω από μια δεκαετία να συμβιβαστώ με την ανεπάρκεια μου και ακόμα πέντε ή έξι χρόνια για να μάθω να ελέγχω κάπως πειστικά το τραγούδισμα μου...παρότι μουσικά ήταν σαφώς πιο εξελιγμένος με θητεία πολλών ετών και δισκογραφία...σε αντίθεση με τον πρώτο που είχε έναν πιο αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα και μόλο που κι εκεί υπήρχαν δείγματα πρόβας κι ενορχήστρωσης συνολικά η αισθητική ήταν πιο χαλαρή, ο συνθετικός ρομαντισμός, η στιχουργική αφέλεια και η άγνοια κινδύνου περίσσευαν – τουλάχιστον από την μεριά μου...με την εξαίρεση ίσως του Νώντα – που μοιραζόμασταν απειρία, πάθος, θράσος πρωτάρηδων και ήμασταν 100% αυτοδίδακτοι – εγώ είμαι με διαφορά ο χειρότερος μουσικός, κάτι που εύκολα διακρίνει κάποιος...» - Ηλίας Ζάικος Προς γνώση & συμμόρφωση των απανταχού Ψώνιων, ημεδαπών και αλλοδαπών.

o σχετικά harsh χαρακτήρας της παραγωγής σας μπορεί να οφείλεται σε οποιοδήποτε στάδιο της... από την ηχογράφηση μέχρι το mastering... δεν μπορώ να ξέρω σε ποιο σημείο "ξέφυγε" λίγο το πράγμα προς αυτή την κατεύθυνση... πάντως συνήθως υπερβάλουμε λόγω κούρασης κατά την τελική επεξεργασία... ο εγκέφαλος μειώνει σταδιακά την αντίληψη των "συχνοτικών εξάρσεων" και π.χ. είναι εύκολο να μην παρατηρήσουμε πλέον τα artifact της επίδρασης ενός κομπρέσορα που προσθέσαμε στην αλυσίδα μετά το eq... τώρα το πως θα πραγματώσουμε "μια πιο smooth προσέγγιση" είναι μια πολύ γενική ερώτηση και μόνο μια πολύ γενική απάντηση μπορώ να σου δώσω... εν γένει λοιπόν, αν ο στόχος μας είναι αυτός (γιατί θα μπορούσε κάλλιστα ένας ανάλογα πιο "σκληρός" ήχος να είναι "άποψή"), πρέπει να έχουμε συνεχώς το "νου" μας ξεκινώντας από τον δημιουργικό πειραματισμό στις ηχογραφήσεις... π.χ. στο στήσιμο κάθε φορά των mics ώστε να μην τονίζονται τα sibilance που μετά είναι δύσκολο να "μαζέψουμε" χωρίς επιπτώσεις στο σύνολο... να μην ξεχνιόμαστε ακούγοντας χαμηλά τόσο ώστε ανάλογα την ποιότητα του μόνιτόρ μας να μειώνεται η σαφήνειά του (στα 83db πάνω κάτω δεν έχουμε καταλήξει τυχαία)... να είμαστε προσεκτικοί στην επιλογή των midi ήχων και στον συνδυασμό τους... σε όλα τα στάδια της επεξεργασίας, να κάνουμε διαλείμματα ή να σταματάμε και να αφήνουμε την συνέχεια για την επόμενη αν αισθανθούμε κούραση (στην ρεαλιστική πράξη να μην υπερβαίνουμε τις 2-3 ώρες ανάλογα την εμπειρία μας χωρίς τουλάχιστον ένα μισάωρο για "απεξάρτηση")... και πολλά άλλα κατά περίπτωση πιο ειδικά τεχνικά tips που όμως το ίδιο το κομμάτι κάθε φορά θα μας ορίζει ως "ηχοληπτική συμπεριφορά"... αλλά όπως σου είπα ήδη είναι ήσσονος σημασίας και να μην ξεχνάς το παραπάνω... όπως και το ότι έγραψα "προσωπικά" γιατί τα στάνταρ μου ως ακροατής δεν αντιπροσωπεύουν συχνά τον μέσο όρο ώστε να προβληματιστείς ιδιαίτερα αν δεν τα καλύψεις πλήρως (αυτό ούτε ο εαυτός μου δεν το καταφέρνει συχνά)... ? τώρα ως προς την ερμηνεία, η "θεατράλε" προσέγγιση έχει τεράστιες απαιτήσεις και υποκριτικής πλέον της ωδικής για να αποφευχθεί ο "τετραγωνισμός" στην ροή της... το θέμα απαιτούσε την λείανση των "γωνιών" γιατί πραγματευόταν την αγάπη και την ευγνωμοσύνη έννοιες που απέχουν από την "επικότητα" που τουλάχιστον εγώ προσέλαβα στον τρόπο έκφρασης του φίλου μας... μην είμαστε όμως κι εδώ αυστηροί με τον ερμηνευτή... άλλωστε όπως αναφέρθηκε ήδη (από τον Σάμυ νομίζω), η μελοποίηση δεν τον βοήθησε... και καταλήγω για όλη την πετυχημένη ως προς τον σκοπό της προσπάθεια, στο ότι πολλές φορές το καλύτερο είναι εχθρός του καλού... ?

Τις εχω δει μπρε ολες, οι ελληνικες ηταν μετριες κυριως λογω αθλιου acting και χαμηλου μπατζετ αλλα σε σχεση με οτιδηποτε αλλο Ελληνικο ,πλην του Ρενου Χαραλαμπιδη (που ειναι ισως ο μονος που κανει ταινιες που βλεπονται ευχαριστα και χωρις ...χαπια ? ) ηταν..... αριστουργηματα ? (τουλαχιστον οι ηθοποιοι του δεν μιλανε οπως μιλουσε ο Μινωτης οταν επαιζε τον ΙδιΠΟδα στην ΕπιδαΒρο το...1930 ?) , οι ΧολυΝγουντιαΝες του ταινιες ομως ειναι καλες και εχει φτιαξει και δικο του genre ευρΕωσ αποδεΧτο το οποιο ειναι κατορθωμα . Δεν ειναι και ο Βέρνερ Χέρτζογκ αλλα ειναι αξιολογος σκηνοθετης και τεχνικα αψογος

Θα σου απαντήσω γιατί το κάνω εγώ. Να ξαναδώ μια ταινία ξανά και ξανά. Πρώτον να διευκρινίσω ότι εδώ και 10+ χρόνια δεν βλέπω ταινία για την "υπόθεση " .Δεν με ενδιαφέρει καν τι γίνεται. Βλέπω 1. για να εμπνευστω φωτογραφικά. Να πιάσω το mood και το ύφος των πλάνων. Σε πληροφορώ κάθε φορά που ξανά βλέπω μια ταινία, τη βλέπω διαφορετικά. Μπορεί να με εντυπωσιάσουν εντελώς διαφορετικά πράγματα σκηνοθετικά. Η γωνία... ο φωτισμός κ.λ.π. 2. Είναι πρακτικά αδύνατο να προσέξεις όλες τις λεπτομέρειες μιας ταινίας...με την πρώτη. Ακόμα και τα απλά πράγματα. Π.χ. τι τηλεόραση είχε στο living room του ο πρωταγωνιστής. Οι ταινίες, ειδικά των παλαιών εποχων είναι ταυτόχρονα και ντοκιμαντέρ, επίπλων, τεχνολογίας, αρχιτεκτονικής, μουσικά κ.ο.κ.

att.WzYhnZARJkFaUyhbi_tIkyNSRXk6xIZhsBtHkCbyMBo.mp4 Σορρυ, in C minor εννοούσα …?

Εμένα μου άρεσε το παίξιμο. Δεν μου ακούστηκε τίποτα μαλακία. Διαφωνώ. Μου άρεσε πολύ. Την κιθάρα δεν μπορώ να την κρίνω, όλες ίδιες μου φαίνονται στην όψη? Ο ήχος πάντως είναι σούπερ.

Δεν το ήξερες ότι η κακογουστιά πάει συνήθως πακέτο με την ηλιθιότητα?

Καλησπέρα και πάλι! Θα παραθέσω ένα σύντομο βίντεο με ένα συγκριτικό ανάμεσα σε σύνδεση με καλώδιο και ασύρματο για να δείτε την χαώδη διάφορα.... VID_20240901_231312.mp4

Είχαν μαζευτεί πολλές πληχτρούδες, ικανές μα άσκημες, στου Μάρκου την αυλή, μα είχε άλλη άποψη του Μάρκου το δαυλί.

Αυτός φταίει! Αυτός, αυτός, αυτός! Βάλε. Εγώ έφυγα.

Όταν τελειώσετε, μιλάτε, να ανέβει και κάνα σοβαρό κομμάτι...

Θα με κλάς τους όρχεις, να πα να ψοφήσεις μόνος

Είσαι ασεβής, πάντα ήσουν, αραλίκι και δόξα το γιαραμπή Δημόσιος, ότι φάμε κι ότι πιούμε. Ταύτα ΤΑΙΛΩΣ φιλαράκι, παρακολουθώ το τηλέφωνό σου, μαθαίνω με καθυστέρηση μισής ώρας ακόμα και αν βάζεις πουστάρδα στο πιτόγυρό σου, θα ματώσεις, η σούφρα σου θα γίνει Φον-Ντερ-Λάιεν λαίμαι

Θα δεις, αν συνεχίσει έτσι θα ρίξει και τις τιμές στα WORKSTATIONS. Και με κρατική επιδότηση. ? ΔΟΞΑΣΤΕ ΤΟΝ!!!

"Alt. Rock" και "Εκλεκτότερον" είναι δύο έννοιες ασύμβατες φίλος. Ποιο κομμάτι έβαλα με "τραΚοσΕςνοτεστοδευτερολεΦτο"?? (όχι ότι είναι κακό οι "τραΚοσΕςνοτεστοδευτερολεΦτο" βέβαια, αρκεί να έχουν νόημα)

Είσαι ένα τπτ και θα σε εξοντώσω με τη πρώτη αριστερή μου μπουνιά, ως κοντύτερος θα στη ρίξω από κάτω, έχω υπολογίσει γωνία 45 μοίρες, θα σε σπάσω το σβέρκο, ο νωτιαίος μυελός θα γίνει θρύψαλα και συντρίμμια, σα τα παιχνίδια που παίζεις, θα σε στείλω συντροφιά με το Κατάρ-Κ στο βυθό του Ευρίπου. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΩ, ΟΥΤΕ ΝΑ ΣΕ ΑΚΟΥΩ EIΣΑΙ ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ταιλωσ

Έτσι είναι, έτσι........... ??

Τ'άκουσες Samy? Xμμμ??

Να σου πω... όσο το έφτιαχνα, το σκέφτηκα αυτό πολλές φορές. Δεν είχαν όμως κάτι παραπάνω να δώσω στο τελευταίο μέρος και με την επανάληψη γινόταν βαρετό. Αν βρω κάτι ενδιαφέρον να κουμπώσω εκεί θα μπορεί ωραιότατα να σταθεί και σαν instrumental. Thanks!!

Η αλήθεια είναι, πως το κατάλαβα, όχι εξαιτίας σου, το είχα καταλάβει και νωρίτερα με όλους όσους κουβάλησα στους Παράγκας. Ειλικρινά και είναι κρίμα δλδ τόσα παιδιά, τόσα κιλά μουσική γνώση και να ακούνε ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΑΠΟΛΥΕΣΤΕ ΟΛΟΙ Δεν φτάνει που τα αυτιά σας θέλουν ρεγουλατόρο, είστε και θρασείς, Δι αυτό θα μείνετε και στην αφάνεια μια ζωή παλιοκουρέλες. Οι μόνοι άνθρωπες που πραγματικά ΕΙΧΑΝ αίσθηση της μουσικής ήταν ο Τυρέας και ο Φούζιος, οι υπόλοιποι, είστε για να σας φωνάζω στους Παράγκας και να με τι λέτε κι από πάνω. Τσάμπα καίει η λάμπα και τσάμπα τα καντάρια μουσικής που μάθατε να παίζεται. ΜΕ ΠΑΣΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥς , είστε ένα μάτσο χάλιες ΥΓ παρότι σας ευχαριστώ, ευχαριστώ σας ειλικρινά και να πάτε στο ΔΙΑΟΛΟ, πλέον μόνο με άσχετους ΠΑΝΚΣ, καθότι εσείς οι πουρουπουπούδες είστε πιουρίστες του ΚΩΛΟΥ, το τάδε μηχάνημα, η τάδε κονσόλα, ο τάδε ενισχυτής, ρε ΤΡΑΒΑΤΕ παραπέρα, μονταζιέρες του ΚΩΛΟΥ ΥΓ2 ο Ατρέου είναι αδελφός, δι αυτό δεν τον αναφέρω ΥΓ3 Δρίτσα είσαι πλέον εχθρός θα σε ταράξω στα κροσέ, μέχρι θανάτου, θα γνωρίσεις τη δύναμη του αριστερού μου γρόθου Να πάτε στο διάολο όλοι, έβρι ντέι μαλακία είστε ταιλωσ ΛΑΊΜΑΙ όλμος ΚΑΜΠΙΑ ΤΗΣ ΚΑΝΗΘΟΥ θα πεθάνεις ακούγοντας Πατατανατσίου και Ντου Που, μετάνιωσα, δεν θα σε χαλάσω, θα μείνει ανάμνηση και παράδειγμα της τραπ ?

Έχω και mini key και κανονικά full size keyboards midi. Τα μεγάλα για μεταφορά δεν βολεύουν σίγουρα αλλά αυτό το minilab 3 έκανε την διαφορά όσο και στην ποιότητα και στην λειτουργικότητα του θέλω να το πάρω και εγώ καθώς μεταφέρομαι συχνά και με βολεύει.

Φτιάξ'το (και) instrumental.

Το έχω 2-3 εβδομάδες. Το αγόρασα για το μικρό του footprint το οποίο το κάνει ιδανικό για να το έχω μόνιμα επάνω στο γραφείο. Το Kontrol A61 όπως το πήρα μπήκε στην ντουλάπα. Βαρέθηκα να το ανεβοκατεβάζω στο γραφείο κάθε φορά που ήθελα να γράψω. Αρκετά controls, ωραία κατασκευή. Τα πλήκτρα ειναι mini (μου θυμίζουν παιχνίδι) αλλά με πολύ καλή αίσθηση. Ελπίζω μόνο τα touch strips να είναι μια μόδα που θα περάσει. Δε μου αρέσουν.

Εσείς είστε ΘΕΟΙ. Αυτοί ούτε για να σας φέρνουν τους καφέδες στις πρόβες σας δεν κάμουν.?

Επίσης γνωστοί Blues Gang πάντως νομίζω είναι ένα γκρουπ απο τη Φιλανδία, ανακάλυψα την ύπαρξη τους πολλά χρόνια αργότερα.

Το δισκάδικο του Τσάκαλου, η Ναταλία, τι γυναικάρα, είχαμε κρατήσει μια επαφή, αλλά μετά που πέθανε ο Τσάκαλος, την έσβησα από φίλη στο ΦΒ. Τόσα χρόνια στη Σαλονίκη δεν σας είχα δει ποτέ, κάτι που έλειπα όλα τα ΣΚ, κάτι που δεν ήταν και του γούστου μου, μα έπεσα πάνω σας μια μέρα στην Αθήνα, μπορεί να ήταν και η πρώτη σας εμφάνιση σε κάποιο μαγαζί πίσω από την Αλεξάνδρας, μάλλον 83-84? δεν θυμάμαι, πάντως καλά μου είχατε ακουστεί τότε ? Η Σαλονίκη ήταν τότε μεγάλο χωριό ΟΛΟΙ στη Κορομηλά πηγαίναμε, στα ίδια μαγαζιά μπανοβγαίναμε, γεράσαμε ρε πστ μου χαχαχαχαχα Να είσαι καλά Λιάκο κι εσύ και η μπάντα

Ευχαριστούμε!!!!

Ευχαριστούμε πολύ. Παρεμπιπτόντως έψαξα λίγο μήπως και κανένας είχε ανεβάσει κάτι από εκείνη την εποχή στο YT και ανακάλυψα ότι υπήρχε συνώνυμη μπάντα από τη Μαλαισία!

Τα άκουσα σχεδόν όλα. Πολύ πιο κοντα στις ρίζες του blues και στα προσωπικά μου γούστα οι ηχογραφήσεις των Blues Gang. Οι blues wire δισκογραφικά (όχι στα Live) ήταν πιο Rock κατα τη γνώμη μου. Ειδικά το Fence. Εγώ σας άκουσα πρώτη φορά ζωντανα το 1993, και ήμουν τακτικός στον Μυλό για 4-5 χρόνια. Από εκείνα τα χρόνια και μετά την ξέρω τη Θεσσαλονίκη......και την Κορομηλά....και το ΛΟΥΚΙ ΛΟΥΚ. ΘΑ ήθελα αν είναι εφικτό να μου συγκρίνεις όλα αυτά με την 10 ετία που "έχασα" και στην οποια αναφέρεσαι, δηλαδή τα 80's. Πόσο "διαφορετική" ήταν η Θεσσαλονίκη μουσικά στα 80's σε σχέση με τα 90's ; Πόσο ήταν εφικτό να κάνεις "προβολή" ή να φαντασιωθείς ότι Εγνατία ήταν Bourbon street? Το Παραρλάμα δεν το πρόλαβα, αλλά ο Μύλος, έβγαζε feeling. Κορομηλά πηγαίνω ακόμα, και τα έλεγα όλα αυτά ,που και που λόγω Flipside , και με τον μακαρίτη τον Αλέκο...τον Πέρρο, αλλά θα ήθελα αν δεν βαριέσαι ....να μας πεις και εσύ 2 λόγια.

Αυτό είναι μπόουλιγκ. Απαιτώ τη διαγραφή σου χθες

?

Jimmy Johnson - My Baby By My Side (1998) Jimmy Johnson - vocals & guitar John Randolph - rhythm guitar Paul Cerra - sax Kenny Lee - Hammond B3 Anthony Morris - bass William Ellis - drums

James Brown - Send Her Back To Me (2002)

Με Loopop ?

Με TAETRO

Eγώ τους (την) έμαθα από τα shorts του youtube με αυτό το βίντεο

Fake news, 80 ετών είναι ο άνθρωπος να αραξει πήγε , μια χαρά θα τα πάει η Mesa ,btw o LEO FENDER έχει φύγει από την Fender εδώ και 70 χρόνια και η εταιρεία μια χαρά τα πάει...

Συμπαθές, απλά συμπαθές, παίζεις με λάθος κιθάρα, παίζεις λάθος πράγματα. πουλί κοντοσούλβι, με κούρασες